Ζενίθ

«Έγειρα στον ώμο του σκιάχτρου μου
κι έκλαψα ευτυχισμένος.
Ευτυχισμένος, γιατί μονάχος διάλεξα
ετούτη τη μοίρα.»
Γ.Ρίτσος-Το σκιάχτρο
(1909-1990)

 Ήταν κάποτε ένα σκιάχτρο που φύλαγε τα καλομποχώραφα ενός αγρότη. Καθόταν ήσυχο στον αγρό και φοβέριζε τα πεινασμένα πουλιά της πεδιάδας. Παραγεμισμένο με φρέσκο άχυρο, φάνταζε στρουμπουλό και χαρούμενο στους διαβάτες του επαρχιακού δρόμου που περνούσε μπροστά από την αγροικία του κύρη του. Όμως, την ψυχή του την κατέτρωγε ένας ανείπωτος καημός. Δεν άντεχε αυτή τη μόνιμη στασιμότητα. Πολλές φορές κοιτούσε ολόγυρά του για να βρει στον ορίζοντα την κοντινότερη βουνοκορφή. Λαχταρούσε να ξεριζωθεί από το χώμα και ν’ ανέβει στην κορυφή του αντικρινού βουνού, για να θαυμάσει τη θέα από ψηλά. Να γεμίσει η ματιά του από τον κόσμο. Συχνά, μονολογούσε δυνατά κι ονειρευόταν την ανάβαση: «Θέλω να ορίσω μόνο μου τη μοίρα μου. Ν’ ανέβω στο ψηλότερο σημείο της Γης, να είμαι κοντά στον ουρανό!»

  Μια νύχτα παγερή της βαρυχειμωνιάς, ο άνεμος κρυφάκουσε την επιθυμία του σκιάχτρου.  Αίφνης, δυνάμωσε την έντασή του κι άρχισε να κουνά το σκιάχτρο με σκοπό να το ξεριζώσει σαν μικρό κλαράκι στην ανεμοζάλη. Με τη βοήθεια του ανέμου, το φιλόδοξο σκιάχτρο βγήκε από τη γη και στερεώθηκε στην κάθετη βάση του. «Άνεμε, σε ευχαριστώ!», είπε το σκιάχτρο με δάκρυα στα μάτια κι αμέσως ρώτησε με αδημονία: «Μπορείς να με ωθήσεις ν’ ανέβω στο ψηλότερο βουνό;» Ο άνεμος βούιξε στη σιωπή της νύχτας και ξεκίνησε να το σπρώχνει στο μονοπάτι που οδηγούσε στην πλαγιά του βουνού. Το σκιάχτρο, γεμάτο ευγνωμοσύνη έλαμπε στο φεγγαρόφωτο, καθώς ένιωθε την ελευθερία να φουντώνει την αχυρένια του καρδιά. «Σε λίγο θα δω την πλάση από τα σύννεφα», φώναζε με λαχτάρα και ασυγκράτητη ανυπομονησία. Η πλαγιά ήταν κακοτράχαλη και απότομη. Ορθωνόταν πάνω από το κεφάλι του θεόρατη και απροσπέλαστη. Σαν μια τεράστια σκάλα που διαπερνούσε όλα τα ουράνια στρώματα. Η ανάβαση ήταν δύσκολη και το ξύλινο πόδι του χτυπούσε στους βράχους μέχρι που κόπηκε στη μέση. Όποτε κινδύνευε να πέσει στο χώμα ο άνεμος το έσπρωχνε και το ανέβαζε ψηλότερα. Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος στο στερέωμα το σκιάχτρο βρισκόταν ήδη στην κορυφή του βουνού που ονειρευόταν. Αχόρταγο και ξέπνοο από τη συνεχή προσπάθεια, ισορρόπησε το μισοφαγωμένο πόδι του ανάμεσα σε δύο βράχους κι ετοιμάστηκε να θαυμάσει την αυγή της νέας μέρας δίπλα στα σύννεφα. Κι ήρθε η μαγική στιγμή που το φως του ήλιου έλουσε το αχυρένιο του σώμα και ο κόσμος απλώθηκε σαν πολύχρωμο χαλί στον περίγυρο των ματιών του. Θαμπώθηκε από την ομορφιά της φύσης που αντίκρισε. Είδε πανύψηλα δάση, χειμαρρώδη ποτάμια, εκτάσεις να σφύζουν από την αφθονία καλλιεργήσιμων προϊόντων, ενώ στο βάθος ξεπρόβαλε το βελούδινο γαλάζιο της θάλασσας. «Θεέ μου! Βλέπω τη γη και τον ουρανό σαν να κάθομαι στο πλάι σου», αναφώνησε με πρωτόγνωρο ενθουσιασμό. Δε χόρταινε να βλέπει την πανοραμική θέα γύρω του και όλη τη μέρα φώναζε: «Είμαι το πιο ευτυχισμένο σκιάχτρο του κόσμου!» κι η ηχώ ταξίδευε με τον άνεμο σ’ ολόκληρη την πλάση.

  Έτσι περνούσαν οι μέρες και οι μήνες. Ο αχυρένιος φίλος μας αγνάντευε τον κόσμο και θαύμαζε ανατολές, ηλιοβασιλέματα και πανσελήνους από περίοπτη θέση. 

  Μα, μετά από έναν χρόνο, η μοναξιά και η αδράνεια έλιωναν πάλι τον ξύλινο κορμό του και η περίφημη θέα των πάντων χόλωνε το μυαλό του. «Αχ! Έμεινα πάλι στάσιμο! Δε μου αρκεί να ζω στην κορυφή του κόσμου», μεμψιμοιρούσε κάθε λίγο και λιγάκι… «Άνεμε, τα μάτια μου έφτασαν στον ουρανό, μα ικανοποίηση δε βρήκα. Δε θέλω να θωρώ τον κόσμο από ψηλά. Φύσηξε τ’ άχυρό μου και σήκωσέ με να βρεθώ ξανά στο καλαμποχώραφό μου». Ο άνεμος άκουσε τα λόγια αυτά και στροβιλίστηκε γύρω από το σκιάχτρο. Ψιθύρισε με απογοήτευση: «Είσαι στο ψηλότερο άκρο του κόσμου και θες να γυρίσεις πάλι κοντά στα κοράκια;» Μα, το σκιάχτρο δε φοβήθηκε να του απαντήσει: «Πάρε με από δω! Καλύτερα να τρομάζω τα κοράκια, παρά να κάθομαι άπραγο εδώ ψηλά!» Ο άνεμος φύσηξε με οργή και το σκιάχτρο πέταξε πάνω από τα βουνά για τελευταία φορά. Μετά από λίγο, προσγειώθηκε ορμητικά στο παλιό του λημέρι. Έχασε πολλή ποσότητα από το πυκνό αχυρένιο σώμα του και τα ρούχα του σκίστηκαν από την αγριότητα του ανέμου. Πεταμένο πάνω στο χώμα σαν παρακατιανό σακί, σήκωσε το βλέμμα του ψηλά στον ουρανό και είδε τα κοράκια να πετούν από πάνω του, λες και ήταν μια λαχταριστή ωμή λεία. Φοβήθηκε πολύ! Προσπάθησε να σταθεί όρθιο για να τρομάξει το σμήνος των άγριων πουλιών, μα δεν μπόρεσε να σηκωθεί από το χώμα. Τα κοράκια όρμησαν και ξέσκισαν τα απομεινάρια του και το άχυρο σκορπίστηκε σε όλη την πεδιάδα, σαν να ήταν η στάχτη ενός ανθρώπινου σώματος. Η μορφή του αχυράνθρωπου χάθηκε, αφήνοντας παντού τα αχυρένια ίχνη της στη σιγαλιά της φύσης. Ο άνεμος ησύχασε. Χώθηκε ήρεμος κάτω από τα δέντρα, θροΐζοντας τα φύλλα των πλατάνων στις όχθες των ποταμών. Λίγο πριν φύγει η μέρα και το φως αφήσει την πλάση, στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου ένα μικρό άχυρο μπλέχτηκε ανάμεσα στα υγρά βρύα. Θα έμενε εκεί ακίνητο για πάντα να μαρτυρά το σημείο όπου έφτασε το σκιάχτρο, πριν παραδοθεί στην άδοξη αυτοκαταστροφή του. Η μοναδική απόδειξη ότι ένας ασήμαντος αχυράνθρωπος βρισκόταν κάποτε στο ζενίθ της ιστορίας του.

  Αυτή είναι μια παραβολή για την ανθρώπινη εξέλιξη. Κάποτε πίστευα ότι η εξέλιξή μας ήταν μια νοητή ευθεία γραμμή, που ξεκινά από την εποχή των σπηλαίων και καταλήγει στην κατάκτηση των άστρων. Πόσο αισιόδοξη φαντάζει μια τέτοια αντίληψη, τη στιγμή που ο άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση φρικτής παρακμής και έντονης ηθικής φθοράς… Όπως όλα δείχνουν η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας διαγράφει μια καμπύλη γραμμή στο γράφημα των αιώνων της ύπαρξής μας. Η κορυφή της καμπύλης είναι η πεπερασμένη δόξα μας. Το ζενίθ! Το υψηλότερο σημείο της προόδου του είδους μας έχει πλέον παρέλθει. Κατακτήσαμε την κορυφή, αλλά δεν διατηρήσαμε μέσα μας την ομορφιά της κατάκτησης. Αντιθέτως, κάθε μέρα κατεβαίνουμε όλο και πιο χαμηλά, ξεχνώντας την ανύψωση, γυρίζοντας στον βούρκο της ανηθικότητας και των ζωωδών ενστίκτων. Δολοφονίες, βιασμοί, έντονη παραβατικότητα, σφοδρές εγκληματικές συμπεριφορές που μας προσγειώνουν ανώμαλα στη βάση του γραφήματος, λες και δεν υπήρξαμε ποτέ στην κορυφή. Το άχυρό μας σκορπίζεται στους πέντε ανέμους της κολάσεως και καίγεται στη φωτιά της ίδιας μας της οργής. Αναρωτιέμαι… τι να ευχηθώ για τις φετινές γιορτές; Μετά από μια χρονιά ανυπόφορου κοινωνικού ξεπεσμού, τι όνειρα να κάνω για να βγάλω την ελπίδα από την άβυσσο; Αισθάνομαι αηδία και αποστροφή για την κατάντια του είδους μας. Τι απέγιναν οι αιώνες της δημιουργίας και της ανάπτυξης των ηθών, των τεχνών και των δικαιωμάτων μας; Γίναμε σκιάχτρα που αποποιηθήκαν τη φύση τους. Αχυράνθρωποι που κάποτε έζησαν στο ζενίθ των δυνατοτήτων τους. Οι μεγάλες ιδέες έγιναν τερατώδεις πράξεις που διαπράττονται με τόση ευκολία. Το άχυρό μας κείτεται στο σκοτεινό ναδίρ, σκορπισμένο από τα κοράκια του θανάτου. Ο άνεμος δε βοηθά ν’ ανέβουμε ψηλά γιατί φερθήκαμε στη μοίρα μας με αδικαιολόγητη αγνωμοσύνη. Είμαστε άψυχες υπάρξεις, δίχως αυτοσυνείδηση και τύψεις, σαν ανελέητοι στρατιώτες του σκότους. 

  Ψάχνω εναγωνίως μέσα μου να βρω ψυχή για να γράψω για τον κόσμο. Σαν από όνειρο, ακούω τον Θερβάντες να μιλά με την παράφρονα μορφή του αρματωμένου Δον Κιχώτη κι αγαλλιάζω: «Η πένα είναι η γλώσσα της ψυχής, κι ανάλογα με τις ιδέες της ψυχή, είναι και τα γραφόμενα». Μετά, βρίσκω παρηγοριά για τη θλίψη μου στα λόγια του Οσίου Σεραφείμ : «Εκείνος που αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί παρά να αιχμαλωτίζεται από τη λύπη. Εκείνος που περιφρονεί τον κόσμο είναι πάντοτε χαρούμενος». Χαρούμενος από επιλογή και από άγνοια, όπως το σκιάχτρο της ιστορίας μας. 

  Με την προσδοκία ενός νέου Ζενίθ, ονειρεύομαι και εύχομαι καλοσύνη, αγάπη, ελπίδα, αναγέννηση των ηθών, ζεστασιά συναισθημάτων και επιστροφή στην ανοδική πορεία του είδους μας. Αγκαλιά με το σκιάχτρο μας δίπλα στα σύννεφα!

Καλές γιορτές! Χρόνια πολλά!

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Χειμερία Νάρκη

 "Α!Ηλιοτρόπιο!
Κουρασμένο απ΄το χρόνο...

Του ήλιου τα βήματα μετράς,

τη χρυσή ωραία χώρα αναζητάς...

Εκεί, όπου του ταξιδιώτη ο δρόμος παύει."

-William Blake-

Άγγλος ποιητής

(1757-1827)

  Ο ήλιος είπε στη Λευκοθόη : "Εγώ είμαι αυτός που σας βλέπει όλους και φωτίζει το σύμπαν. Είμαι το φως του κόσμου και σε αγαπώ". Πλανεμένος από τα μάγια της Αφροδίτης, ο ήλιος ερωτεύτηκε τη Λευκοθόη. Η Ωκεανίδα Κλυτία, όμως, που αγαπούσε τον ήλιο παράφορα, έπεσε σε θανάσιμο μαρασμό και ρίζωσε στη γη. Μεταμορφώθηκε σε ένα φυτό με κίτρινο χρώμα που στρέφεται προς τη μεριά του ήλιου καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Τον αποχαιρετά στη δύση και τον αντικρίζει ξανά στο ξεκίνημα της νέας αυγής. Αυτός ο ερωτικός φωτοτροπισμός του ηλιοτροπίου εγείρει το βιολογικό ρολόι του και η ανάπτυξή του γίνεται με ασύμμετρο τρόπο, καθώς ακολουθεί την πορεία του ήλιου και αναγκάζεται να κλίνει περιοδικά προς την κατεύθυνση του φωτεινού μας άστρου. 

  Λατρεύω τα ηλιοτρόπια! Πολλές φορές, ονειρεύομαι χωράφια που είναι ασφυκτικά γεμάτα από αυτό το θαυμαστό φυτό. Να χάνομαι ανάμεσά τους και να τα αγκαλιάζω, ενώ εκείνα προσκυνούν τον θεό τους! Άραγε, εξαρτώνται από το φως του ή στέκονται απέναντί του για να δείξουν ότι δε φοβούνται τη φωτιά του; Ο μύθος αναφέρει ότι η Κλυτία φύτρωσε με τη μορφή του ηλίανθου για να στοιχειώνει με το βλέμμα της την κάθε κίνησή του. Να μην τον αφήνει να χαρεί τον έρωτά του με την αθώα και όμορφη Λευκοθόη. Η Κλυτία σκορπίζει τους σπόρους της στους πέντε ανέμους, αναζητώντας γόνιμο έδαφος για τους απογόνους της που θα γίνουν κι αυτοί πιστοί ακόλουθοι του φωτός. Λάτρεις της θέρμης του καλοκαιριού και των χρωμάτων του, στρέφουν τον ανθό τους μακριά από τη σκιά και το σκότος. Πόσο μαγικά φυτά είναι τα ηλιοτρόπια! Ταγμένα στον αφέντη τους, υμνούν το μεγαλείο του με τη στροφή προς τη λάμψη του.

  Μακάρι να ήταν έτσι και οι άνθρωποι. Να γυρίζουν από επιλογή κι από αγάπη το βλέμμα τους στο φως. Η φύση είναι πάντοτε σοφότερη από τον προβληματικό ανθρώπινο νου και τα αλλοπρόσαλλα συναισθήματα της ανθρώπινης εξέλιξης. Άχρωμος και ζοφερός κρύβεται στη σκιά του ηλιοτροπίου ο ανθρώπινος παράγοντας. Τυφλός κι ασπρόμαυρος, υποφέρει από τις συνέπειες των επιλογών του. Εγωισμός, οργή, μόχθος και θάνατος. Χωρίς δόξα κι ομορφιά. Σκοτεινές σκέψεις και πράξεις. Άρρωστα ένστικτα κι απωθημένα.

  Κι ενώ οι άνθρωποι διασκεδάζουν με φρικαλεότητες, στους αγρούς φυτρώνει μια κατώτερη μορφή ζωής, χωρίς λογισμό και φαιά ουσία, για να ακολουθεί τη φαινομενική στάση ενός άστρου στον ουρανό. Στο σύμπαν υπάρχουν μεγαλύτερα άστρα από τον ήλιο. Οι υπεργίγαντες ήλιοι. Ζουν λιγότερο από τα μικρά αστέρια, γιατί καίνε γρήγορα το υδρογόνο τους και η λάμψη τους εξασθενεί. Όταν η βαρύτητα δεν αντέχει τη μάζα τους, καταρρέουν στο κενό και γίνονται μαύρες οπές. Τη λάμψη τους την καταπίνει το σκοτάδι. Άραγε, να νιώθουν τα ηλιοτρόπια τον θάνατο των αστεριών; Να φοβούνται για τον δικό τους πολύτιμο ήλιο; Ο ήλιος μας δε θα πεθάνει τόσο βίαια. Θα εκπνεύσει γαλήνια, χάνοντας σταδιακά το φως του. Στο τέλος θα γίνει λευκός και θολός σαν νυφικό τούλι, για να συναντήσει τη Λευκοθόη σε έναν γαμήλιο θάνατο.

  Φυσικά, οι φυτικοί ηλιακοί παρατηρητές δε γνωρίζουν από αστροφυσικά φαινόμενα. Αγαπούν ταπεινά και παράφορα το φωτεινό στοιχείο του ουρανού κι ελπίζουν σε έναν αιώνιο έρωτα στο απόγειο κάθε θερινού ηλιοστασίου. Στην κορύφωση της ομορφιάς της φύσης, τη γλυκιά και χαρούμενη καλοκαιρία. Ο Βαν Γκογκ ζωγράφιζε εμμονικά ηλίανθους, γιατί συμβόλιζαν την ευγνωμοσύνη στο φως. 

  Με τα πρώτα χιόνια τα ηλιοτρόπια καταστρέφονται... Η αγάπη τους πέφτει σε χειμερία νάρκη και η ύπαρξή τους χάνεται στον βυθό μιας μαύρης οπής, όπως ο ερωτευμένος χάνει την καλοκαιρινή αγάπη στα πρώτα κρύα του χειμώνα. Όμως, αυτός ο εποχικός έρωτας θα ξαναγεννηθεί, για να ταξιδεύει ο διαβάτης του καλοκαιριού στη χρυσή ωραία χώρα της φύσης!

 Σε χειμερία νάρκη, λοιπόν, μέχρι το επόμενο γλυκό καλοκαιράκι... Τη χαρά της ζωής...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Ονειροπλόοι εν στολή αγάπης

 "Χωρίς τη φύση,
η ποίηση μέσα μου
είναι νεκρή".

  Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν την ευθεία οδό για την ουσιαστική ευτυχία της ζωής τους. Είδαν την αυγή μιας νέας κατεύθυνσης, εκτίμησαν τις εικόνες του χρόνου που έγιναν στάχτη γύρω τους, ενώ ένιωσαν αστείρευτη ευγνωμοσύνη ανασαίνοντας την εκπνοή της φύσης. Αγκαλιάζουν ένα δέντρο με κλειστά μάτια, δακρύζουν στον κυματισμό του πρωινού μαΐστρου, ενώ εναρμονίζονται απόλυτα με την τελειότητα των αισθήσεων. 

  Αρνούνται να συμμετάσχουν σε βεντέτες, αισθάνονται κατάκοποι όταν αντιμετωπίζουν τις κακότροπες συνήθειες των συνανθρώπων τους, μα ίπτανται πάνω από υγρά ουράνια τόξα όταν συναντούν μια ψυχή που ανήκει στο είδος τους. Έχουν συμφιλιωθεί με τον εαυτό τους, καταλαβαίνουν την ευρεία έννοια του ορισμού του κόσμου, με τη συμπαντική σημασία του, ενώ θλίβονται βαθύτατα όταν αισθάνονται ανίκανοι να αποτρέψουν την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά εκείνων που αγνοούν την ολική αξία της ύπαρξης. 

  Κάθε μέρα ξυπνούν για να ονειρεύονται τη ζωή στον δικό τους πλανήτη. Φορούν τη στολή τους και ξεκινούν για την αποστολή. Έχουν μονάχα μία υποχρέωση. Να παραμείνουν διαφορετικοί. Να μην αλλάξουν πλεύση από τα ύδατα των ονείρων τους. Δεν έχει σημασία αν θα αλλάξουν τον κόσμο. Είναι νικητές δίχως να χρειάζεται να κάνουν πόλεμο. Ανεξάντλητοι εραστές της ομορφιάς της φύσης, ονειροπλόοι πάνω στα φτερά μιας νεογέννητης πεταλούδας, φτερουγίζουν ανέμελοι στα λιβάδια του χρόνου. Αν και δεν υπάρχει χρόνος για εκείνους... Μόνο χώρος! Η αγάπη τους για την ομορφιά τούς χαρίζει την αιωνιότητα... Αν κάποιος θέλει να τους ακολουθήσει, ανοίγουν την αγκαλιά τους και με περίσσια θέρμη τον υποδέχονται στην κοινότητά τους. Στις γαλάζιες ακτές και στους ανθισμένους λειμώνες.

  Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε το μεγαλείο της φύσης. Κάθε άλλη ενασχόληση καταλήγει σε μια κενόδοξη φιλοδοξία. Μοιάζει με σκόνη που εμποδίζει τη βαθιά ανάσα μας. Το καρδιοχτύπι μας, μας οδηγεί στους αγρούς, στο καταφύγιό μας. Γινόμαστε νομάδες που κατέχουν τη γνώση των αιώνων που πέρασαν. Η ευαισθησία μας νικά τη ρίζα του κακού και γυρίζουμε ΣΠΙΤΙ μας! Στον κήπο της Εδέμ, χωρίς τη μνήμη του προπατορικού αμαρτήματος. Κάτω από τον ίσκιο των αειθαλών δέντρων, στο θρόισμα των φύλλων, που μοσχοβολούν αθωότητα, συγχώρεση κι ελπίδα! 

 Πριν από καιρό συνάντησα έναν αληθινό ονειροπλόο. Ζει κοντά στην ακτή. Τη μέρα κολυμπά στη θάλασσα κι απομακρύνεται τόσο πολύ από τη στεριά, που γίνεται κουκκίδα στον οπτικό ορίζοντα του διαβάτη. Δεν ήξερα το όνομά του κι έτσι τον ονόμασα, απ' τη συνήθειά του αυτή, "Βαθουλάνθρωπο"... Τον άνθρωπο που κολυμπά στα βάθη... Το απόγευμα ανεβαίνει στις πλαγιές των βουνών και περπατά μαζί με τα σκυλιά του. Το χαμόγελό του διακρίνεται ανάμεσα από τους σκληρούς βράχους της ανάβασης. Είναι ευτυχισμένος, είναι αυθεντικός, επειδή γνωρίζει ότι βρίσκεται στο πραγματικό του ΣΠΙΤΙ. Ένα πρωινό του Ιούνη, ήρθε κοντά μου και συστήθηκε: "Γιώργο με λένε", είπε ο Βαθουλάνθρωπος και βούτηξε για τα βαθιά στη λάμψη του θερινού ηλιοστασίου. Τον ζήλεψα, τον θαύμασα και τον αγάπησα για την επιλογή του να ζει μόνιμα στη φύση. Είναι ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω γνωρίσει! Η καρδιά του ανήκει στη φύση και τα μάτια του φεγγοβολούν από ευγνωμοσύνη. Είναι ένας ονειροπλόος εν στολή αγάπης. Λάτρης της αληθινής σοφίας, θαυμαστής του ταξιδιού της ζωής και καβαλάρης των φτερών της πεταλούδας. Αθάνατο πνεύμα του κήπου της Εδέμ!

  Σε ευχαριστώ καλέ μου φίλε που μου έδειξες την ευτυχία σου και βρήκα ξανά την καρδιά μου. Την έβαψα κόκκινη και στη χαρίζω, να την έχεις σωσίβιο στα βαθιά...

Αφιερωμένο στον Βαθουλάνθρωπο. (Βαθύς στη θάλασσα και στη σοφία). 

Στον κατάγλυκο φίλο της αγαπημένης μου παραλίας, τον κ.Γιώργο.

Ονειροπλεύστε με αγάπη πάνω στα φτερά μιας πεταλούδας...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Πνεύματα του πελάγους

«Για εμάς, 

τα πνεύματα του πελάγους, 

είναι χαρά να μπαίνουμε στο 

περιβόλι της ψυχής 

και να τραγουδούμε το 

θείο ρόδο που ανθίζει. 

Ξένος, περαστικός στη γη και 

στη θάλασσα είναι ο άνθρωπος. 

Απλώνονται κάτω από τα πόδια του 

απέραντες η γη και η θάλασσα, 

και ανάμεσα σε χίλιους άγνωστους 

κινδύνους, ορθό και νοήμον 

υψώνεται προς τα ουράνια το 

πρόσωπό του, πιο όμορφο 

από εκείνα».

-Χορικό-

Διονύσιος Σολωμός

(1798-1857)

  Υπάρχει μια μικρή γωνιά σε μια παραλία, που περιμένει να μου δείξει τα μαγικά της θεάματα. Το ξέρω, γιατί τα βλέπω στα όνειρά μου. Τις σιωπηλές ώρες της μέρας βλέπω εικόνες κι αισθάνομαι τη θαλασσινή αύρα να με καλεί κοντά της. Βασιλικά ηλιοβασιλέματα με χρυσοκόκκινα στέμματα και αστρικές νύχτες απείρου κάλλους, σαγηνεύουν την ύπαρξή μου με συμπαντική αρμονία. Και «έσονται εις σάρκαν μίαν» όλες οι αισθήσεις της ύλης και του πνεύματος για την υπέρτατη ηδονή του έρωτος της φύσης! Πόσο μου έχεις λείψει… ομορφιά της Γης!

  Θα έρθω σύντομα κοντά σου… Με μια ανάσα θα ζήσουμε ενωμένοι, μέχρι να γίνει η ένωση αιώνια σε διαφορετική μορφή και ανώτερη διάσταση. Ο χρόνος δε θα μας χωρίσει και το βάσανο της υπαρξιακής αγωνίας θα μείνει στη στεριά. Η βάρκα μου θα ακολουθεί τα χρώματα του δύοντος ήλιου και δε θα ξεχωρίζω αν ο ορίζοντας είναι φαντασία ή πραγματικότητα…

Καλοκαιρινή ευτυχία!

  Σας εύχομαι τον ενθουσιασμό και την αγάπη για το φυσικό τοπίο που με περιμένει… Σας ευχαριστώ για το αναγνωστικό ενδιαφέρον που δείχνετε για τα γραπτά μου. Να έχετε όμορφες διακοπές, μέσα από την καρδιά μου! Καλό καλοκαίρι, κι ας μην έρθει ποτέ το φθινόπωρο…

***Θερμές ευχαριστίες στους φωτογράφους Τάσο Κορώνη και Ευαγγελία Παναγιώτου. Είμαι οπτικός καλαμαράς. Εικόνες σαν και τις δικές τους, ταξιδεύουν τις λέξεις μου στα ονειρικά τους τοπία.

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Οι ρόλοι των αντιθέσεων

"Γιατί ξυπνάς στη ζωή

και χαιρετάς το φως μ' ένα ξεφωνητό

μοχθηρίας και πόνου;

Γιατί δε χαμογελάς όταν το δώρο 

της ζωής είναι η ίδια η χαρά;

Γεννιόμαστε σαν τα ζώα, εμείς,

από θεϊκό γένος και ανθρώπινη γενιά.

Κι έτσι αρχίζει η περιπλάνηση πάνω

σε ακανθώδεις θάμνους.

Ποδοπατάς τη σοδιά των άλλων, άλλοι

θα ποδοπατήσουν τη δική σου, για να

εξισωθεί η μοίρα.

Έτσι πάει το ταξίδι, μέχρι το θάνατό σου..."

-Ονειρόδραμα-

Αύγουστος Στρίνγκμπεργκ

Θεατρικός συγγραφέας (1849-1912)

-Ευαίσθητη αντίληψη, είπε ο ψυχολόγος.

-Τι εννοείτε; τον ρώτησα.

-Πρέπει να αποδεχτείς τον κόσμο με τους ρόλους των αντιθέσεών του, απάντησε, χαμογελώντας με ικανοποίηση, καθώς πίστευε ότι βρήκε την πηγή της δυστυχίας μου. Δεν περίμενε, όμως, τη δική μου αποστομωτική συνέχεια.

-Αν αποδεχτώ τον κόσμο έτσι όπως είναι... θα είμαι ευτυχισμένη, αλλά συνάμα αναίσθητη και αφομοιωμένη με την ασχήμια και πώς θα γίνει καλύτερος; Αν όλοι είναι ικανοποιημένοι με τους ρόλους των αντιθέσεων, τότε δε θα ψάχνει κανείς για τον Παράδεισο...

Δεν του άρεσαν τα λόγια μου... Ο ψυχολόγος με κοιτούσε με ύφος που πρόδινε οίκτο.

Ήξερε, ότι όσα χάπια και να συνταγογραφούσε, δε θα θεράπευαν την ευαίσθητη αντίληψη της ασθενούς του. Πίστευε, πως μόνο η αποδοχή των αντιθέσεων θα με έσωνε από το βάσανο των άστοχων σκέψεων και των περιττών συναισθημάτων. Οι συμπεριφορές, οι πράξεις και οι επιλογές των ανθρώπων δε χρειάζονται ανάλυση, εφόσον γίνει αποδεκτό από τον ασθενή το μοντέλο των ρόλων. 

-Δε χρειάζεται να συμφωνείς με ό,τι συμβαίνει γύρω σου, αρκεί να το αποδέχεσαι. Κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του ρόλο στην ανθρώπινη κοινωνία. Αν δεν το κατανοήσεις αυτό, θα έχεις πρόβλημα σε όλη σου τη ζωή, είπε ο επιστήμονας της ψυχικής υγείας.

-Ευχαριστώ, του είπα και τον αποχαιρέτησα με απογοήτευση. Τον άφησα στην ευτυχία του... Χαμογελούσε, λες και είχε κερδίσει μια άνιση μάχη, ενώ εγώ αισθανόμουν σαν να είχα πολεμήσει στο Βατερλό. 

  Μετά από μερικά χρόνια, διάβασα μια όμορφη παραβολή. Είδα τον κόσμο σαν μια τεράστια θεατρική σκηνή που διαδραματίζονται χιλιάδες ρόλοι. Επιτέλους, είχα καταλάβει τα λόγια του ψυχογιατρού... Έβλεπα γύρω μου Μήδειες, Οιδίποδες, Ριχάρδους Γ', Μάκμπεθ, Ιφιγένειες και πολυμήχανους θαλασσοπόρους που έψαχναν για την Ιθάκη. Η παραβολή του γέροντα και του σκορπιού άνοιξε την καρδιά μου σαν το στρείδι που ζητά το φως της αυγής. 

  Κάποτε, ένας γέροντας είδε έναν σκορπιό να πνίγεται σε μια μικρή λίμνη που είχε σχηματιστεί από τα απόνερα της ανοιξιάτικης βροχής. Έσκυψε και τον έβγαλε από το νερό με μεγάλη προσοχή, σώνοντάς τον από τον πνιγμό. Ο σκορπιός τον τσίμπησε με κακία και συνέχισε τον δρόμο του. Για κακή του τύχη ο σκορπιός έπεσε ξανά σε μια άλλη λίμνη και κινδύνεψε πάλι να πνιγεί. Ο γέροντας έτρεξε κοντά στον σκορπιό και τον έσωσε πάλι από τον θάνατο, μα, ο σκορπιός τον τσίμπησε ξανά, δίχως ίχνος ευγνωμοσύνης. Ένας περαστικός που είδε τη διάσωση του σκορπιού και την αγνωμοσύνη του, ρώτησε τον γέροντα με απορία: -Μα γιατί τον βοηθάς, αφού σε τσιμπά κάθε φορά που τον σώνεις; Ο γέροντας ήταν γαλήνιος και με σοφία που θα ζήλευαν πολλοί, απάντησε: -Αυτός είναι ο ρόλος μου... Να τον σώνω κάθε φορά που κινδυνεύει. Ο ρόλος ο δικός του είναι να με τσιμπά κάθε φορά που τον ευεργετώ.

Ο γέροντας ήξερε... ότι δεν πρέπει να λαχταρά κανείς έναν τέλειο κόσμο, γιατί έχει ήδη συντεθεί, παιχτεί και ειπωθεί σαν μια αρχαία τραγωδία ή ένα σαιξπηρικό έργο. Δεν έψαχνε εξήγηση για την παράνοια και την αδικία των άλλων, γιατί έπρεπε να ενσαρκώσει τον δικό του σημαντικό ρόλο. Ο γέροντας πάντα θα σώνει τον σκορπιό και ο σκορπιός πάντα θα τσιμπά τον ευεργέτη του, μέχρι τον θάνατό τους.

  Τώρα ο ψυχολόγος είναι περήφανος για τη χρήσιμη συμβουλή του, ενώ ο ασθενής παίζει στη σκηνή του ονειροδράματος, ακολουθώντας το παράδειγμα του γέροντα, μέχρι να πέσει η αυλαία και γι' αυτό το ασήμαντο έργο...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Για να ζήσουν οι άλλοι… Η θυσία, το τίμημα της αγιοσύνης

«So others may live»

Λογότυπο της αμερικανικής

Ακτοφυλακής

  Συχνά, αναρωτιέμαι, ποιο είναι εκείνο το ενδεικτικό χαρακτηριστικό γνώρισμα που κατοχυρώνει το δικαίωμα της αλλαγής του είδους μας προς μια νέα εξελικτική κατεύθυνση. Τι μας ξεχωρίζει από τον παλιό κακό μας εαυτό και γίνεται η σημαία για τη μετάβασή μας στην ανώτερη πνευματική υπόσταση. Είμαστε, άραγε, ένα είδος εξελιγμένων θηλαστικών ή οι πράξεις μας μπορούν να μας ανυψώσουν στην αγιοσύνη και στην κορυφή του απόλυτου καλού; Μπορούμε να ελπίζουμε ότι το αγαθό της ανιδιοτελούς αγάπης θα μας μεταμορφώσει σε ένα είδος που θα αποδέχεται με σεβασμό κάθε μορφή ύπαρξης; Ποιο είναι το υπέρτατο χάρισμα μιας τέτοιας οντότητας και ποια είναι η πράξη που θα μας τραβήξει από τα κατάβαθα της αβύσσου;

  Η επιλογή να δώσεις τη ζωή σου, χαρίζοντας το μέγιστο προνόμιο που σου έχει δοθεί από τη φύση, τον χρόνο να αναπνέεις πάνω στη Γη για να σωθεί ένας άνθρωπος, το ονομάζουμε θυσία. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία και έχει το υψηλότερο τίμημα. Έναν εκούσιο θάνατο για να συνεχίσει να ζει μια άλλη ψυχή. 
  Φανταστείτε τη δύναμη ενός τέτοιου ανθρώπου… Ο κόσμος τον αποκαλεί ήρωα, όμως κατ’ ουσίαν, είναι ένας από εκείνους που ανήκουν σε ένα νέο είδος ανθρώπων που έχουν κατανοήσει τον λόγο της ύπαρξής τους. Η ιερή πράξη της αυτοθυσίας εγείρει φιλοσοφικά ζητήματα που καταλήγουν σε υπαρξιακά ερωτήματα. Είναι πρέπον να δώσει κάποιος τη ζωή του για να ζήσουν οι άλλοι; Είναι παρέμβαση στο πεπρωμένο ή μια ευλογημένη επιλογή; Γιατί να χαθεί μια ζωή για μια άλλη; Θα ξεχαστεί μια τέτοια πράξη στον χρόνο ή θα αποτελέσει παράδειγμα διδαχής για τον μελλοντικό κόσμο; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα μάς φέρνουν μπροστά  στο μεγαλείο αυτής της πράξης. Δίνω τα πάντα χωρίς αντάλλαγμα, ώστε ο κόσμος να αλλάξει με την προσφορά μου. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μιας κάστας ανθρώπων που θα αλλάξει το DNA του είδους μας, αφήνοντας ως κληρονομιά πίσω της μια ανάμνηση εναρμονισμένη με την πραότητα και την απόλυτη αγάπη.
  Το μήνυμα που γράφτηκε επάνω στον σταυρό δεν πήγε χαμένο. Ήταν η πρώιμη ηλιαχτίδα και η πρώτη επαφή με την ελπίδα που προλέγει ότι οι άνθρωποι μπορούν να μεταβάλουν τη φύση τους σε μια άλλη μορφή ενέργειας, που θα εξαλείψει τη βία. 
«Για να ζήσουν οι άλλοι…» 

Μια φράση που υμνεί τη διάσωση, μια πράξη που θα αλλάξει τον κόσμο…

  

Καλή Ανάσταση και καλή Λαμπρή!
Σας ευχαριστώ που στηρίζετε τα κείμενά μου με τις κοινοποιήσεις σας!
Να είστε όλοι καλά! 

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Η πομπή

Το κείμενο συμμετείχε στον 

λογοτεχνικό διαγωνισμό των

Εκδόσεων Καλλιτεχνείον, με θέμα 

"Ο άνθρωπος δίχως προσωπείο".

Θα ταξιδεύει στο ίντερνετ και 

από αυτή την ταπεινή σελίδα.

  Είναι αργά. Κάθομαι απέναντι από ένα μαγικό παράθυρο. Κοιτάζω τον νυχτερινό ουρανό και αναγνωρίζω τους φωτεινούς σχηματισμούς του χρόνου και της ύλης. Η αντανάκλασή τους καθρεφτίζεται στα μάτια μου και νιώθω ότι όλα τα μυστήρια της πλάσης παραδίνονται απόψε στα χέρια μου για να τα αγκαλιάσω. Θεατής των καιρών και των γεγονότων παρακολουθώ την κοσμική παράσταση με εισιτήριο τη χρονική στιγμή της ύπαρξής μου. Αυτή η ώρα είναι δική μου, μα η γλυκύτητά της με παρακινεί να σε σκεφτώ. Να γράψω μερικές λέξεις, πριν κλέψει η ασυναίσθητη μορφή του ύπνου την πληρότητα αυτού του συναισθήματος. 

  Κρατώ μια υγρή, ολόλευκη σελίδα. Ψάχνω, εναγωνίως, να βρω έναν τίτλο για το καινούριο μου ξεκίνημα. Έκανα ένα σκοτεινό ταξίδι στη σκέψη και στη γνώση, με όνειρο μια ηλιαχτίδα στην απεραντοσύνη του κόσμου. Ύφανα με τον ιστό των αισθήσεων τη βιωματική μου διαδρομή, έτσι ώστε να συμβαδίζει με τον αφηγηματικό μου εαυτό, για να μπορώ να βρω την αλήθεια. 

  Αν ήθελα να αποτυπώσω, με λογοτεχνική χάρη, τις αναμνήσεις μου σε τούτο το χαρτί, θα ήταν σαν να υπέγραφα ένα άθλιο μονόπρακτο έργο, μόνο και μόνο, για να μη χαθεί η μνήμη μου με την τροχιά του χρόνου. Θα προσποιηθώ πως έχω ελάχιστες ανάσες ζωής, πριν χαθεί απ’ τα μάτια μου το φως και θα γράψω ένα σύντομο κάλεσμα για σένα και για μένα.  

  Αναρωτιέσαι, ποιος είμαι; Αναζητώ την ταυτότητά μου από το πρώτο χτύπημα της καρδιάς μου. Είμαι, άραγε, το σύνολο των βιοχημικών αντιδράσεων ενός εγκεφαλικού μηχανισμού ή κείτεται στο βάθος μου το άυλο ολόγραμμα της αιωνιότητας; Ό,τι δεν αποτελείται από τα άτομα της ύλης, δεν υπάρχει. Το αόρατο είναι μια ψευδαίσθηση, λένε οι λογικοί… Τότε, τα λόγια μου είναι ο ψίθυρος του ανέμου που φτάνει από τα πελάγη μιας άγνωστης διάστασης. Πορεύεται μαζί μου η πνοή του θαύματος της ψυχής ή είμαι ένα κατευθυνόμενο αντικείμενο που ορίζει η τυχαιότητα της εξελικτικής παντοδυναμίας; Τα συναισθήματά μου δεν μπορεί να είναι μόνο γενετικά ψυχρές, κωδικοποιημένες παρορμήσεις που ελέγχουν, δίχως βούληση, το αιτιοκρατικό πεπρωμένο μου. Είμαι ο δημιουργός του μέλλοντος; Μήπως… η αλήθεια, που τόσο απεγνωσμένα αναζητώ να μάθω, καταντά ένα ευφάνταστο ψέμα που τρέφεται λαίμαργα από την πλάνη αυτής της αναζήτησης;

  Θέλω να πιστέψω σε μένα, για να υπάρχω για σένα, σε μια απτή και ένδοξη πραγματικότητα. Θα σου δώσω τα πάντα! Ακόμη και τη σκόνη από τα πρώτα άστρα του συμπαντικού θόλου. Θα σε αγαπήσω περισσότερο κι από την ομορφιά του ανοιξιάτικου πρωινού της υπαίθρου. Θα είσαι πιο θαυμαστός κι από τη θέαση χιλιάδων δειλινών, ενόσω δύουν στις αιχμές των λαμπρών κορυφογραμμών. Από σένα ζητώ την επιθυμία να με ακολουθήσεις. Θέλω μονάχα να θέλεις…

  Έχω απαρνηθεί την πεπερασμένη αίγλη της κοινωνικής καταξίωσης. Πέταξα από πάνω μου το τραγικό κέλυφος κάθε ανούσιας δέσμευσης κι εφήμερης επιδίωξης, για να σου δείξω την αξία της ανθρώπινης ευθύνης. Την υπερδύναμή σου! Μια αθανασία που θα λατρέψεις, γιατί είναι πέρα από τις ηδονές της ζωής και πέρα από τη γλυκιά σιγαλιά του θανάτου. 

  Μπορείς να ακούσεις το αρχαίο ρολόι της δημιουργίας να χτυπά; Προχωρά δίχως να υπολογίζει τον μηδαμινό χρόνο που αναλογεί σε μια ανθρώπινη ζωή. Κάθε γενιά διαδέχεται την άλλη, σαν να παρελαύνει σε μια μακρόσυρτη πομπή που προχωρά μονάχα προς το μέλλον.

  Η νοήμων ζωή είναι το μέσο για να καταλάβει το Σύμπαν τον εαυτό του. Την υπόστασή του. Ένα εξελικτικό χρέος εκατομμυρίων ετών, που περνά με την κληρονομική σκυτάλη από τον γονέα στο παιδί του. Δισεκατομμύρια ρολόγια του παρόντος και του παρελθόντος παλεύουν για τον ερχομό εκείνης της μοναδικής γενιάς του μέλλοντος που θα φτάσει εκεί που δεν μπόρεσαν να φτάσουν οι αρχέγονες γενιές. Θα έχει στα κύτταρά της τα σημάδια όλων των πρόδρομων γενεών και τη συνολική γνώση των προκατόχων της, αλλά μια καρδιά απελευθερωμένη από μικρόψυχα δόγματα. 

  Είμαστε εδώ για να ακολουθήσουμε την πομπή μιας πρόδρομης οδού. Τη διάνυσαν χιλιάδες γενεές πριν από εμάς, ώστε να υπάρχουμε και να εξελίσσεται με αυτόν τον τρόπο, η νοήμων ζωή. Κρατάμε στα χέρια μας τη γνώση των φυσικών ανακαλύψεων και έχουμε αναλάβει την ευθύνη να την παραδώσουμε στην επόμενη γενιά, με την ελπίδα ότι κάποτε το είδος μας, θα γίνει μια μορφή απόλυτης, συναισθηματικής διάνοιας. Εκείνης της μακρινής και επερχόμενης γενιάς που δε θα ντρέπεται για τα καμώματά της. 

  Ακολουθούμε τον χάρτη των ονείρων της δημιουργίας και διαβαίνουμε την πορεία της ανθρώπινης πομπής που θα φέρει κάποτε το τέλειο ον στον κόσμο. Χρειαζόμαστε μερικές, εκατοντάδες πρόδρομες γενιές να παρελαύνουν ακούραστα μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό της ανθρωποκαίνου εποχής. Εμπιστευτήκαμε τα όνειρά μας και φτάσαμε ως εδώ. Ποιος ξέρει τι θαύματα θα φέρει η εξέλιξη; Ποιος θα καταδικάσει μια ιερή πομπή στον χρόνο; Κάθε νεογέννητος άνθρωπος που κοιμάται στο λίκνο της Γης, είναι η ελπίδα και ο σημαιοφόρος της επόμενης πομπής. 

  Είμαστε μαζί... Είμαστε κοντά... Αναπόσπαστα κομμάτια από το ίδιο ψηφιδωτό, που δέθηκαν για να γνωρίσουν έναν και μοναδικό σκοπό. Να αναγνωρίσουν την ύπαρξή τους ως το όχημα του μέλλοντος, έχοντας συντροφιά, τους πανέμορφους σχηματισμούς της φύσης.

  Πάρε τη θέση σου δίπλα μου και περπάτησε στο κέντρο της πομπής. Κράτα το χέρι μου για να οραματιστούμε μαζί την επιβίωση μιας καλύτερης εκδοχής... Τα ρολόγια μας χτυπούν και μας θυμίζουν την παρούσα υποχρέωση. Αγωνίσου πλάι μου για τους ανθρώπους του μέλλοντος! 

Η μόνη οδός... Η μόνη ελπίδα, καθώς ο χρόνος θα περνά για κάθε λιτανεία. 

Γνωρίζω, ποιος είμαι... Εσύ; 

Έλα μαζί μου… Καλημέρα! 

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! Νόμος 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

Το κενόδοξο προσωπείο

«Κάθε μάσκα, κατά βάθος,
επιθυμεί να πέσει. Εκτός από
τη μάσκα της υποκρισίας».
Richard Garnett 
Άγγλος συγγραφέας
(1835-1906)

  Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι η πλεονεξία ήταν το χειρότερο ελάττωμα των ανθρώπων. Νόμιζα πως η απληστία ήταν βαθιά ριζωμένη στο dna μας εκ γενετής, αλλά και λόγω της εξελικτικής ανάγκης του είδους μας να αναζητά την αφθονία για να επιβιώσει. Πάντα θέλαμε περισσότερα, γιατί φοβόμαστε την έλλειψη αγαθών που φέρνουν οι κακοί καιροί. Όπως φαίνεται από την ιστορία, αυτοί που αποθήκευαν τροφή θεωρούνταν προνοητικοί και συνετοί, όταν ερχόταν η εποχή των ισχνών αγελάδων.  Είναι μια λογική εξήγηση για κάποιον που εμφανίζει συμπτώματα πλεονεξίας. Ας δεχτούμε, με επιεική διάθεση, ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας συνεχίζει τις κληρονομικές συνήθειες των πεινασμένων προγόνων της κι ότι εκδηλώνει την ανασφάλειά της με την υπερβολική συσσώρευση υλικών αγαθών, αν και δε θα πρέπει να συγχωρείται η αδιαφορία προς τους συνανθρώπους μας που ζουν στη φτώχεια.

  Όμως, το πρόβλημα που παρατηρείται στη σημερινή εποχή δεν είναι η πλεονεξία. Ο σύγχρονος άνθρωπος  δεν έχει το πεινασμένο μάτι που είχαν οι παλαιότερες γενιές. Οι ανάγκες του περιορίζονται στην ενασχόλησή του με την εικόνα του. Χρησιμοποιεί τα υλικά αγαθά για να φτιάξει ένα τέλειο εκμαγείο, ώστε να ανταγωνιστεί ισάξια τα υπόλοιπα ψεύτικα προσωπεία των συναναστροφών του. Η ζωή για κάποιους ανθρώπους είναι ένας συνεχής ανταγωνισμός εικονικής πραγματικότητας. Η πιο συμφέρουσα επένδυση στο χρηματιστηριακό θυλάκιο της ματαιοδοξίας είναι η απόκτηση του υποκριτικού προσωπείου. Ψεύτικοι άνθρωποι δημιουργούν αξιοπρόσεχτα προφίλ για να προσελκύσουν την εφήμερη δόξα, δίχως να νοιάζονται για την αληθινή ποιότητα του εαυτού τους. Κι αυτό δε γίνεται για την επιβίωσή μας! Είμαστε πια χορτάτοι από τροφή και έχουμε ικανοποιήσει κάθε υλιστικό απωθημένο. Η παρουσίαση του κενόδοξου προσωπείου γίνεται αποκλειστικά για να νιώσουμε σημαντικοί. Για λίγη πεπερασμένη αναγνωρισιμότητα και την αίσθηση ανωτερότητας που προσφέρει η εκτίμηση των συνανθρώπων μας, απομακρυνόμαστε από τη συνείδηση και τον πνευματικό προσδιορισμό που θα έπρεπε να αναζητούμε. Δεν επιδιώκουμε πια το σωστό και δεν μας ενδιαφέρει!

  Η φιλοσοφία της εποχής μας συνοδεύεται από την εικόνα μιας βενετσιάνικης μασκαράτας υπερφίαλων προσωπείων που χειρίζονται την υποκρισία με δεινό υποκριτικό ταλέντο. Ο Σαίξπηρ έγραψε : «Και στο επίχρυσο φέρετρο, το ίδιο σκουλήκι γευματίζει», εννοώντας ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον θάνατο. Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις και υπάρχει για να θυμίζει το μέτρο και την ισότητα σε όσους ξεγελούν τη θνητότητά τους με φαντασιώσεις αθανασίας.

  Μάθαμε να αξιολογούμε τους ανθρώπους από τα προσωπεία που φορούν κι όχι για τις πραγματικές τους αρετές. Αναγνωρίζουμε ως άριστους μόνο εκείνους που προβάλλουν συνεχώς την περιποιημένη εικόνα τους. Μα το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ζηλεύουμε τις μάσκες τους κι επιθυμούμε να γίνουμε σαν κι αυτούς. Ονειρευόμαστε να γίνουμε υποκριτές με κατασκευασμένες αξίες και πουλάμε φθηνά την ψυχή μας στον διάβολο για ένα καλό πρεστίζ, ξοδεύοντας την αξιοπρέπεια μας για λίγο μάρκετινγκ. Αποτέλεσμα; Όλα για το τίποτα και τίποτα για όλα… Συμπεριφορές, δίχως αναφορά στον ουσιαστικό τρόπο ζωής και δίχως καμιά τύψη. Η μόνη μας έγνοια είναι πώς θα συμμετάσχουμε στο φασαριόζικο αποκριάτικο πάρτι, φορώντας τα δικά μας καλογυαλισμένα προσωπεία. 

  Όχι! Δεν είναι η πλεονεξία το χειρότερο ελάττωμά μας. Η υποκρισία είναι ο δομικός λίθος για την παρακμή της εποχής μας.

  Καλή μασκαράτα! 

***     Θερμές ευχαριστίες στον φωτογράφο Κώστα Καλύβα για την υπέροχη φωτογραφία του.

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Πάνω στη σφαίρα των πιθανοτήτων με το κέρμα του Κρίστιαν Χόιγκενς.

«Χιλιάδες περπατούν
στον ίδιο δρόμο.
Με τα βήματά σου,
κανείς».

    Ζούμε επάνω σε μια κινούμενη σφαίρα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ισχύσει κάθε εκδοχή και κάθε πιθανότητα. Πριν ακόμα συμπληρωθεί το πρώτο κλάσμα δευτερολέπτου της ύπαρξής μας, οι φυσικοί νόμοι των πιθανοτήτων αποφασίζουν σε ποιο μέρος θα γεννηθούμε πάνω στη Γη. Μετά τη γέννησή μας, η τύχη γίνεται πεπρωμένο.
  Φαντάσου ότι το περιβάλλον που γεννήθηκες και οι άνθρωποι που αγαπάς, είναι το αποτέλεσμα που έφερε η αξονική κίνηση μιας κοσμικής ρουλέτας. Μεγαλώνοντας, βρίσκουμε βαθιά στην τσέπη μας ένα κρυμμένο κέρμα. Με κάθε σκέψη που καταλήγει σε μια επιλογή, με κάθε πρωτοβουλία που παίρνουμε στο μονοπάτι της ζωής και με κάθε ανάμνηση που αποθηκεύουμε μέχρι τον θάνατό μας, σχεδιάζουμε την κάτοψη ενός περίπλοκου λαβύρινθου.  
  Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε με έκδηλη απορία, αν πήραμε τη σωστή απόφαση για την πορεία της ζωής μας, διότι η αποτυχία θα είχε αντίκτυπο στη μελλοντική μας εξέλιξη. Η ελεύθερη βούληση και οι επιθυμίες μας ανοίγουν στον χώρο καινούριες προϋποθέσεις και νέες πιθανότητες. Οι φίλοι που συναντήσαμε στα παιδικά μας χρόνια, οι συνάδελφοι που συνεργαστήκαμε και οι άνθρωποι που ερωτευτήκαμε, κάτω από τυχαίες συνθήκες, είναι απόρροια της αρχής των πιθανοτήτων που ορίζει τις ζωές μας. Ακόμη και τα παιδιά μας θα είχαν διαφορετική όψη, αν δεν είχαμε συναντήσει τον σύντροφό μας υπό τους όρους μιας χωροχρονικής συνάρτησης.
  Κάθε στιγμή διαμορφώνεται και μια διαφορετική πραγματικότητα. Ζούμε μέσα στο δικό μας Matrix, στο ανθρώπινο κβαντικό πεδίο που εφαρμόζονται κβαντικά άλματα συνείδησης και ύπαρξης. Αλληλοεπιδρούμε μεταξύ μας σαν φορτισμένα σωματίδια πιθανοτήτων και επιλογών. Το ανύπαρκτο γίνεται υπαρκτό, το απίθανο-πιθανό, υπό την εξέλιξη μιας συνάντησης ή την πραγματοποίηση μιας ιδέας, γιατί όλα γύρω μας κινούνται και προχωρούν αδιάκοπα μέχρι την τέλεσή τους. Αυτό είναι το κοσμικό παιχνίδι που συντελείται γύρω μας και συμμετέχουμε σε πλήρη απαρτία. Έτσι δημιουργούνται άπειροι κόσμοι, σε μικρή ή μεγαλύτερη κλίμακα, που χωρούν κάθε υλική υπόσταση. Κόσμοι μέσα σε κόσμους! Σαν ρωσικές ματριόσκες πάνω σε μια σφαιρική γεωμετρική διάσταση που κάθε επιλογή αποκτά νόημα μόνο με την αγάπη. 
  Ο Ολλανδός Κρίστιαν Χόιγκενς, μαθηματικός, αστρονόμος και οπτικός του 17ου αιώνα, είχε πάντα ένα κέρμα στην τσέπη του. Η επιστήμη του βασίστηκε στην αρχή των πιθανοτήτων. Σε ένα μέλλον γραμμένο και στις δύο όψεις του νομίσματος, που εμφανίζεται ανάλογα με τις επιθυμίες μας. Υποστήριζε, δε, πως θα πρέπει να ακολουθούμε την καρδιά μας σε κάθε μας βήμα, για να φτιάχνουμε κόσμους γεμάτους αγάπη. 
  Τυχαία γράφω κι εγώ αυτά τα λόγια, τυχαία κι εσύ τα διαβάζεις. Επιλέγω, όμως, συνειδητά να σε ευχαριστήσω για την αγάπη σου. 

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Πόσο κοστίζει η αθωότητα; Όσο μια σύντομη αναλαμπή συνείδησης.

«Δε θέλω να αποκτήσω

την αθωότητα, αλλά  

την ευχαρίστηση να

τη βλέπω να χάνεται

ξανά και ξανά»

F. Scott Fitzgerald

Αμερικανός συγγραφέας

(1896-1940)

                                               

   Φιλήδονε κύριε,

  Σε κυρίεψαν τα ζωώδη ένστικτα της φύσης σου, όταν οι ορμόνες σου εξερράγησαν στη θέα μιας εύκολης λείας. Οι πονηρές σκέψεις που κατέκλυσαν τον σκοτεινό υποθάλαμο του ιδιόμορφου εγκεφάλου σου, έδωσαν  την εντολή για να επιτεθείς σαν άγριο ζώο στα ανυπεράσπιστα θηράματά σου.

  Όμως, δεν είσαι ζώο. Ανήκεις στο εξελιγμένο ανθρώπινο είδος. Είχες επιλογή. Την ευκαιρία να σκεφτείς, πριν κάνεις κακό σε μια αθώα ψυχή. Πόσο κοστίζει η καταστροφή της αθωότητας; Για σένα, μόνο λίγα λεπτά ικανοποίησης των δαιμόνων του πάθους σου. Όσο ένα λυτρωτικό ξεφάντωμα της επιθετικής ασυδοσίας ενός σαρκικού κατήφορου. Αναρωτιέμαι, πώς μπόρεσες να κρυφτείς από τον εαυτό σου; Πόσες μάσκες έχεις φορέσει στη ζωή σου; Τόσες, όσες και οι δολοφονίες που διέπραξες. Είναι τόσο τυφλό το είδωλο στον καθρέφτη σου; Γιατί δεν είδες το ηδονικό βλέμμα του βασιλιά Σαρδανάπαλου να σε κοιτά;

  Πες μου, πώς μπόρεσες να αγγίξεις κάτι τόσο όμορφο, μόνο για να το καταστρέψεις; Πόσους παραμυθένιους κόσμους γκρέμισες, για να χτίσεις τα βρομερά χαμαιτυπεία που σχεδίαζαν οι υποχθόνιες φαντασιώσεις σου;  Δίχως το ίχνος μιας γενναίας ενοχής που θα μπορούσε, ίσως, να σε αποτρέψει από την επανάληψη των έκφυλων πράξεών σου. Γιατί δεν πάλεψες με τις Ερινύες; Θα σου πω τον λόγο. Γιατί είσαι ένα σαθρό σαρκίο που ζηλεύει την αθωότητα. Φθονείς την ουράνια ευτυχία που φωτίζει ένα ανέμελο παιδικό πρόσωπο, επειδή δε θα την αποκτήσεις ποτέ! Είσαι δυστυχισμένος επειδή το παιδικό χαμόγελο σού θυμίζει το έρεβος της ψυχής σου. Δε θα νιώσεις ποτέ την αγνότητα και η αντίθεση αυτή σου τρώει τα σωθικά. Καταστρέφεις με μίσος τα αγγελικά φτερά των παιδιών για λίγη ευχαρίστηση σε κάθε αναίσχυντη αποπλάνηση. Στήνεις τις λιγδερές παγίδες σου για να φυλακίσεις την παιδική φαντασία στα χαμηλόφωτα δωμάτια των κολασμένων οργίων σου. Τόση ύβρη δεν αντέχει ούτε η Νέμεση. 

  Δεν είσαι άρρωστος. Δεν είσαι εθισμένος στο σεξ, αλλά στον ακραίο σαδισμό. Είσαι ένας ΚΑΚΟΣ άνθρωπος που προκαλεί πόνο για να νιώθει αφέντης. Είσαι ένα τέρας που πρέπει να αποκεφαλιστεί, γιατί το είδος σου δε θα υπάρχει στον νέο μας κόσμο. 

  Θα σου πω πόσο αξίζει η αθωότητα μιας παιδικής ψυχής. Όσο μια φευγαλέα αναλαμπή συνείδησης. Μονάχα μια στιγμή συνειδητοποίησης αρκεί, για να μη γευθείς τον φόβο ενός μικρού παιδιού. Να κρατήσεις τις ανώμαλες ορέξεις σου για τον εαυτό σου. Τόσο κοστίζει για έναν άνθρωπο που διαθέτει συνείδηση. Όμως, για σένα δεν ισχύει η ισοτιμία της ευαισθησίας, γιατί δεν έχεις καρδιά. 

  Ήρθε ο καιρός, λοιπόν, να καταστρέψουμε τον ανήθικο κόσμο σου, για να πεθάνεις μόνος, χωρίς αγάπη. Σε μισούμε, όπως μισείς εσύ τα παιδιά μας. Δεν είναι αυτή η εκδίκησή μας για το κακό που έκανες, αλλά το τίμημα της διαφορετικότητας των κόσμων μας. Είσαι το τίποτα και τα παιδιά μας είναι το μέλλον…

#MeToo για να καθαρίσουμε τον κόσμο από τα ερπετά.

                                                       

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Δώσε μου λιγάκι ουρανό

«Δεμένοι πισθάγκωνα με τα 

σχοινιά των ψευδαισθήσεων

στο πιο ευάλωτο κατάρτι της

ζωής. Στον μαγικό εκείνο 

χώρο, όπου αποτυπώνεται 

η κοινή, ανθρώπινη ανάγκη 

για ουρανό».

Μίλτος Σαχτούρης

Ποιητής (1919-2005)

  Είναι μερικές φορές που νιώθω ένα δροσερό αεράκι να εισέρχεται από τις γρίλιες του παραθύρου μου και να θροΐζει τις κουρτίνες ανάλαφρα, σαν να ανασαίνει ένας άγγελος. Αισθάνομαι τη γλυκύτητα αυτής της ανάσας να γεμίζει με φρέσκο οξυγόνο το δωμάτιό μου, σαν να θέλει να ξυπνήσει την κοιμισμένη μου διαίσθηση από την αδράνεια. Με καλεί ν’ ανοίξω το παράθυρο και να κοιτάξω για τελευταία φορά τον κόσμο.

  Πέρασα τη ζωή μου, προσδοκώντας ένα σημάδι από τον ουρανό. Μια ένδειξη ότι πλησιάζει η αλλαγή των εφήμερων καιρών. Υπομένω τη φθορά της εποχής μου, για να γίνω μάρτυρας μιας αποκαλυπτικής διαδοχής. Θέλω να ζήσω το μεταίχμιο δύο εποχών, την αναγέννηση των ηθών, την κάθαρση των ασεβών και την πτώση των ρωμαϊκών οργίων του 21ου αιώνα, ώστε να αντικρίσω με συγκίνηση την αυγή της νέας εποχής. Να διακρίνω, από τα βάθη τ’ ουρανού, το χρώμα της αγνότητας που φέρει το ξεκίνημα μιας νεογέννητης μέρας. 

  Πριν την έλευση της καθαρής εποχής θα πρέπει όλα τα σιχαμερά κι αναίσχυντα ερπετά της ανθρωπότητας να βγουν από τον βούρκο και να καούν στην πυρά της κοινωνικής εξέτασης. Πίσω από τις κλειστές πόρτες των ανώμαλων σαδιστών, υποφέρουν αθώες ψυχές. Μέχρι σήμερα τα θύματα έπνιγαν την κραυγή τους. Ήρθε η στιγμή τα σάπια σαρκία να τα καταβροχθίσουν τα οικόσιτα σκουλήκια τους. Τα βδελυρά ψεύτικα προσωπεία να χαθούν από τον μελλοντικό ορίζοντα, όπου το ουράνιο τόξο της αλήθειας θα εναποθέσει τα υπέροχα χρώματά του. Εκείνοι που σκόρπισαν πόνο, δίχως έλεος κι εκμεταλλεύτηκαν τον αδύναμο, για να ευχαριστήσουν τις αρρωστημένες αισθήσεις τους, πρέπει να πληρώσουν για κάθε κατάπτυστη πράξη. Η εποχή της ανηθικότητας φτάνει στο τέλος της. Το μέλλον ανήκει στους καθαρούς, σε εκείνους που πέρασαν όλες τις δοκιμασίες, ακολουθώντας συνειδητά την ιερότητα της καλοσύνης. Ο Ζαν Πολ Σάτρ, είπε : «Ο άνθρωπος είναι το σύνολο των πράξεών του». Κανείς δε γλιτώνει από τον ζυγό της εναλλαγής των καιρών. Ο χρόνος δεν αντέχει το βάρος της αδικίας και την παράταιρη ασχήμια, γιατί το κοινωνικό ιδεώδες είναι ο καθρέφτης των πράξεών μας. 

  Όταν ζυγώνω το παράθυρό μου, ακούω τις φωνές εκείνων που μετρούν πληγές. Τα αηδιαστικά ανθρωπόμορφα υποκείμενα που ήταν κάποτε οι βασανιστές τους, δεν ανήκουν στην ιδεολογία της καινούριας εποχής. Χαμογελώ, όταν μαθαίνω ότι καταδιώκονται από τις σκοτεινές τους πράξεις. Η κάθαρση ξεκίνησε. Ο ουρανός φόρεσε τα γιορτινά του κι εγώ ψιθυρίζω μέσα στο δωμάτιο, για να μ’ ακούσει ο άγγελος. «Είμαι έτοιμη! Δώσε μου λιγάκι ουρανό!»

***Το κείμενο είναι αφιερωμένο στα θύματα του #metoo. Οι φωτογραφίες ανήκουν στον φωτογράφο MakisBitos https://m.facebook.com/MakisBitos1tsid=0.8766157862487085&source=result.Τον ευχαριστώ θερμά για την έμπνευση και την άδειά του για την αναδημοσίευσή τους στο ασήμαντο κείμενό μου. Ήταν το οπτικό ερέθισμα, για να θυμηθώ την ανάγκη μου για ουρανό.

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Ο ανθός του καρποσυλλέκτη. Ο ταξικός διαχωρισμός αφεντάδων και δούλων. Η ψευδαίσθηση του δημοκρατικού πολιτεύματος και η πολύτιμη τεχνολογία των άστρων.

"Ελευθέρωσα χίλιους

σκλάβους. Θα ελευθέρωνα

πολλές χιλιάδες ακόμη, αν 

γνώριζαν όλοι τους, 

ότι είναι σκλάβοι".

Harriet Tubman (1820-1913)

Πολιτική ακτιβίστρια

  Είναι, πραγματικά, άξιο θαυμασμού τι μπορεί να κάνει η ύλη όταν αφεθεί στα χέρια του χρόνου. Οι βουλές και τα κέφια της εξελικτικής ικανότητας της φύσης καταλήγουν στην πανδαισία των ποικιλόμορφων ειδών χλωρίδας και πανίδας, μέχρι να εμφανιστεί εκείνο το κυρίαρχο είδος που θα δημιουργήσει τον πρώτο επαναστατικό πολιτισμό που με συλλογικό έργο, θα προάγει το λαμπρό μέλλον του.

  Φαντάζομαι τον πρώτο καρποσυλλέκτη να χώνει στη γη, με ενθουσιασμό, έναν θαυματουργό σπόρο και να οδηγεί τη φυλή του στην καινοτόμο, γεωργική ανάπτυξη. Επιτέλους! Η γη παρείχε την τροφή και με λίγη φροντίδα, ο καλλιεργητής ζούσε μια ήσυχη καθημερινότητα. Τέρμα η πείνα, η νομαδική ζωή, η μάχη με τα άγρια ζώα και η στέρηση. Εφεξής, υπήρχε χρόνος να χτίσεις ένα σπίτι, να χορτάσουν τα παιδιά σου ψωμί και να αποθηκεύσεις προϊόντα για τον χειμώνα. Το τέλος μιας ανασφαλούς κατάστασης και η αρχή της εποχής των ονείρων. Μπορεί να ήταν σκληρή η γεωργική και κτηνοτροφική εργασία, αλλά με τη σωστή οικονομική διαχείριση, υπήρχε καθημερινό φαγητό στο τραπέζι. Το φαγητό είναι ευτυχία! Η προϋπόθεση για να κυριαρχήσεις στον πλανήτη. Όποιος κατέχει την τροφή, έχει τη δύναμη. Μετά, αποκτήσαμε μεταφυσικές ανησυχίες και έπρεπε να ευχαριστήσουμε τους θεούς. Να χτίσουμε μνημεία και βωμούς για την προσφορά των καρπών. Χρειαζόμασταν την εύνοια τους, για να έχουμε καλές σοδειές. Άφθονη τροφή! Διαχρονικό φαινόμενο η ανάγκη μας αυτή. Η δομή όλων των πολιτικών συστημάτων και η εκμετάλλευση μεταγενέστερων κοινωνιών, γεννήθηκε από τον ανθό του καρποσυλλέκτη. Από τότε, η αρχή αυτή, κυβερνά αδιάκοπα κάθε επερχόμενη γενιά. 
  Κάποιοι εξελιγμένοι γεωργοί, σκέφτηκαν έναν πρακτικό τρόπο για να διαφεντεύουν τους πιο αδύναμους καλλιεργητές. Αυτοανακηρύχθηκαν εκπρόσωποι των θεών και έγιναν ιερείς, απαιτώντας σεβασμό και σκορπίζοντας φόβο. Ο φόβος καταστέλλει την ανάγκη για ελευθερία και παγώνει τη σκέψη. Ξαφνικά, εν μία νυκτί, έγιναν βασιλείς και άρχοντες του είδους τους. Θεϊκά όντα επί της γης που χρειάζονταν αυλικούς, δούλους, φροντιστές, στρατό και ένα συστημικό σχέδιο για να ανέλθουν στην ανώτερη ανθρώπινη βαθμίδα. Διαχωρίστηκαν, λοιπόν, από τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους με περίσσια θρασύτητα. 
Ναι! Αυτοί ήταν οι πρώτοι αφέντες, εκείνοι που ανακάλυψαν πώς θα καθοδηγούν τα πλήθη προς όφελός τους. Η δουλεία και η σκληρή σκλαβιά που ήρθε μετά τη γεωργική ανάπτυξη, είναι δική τους εφεύρεση. Η ιστορία μάς δίδαξε πως οι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν με πρόσχημα την αφθονία τροφής των λαών τους, είχαν ως τίμημα την εκμετάλλευση και την ανηλεή ανθρωποφαγία από τις ανώτερες ισχυρές τάξεις. Κάθε πρώιμος πολιτισμός εφάρμοσε τις δικές του διακρίσεις. Δες στο παρελθόν, τους Αιγύπτιους, Βαβυλώνιους, Ρωμαίους, Οθωμανούς, Σκανδιναβούς και λοιπούς λαούς με βασιλείς, αυτοκράτορες, στρατηλάτες και ύπατους που έγραψαν την ένδοξη ιστορία τους με το αίμα των αθώων υποτελών τους. 
  Όταν οι σκλάβοι άρχισαν να επαναστατούν, επειδή κατάλαβαν πως η ζωή τους ξοδεύεται άσκοπα για τη ματαιοδοξία μιας αχόρταγης ελίτ, οι άρχοντες βρήκαν έναν νέο αλγόριθμο για να κρατήσουν τον όχλο ευχαριστημένο. Μια ψευδαίσθηση που ξεγέλασε ακόμη και τους πιο έξυπνους του πλήθους. Οι ευφυέστατοι αρχαίοι Έλληνες σκέφτηκαν το ευέλικτο πολίτευμα, που ονομάζεται Δημοκρατία. Ελεύθερη βούληση, ελευθερία λόγου και ατομική λήψη αποφάσεων. Αναδείχτηκε η αξία του ΕΝΟΣ και απέκτησε ο δούλος δικαιώματα για το κοινό καλό. Θα αποφάσιζε για την κοινωνία με όπλο τη φωνή του, την ψήφο του. Τροφή για όλους, με τον ίδιο μόχθο και προοπτική εξέλιξης κατά την προσωπική του κρίση. Η εκλογή των αρχόντων γινόταν πια από τους πολλούς. Μία ευφυέστατη στρατηγική στην εξουσιαστική παρτίδα σκάκι, που παίζεται στην πλάτη μας από τις βασιλικές οικογένειες του πλανήτη. Οι ισχυροί κατάλαβαν πως η δόξα του αξιώματός τους προκαλεί φθόνο στα πλήθη και απειλείται η κυριαρχία τους. Επέλεξαν λοιπόν μερικές εξαγοράσιμες μαριονέτες για να φοράνε το στέμμα τους. Τραβήχτηκαν στο παρασκήνιο και κρύφτηκαν πίσω από το παραβάν του θεάτρου των σκιών. Έκαναν συμφωνίες με τα υποψήφια εκλογικά κλιμάκια, για να βγαίνουν πάντα εκείνοι νικητές στις εκλογές, ανεξαρτήτως πολιτικού συνδυασμού. Πόσο έξυπνοι ήταν οι αρχαίοι Έλληνες! Έφτιαξαν την ψηφιακή πλατφόρμα που χειρίζονται οι ηγέτες της παγκοσμιοποίησης μέχρι και σήμερα. Σκέφτηκαν : «Ψηφίστε τις μαριονέτες μας για να ζείτε με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Μπορείτε να ονειρεύεστε ότι θα γίνετε κι εσείς αφέντες, ζώντας τις χαρές του καπιταλισμού και του φιλελευθερισμού. Μεγάλα σπίτια, φανταχτερά αυτοκίνητα, δανεισμός και κάθε λογής πολύτιμο στολίδι θα σας δοθεί στο μέτρο που θα νομίζετε ότι εσείς ορίζετε το μέλλον σας, όμως, δε θα πάψετε να είστε οι σκλάβοι μας. Μπορείτε να εκφράζεστε μέσω της τέχνης, αλλά θα ελέγχουμε τα λόγια και τα έργα σας, μήπως αυτά αφυπνίσουν τους πολλούς και χάσουμε τον έλεγχο. Παρακολουθούμε από ψηλά κάθε σας κίνηση και έχουμε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για την εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας. Όλα είναι δικά μας γιατί βρήκαμε τον τρόπο να σας έχουμε παντοτινά υποδουλωμένους, χωρίς να το καταλαβαίνετε. Η τεχνολογία είναι δική μας, η γνώση, επίσης, δική μας. Μαθαίνετε αυτά που θέλουμε εμείς και ενεργείτε σαν ελεύθεροι άνθρωποι μέχρι εκεί που επιτρέπουμε εμείς». 
  Το παγκόσμιο μοντέλο της μοντέρνας ηγεσίας δεν χρησιμοποιεί το σπαθί του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Τζέγκις Χαν ή του Καρλομάγνου, αλλά την παντοδυναμία των φυσικών νόμων της τεχνολογίας των άστρων. Την πυρηνική δύναμη των δομικών στοιχείων της ύλης, που αποτελεί, τα τελευταία χρόνια, το σημαντικότερο εξελικτικό άλμα της επιστήμης. Το επόμενο επιστημονικό επίτευγμα θα είναι για όλους ή μόνο για τους εκλεκτούς; Είναι, άραγε, μόνο μια θεωρία συνωμοσίας ότι μας κυβερνούν, συγκαλυμμένα, οι πλούσιοι του πλανήτη ή είναι η τρομακτική αλήθεια; Αν δε νιώθεις σκλάβος, τότε το σχέδιό τους είναι άριστο! Έχουν βρει την πιο επιτυχημένη πατέντα υποδούλωσης. Τον υπνωτισμό των εγκεφαλικών αισθήσεων που ξεγελά το ελεύθερο πνεύμα και τροφοδοτεί την ελαττωματική ιδιοσυγκρασία μας με τον καταναλωτισμό. Όταν η τροφή στερέψει, θα ξυπνήσεις! Κάνε το πριν μείνεις ξεχασμένος και νηστικός πάνω σε μια κατεστραμμένη Γη, όσο εκείνοι θα χτίζουν νέα βασίλεια σε άλλα άστρα. Ο Τζεφ Μπέζος και ο Έλον Μασκ έχουν ήδη ξεκινήσει διαστημικά προγράμματα που προβλέπουν τη μετοίκηση 1.000.000 ανθρώπων στον Άρη, μέχρι το 2050! Ξέρουν, μήπως, ότι η κλιματική αλλαγή είναι μη αναστρέψιμη και φροντίζουν για τη διαφυγή μερικών εκλεκτών;  
  Μην καταβροχθίζεις λαίμαργα το δόλωμα της εφήμερης καλοπέρασης. Δε ζεις κάτω από δημοκρατικό καθεστώς, εφόσον η Δημοκρατία είναι μια παγίδα σκεπασμένη με χρυσή φυλλωσιά. Το βάραθρο μεταξύ των ταξικών διακρίσεων είναι βαθύ, σκοτεινό και αόρατο. Η σκακιέρα έχει στηθεί, αλλά πρέπει κάποιος να πάρει την κρίσιμη απόφαση για την επόμενη κίνηση. Τα βασιλικά πιόνια φοβούνται, γιατί γνωρίζουν ότι είναι ανύπαρκτα χωρίς τους σκλάβους τους. Εσύ ξέρεις τη δύναμή σου; Λέγεται αφύπνιση… 

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Θεατρικοί συγγραφείς των αιώνων

«Είμαι ο συγγραφέας
που γράφει ασταμάτητα
μες στους αιώνες.
Υμνώ τη σκηνή της ζωής,
χωρίς να νοιάζομαι για 
τη δόξα. Προσπερνώ τα
εμπόδια και σπάω τα
κατεστημένα. 
Απελευθερώνω κάθε 
σκέψη και συναίσθημα, 
υπομένω τον μόχθο και
γράφω τη δική μου 
κοσμική ιστορία».
Dr.Sameeksha Koundal
Ινδός γιατρός-ακτιβιστής

  «Η μέρα τελείωσε. Γύρισα στη σπηλιά. Σήμερα κυνήγησα καλά. Τώρα, κάθομαι στη φωτιά μαζί με τους άλλους. Τρώω την ψημένη σάρκα και σκορπάω τα κόκαλα γύρω μου. Οι σκιές μας χορεύουν στους βράχους, όπως προστάζουν οι κινήσεις της φωτιάς. Οι μέρες είναι δύσκολες. Ο μόχθος της επιβίωσης μάς κρατά δυνατούς, όμως ο κίνδυνος παραμονεύει πίσω από κάθε βουνό, μέσα στα βαθιά, θεόρατα δάση και στις όχθες των χειμαρρωδών ποταμών, καθώς βαδίζω το ξημέρωμα με τα όπλα μου για να βρω τροφή. Είμαι κατάκοπος και ξαπλώνω κάτω από τον σκοτεινό θόλο με τα φωτεινά στίγματα. Όλα όσα βλέπω είναι δικά μου, αρκεί να ζήσω την επόμενη μέρα. Τι θα απογίνω όταν πεθάνω; Θα γίνω τροφή για τα άγρια ζώα; Ζω μόνο για να κυνηγώ σάρκα και να συλλέγω τροφή; Δε μου φαίνεται λογικό. Πρέπει να υπάρχει ένα νόημα για τη φύση που αγγίζω. Να αφήσω μια ιστορία για τα παιδιά μου. Ποιος είμαι; Είμαι αυτός που ήρθε πριν από σένα. Πρέπει να μάθεις ότι ήμουν εδώ. Θα σκεφτώ έναν τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου γιατί θα περάσουν οι αιώνες και θα χαθώ. Χρειάζομαι ένα σύμβολο, μια εικόνα για να έρθω σε επαφή με σένα. Το αίμα από το σκοτωμένο ζώο που τράφηκα, βρέχει τα πόδια μου. Θα το χρησιμοποιήσω. Θα βάψω τα χέρια μου και θα δηλώσω την παρουσία μου τούτη εδώ τη στιγμή. Η φωτιά στέγνωσε τους υγρούς βράχους της σπηλιάς. Τεντώνω το χέρι μου και αποτυπώνω την παλάμη μου στην πέτρα. Είναι διασκεδαστικό, είναι όμορφο και είναι διαφορετικό από το σκληρό κυνήγι. Δεν είμαι ζώο γιατί δημιουργώ με το μυαλό μου όμορφα μοτίβα. Οι άλλοι με παρατηρούν και βάφουν κι αυτοί τα χέρια τους με αίμα. Ο βράχος γέμισε με ανθρώπινες παλάμες. Είμαι ο πρώτος συγγραφέας της Γης. Τριάντα χιλιάδες χρόνια πέρασαν κι ακόμα με βλέπεις. Μη με ξεχάσεις… Έκανα την αρχή για να αγαπήσεις εσύ το μολύβι. Μη σταματήσεις ποτέ να γράφεις! Οφείλεις την τέχνη της γραφής σε μένα. Τίμησέ με για την πρωτοπορία μου, αγάπησέ με για το συναίσθημα που άφησα πάνω στον βράχο, άκουσέ με να σου μιλώ απ’ τους αιώνες που έφυγαν και δες με νοερά να γράφω το πρώτο σύμβολο πάνω στη Γη».

  

  Η γραφή είναι μια μορφή ανώτερης τεχνολογίας για την ανταλλαγή πληροφορίας και συναισθημάτων. Οι πρώτοι συγγραφείς στην ιστορία της ανθρωπότητας άφησαν τις ιστορίες τους γραμμένες πάνω στους τοίχους μιας σπηλιάς. Όταν ο πρώτος τροφοσυλλέκτης έκανε το δάχτυλό του πένα και το αίμα των ζώων έγινε το μελάνι του, ξεκίνησε η εξέλιξη της γραπτής έκφρασης. Με φόντο το φως από μια φωτιά που σιγόκαιγε στο βάθος, άρχισε να ζωγραφίζει εικόνες που σύντομα έγιναν σύμβολα και στη συνέχεια μετατράπηκαν σε ένα νέο είδος επικοινωνίας. Περιέγραφε τις μάχες του με τα σαρκοβόρα ζώα, τα κατακλυσμιαία καιρικά φαινόμενα της εποχής του και σχεδίαζε χάρτες για τους συντρόφους του. Ο θεατρικός συγγραφέας της πέτρας μοιραζόταν τα έργα του με το κοινό του. Τους πρωτόγονους ανθρώπους της φυλής του. 

  Αυτό ήταν το πρώτο σκίρτημα πνευματικής ανάγκης που οδήγησε στο ξέσπασμα της λογοτεχνικής γραφής. Ο πρώτος λίθος για την αυγή του πολιτισμού των τεχνών και των γραμμάτων. Μετά τις παλάμες και τα σχέδια της νεολιθικής εποχής, τη σκυτάλη πήραν οι γενιές του χαλκού και συγκεκριμένα οι μεσοποτάμιες φυλές των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων και των Σουμέριων που επινόησαν το δικό τους σύστημα γραφής, αρχικά για λόγους αρχειοθέτησης των εμπορικών συναλλαγών τους. Σύντομα η γραφή έγινε τέχνη. Οι πρώτοι ιστορικά καταγεγραμμένοι ποιητές που υπέγραψαν τα λόγια τους, ήταν ο Αιγύπτιος Πταχοτέπ και μια Ακκάδια πριγκίπισσα που λεγόταν Ενχεντουάννα. Ήταν ιέρεια της θεάς του φεγγαριού Νάννα. Η Ενχεντουάννα κοιτούσε κάθε βράδυ τον νυχτερινό ουρανό και έγραφε στίχους για την ομορφιά των πλανητών και των θεών που στόλιζαν τους ναούς της πίστης της. Σαράντα δύο ύμνοι πάνω σε τριάντα επτά πίνακες υπέγραψε με το όνομά της και έγινε η πρώτη γνωστή ποιήτρια της ανθρωπότητας. Η πρώτη ποιητική συλλογή ήταν πέτρινη!

  Η συνέχεια της ιστορίας της γραφής είναι μεγαλειώδης. Θαυμαστοί συγγραφείς που άκμασαν στον Μεσαίωνα, στην Αναγέννηση και στις νεότερες εποχές, αφήσαν το αποτύπωμά τους σε εκείνον τον νεολιθικό βράχο. Στίχοι, πεζογραφήματα, λυρικά λόγια και θεατρικές ιστορίες ξεχύθηκαν με συναισθηματική ορμή από τα πέρατα των αιώνων και συνεχίζονται στις μέρες μας, με την ίδια θέληση κι ευαισθησία.

  Όταν καμιά φορά απογοητεύομαι και δε θέλω να ξαναδώ δική μου λέξη στο χαρτί, θυμάμαι τον άνθρωπο που άφησε το σημάδι του στο πρώτο πέτρινο ημερολόγιο. Είμαι μέσα στην σπηλιά του και με κοιτάζει αγριεμένος σαν να με μισεί. Ντρέπομαι και πιάνω πάλι το μολύβι. Αυτό είναι το πεπρωμένο μου. Να συνεχίσω το θεατρικό έργο που σκηνοθέτησε εκείνος για τη Γη. Να γράφω σκηνές για την ανθρώπινη παράσταση. 

                                                                                                                Γραφές μεσοποτάμιων λαών

 

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!