Μεθυσμένοι επαναστάτες του Χρόνου

«Πρέπει να είναι κανείς
μόνιμα μεθυσμένος για να
μην αισθάνεται το φριχτό
φορτίο του Χρόνου που τσακίζει
τους ώμους του και τον υποχρεώνει
να γέρνει προς τη γη. Ρωτήστε τον άνεμο,
το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι,
ό,τι φεύγει, ό,τι βοά, ό,τι μιλά, ό,τι άδει
και θα απαντήσουν: -Είναι ώρα να μεθύσετε
για να μην είστε σκλάβοι μαρτυρικοί του
Χρόνου. Μεθάτε χωρίς σταματημό.
Με κρασί, ποίηση ή αρετή. Ό,τι προτιμάτε…»
Σαρλ Μπωντλέρ -Μεθάτε-
Γάλλος ποιητής (1821-1867)

  Βαρύτητα. Η πιο σημαντική δύναμη στο Σύμπαν. Αν δεν υπήρχε, όλα θα ήταν ένας καυτός χυλός από ανακατεμένα ηλεκτρομαγνητικά σωματίδια. Σκοτεινά και φωτεινά νεφελώματα θα ταξίδευαν στον χώρο, χωρίς να έχουν τη μηδαμινή ελπίδα να καταλήξουν στη σημερινή τους κατάσταση. Να σχηματίσουν σμήνη γαλαξιών γεμάτα με τροχιές εκατομμυρίων αστρικών συστημάτων. 

  Αυτή η δύναμη έλκει τη μάζα των ατόμων μου, για να δεθώ με την ύλη της Γης και κατά συνέπεια με το αδιέξοδο τούνελ του Χρόνου. Η βαρύτητα μπορεί να σπάσει τα κόκκαλά μου και να με συνθλίψει αν η αναλογία της δύναμής της μπορούσε να αλλάξει ξαφνικά από το 1g π.χ στα 20g. Ο Χρόνος μπορεί να κάνει το ίδιο με τη βαρυτική επίδρασή του στην ψυχή μου.

  Πρέπει να είναι κανείς μονίμως μεθυσμένος για να αντέξει την παραδοξότητα αυτού του φαινομένου, που καθορίζει με την ίδια αυστηρότητα, τη μοίρα κάθε υλικής ύπαρξης. Μόλις συνειδητοποιήσεις ότι το μόνο κέρδος στη ζωή είναι ο Χρόνος, τότε καταλαβαίνεις ότι ζεις σε μια τεράστια φούσκα από απατηλές ψευδαισθήσεις. Η ζωή είναι ένα μεθυσμένο όνειρο. Ένα σύντομο ψέμα. Μια μνήμη που θα σβηστεί απρόσμενα μια μέρα, γιατί έτσι προστάζουν οι κανόνες του μεγάλου παιχνιδιού. Χρειάζεται, λοιπόν, ένα καλό μεθύσι με κρασί, ποίηση και αρετή, για να μη νιώθεις τη σφοδρότητα της βαρύτητάς του στο σώμα και στην ψυχή. 

  Είμαστε οι επαναστάτες της ματαιότητας του Χρόνου και ζούμε με την ψευδή αίσθηση ότι κατέχουμε τον έλεγχο του πεπρωμένου μας. Είμαστε η σκόνη που απέκτησε νόημα από τη βούληση των φυσικών δυνάμεων. Οι αναβάτες ενός περήφανου ζώου που καλπάζει μαζί με το φως πάνω στα διάφανα βαρυτικά πεδία.

  Tα πόδια μου αγγίζουν τη γη, αλλά η πραγματικότητα με τσακίζει σαν να δέχομαι ακαριαία 300g από ελεύθερη πτώση στη Γη. Ο θάνατος πλησιάζει, ο Χρόνος λοξοκοιτά και οι νοήμονες επαναστάτες μεθάνε, δίχως σταματημό, γιατί γνωρίζουν την αναπάντεχη αλήθεια… 

"Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν".

Καλή Χρονιά σε όλους τους μεθυσμένους επαναστάτες.

Ας γραφτεί στον Χρόνο, άλλη μια γήινη χρονιά για χάρη μας…

2021! Εβίβα! Χρόνια πολλά!

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Οι άγγελοι της φύσης μας. Ο καλοσυνάτος λόρδος και η δύναμη της ευγνωμοσύνης.

«Χάριν απόδος»

(Να ανταποδίδεις 

την ευεργεσία)

-Περίανδρος-

  Κάτω από τον τίτλο «Οι άγγελοι της φύσης μας», θα παρουσιάζω προσωπικότητες που συνέβαλαν στην επιστήμη, ανύψωσαν το πνεύμα της ανθρωπότητας χάρις στο πάθος τους για γνώση ή χάρισαν τυχαίες πράξεις καλοσύνης, ωθώντας τους συνανθρώπους τους με το παράδειγμά τους, σε φωτεινότερα μονοπάτια. Υπάρχουν άνθρωποι που ανέβασαν την ανθρώπινη ιστορία στα υψηλότερα σκαλιά της τεχνολογικής σκάλας και της φιλοσοφικής αναζήτησης, προσφέροντας τη ζωή τους για αυτόν τον κοινό σκοπό. Η σκυτάλη του οράματός τους πέρασε στις επόμενες γενιές και συνεχίστηκε σαν ιερή αποστολή εύρεσης νοήματος της ύπαρξης. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι άγγελοι της φύσης μας!

  

  Ένα παγερό χειμωνιάτικο πρωινό σε μια σκωτσέζικη επαρχία, ένας χωρικός ξεκινούσε τις καθημερινές αγροτικές ενασχολήσεις του. Ενώ τάιζε τα ζώα του, άκουσε μια παιδική φωνή να καλεί σε βοήθεια. Έτρεξε γρήγορα στο σημείο όπου ακουγόταν η φωνή και αντίκρισε ένα δεκάχρονο αγόρι να πνίγεται σε μια βαθιά λίμνη λασπόνερων, που είχε δημιουργηθεί από την καταιγίδα της προηγούμενης νύχτας. Ο χωρικός τράβηξε το αγόρι από τη λάσπη και το πήγε στη φτωχική του καλύβα. Το περιποιήθηκε, ντύνοντάς το με στεγνά ρούχα και το ζέστανε, προσφέροντας ζεστά ροφήματα δίπλα στο τζάκι του. Όταν το αγόρι συνήλθε, γύρισε στο σπίτι του, που δεν απείχε και πολύ από το μικρό αγρόκτημα του χωρικού. 

  Την επόμενη ημέρα μια πολυτελής άμαξα σταμάτησε έξω από το χωριατόσπιτο και ένας καλοντυμένος κύριος χτύπησε την πόρτα του χωρικού. Ο πατέρας του αγοριού που διασώθηκε, ήταν ένας αρχοντάνθρωπος της περιοχής. Ο καλοσυνάτος λόρδος, αφού ευχαρίστησε τον χωρικό για τη σωτήρια παρέμβαση, ζήτησε να ανταποδώσει την καλή πράξη με μια εξίσου γενναιόδωρη πράξη προσφοράς. Θα αναλάμβανε εξ’ ολοκλήρου τα έξοδα για τη μόρφωση του γιου του χωρικού, μέχρι το χωριατόπαιδο να ενηλικιωθεί. Ο χωρικός δέχτηκε και ο γιος του άφησε το αγρόκτημα με πλώρη το όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Έτσι κι έγινε…

  Ο μικρός χωριάτης έγινε βιολόγος ευρείας φήμης και εργάστηκε στα καλύτερα νοσοκομεία της χώρας. Μετά από πολλά χρόνια, ο γιος του λόρδου αρρώστησε βαριά από πνευμονία. Στο πλευρό του βρέθηκε ο γιος του χωρικού, που είχε αποκτήσει την επιστημονική γνώση από την ευγνωμοσύνη του λόρδου και η ζωή του σώθηκε για δεύτερη φορά. Ο γιος του χωρικού ήταν ο διάσημος Αλεξάντερ Φλέμινγκ, ο πατέρας της πενικιλίνης και ο γιος του λόρδου ήταν ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας. 

  Μερικοί ισχυρίζονται ότι η ιστορία αυτή δεν είναι πραγματική διότι δεν αναφέρεται στις βιογραφίες των δύο διάσημων προσωπικοτήτων. Η φήμη αυτή διαδόθηκε από στόμα σε στόμα λόγω της ιδιαιτερότητάς της. Εξάλλου, ποιος θα ενδιαφερόταν, εκείνη την εποχή, για μια πράξη ευγνωμοσύνης ενός ανθρώπου με εξουσία. Ίσως να θεώρησαν ότι ήταν μια ανταπόδοση υποχρεωτική, ένα ξεχρέωμα, μια ελεημοσύνη ενός πλουσίου, που όφειλε να ανταμείψει έναν φτωχό, με τη δύναμη του χρήματος. 

  Κάποιες φορές οι ιστορίες επινοούνται από την ανάγκη των ανθρώπων να αλλάξουν τον κόσμο. Δεν έχει σημασία αν είναι αληθινές ή αν επιβεβαιώνονται και καταγράφονται σε ιστορικά βιβλία. Πιστεύουμε σε ό,τι νομίζουμε σωστό και δίκαιο, ώστε αυτό να αποτελέσει παράδειγμα για το μέλλον. 

  Σ’ αυτήν την ιστορία, η δύναμη της ευγνωμοσύνης και η γενναιοδωρία που παρατηρείται και από τις δύο πλευρές, μας θυμίζει πως η ζωή είναι μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις και πιθανότητες. «Η ταπεινοφροσύνη θα σώσει τον κόσμο», γράφει η καθηγήτρια φιλοσοφίας, Corine Pelluchon. Η ταπεινότητα χρειάζεται μια καρδιά μεγαλύτερη από οποιαδήποτε κοινωνική καταξίωση. Πρέπει να είναι ισχυρότερη από τις μικρόψυχες ταξικές κατατάξεις των ανθρώπων, ώστε να εκφραστεί με ανιδιοτελή πρόθεση, το αγαθό συναίσθημα της ευγνωμοσύνης. Ο λόρδος απέδειξε πως η πραγματική δύναμή του δεν ήταν η κοινωνική του θέση, αλλά η μεγάλη του καρδιά. 

  Αναρωτιέμαι, αν θα έρθει κάποτε η ημέρα που θα μάθουμε να δρούμε με ένα δυναμικό και συλλογικό πνεύμα επιβίωσης. Να καταλάβουμε πως η ευημερία μας στη Γη, εξαρτάται από τον διπλανό μας, καθώς είμαστε δεμένοι με τα αόρατα δεσμά μιας κοινής μοίρας, σε έναν υλικό κόσμο που είναι απρόβλεπτος, δίχως την παραμικρή διαβεβαίωση για την έκβαση οποιουδήποτε γεγονότος.

  Ο λόρδος και ο χωρικός έδωσαν το καλό παράδειγμα στα παιδιά τους. Θα το έκανες κι εσύ; Μπορείς να γίνεις ένας άγγελος της φύσης μας;

                                                          Λόρδος Ρούντολφ Τσώρτσιλ

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Οι άγγελοι της φύσης μας. Το ηλεκτρικό αγόρι

«Είναι κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν
να έχουν καταπιεί έναν άγγελο και
ταΐζουν τα δεινά τους μ’ αυτό το μαγικό
μείγμα πείσματος και ακεραιότητας.
Προσωπικότητες που δεν ταλαντεύονται
εν μέσω της καταιγίδας, που δεν αναπαύονται. 

Οι χειρονομίες τους λειτουργούν στο πεδίο των 

αληθινών μηνυμάτων, στο πεδίο των συμβόλων».

-Paco Ignacio Taibo II-
(Μεξικανός συγγραφέας)

  Η μικρή διάρκεια ζωής του ανθρώπινου όντος και η έλλειψη της ικανότητάς του να παρακολουθεί τα γεγονότα της ιστορίας από τη γραμμική σκοπιά του χρόνου, είναι η αιτία που η ανθρωπότητα κρίνει κοντόφθαλμα, δίχως συνολική συνείδηση, την πρόοδο και την εξέλιξή της. Οδηγούμαστε στην αίσθηση πως δεν υπάρχει ελπίδα για το είδος μας, διότι η σκέψη μας κολλά μονάχα στο παρόν, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας τις αλλαγές που υπέστη η φύση μας με το πέρασμα των αιώνων. 

  Πριν από πεντακόσια χρόνια οι άνθρωποι δεν περπατούσαν ανέμελοι στον δρόμο. Κινδύνευαν να χάσουν τη ζωή τους από ληστές που παραμόνευαν για την καθημερινή λεία τους. Οι γυναίκες δεν ήταν ασφαλείς στις μετακινήσεις τους, καθώς μια επιδρομή κακοποιών μπορούσε να στερήσει την ελευθερία τους, να βρεθούν σε επαρχιακά σκλαβοπάζαρα και να γίνουν παραδουλεύτρες ή πόρνες για όλη τους τη ζωή. Όλοι οπλοφορούσαν και συχνά-πυκνά οι μονομαχίες των αντρών κατέληγαν σε δολοφονίες, που δε διώκονταν ποτέ από τη δικαιοσύνη, αφού ο καθένας μπορούσε από μόνος του να επιβάλει την τιμωρία για την εύθικτη τιμή του.

  Για να κρίνουμε, λοιπόν, τη συνολική αξία της εξέλιξης του είδους μας, θα πρέπει να ανατρέχουμε στην εικόνα του παρελθόντος κι όχι να έχουμε μονάχα ως σημείο αναφοράς τη χρονική στιγμή που ζούμε, κυρίως όσο αφορά τη βία. Είμαστε εξελίξιμα όντα που κινούνται στον χρόνο με όνειρο την πιθανότητα μιας καλύτερης εκδοχής. Αν αναλογιστεί κανείς τη γνώση που κατακτήσαμε κατά την πορεία μας στις ράγες της ιστορίας, αντιλαμβάνεται την πρόοδο και ανακτά τη χαμένη ελπίδα, χωρίς να παραβλέπει ακόμα και τους σκοτεινούς καιρούς, που μας οδήγησαν στη σύγχρονη ανθρωπιστική περίοδο.

  Κάτω από τον τίτλο «Οι άγγελοι της φύσης μας», θα παρουσιάζω προσωπικότητες που συνέβαλαν στην επιστήμη, ανύψωσαν το πνεύμα της ανθρωπότητας χάρις στο πάθος τους για γνώση ή χάρισαν τυχαίες πράξεις καλοσύνης, ωθώντας τους συνανθρώπους τους με το παράδειγμά τους, σε φωτεινότερα μονοπάτια. Υπάρχουν άνθρωποι που ανέβασαν την ανθρώπινη ιστορία στα υψηλότερα σκαλιά της τεχνολογικής σκάλας και της φιλοσοφικής αναζήτησης, προσφέροντας τη ζωή τους για αυτόν τον κοινό σκοπό. Η σκυτάλη του οράματός τους πέρασε στις επόμενες γενιές και συνεχίστηκε σαν ιερή αποστολή εύρεσης νοήματος της ύπαρξης. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι άγγελοι της φύσης μας!

  Ξεκινώ αυτήν την ενότητα με την ιστορία ενός επιστήμονα που αγωνίστηκε να αποδείξει τις κρυφές δυνάμεις του σύμπαντος και είναι εκείνος στον οποίο οφείλουμε το θαύμα της εξ’ αποστάσεως επικοινωνίας, αλλά και την αξιοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας στην καθημερινότητά μας. 

  Ο Μάικλ Φάραντεϊ, γεννήθηκε σε μια άθλια συνοικία του Λονδίνου τον Σεπτέμβριο του 1791. Η οικογένειά του ήταν φτωχή και δεν κατάφερε να έχει ούτε τη στοιχειώδη μόρφωση. Όταν ξεκίνησε το σχολείο, η δασκάλα του τον τιμωρούσε αυστηρά για την αδυναμία του στη μάθηση. Αυτό είχε σαν συνέπεια να αφήσει το σχολείο και να εργαστεί σε ένα εργαστήριο βιβλιοδεσίας. Το πρωί έδενε τα βιβλία σε τόμους και το βράδυ υπό το φως των κεριών διάβαζε όσα περισσότερα μπορούσε και ιδιαίτερα αυτά που περιέγραφαν την ανεξήγητη, μέχρι τότε, δύναμη του ηλεκτρισμού. Η αγάπη του για τη φυσική και ο πόθος του για την κατανόηση των ηλεκτρικών φορτίων τον οδήγησε στη Βρετανική Ακαδημία Επιστημών, εκεί όπου ο Χάμφρι Ντέιβι, (Πρόεδρος και διάσημος φυσικός της εποχής), έδινε διαλέξεις για το κοινό. Πεινασμένος για γνώση και με ανεξάντλητο θαυμασμό γι’ αυτόν τον επιστήμονα, ο Φάραντεϊ κατέγραφε με ζέση τις διαλέξεις του Ντέιβι και με δική του πρωτοβουλία τις τύπωσε σε ένα βιβλίο, κάνοντάς το δώρο στον σημαντικό μέντορά του. Αυτή η γενναία κίνηση του νεαρού βιβλιοδέτη ήταν τα θεμέλια για όσα ακολούθησαν. Ο Ντείβι ενθουσιάστηκε και με την πρώτη ευκαιρία τον προσέλαβε ως βοηθό του στο εργαστήριο της Ακαδημίας επιστημών. 

  Ο Φάραντεϊ καταλήφθηκε από τον οίστρο της μάθησης και με πρόδηλη όρεξη για προκοπή, έκανε τα πρώτα πειράματα μετατροπής της ηλεκτρικής ενέργειας σε κινητική. Ο Ντέιβι δεν πίστευε ότι ο φτωχός βοηθός του θα γινόταν ένας ταλαντούχος επιστήμονας και τον ζήλευε για την επιτυχία του, αποσπώντας τον πολλές φορές αναίτια από την επιστήμη του, με πρόφαση την ανάθεση μιας νέας ενασχόλησης, άσχετης με τον ηλεκτρισμό. Δεν κατάφερε, όμως, να τον απομακρύνει από το λαμπρό μέλλον που τον περίμενε. Ο Φάραντεϊ δεν άργησε να ανακαλύψει την επίδραση του ηλεκτρομαγνητισμού στο φως. Να ενώσει τα τρία φυσικά φαινόμενα σε μια κοινή θεωρία και να κατανοήσει την κίνηση τους σε κύματα. Ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε ότι η Γη είναι ένας τεράστιος μαγνήτης, με μαγνητικό πεδίο που δρα αδιάκοπα ολόγυρά μας, εξαιτίας του σιδήρου που εδράζει στο κέντρο του πλανήτη μας. Αγωνίστηκε να πείσει την επιστημονική κοινότητα για την επίδραση των μαγνητικών πεδίων στη φύση και κατηγορήθηκε ότι ήταν ένας ονειροπόλος που έβλεπε ανύπαρκτες δυνάμεις, διότι αδυνατούσε να τις αποδείξει με μαθηματικούς τύπους. Όταν οι μεταγενέστεροι επιστήμονες κατανόησαν τη δυναμική αυτής της ανακάλυψης, εξήγησαν με την ίδια θεωρία, τη βαρυτική έλξη των πλανητών, που είχε προβληματίσει τον Ισαάκ Νεύτωνα δύο αιώνες πριν. Οι μελλοντικοί εφευρέτες κατασκεύασαν συσκευές-μεταφορείς των κυμάτων, ώστε να ταξιδεύουν σε απόσταση π.χ ήχος-μικρόφωνο, ή συνδυαστικά ηλεκτρομαγνητισμός-γεννήτρια.

  Μετά τον θάνατο του Ντέιβι, ο Φάραντεϊ έγινε Πρόεδρος της Ακαδημίας επιστημών. Παθιασμένος όπως ήταν με την επιστήμη του, σκέφτηκε να μοιραστεί τη γνώση των ανακαλύψεων με τα μικρά παιδιά. Από το 1825 ξεκίνησε την παράδοση των χριστουγεννιάτικων διαλέξεων σε παιδικό κοινό, με όνειρο να προκαλέσει τον ενθουσιασμό για την κατανόηση του φυσικού κόσμου σε μικρούς εξερευνητές, κάτι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα από πολλούς καταξιωμένους επιστήμονες. 

  Η συνεχής ενασχόλησή του με τον ηλεκτρισμό είχε ως συνέπεια να κλονιστεί η νοητική του υγεία. Στα 49 του χρόνια παρουσίασε σοβαρές κρίσεις απώλειας μνήμης και κατάθλιψη. Παρ' όλα αυτά, παρέμεινε Πρόεδρος της Ακαδημίας επιστημών μέχρι το θάνατό του το 1867. Με τη βοήθεια του νεαρού μαθηματικού Τζέιμς Μάξγουελ, αποτύπωσε τις εξισώσεις του ηλεκτρομαγνητισμού και τη διάδοσή τους σε κύματα, στο βιβλίο «Οι δυναμικές γραμμές του Φάραντεϊ», ως απόδειξη της ύπαρξης των πεδίων που μας περιβάλλουν. 

  Αν με ρωτήσετε τον λόγο που θαυμάζω τον Μάικλ Φάραντεϊ, θα απαντήσω με απόλυτη σιγουριά, ότι με συναρπάζει η δύναμη της θέλησής του για πρόοδο, που δε συνέβη αποκλειστικά με γνώμονα την προσωπική του φιλοδοξία, αλλά προήλθε από την αγάπη του για την κατανόηση της φύσης. Η αφοσίωση για την αποκάλυψη της αλήθειας και του σκοπού ύπαρξης που κυνηγούσε ο Φάραντεϊ, είναι ένα λαμπρό και χαρακτηριστικό παράδειγμα της εξελικτικής δύναμης της νοήμονος ζωής, από έναν άγγελο της φύσης μας που άλλαξε τον κόσμο, υπερπηδώντας τα εμπόδια και τη δυσπιστία των συνανθρώπων του. 

  Μιλάμε στο τηλέφωνο, βρίσκουμε τον δρόμο μας με το GPS, βλέπουμε εικόνες στους δέκτες μας και φωτογραφίες στο κινητό μας, γράφουμε μηνύματα στο facebook χάρις στην αγάπη του Φάραντεϊ για τον ηλεκτρισμό. Το αγόρι που τιμωρούσε με ευχαρίστηση μια ανόητη δασκάλα έγινε ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονες των μεταγενέστερων εποχών, επειδή πίστεψε στα θαύματα του κόσμου μας.

  Κλείνω αυτό το αφιερωματικό κείμενο με την υπέροχη φράση του Φάραντεϊ, που με γεμίζει συγκίνηση και ελπίδα για το είδος μας.

«Τίποτα δεν είναι τόσο απίθανο για να είναι αληθινό, 

αρκεί να είναι συνεπές με τους νόμους της φύσης» 

Michael Faraday 1791-1867 

                                         Το ηλεκτρικό αγόρι. Ένας άγγελος της φύσης μας.

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Κάτω από τον έναστρο ουρανό

"Τ' άστρα 
στο χάος γυρίζουν.
Κάποια απ' αυτά 
αντικρίζουν
τη Γη, 
κι είναι γιγάντοι,
κι η Γη, 
μικρό διαμάντι".

- Ποιος ξέρει στ' άλλα τ' άστρα-
        Κωστής Παλαμάς
         

  Οι φίλοι μου με ρωτούν αν θα πάω διακοπές... κι εγώ ονειρεύομαι μόνο 2 τ.μ σε μια γωνιά μιας ερημικής ακρογιαλιάς. Δίπλα στο κύμα θα στήσω τη σκηνή μου, κάτω από τον έναστρο ουρανό θα κρεμάσω τα ναυαγοσωστικά μου σωσίβια.

  Δε θέλω ξενοδοχεία, δε θέλω εξοχικά σπίτια. Θέλω να κοιτάζω τ' άστρα και να φαντάζομαι άλλους κόσμους, όπως οι πρωτόγονοι πρόγονοί μου που ακολουθούσαν τα σημάδια τ' ουρανού για να λογαριάσουν τον χρόνο. Για εκείνους ήταν μόνο μερικά φωτεινά σημεία στον γαλαξιακό θόλο. Για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι η αποκάλυψη της δημιουργίας του. Ο τρόπος να γνωρίσει τον εαυτό του. 

  Δε θέλω να γράφω για τους ανθρώπους, ούτε να σκέφτομαι τις θηριωδίες και τα απάνθρωπα ένστικτά τους. Θέλω μόνο να κοιτάζω την έναστρη αίγλη και να γίνομαι ΕΝΑ με την άγρυπνη φύση. Οι πολυτέλειες της κοινωνικής ζωής μάς απομακρύνουν από το πραγματικό μας σπίτι -το μικρό γήινο διαμάντι που μας κλείνει στην αγκαλιά του με τους οικουμενικούς φυσικούς νόμους της πλάσης. 

  Ποιος ξέρει στ' άλλα τ' άστρα αν θαύματα ή εγκλήματα συμβαίνουν... Το μόνο που ονειρεύομαι, αυτό το καλοκαίρι, είναι να τα κοιτάζω από μια ήρεμη γωνιά στη Γη, με ευχαρίστηση, αναζητώντας τ' ανεξήγητα μυστικά τους.

  Σας εύχομαι έναστρες και γαλήνιες διακοπές στην ομορφιά της φύσης. Σας ευχαριστώ, εκ βαθέων καρδιάς, για την εκτίμησή σας. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη με καινούρια κείμενα και ναυαγοσωστικά νέα. 

                                                      

Κι αν έχουμ’ εδώ πέρα τον Έρωτα πατέρα,

τη Συφορά βυζάστρα,

ποιος ξέρει στ’ άλλα τ’ άστρα…

Τ’ άστρα στο χάος γυρίζουν.

Κάποια απ’ αυτά αντικρίζουν τη Γη, 

κι είναι γιγάντοι,

κι η Γη, μικρό διαμάντι.

Ποιος ξέρει στ’ άλλα τ’ άστρα

τι λαοί και τι κάστρα,

πώς δείχνεστε, πνέμα, ύλη,

τι φιλιά και τι χείλη,

τι καημοί και τι πόθοι!

Να δούμε δεν εδόθη

τον ίσκιο τους μπροστά μας,

μηδέ στα ονείρατά μας!

Τι πάθη εκεί βογκάνε!

Και τα δικά μας θα ’ναι

μπροστά τους ένα-ένα 

παιγνίδια κοιμισμένα.

Κι αν έχουμ’ εδώ πέρα τον Έρωτα πατέρα,

τη Συφορά βυζάστρα,

ποιος ξέρει στ’ άλλα τ’ άστρα!

Πάνω σε ένα φύλλο χλόης με το τραγούδι του εαυτού μου

"Είμαι ο ποιητής του σώματος

κι ο ποιητής της ψυχής. 

Οι απολαύσεις του Παραδείσου 

και οι οδύνες της Κόλασης

με ακολουθούν. 

Τις πρώτες τις ασπάζομαι και

τις πληθαίνω για τον εαυτό μου. 

Τις δεύτερες τις μεταφράζω 

σε μια νέα διάλεκτο."

Walt Whitman 1819-1892

  Όταν δεν μπορείς να βρεις παρηγοριά στη φύση γιατί η ελευθερία της θάλασσας φαντάζει μακρινή, ξαπόστασε πάνω σ' ένα φύλλο χλόης του ονειρικού Walt Whitman. Ο παραδειγματικός ποιητής-άνθρωπος που έγινε μνημείο τέχνης για τον αμερικανικό πολιτισμό, τόσο για τον ελεύθερο στίχο του όσο και για τη ρομαντική χροιά έκφρασης των αισθήσεων του φυσικού κόσμου, μας μαγεύει ακόμη με την αιώνια παρακαταθήκη που άφησε στον χρόνο.

  Η ζωή του ήταν ένας ανθρώπινος παιάνας που ανάβλυζε λυρισμό με ακατάβλητο πάθος και υπέρμετρο δυναμισμό. Τόσο θεατής όσο και αγωνιστής της ζωής, πάλεψε την ασχήμια με το ταλέντο του. Η ποιητική συλλογή "Φύλλα Χλόης" είναι εμπνευσμένη από την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και από την ιδιαίτερη σχέση του με το πλήθος των φυσικών στοιχείων που μας περιβάλλουν. 

  Το ποίημα, "Το τραγούδι του εαυτού μου", είναι ένα εκτυφλωτικό ξέσπασμα πάθους, έμμετρης φιλοσοφίας και απόλυτης αγάπης για την ολότητα. Ένα επικό ταξίδι στο ανεξερεύνητο σύμπαν του αυτοσκοπού και της ψυχής. Η εναρμόνιση του ατόμου στην κοσμική συμφωνία.

  Συγγραφέας, αρθρογράφος, τυπογράφος, τεχνίτης, στρατιώτης, εθελοντής νοσοκόμος στον πόλεμο και ασυναγώνιστος ποιητής, ο Walt Whitman, σε κάθε ευκαιρία, υμνούσε τον άνθρωπο με τη δική του προσωπική διάλεκτο συναισθημάτων. Η αφιέρωση ενός ποιήματος στον Αβραάμ Λίνκολν αποτέλεσε τον ύμνο στον καπετάνιο του αμερικανικού έθνους και είναι η επιβράβευση στον επαναστατικό ηγέτη που έφερε την αλλαγή με τις αντιρατσιστικές απόψεις του, κάτι το οποίο ονειρευόταν ο Whitman και φαίνεται υπέρλαμπρα στους στίχους του. 

  Αγαπημένε Whitman, αν η νέα γενιά διάβαζε με ζέση τα ποιήματά σου και ακολουθούσε τα χνάρια σου, ο κόσμος θα ήταν αξεπέραστα καλύτερος. Αν όλοι αναζητούσαν τα μυστήρια της ζωής που γράφτηκαν στους στίχους σου, η Γη θα ήταν ένα καλύτερο μέρος. Μένεις για εμάς τους λίγους μια ανεκτίμητη κληρονομιά που σπέρνει ακόμα την αγάπη για το μεγαλείο της δημιουργίας. Ένα καταφύγιο σε δύσκολους καιρούς, όταν η ανθρωπότητα παραπαίει και γκρεμοτσακίζεται, να μας θυμίζεις τις αξίες του ανώτερου ανθρώπου. Το εξευγενισμένο ον που οραματιζόταν ο Whitman μέσα στην αντάρα του αμερικανικού πολέμου, μας καταδεικνύει πως κάθε εποχή μαστίζεται από τη διαχρονική κρίση του ανθρώπινου ξεπεσμού, την οποία μάχεται με την απέραντη γενναιότητα των στίχων του. Τον ευχαριστούμε για την προσφορά και το θάρρος του. 

  Διαβάζοντας Whitman, τολμάμε να κοιτάξουμε τη ζωή μέσα από μια δροσοσταλίδα, πάνω σε ένα καταπράσινο φύλλο χλόης, τραγουδώντας το πανέμορφο τραγούδι του εαυτού μας. Η θέαση του κόσμου από μια εξαιρετική ποιητική ματιά. Διαβάστε λίγη ποίηση για να γνωρίσετε την ομορφιά των συναισθημάτων. 

"Προς εμένα τα συγκλίνοντα αντικείμενα του σύμπαντος αέναα συρρέουν. Όλα είναι γραμμένα για μένα, και πρέπει το νόημα της γραφής να καταλάβω. Ξέρω πως είμαι αθάνατος. Ξέρω πως είμαι μεγαλοπρεπής. Υπάρχω όπως είμαι, αυτό είναι αρκετό. Περιγελώ αυτό που εσείς λέτε αποσύνθεση και ξέρω την έκταση του χρόνου. Αφειδή μού έδωσες αγάπη, γι' αυτό σε σένα δίνω αγάπη! Ω! παράφορη αγάπη."

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι το ίδιο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Τσάρλι ο διασώστης. Το εκπαιδευτικό βιβλίο ναυαγοσωστικής για μικρά παιδιά

                       

 

Για εκπαιδευτές και μαθητές

Το παιδικό, διασωστικό, εκπαιδευτικό, παραμύθι-εγχειρίδιο, "Τσάρλι ο διασωστής" από την Ένωση Αθ.Ναυαγοσωστικής Ελλάδος. Η εκπαίδευση των μικρών παιδιών στον κόσμο της ανιδιοτελούς προσφοράς για το αγαθό της διάσωσης της ανθρώπινης ζωής, ξετυλίγεται στη φαντασία και στις παιδικές ψυχές με τη βοήθεια της λογοτεχνίας. Ο καλύτερος συνδυασμός για να γαλουχήσουμε μικρούς ήρωες. Με ειδική παρουσίαση για τα παιδιά και με βιβλίο του δασκάλου για όσους διδάσκουν ασφάλεια στο νερό, CPR και ναυαγοσωστική. Ρίξτε μια ματιά σε μια καλή δουλειά. https://sportlifesaving.blogspot.com/2020/05/charlie-savior.html?m=1

Το πτυχίο της καρδιάς

"Να μορφώνεις το
μυαλό χωρίς να μορφώνεις
την καρδιά, είναι σαν να
μη μορφώνεσαι καθόλου".
Αριστοτέλης

  Πώς νιώθει η καρδιά όταν χτυπά στη σιωπή; Όταν περπατά στο κακοτράχαλο μονοπάτι της  συναισθηματικής σπουδής; Όταν αντιλαμβάνεται την αίσθηση της διαφορετικότητας; Όταν βλέπει τον κόσμο από τον ρομαντικό θρόνο στα σύννεφα; Αυτό είναι το σύμπαν μιας σπουδασμένης καρδιάς. Γιατί πάντα οδηγεί στην μοναξιά; Υπάρχει ένα απροσπέλαστο βαθύ φαράγγι ανάμεσα στους ανθρώπους που δεν σπουδάζουν την καρδιά τους και σε εκείνους που μορφώνουν τα αισθήματά τους. Ένα απόκρημνο και σκοτεινό βάραθρο μεταξύ δύο ανόμοιων πόλων. Εκατομμύρια έτη φωτός χωρίζουν εκείνους που δε θέλουν να πληγώνουν τους συνανθρώπους τους από εκείνους που δε νιώθουν τον πόνο των άλλων. Αμέτρητα συναισθηματικά βιβλία παραμένουν αδιάβαστα κι αφήνουν αδιάφορους τους αμόρφωτους της καρδιάς.

  Γιατί τόση μεγάλη απόκλιση; Είναι άραγε προνόμιο να σπουδάζει κανείς την επιστήμη της καρδιάς; Είναι πρακτικό αυτήν την εποχή να ακολουθήσεις αυτή τη σπουδή; Είμαστε ζώα που προσπαθούν να νιώσουν την αγάπη από τότε που εμφανίστηκαν τα πρώτα θηλαστικά στον πλανήτη. Η αγάπη της θηλάζουσας Μητέρας στο βιολογικό ημερολόγιο της εξέλιξης ήταν το αρχαίο αλφάβητο για τη μελέτη της καρδιάς. Η ζεστασιά της μητρικής αγάπης σήμανε το κουδούνι για το πρώτο μάθημα αγάπης που διδάχτηκε το ανθρώπινο είδος. Από εκείνη την πρώτη επαναστατική εκδήλωση αγάπης μένουμε συνεχώς μετεξεταστέοι στα ζητήματα ευαισθησίας. 

  Σπουδάσαμε το μυαλό μας με απίστευτη ταχύτητα και πρόοδο μέσα στον χρόνο. Ξεπεράσαμε κάθε προσδοκία στην τεχνολογική γνώση, δημιουργήσαμε πολιτισμούς που έμειναν στην ιστορία, όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι έμειναν αμόρφωτοι στο πεδίο της καρδιάς. Μερικοί δεν προάγονται ούτε στο βασικό επίπεδο συναισθημάτων.

  Σε αυτό το τόσο απαιτητικό πανεπιστήμιο, έμειναν μόνο λίγοι να κάθονται στα θρανία. Άδειες τάξεις, ελάχιστοι καθηγητές, σπάνιοι απόφοιτοι να ζουν με την ντροπή. Να συμβιώνουν με χιλιάδες ασυναίσθητους αγράμματους που τους ωθούν στη μοναξιά των ψευδαισθήσεων, για να πλάθουν ιπποτικά κάστρα στην άμμο. 

  Πώς νιώθει η καρδιά όταν χτυπά στη σιωπή; Απόφοιτη από ένα δύσκολο πανεπιστήμιο, κρατά με απορία πια το πολύτιμο πτυχίο του πόνου, ενώ οι απαίδευτοι σφαγιάζουν και το τελευταίο φυλλοκάρδι της. Είναι περίεργο... Μερικές φορές ονειρεύεται λίγες στιγμές αμορφωσιάς κι αναισθησίας, καθώς προσπαθεί να επιβιώσει στην αληθινή ζωή... 

"Είναι πιο πρακτικό να είσαι ένας άγριος λύκος, παρά ένα συναισθηματικό πρόβατο". 

  Λαϊκή σοφή ρήση.

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι το ίδιο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Το πηγάδι και το εκκρεμές. Ο βαθύς ύπνος της κατάθλιψης.

«Όταν ξυπνάμε από ύπνο βαθύ,
σκίζουμε το αραχνοϋφαντο πλέγμα
κάποιου εφιάλτη».
Έντγκαρ Άλλαν Πόε

  Όταν είσαι θλιμμένος, αισθάνεσαι σαν να έχεις πέσει μέσα σε ένα βαθύ, σκοτεινό πηγάδι. Όταν κοιτάζεις ψηλά, βλέπεις το στόμιό του τόσο μακρινό, που δεν μπορεί να σε φτάσει το φως του ήλιου. Ο πυθμένας του πηγαδιού είναι υγρός και τραχύς. Ο χρόνος δεν περνά το ίδιο μέσα στο πηγάδι, όπως για εκείνους που ζουν ελεύθεροι στον επάνω κόσμο. 

 Αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε έναν βαθύ ύπνο, που μοιάζει με την κατάσταση που βιώνουν οι νεκροφανείς. Είσαι ζωντανός, η καρδιά σου χτυπά, μα το μυαλό σου είναι σε διαρκή ύπνωση. Καταστολή της χαράς και καταδίκη στην αιώνια νέκρωση όλων των γήινων αισθήσεων. 

 Υπάρχει ένα τεράστιο εκκρεμές πάνω από το κεφάλι σου. Κοφτερό κι ακονισμένο σαν λεπίδα, που μετρά τον χρόνο της ποινής για την επανένταξή σου στον επάνω κόσμο. Τον κόσμο των φυσιολογικών, ευτυχισμένων όντων. Η ταλάντωση του εκκρεμούς μετρά τις ώρες μεταξύ των δόσεων της αντικαταθλιπτικής αγωγής. Οι 21.600 ταλαντώσεις αντιστοιχούν σε 6 ώρες που μεσολαβούν πριν από κάθε δοσολογία. Τον πρώτο καιρό το μόνο που σκέφτεσαι, στο μόνο που ελπίζεις, είναι να περάσει γρήγορα ο χρόνος για να πάρεις την επόμενη δόση της αγωγής. Ζεις μόνο για εκείνη τη μικρή στιγμή. Για την αίσθηση της ψευδούς ανακούφισης που προσφέρει το εικονικό περιβάλλον των ουσιών ενός αντικαταθλιπτικού χαπιού. Είναι μια όαση μέσα στο απέραντο σκοτάδι, γιατί θα έχεις την ευκαιρία να βλέπεις για λίγο το φως να περνάει έξω από το στόμιο του πηγαδιού, τουλάχιστον για όσο διαρκεί η επήρεια των ουσιών στον εγκέφαλό σου. 

 Το πηγάδι είναι το σπίτι σου, ο βαθύς ύπνος είναι η αρρώστια του μυαλού σου και το εκκρεμές ο βασανιστής σου. Είσαι χωμένος εκατοντάδες μέτρα κάτω από τη γη και κανείς δε σε βλέπει. Χαμένος στον ύπνο μιας ανεξήγητης κατάστασης, δε γνωρίζεις γιατί συνέβη αυτή η συμφορά σε σένα. Γιατί έπεσες τόσο βαθιά μέσα σε αυτό το πηγάδι; Υποψιάζεσαι τους λόγους, αλλά δεν τους παραδέχεσαι. Νομίζεις ότι φταις, ότι είσαι ένας άχρηστος. Ένα αδύναμο ανθρωπάκι που βρέθηκε στον πάτο ενός ξεροπήγαδου. Ένα τίποτα! 

  Καθώς το εκκρεμές χτυπά για κάθε δευτερόλεπτο της θλιβερής ύπαρξής σου, κάποια στιγμή ξεκινά το μυαλό να σκέφτεται πώς θα σωθεί. Συνηθίζεις την κατάσταση και την αποδέχεσαι σιωπηρά. Όπως κάθε φυλακισμένος, έχεις το δικαίωμα να σχεδιάσεις την απόδραση. Υπομονή και ανασυγκρότηση. Αδιαφορείς για το εκκρεμές που μετρά τον χρόνο σου. Ξεχνάς την επιβλητική παρουσία του και τον τρόμο που φέρνει η αναμονή των χτύπων του. Το περιφρονείς κι έτσι δεν εξαρτάσαι πια από αυτό. Όταν ξεχνάς να πάρεις τη δόση των χαπιών, ξεκινά το πρώτο στάδιο της ίασης. Σταδιακά, μαθαίνεις να ζεις δίχως να μετράς τον χρόνο μεταξύ των δόσεων. Λίγο ακόμα και θα είσαι απόλυτα ελεύθερος. Θεραπευμένος από την καταδίκη του μυαλού σου. 

  Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχουν πια ιεροεξεταστές να σε δικάσουν, σαν από θαύμα, αρχίζεις να αιωρείσαι και να πλησιάζεις στο στόμιο του πηγαδιού. Κοιτάζεις ψηλά και το φως της ημέρας σε καλεί να ανέβεις να το φτάσεις. Δεν κοιτάζεις πια τον πυθμένα του πηγαδιού. Τον βαθύ ύπνο διαδέχεται ένα ανοιξιάτικο πρωινό ξύπνημα όλων των αισθήσεων. Γαντζώνεσαι από τα τοιχώματα του πηγαδιού και περνάς το στόμιό του. Είσαι έξω! Ένας καινούριος κόσμος απλώνεται μπροστά στα αγουροξυπνημένα μάτια σου! Είσαι χαρούμενος που ξέφυγες από το εκκρεμές. Τα κατάφερες! Αυτό ήταν ένα ισχυρό μάθημα επιβίωσης. Μην το ξεχάσεις ΠΟΤΕ! 

  Κάθε φορά που θα πλησιάζεις στο στόμιο του πηγαδιού και θα νιώθεις ότι σε καλεί το βαθύ σκοτάδι, να θυμάσαι τη μυρωδιά του μουχλιασμένου πυθμένα του και να απομακρύνεσαι, ξέροντας πια ότι είσαι νικητής! Ξύπνησες απ’ τον μεγάλο ύπνο κι έσκισες το αραχνοΰφαντο πέπλο ενός αυτοκαταστροφικού εφιάλτη. Είσαι ήρωας! 

 Να θυμάσαι… Κάθε σκοτεινό πηγάδι φωτίζεται σαν καταλάβεις τον λόγο που βρίσκεσαι στη ζωή. Κάθε απειλητικό εκκρεμές καταστρέφεται, όταν γνωρίσεις τον σκοπό της ύπαρξής σου. Μη φοβάσαι! Δε θα ξαναγυρίσεις ποτέ σ’ εκείνον τον εφιάλτη, γιατί έχεις θέληση. Ο συγγραφέας Carlos Castaneda έγραψε πως, «Η θέληση είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να νικάς, όταν η λογική σου, λέει ότι έχασες».  Και είναι τόσο όμορφο να γυρίζεις πίσω στον κόσμο των ζωντανών… 

«Ήμουν άρρωστος, άρρωστος μέχρι θανάτου, μ’ εκείνη την παρατεταμένη αγωνία. Υπάρχει φως μέσα στο σκοτάδι; Υπάρχει ελπίδα μέσα στην καταδίκη; Ποια είναι η σωτηρία της ψυχής και πότε σταματά το μαρτύριο του σώματος;» 

Απόσπασμα από το σύντομο διήγημα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, -Το πηγάδι και το εκκρεμές-. Διαβάστε το διήγημα πατώντας το link, για να έχετε μια εικόνα πώς είναι να πέφτεις μέσα σε εκείνο το πηγάδι: http://eimaistahaimou.blogspot.com/2018/04/edgar-alan-poe-1999.html?m=1

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι το ίδιο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Μην αφήσεις τον κόσμο να σε αλλάξει προς το χειρότερο. Το δικαίωμα στην ατομική ελευθερία. Η θυσία του Φραντς Γαϊγκερστάιτερ και η μοίρα των ναυτικών του Εl Faro.

"Το ερώτημα δεν είναι εσύ
ν' αλλάξεις τον κόσμο, αλλά 
ο κόσμος να μην αλλάξει 
εσένα".
Φραντς Γαϊγκερστάιτερ
Αυστριακός αγρότης
που εκτελέστηκε από το
Γ' Ράιχ

  Μάρτιος του 1939. Στρατεύματα του Γ’ Ράιχ παρελαύνουν στα χωριά των αυστριακών Άλπεων, ζητώντας από τους χωρικούς να καταταγούν στον στρατό του Χίτλερ. Όλοι ενθουσιάζονται με την ιδέα να ανήκουν στο δυναμικό μιας νεοσύστατης αυτοκρατορίας. Μαγεύονται από τους πύρινους λόγους ενός ψεύτικου ηγέτη και ορκίζονται πίστη στο πρόσωπό του σαν να είναι ένας νέος Μεσσίας, που θα τους ανυψώσει από τη φτώχεια και την ασημαντότητά τους στην κορυφή του κόσμου. Ενστερνίζονται το όραμά του και ξεχύνονται στο πεδίο της μάχης, ικανοποιώντας τις ορέξεις και τις διαταγές του. Πιστεύουν σε εκείνον!

  Ανάμεσα στους χιλιάδες χωρικούς που ακούν το κήρυγμα των αξιωματικών του Γ’ Ράιχ, είναι και ο Φραντς Γαϊγκερστάιτερ. Γνωρίζει ήδη μερικές από τις θηριωδίες του Χίτλερ στον άμαχο και αθώο πληθυσμό των κρατών που υποδουλώθηκαν και με σθένος που θα ζήλευε ακόμη και ο Χίτλερ, αρνείται να ορκιστεί πίστη στον δικτάτορα. Οι συγχωριανοί του, ο δήμαρχος, ο πνευματικός του και ο επίσκοπος της περιοχής προσπαθούν να τον μεταπείσουν ώστε να παρουσιαστεί στον στρατό του Χίτλερ, έστω και ως νοσοκόμος, εφόσον δεν επιθυμεί να πολεμά στο πεδίο της μάχης. Ο Φραντς όμως δεν πείθεται. Δε θέλει να πει τα λόγια του όρκου για το τυραννικό στράτευμα, δε χαιρετά σηκώνοντας το χέρι, δε φωνάζει Χάιλ-Χίτλερ!

  Η συνείδησή του είναι τόσο δυνατή που ούτε η οικογένειά του δεν μπορεί να του επιβάλλει μια παράλογη πραγματικότητα. Του ζητάνε να προσαρμοστεί, αψηφώντας την ανθρωπιά του κι εκείνος αρνείται δογματικά. Δεν μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του και να καταπατήσει κάθε ηθική αξία για τα γούστα ενός ανήθικου τάγματος. Δε φοβάται τις συνέπειες. Φοβάται την αλλαγή προς το χειρότερο. Ξέρει ότι δεν μπορεί να ζήσει με λιγότερη ποιότητα από αυτήν που κατέχει. Προσαρμογή στους κανόνες που μας επιβάλλουν οι ηγέτες, δεν μπορεί να σημαίνει καταστροφή της προσωπικής μας ποιότητας, της ατομικής ελευθερίας να υποστηρίζουμε την ιδεολογία μας απέναντι στο απόλυτο που μας εξαναγκάζουν να υποστούμε. "Καλύτερα να υποφέρεις από την αδικία, παρά να είσαι μέρος της", υποστήριζε.

  Ο Φραντς συλλαμβάνεται για προδοσία, ως εχθρός του Κράτους, φυλακίζεται σε ένα ψυχιατρείο και μετά μεταφέρεται στις σκληρές φυλακές του Βερολίνου. Τον Αύγουστο του 1943 αποκεφαλίζεται στην γκιλοτίνα του Γ’ Ράιχ. Μέχρι την τελευταία ώρα της ζωής του, λίγο πριν την εκτέλεσή του, οι ταγματάρχες του Γ' Ράιχ τού ζητούσαν να υπογράψει τον όρκο στον Χίτλερ. Οι δήμιοι του χλεύαζαν την αντίρρηση και τον χαρακτήρα του, λέγοντάς του ότι κανείς δε θα θυμάται τη θυσία του. Ότι ήταν ένα τίποτα κι ότι δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Εκείνος απαντούσε με ηρωισμό και με υπερηφάνεια : «Το ερώτημα δεν είναι να αλλάξεις τον κόσμο εσύ, αλλά ο κόσμος να μην αλλάξει εσένα». 

  Ο Τούρκος ποιητής Ναζίκ Χικμέτ έγραψε : «Το να είσαι αιχμάλωτος, ζήτημα δεν είναι, μα το να μην παραδοθείς, αυτό είναι το ζήτημα». Να μην παραδοθείς σε λανθασμένους ηγέτες. 

 Τον Σεπτέμβριο του 2015 το εμπορικό πλοίο El Faro, ξεκινά από τη Φλόριντα των ΗΠΑ με προορισμό το Πουέρτο Ρίκο, μεταφέροντας εμπορεύματα σε κοντέινερς. Στα μισά του ταξιδιού οι λιμενικές αρχές ενημερώνουν τον καπετάνιο ότι πλησιάζει ο κυκλώνας Χοακίν στη περιοχή που πλέει το πλοίο, ζητώντας του να αλλάξει πορεία, για να μη βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Ο πλοίαρχος χαράσσει στον χάρτη νέα πορεία και δίνει εντολές στο πλήρωμα πριν αποσυρθεί στην καμπίνα του. Η ανθυποπλοίαρχος και ο τιμονιέρης, πριν εκτελέσουν τη διαταγή, ελέγχουν τις συντεταγμένες της νέας πορείας και βρίσκουν ότι ο καπετάνιος έχει κάνει λάθος. Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι σε μερικές ώρες το πλοίο θα βρεθεί στο κέντρο του κυκλώνα Χοακίν.

 Καλούν τον καπετάνιο στο εσωτερικό τηλέφωνο για να αναφέρουν το λάθος, ενώ εκείνος αναπαύεται στην καμπίνα του. Ο πλοίαρχος αρνείται να τους ακούσει και τους διατάζει να συνεχίσουν την πορεία που τους υπέδειξε, δίχως καμιά παρέκκλιση. Όταν το πλοίο αντιμετωπίζει την κακοκαιρία το πλήρωμα καλεί ξανά τον καπετάνιο, εκφράζοντας την ανησυχία του. Εκείνος εξακολουθεί να επιμένει στους υπολογισμούς του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας το καράβι χάνει το πηδάλιο και παίρνει κλίση, αρμενίζοντας ακυβέρνητο. Ο καπετάνιος ανεβαίνει στη γέφυρα και πιάνει το τιμόνι, αλλά το κακό δεν μπορεί να αναστραφεί. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ενημερώνει το πλήρωμα να εγκαταλείψει το πλοίο. Πηδούν στη θάλασσα και τα 33 μέλη του πληρώματος, αλλά βυθίζονται μαζί με το πλοίο από τις τεράστιες δυνάμεις του κυκλώνα. Οι συνομιλίες από το μαύρο κουτί του πλοίου, όταν ανεσύρθη, έδειξαν τη συνεχή προσπάθεια του πληρώματος να πείσει τον καπετάνιο να παραδεχτεί το λάθος του. 

 Οι συγγενείς των αδικοχαμένων ναυτικών, αφού δικαιώθηκαν από το πόρισμα των πραγματογνωμόνων που ενοχοποιούσε τον πλοίαρχο, ζήτησαν από τους νομοθέτες την κατασκευή ενός διακόπτη, ο οποίος θα τοποθετείται σε κάποιο σημείο του πλοίου (το κουμπί του άγνωστου ναυτικού) και θα είναι στη διάθεση οποιουδήποτε ναυτικού, που θα νιώσει ότι απειλείται από τις αποφάσεις ενός εγωιστή κυβερνήτη. Το κουμπί αν πατηθεί, ειδοποιεί την ακτοφυλακή και τις λιμενικές αρχές σε περίπτωση που το πλήρωμα αντιμετωπίσει έναν αδιάλλακτο πλοίαρχο-ηγέτη. Το πλήρωμα του El Faro δεν είχε αυτήν την επιλογή. Ακολούθησαν τις εντολές, γιατί φοβήθηκαν ότι θα κατηγορηθούν για ανταρσία κι έτσι οδηγήθηκαν πειθήνια στον θάνατο. 

 Ο βασιλιάς Ληρ του Σαίξπηρ λέει : «Είναι αρρώστια του καιρού μας, να οδηγούνε οι τρελοί τους στραβούς». Να ακολουθείς κάποιον επειδή το ορίζει η θέση του, ενόσω γνωρίζεις ότι χάνεις την ατομική σου ελευθερία, είναι υποβιβασμός της ανθρώπινης αξίας. Δεν είμαστε ρομπότς που λαμβάνουν εντολές από οθόνες! Είμαστε άνθρωποι! Προικισμένα, σκεπτόμενα όντα με αισθήματα και δικαίωμα στην άποψη και στην έκφραση των ιδεών μας.

 Θυμήσου τον Φραντς Γαϊγκερστάιτερ και το πλήρωμα του El Faro όταν σου ζητήσουν να γίνεις δούλος ενός αδίστακτου ηγέτη. Ο κόσμος αλλάζει έστω και από έναν, όπως έγραψε ο Κωστής Παλαμάς. Κι αν δεν αλλάξει, τότε με το παράδειγμα του ΕΝΟΣ φωτίζεται η αλήθεια. Ο Σαίξπηρ στον Ριχάρδο Γ’ λέει: «Άσχημος είναι αυτός ο κόσμος κι όλοι θα χαθούμε άμα σωπαίνουμε με τέτοιες αισχρότητες που ακούμε». 

 Να είσαι κύριος του εαυτού σου, της συνείδησής σου και της νοημοσύνης σου, με οποιοδήποτε κόστος. Μην αφήσεις τον κόσμο να σε αλλάξει προς το χειρότερο. Είναι προνόμιο της ανθρώπινης νόησης να μην υποτάσσεται σε παρανοϊκούς ηγέτες. Υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Η άνοδος προς τον καλύτερο εαυτό, αλλιώς κάθε πισωγύρισμα θα γίνεται ένας ακόμη φαύλος κύκλος.

Η ζωή και η θυσία του Φραντς Γαϊγκερστάιτερ έγινε ταινία από τον σκηνοθέτη Τέρενς Μάλικ, με τίτλο : Μια κρυφή ζωή. 

To trailer της ταινίας : https://www.youtube.com/watch?v=1ehKnfZyKRg

Αν έχετε 3 ώρες χρόνο, δείτε αυτήν την επική, ποιητική ταινία. 

Έναν ύμνο στην ατομική ελευθερία. 

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι το ίδιο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Το προσκύνημα

«Υπάρχει έκσταση σε μια μοναχική ακτή.

  Συντροφιά, εκεί όπου κανείς δεν εισβάλλει.

  Στη βαθιά θάλασσα και στον μελωδικό βρυχηθμό της,

  αγαπώ όλους τους ανθρώπους το ίδιο, αλλά τη

  φύση, περισσότερο».

  Λόρδος Βύρων

-Το προσκύνημα του 

Τσάιλντ Χάρολντ-

  Από την πρώτη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας, αντικρίζουμε τα έργα της φύσης που κοσμούν τον κόσμο γύρω μας. Τους υπέροχους χρωματισμούς των φυτών, τα γήινα ανάγλυφα, και το εξαίσιο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Μια ανεξάντλητη πηγή βαθύπλουτης ομορφιάς που αποκτά ουσία και συνείδηση πλάι στην ανθρώπινη υπόσταση. Άπειρα θαύματα που σχημάτισε η ζωή για να μας συντροφεύουν στο ταξίδι της εξέλιξης.

  «Υπάρχει συντροφιά, εκεί όπου κανείς δεν εισβάλλει». Στη βαθιά θάλασσα και στα αδιάβατα δάση του Λόρδου Βύρωνος πρωτοστατούσε η σιωπηρή παρέα της φύσης, όταν θαύμαζε μοναχικά την ομορφιά. Ο Πέρσης ποιητής Rumi έγραψε πως πίσω από κάθε άτομο της ύλης κρύβεται ένα απέραντο σύμπαν. Κάθε μορφή ζωής που ανασαίνει στην ενεργειακή δομή του κόσμου, παρουσιάζεται σε έναν ποικιλόμορφο, τετραδιάστατο πίνακα ανεξίτηλης τέχνης. Τον ονόμασα : Τα άγρυπνα είδη.

  Υπάρχει ζωή σε κάθε γωνιά της Γης. Ομορφιά σε κάθε ματιά και κάθε άκουσμα. Πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε να γίνουμε ένα με ένα στάχυ στον άνεμο. Να ενωθούμε με την ορμή ενός θαλάσσιου κύματος. Να αγγίξουμε τα πέταλα ενός λουλουδιού στον αγρό και να ξαποστάσουμε κάτω από ένα αιωνόβιο δέντρο! Αυτή η ευδόκιμη ευχαρίστηση είναι ένα καθημερινό προσκύνημα ευγνωμοσύνης στα έργα της φύσης που κοσμούν τον κόσμο γύρω μας.

  Στάσου για λίγο και κοίταξε ολόγυρά σου… Αγάπησε τη μάνα που σε έφερε στο φως. Αν ο χρόνος γύριζε πίσω, θα γνώριζες ότι όλοι κάποτε ήμασταν ΕΝΑ ! Μια καυτή, μικροσκοπική μάζα βαρυτικής πυκνότητας, τρισεκατομμυρίων μεγατόνων, που διασπάστηκε σε άπειρα κομμάτια ενέργειας, γεννώντας πανέμορφους σχηματισμούς ζωής. Αν δεν αισθάνεσαι αγάπη για όλα γύρω σου, δεν είσαι έτοιμος να νιώσεις το μεγαλείο της δημιουργίας και την ολότητα.

  Όταν θα πεθάνω… θα μου λείψει η αγάπη των ανθρώπων, η μαγική αίσθηση της μουσικής και η καθολική κι ασυναγώνιστη ομορφιά της φύσης. Το δικό μου προσκύνημα στη μητέρα όλων μας…

«Αγαπώ όλους τους ανθρώπους το ίδιο, αλλά τη φύση περισσότερο».

Χαρούμενη γιορτή της Μητέρας!

Ωδή στη μεγαλοσύνη της φύσης : https://www.youtube.com/watch?v=vTqG65PDtb0

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι το ίδιο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Οι Φωτοναύτες και η κλιματική αλλαγή

"Άκου με κόσμε αγέννητε, 

 τούτο εδώ φοβάμαι. 

 Πριν γεννηθείς, 

 της ομορφιάς το θέρος,

 νεκρό θα 'ναι".

 Ουίλιαμ Σαίξπηρ

  Γη. Έτος 2.100 μ.Χ . Γιοχάνεσμπουργκ. Στο αστεροσκοπείο του Ακρωτηρίου Καλής Ελπίδας στη Νότιο Αφρική επιστήμονες από όλο τον πλανήτη είναι καλεσμένοι για τη μεγάλη φιέστα. Διασκεδάζουν στον τελευταίο όροφο μιας ειδικά διαμορφωμένης πλατφόρμας που κατασκευάστηκε για να φιλοξενήσει εκατοντάδες επιστημονικές αποστολές από τα κράτη-μέλη που συμμετέχουν στην εκτόξευση των χιλίων νανοηλιακών οχημάτων αναγνωριστικής πτήσης.

  Η σαμπάνια ρέει άφθονη, καθώς αστροφυσικοί, μηχανολόγοι και τεχνικοί περιμένουν να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το γεγονός που σχεδίαζαν με απαράμιλλη θέρμη και αισιοδοξία εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι μια γιορτινή νύχτα! Ξαφνικά τα φώτα της δεξίωσης σβήνουν. Όλοι σωπαίνουν. Μια φωτεινή δέσμη, τεράστιας διαμέτρου, αποτελούμενη από χιλιάδες πίδακες γαλάζιων λέιζερς, ξεπηδά αστραπιαία από το σημείο εκτόξευσης, στοχεύοντας τον ουρανό. Στο κέντρο αυτής της δέσμης βρίσκονται τα χίλια νανοηλιακά οχήματα που ανασηκώνονται από το φως των λέιζερς, καθώς τα πανιά τους χρησιμοποιούν φωτόνια για ενέργεια. Τα πανάλαφρα νανοδιαστημόπλοια μοιάζουν σαν τους χαρταετούς που φτιάχνουν τα μικρά παιδιά την Καθαρά Δευτέρα, μόνο που το υλικό τους είναι δεκάδες φορές λεπτότερο από μια νάιλον σακούλα. Τα λέιζερς τα βγάζουν έξω από την ατμόσφαιρα της Γης και αποχαιρετούν τη στρατόσφαιρα σαν τα φυλλαράκια των δέντρων που τα διώχνει ο βορινός Γραίγος. Τα λέιζερς σβήνουν όταν τα νανοηλιακά οχήματα ανταμώνουν το ηλιακό φως που ρίχνει τις ακτίνες του πάνω στα ασημένια πανιά τους. Τα φωτόνια καταβροχθίζονται από το σύστημα πλοήγησης και ο μικρός επεξεργαστής που βρίσκεται στην καρδιά της κατασκευής τους ξεκινά να ορίζει την πορεία πλεύσης. Τα νανοηλιακά οχήματα τρέχουν με ταχύτητα που πλησιάζει το 20% της ταχύτητας του φωτός.

  Τελικός προορισμός ο Εγγύτατος του Κενταύρου, 4,22 έτη φωτός μακριά από τη Γη. Ένα τριπλό αστρικό σύστημα που φιλοξενεί ένα αστέρι-ερυθρό νάνο, ο οποίος έχει διάρκεια ζωής άλλα 4 τρισεκατομμύρια χρόνια. Στην κατοικήσιμη ζώνη αυτού του αστεριού κείτεται ένας πλανήτης που ανακαλύφθηκε πρόσφατα και μοιάζει με τη Γη. Ο Proxima b δεν περιστρέφεται όπως η Γη γύρω από τον εαυτό του. Η πλευρά του πλανήτη που αντικρίζει το αστέρι φωτίζεται συνεχώς, ενώ η πίσω όψη του βρίσκεται σε αιώνια νύχτα. Σαν τον δικό μας δορυφόρο. Αυτό δεν μας πτοεί. Μπορεί να υπάρχει νερό στην επιφάνεια του. Τα νανοοχήματα θα φτάσουν εκεί σε 20 χρόνια, λόγω της ηλιακής ενέργειας που απορροφούν, αναπτύσσοντας με τη βοήθεια του φωτός αδιανόητη ταχύτητα. Με την τεχνολογία του παρελθόντος θα ήθελαν 80.000 χρόνια να ταξιδέψουν 4,22 έτη φωτός. Σε μόλις 20 χρόνια θα προσγειωθεί το 1/3 από αυτά στον πλανήτη Proxima b. Τα υπόλοιπα θα υποκύψουν κατά τη διάρκεια της διαστρικής πτήσης, αφού θα συγκρουστούν με συμπαντική σκόνη, απομεινάρια αστρικής και πλανητικής ύλης. Η πρώτη τους δουλειά θα είναι να μεταδώσουν τις πληροφορίες για το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη και για την ακτινοβολία του ερυθρού αστεριού. Οι επιστήμονες όταν συλλέξουν όλα τα δεδομένα, θα ξεκινήσουν να σχεδιάζουν την επανδρωμένη αποστολή που θα είναι και η αρχή της μετοίκησης σε άλλο ηλιακό σύστημα.

  Αυτό είναι το σχέδιο που υπάρχει αυτή τη στιγμή στα σκαριά από τους επιστήμονες για τη μελλοντική μας εξέλιξη. Να φτάσουν στον Εγγύτατο του Κενταύρου. Υπάρχει η τεχνολογία, η νοημοσύνη και το όραμα. Όμως, αυτό το σχέδιο είναι μια διαδρομή που έχει προγραμματιστεί εφόσον ξεπεραστεί η αυτοκαταστροφική μανία μας από τη λαίλαπα της κλιματικής αλλαγής.

  Έχουν γίνει σχετικές μελέτες με συγκεκριμένα σενάρια που προσδιορίζουν το προσδόκιμο ζωής, αν συνεχίσουμε να ζούμε όπως έχουμε συνηθίσει. Ένα παιδί που γεννήθηκε το 2.020 θα αντιμετωπίσει ένα δυσοίωνο μέλλον, βάσει των ερευνών και των μετρήσεων της παρούσας κλιματικής κατάστασης. Το 2.050 σε ηλικία 30 χρονών, στο γάμο του το νερό θα είναι τόσο πολύτιμο που θα το αγοράζουν σαν την ακριβότερη σαμπάνια. Η ξηρασία θα σκοτώσει το πρώτο του παιδί και σε βάθος λίγων δεκαετιών θα αφανιστεί μεγάλο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού από τις υψηλές θερμοκρασίες που θα μετατρέψουν τον πλανήτη σε ένα αποπνικτικό θερμοκήπιο διοξειδίου του άνθρακα. Το φτύνουμε ήδη καθημερινά σε μεγάλες ποσότητες σαν το θανατηφόρο υποπροϊόν μας. Το τέλος του είδους μας; Η εξαφάνιση της νοήμονος ζωής; Νοήμων; Μπορεί ο νοήμων να αλλάξει πορεία; Αν επιζήσει από τον άνθρακα και βρει άλλες πηγές ενέργειας για την αχόρταγη καταναλωτική ματαιοδοξία του, τότε θα έχει στη διάθεσή του 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια (η υπόλοιπη ζωή του ήλιου μας) για να φτάσει στ’ αστέρια!

  Για να πετάξουν οι φωτοναύτες για τον Εγγύτατο του Κενταύρου, θα πρέπει να επιζήσουμε από τις συνέπειες των εγωιστικών επιλογών μας. Να σεβαστούμε τη μητέρα Γη και να αλλάξουμε κατεύθυνση προς στ’ άστρα. Πρέπει να διαλέξουμε πριν να είναι αργά. Υπάρχουν δύο δρόμοι για τον άνθρωπο. Να πεθάνει σαν το ζώο καταμεσής μιας άγονης ερήμου ή να πετάξει φωτοναύτης για το διαστρικό κενό. Πρέπει να αποφασίσουμε. Η πιθανότητα αυτής της λαμπρής προοπτικής δεν μπορεί να περιμένει. 

 Φαντάσου να φτάναμε στ’ αστέρια… Ονειρέψου έναν φωτοναύτη να πλέει στα πλανητικά ύδατα του Proxima b και δώσε χρόνο στη Γη να θεραπευτεί. Το τέλος μπορεί να γίνει μια ένδοξη αρχή. Είμαστε πολύ σημαντικοί για να είμαστε κοντόφθαλμοι. Γιατί αποζητάμε την καταστροφή ενώ ένα ολόκληρο Σύμπαν περιμένει να το ανακαλύψει ένας φωτεινός ταξιδευτής; Φαντάσου… να γινόταν… Θα είχε αξία κάθε ανάσα όσων γεννήθηκαν στη Γη…

Δείτε το βίντεο και ονειρευτείτε μαζί μου νέους κόσμους: https://youtu.be/9sGI6UkXShQ

    

 Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι το ίδιο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Έρευνα για CPR. Βοηθήστε με την εμπειρία σας.

Για μαθητές και εκπαιδευτές

Όσοι συνάδελφοι έχουν εφαρμόσει ΚΑΡΠΑ σε πραγματικό περιστατικό πνιγμού-καρδιακής ανακοπής κι έχουν την ευγενή καλοσύνη, παρακαλώ θερμά, να λάβουν μέρος στην έρευνα της αξιόλογης, διασώστριας φίλης μου, Χρύσσας Παπαπάνου, που διεξάγεται στο πλαίσιο των μεταπτυχιακών της σπουδών. Σας ευχαριστώ πολύ! Καλό μήνα!

https://sportlifesaving.blogspot.com/2020/04/papapanou.html?m=1

Νέες κατευθυντήριες οδηγίες CPR για Covid-19

             

  Το ευρωπαϊκό συμβούλιο αναζωογόνησης εξέδωσε νέες κατευθυντήριες οδηγίες για CPR για την αντιμετώπιση του Covid-19. Χρήση μάσκας, γαντιών και απολυμαντικού υποχρεωτικά από τον ανανήπτη, ενώ συνιστάται αρχικά η απινίδωση, εφόσον υπάρχει απινιδωτής στον χώρο. Σε περίπτωση εφαρμογής CPR προτείνεται η εφαρμογή συμπιέσεων και όχι εμφυσήσεων στον απνοϊκό ασθενή, εκτός αν χρησιμοποιηθεί μάσκα ή ασκός αναζωογόνησης. 

https://www.erc.edu/covid

Η σοδειά. Το τραγούδι του εκπαιδευτή

Για τους συνάδελφους εκπαιδευτές
Βασικής Υποστήριξης Ζωής

   Υπάρχει ένα πανέμορφο τραγούδι που λέγεται «Η σοδειά» (The harvest). Οι ρομαντικοί στίχοι του αναφέρονται στο ιερό λειτούργημα του εκπαιδευτή και στο καθήκον του για την ανθρωπότητα. Μπορεί να το φανταστεί κανείς ως μια ωδή για όλους εκείνους που φέρουν τον τίτλο του δασκάλου ή του εκπαιδευτή. Είναι πραγματικά μαγική η αίσθηση, όταν μερικές μελωδικές λέξεις μιλούν απευθείας στην καρδιά σου, πλαισιώνοντας με καλλιτεχνική χάρη και λυρισμό, το μεγαλείο των συναισθημάτων για εκείνα που είσαι ταγμένος να προσφέρεις.

Οι στίχοι τραγουδούν : «Γίνε ο θεριστής 100 χωραφιών

                                     πρόσφερε φως στην επερχόμενη μέρα

                                           γίνε έμπνευση για ένα παιδί

                                                      πότισε το χωράφι

                                                    παραδώσου στη Γη»

  Όσοι διδάσκουμε τους αλγόριθμους των ενοτήτων της θαυματουργής Βασικής Υποστήριξης Ζωής, μπορούμε να νιώσουμε ως το κόκκαλο τη συγκίνηση που μας προκαλούν αυτοί οι στίχοι. Το χωράφι μας είναι γεμάτο από φρέσκα στάχυα, τα οποία αν θεριστούν σωστά, η πολύτιμη γνώση της καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης, της απινίδωσης και της μεθόδου Heimlich (χειρισμού πνιγμονής), μπορούν να σώσουν ανθρώπινες ζωές μέσω της εφαρμογής τους από τους χιλιάδες μαθητές μας.

«Προσφέρουμε φως στην επερχόμενη μέρα», με κάθε διδασκαλία που μπορεί να δώσει πνοή σε έναν απνοϊκό συνάνθρωπο, όταν οι μαθητές μας εκτελέσουν κατά γράμμα την πρακτική δεξιότητα στην οποία τους εκπαιδεύουμε αυστηρά, με πολλαπλά σενάρια καρδιακής ανακοπής.

«Εμπνέουμε ένα παιδί», που γίνεται μάρτυρας μιας διασωστικής πράξης και «ποτίζουμε το χωράφι» της ζωής με τη φιλοσοφία του αλτρουισμού και της αγάπης για τον άνθρωπο.

  Κάθε φορά που μας καλεί ένας πιστοποιημένος μαθητής, γεμάτος ενθουσιασμό, για να μας περιγράψει τη συμμετοχή του σε ένα συμβάν αναζωογόνησης ενός απνοϊκού θύματος, καταλαβαίνουμε τη σημαντικότητα του εκπαιδευτικού ρόλου που κατέχουμε αλλά και της διδασκαλίας της Βασικής Υποστήριξης Ζωής.

«Είμαστε οι θεριστές» στα στάχυα μιας ιερής συγκομιδής. Ζυμώνουμε τους καρπούς μας με τη γνώση της ανθρώπινης αξίας. Διδάσκουμε την πρώτη ανταπόκριση με δύναμη ψυχής, ώστε κανένας μαθητής μας να μην εγκαταλείψει την ανάνηψη. Δείχνουμε την οδό που περνά το ζωογόνο οξυγόνο. Από τα πνευμόνια ενός ζωντανού, στα στήθη ενός νεκρού με το φιλί της ζωής και όχι με το φιλί του Ιούδα, για να έχει ο συνάνθρωπος μια ευκαιρία να αναστηθεί από τους μαθητές μας.

«Παραδινόμαστε στη Γη» σαν το λίπασμα που καλλιεργεί άπειρους γόνιμους καρπούς δισωστικής συμπεριφοράς και σωτήριας παρέμβασης. Η σοδειά μας μεγαλώνει κάθε φορά που πιστοποιούνται με επαρκείς γνώσεις οι τάξεις των ανανηπτών μας.

Το τραγούδι μας έχει το ρυθμό μιας καρδιάς που επανεκκινήθηκε και χτυπά από ευγνωμοσύνη γιατί είμαστε η αιτία που ένας ανανήπτης διδάχτηκε σωστά πώς να πολεμά τον θάνατο.

Για όλους εμάς που στεγνώνουμε τα λαρύγγια μας πάνω από ένα πρόπλασμα μαζί με τους δεκάδες τρομοκρατημένους μαθητές μας, φωνάζοντας «Απνοϊκός Ανέστη!!!», εύχομαι οι σοδειές μας να φωτίζουν με το αναστάσιμο φως την επερχόμενη μέρα όσων επιστρέφουν ζωντανοί από την άβυσσο. "Arrive Alive!"

Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά φίλοι εκπαιδευτές!

"Join the harvest of 100 fields

   hearty and tame

  All going back to one single grain

  Offer light to the coming day

  Inspire a child

  Water the field

  Surrender to the earth
    Arrive Alive!"

Το τραγούδι : https://www.youtube.com/watch?v=Xy29T7LBM_I

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι το ίδιο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Ενσυναίσθηση και Ναυαγοσωστική. Το αόρατο συναισθηματικό δίκτυο που ξεπερνά τη γενετική κληρονομιά μας και αναδεικνύει το μεγαλείο της ψυχής. Η ιστορία του Ασόκα.

Για τους μαθητές μου

                                      

   Το να είσαι ζωντανός, σημαίνει ότι θα ζεις με τον κίνδυνο. Με κάθε ανατολή του ήλιου και το ξεκίνημα μιας νέας μέρας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πιθανότητες μιας θλιβερής στατιστικής. Οι κίνδυνοι πιθανών ατυχημάτων που παρουσιάζονται στην καθημερινότητά μας, μπορεί να ανακόψουν την πορεία μας προς το μέλλον και να γίνουν η αιτία να μη ξαναδούμε το φως της δημιουργίας που ξεπροβάλλει αδιάκοπα κάθε αυγή.

  Μοναδική μας ελπίδα σε αυτό το ημερήσιο παιχνίδι του τροχού της τύχης είναι η αίσθηση πως δεν είμαστε μόνοι και ότι κάποιος ευγενής συνάνθρωπος θα νοιαστεί για εμάς και θα απλώσει χείρα βοηθείας σαν από μηχανής θεός, ώστε να συνεχίσουμε το πολύτιμο ταξίδι της ζωής.

  Έχουν γίνει αρκετές επιστημονικές έρευνες για να διαπιστωθεί ο μηχανισμός της ενσυναίσθησης. Πώς ένας άνθρωπος νιώθει συμπόνια για τον συνάνθρωπο και τα όρια που καθορίζουν την αυτοθυσία της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Έχει παρατηρηθεί από πολλούς διακεκριμένους γενετιστές ότι το γενετικό μας υλικό μπορεί να καθορίσει τη μοίρα μας και κατ’ επέκταση και τη μοίρα των συνανθρώπων μας. Αρκετές ιστορίες ηρωισμού και αγιότητας, σε παγκόσμια κλίμακα, φέρουν το σημάδι της γενετικής κληρονομιάς μας. Υπάρχει ένας αρχέγονος κώδικας, γραμμένος στο dna μας, που μας αναγκάζει σε προγραμματισμένες από τη φύση συμπεριφορές, όταν κάποιος που φέρει το γενετικό μας υλικό είναι σε κίνδυνο. (π.χ τα παιδιά μας, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας). Αυτό ονομάζεται επιστημονικά, «επιλογή συγγενών». Είμαστε προγραμματισμένοι να προστρέξουμε σε βοήθεια ή και να θυσιαστούμε ακόμα για έναν συγγενή, λόγω μιας κωδικοποιημένης γενετικής παρόρμησης. Η ενσυναίσθηση, η ευφυΐα και η συμπόνια μας διεγείρονται για τους κοντινούς μας συνανθρώπους.

  Τι γίνεται όμως με εκείνους που δε φέρουν τον ίδιο γενετικό κώδικά με εμάς ή βρίσκονται μακριά μας; π.χ τα χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στην Αφρική; Πονάμε για τον συγγενή αλλά αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπο που υποφέρει σε απόσταση. Γιατί; Πώς μπορούν να διευρυνθούν τα όρια της ενσυναίσθησής μας, ώστε να συμπεριλαμβάνονται όλοι στη συναισθηματική αγκαλιά μιας πανανθρώπινης οικογένειας; Πώς μπορεί αυτή η γενετική σπίθα να ξεπεράσει τον κληρονομικό γενετικό προγραμματισμό και να αφυπνιστεί η άγια πρόθεση της προσφοράς βοήθειας για το σύνολο, ώστε να αποτελέσει το επόμενο εξελικτικό βήμα του είδους μας;

  Οι επιστήμονες φέρουν ως παράδειγμα την ιστορία του Ινδού βασιλιά Ασόκα. Ο Ασόκα ήταν ένας αιμοβόρος πρίγκιπας που πήρε τον θρόνο με τη βία, σκοτώνοντας τα 99 ετεροθαλή αδέλφια του. Μετέτρεψε το παλάτι σε ένα βασίλειο πόνου και βασανιστηρίων για όσους εναντιώνονταν στη θέλησή του. Στους πολέμους που έκανε με γειτονικές φυλές, διψασμένος για εξουσία, σφάγιαζε δίχως έλεος ακόμη και τα νεογέννητα βρέφη, ώσπου μια μέρα συναντήθηκε στο πεδίο της μάχης με έναν βουδιστή μοναχό. Ο μοναχός, χωρίς ίχνος φόβου για τον αιματοβαμμένο τύραννο, πήρε ένα νεκρό μωρό στα χέρια του και πήγε κοντά στον Ασόκα, λέγοντας : «Εσύ μεγαλοδύναμε βασιλιά που παίρνεις τόσες ψυχές με μια εντολή σου, δείξε μου τη δύναμή σου, δίνοντας ζωή έστω και σε έναν νεκρό». Ο Ασόκα σιώπησε στην αρχή και μετά από λίγο λύγισε, ξεσπώντας σε λυγμούς γιατί συνειδητοποίησε το μέγεθος της θηριωδίας του. Ο μοναχός είχε βρει την ευαίσθητη χορδή μιας σκληρόπετσης καρδιάς. Από εκείνη τη στιγμή ο Ασόκα εξελίχθηκε στον σημαντικότερο φιλάνθρωπο και μεταρρυθμιστή που γνώρισε η Ινδία.

  Η ιστορία αυτή μας διδάσκει εμφανέστατα πως η ενσυναίσθηση για τον μακρινό συνάνθρωπο έγκειται στην εκπαίδευση της ανθρώπινης ψυχής. Νοιάζεσαι όταν έχεις τα κατάλληλα ερεθίσματα και πράττεις με την καρδιά, ανεξάρτητα από τις συνήθειες του γενετικού κώδικα, όταν νιώσεις τη σύνδεση στο συναισθηματικό δίκτυο που ενώνει αόρατα όλους τους ανθρώπους. Το μυστικό είναι να νιώσεις αυτή τη σύνδεση!

  Η ναυαγοσωστική είναι ένα ενδεικτικό και πρόσφορο ερέθισμα που εγείρει την ενσυναίσθηση για τον συνάνθρωπο, καθώς με τη συνεχή εξάσκηση ψυχής και συναισθημάτων, νοείται ως συγγενής, κάθε συνάνθρωπος που βρίσκεται σε επικείμενο κίνδυνο πνιγμού.

  Συνδέσου στο αόρατο συναισθηματικό δίκτυο της ενσυναίσθησης και νιώσε την ένωση και τη ζεστασιά που προσφέρει η πανανθρώπινη οικογένεια.

Όταν το «εγώ» γίνει «εμείς» θα ξεκινήσει η εποχή μιας ιστορικής εξελικτικής αλλαγής, που δε θα βασίζεται στη γενετική μας ανάπτυξη, αλλά στο μεγαλείο της ψυχής!

Πράξε με την καρδιά!

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!