Το πτυχίο της καρδιάς

"Να μορφώνεις το
μυαλό χωρίς να μορφώνεις
την καρδιά, είναι σαν να
μη μορφώνεσαι καθόλου".
Αριστοτέλης

  Πώς νιώθει η καρδιά όταν χτυπά στη σιωπή; Όταν περπατά στο κακοτράχαλο μονοπάτι της  συναισθηματικής σπουδής; Όταν αντιλαμβάνεται την αίσθηση της διαφορετικότητας; Όταν βλέπει τον κόσμο από τον ρομαντικό θρόνο στα σύννεφα; Αυτό είναι το σύμπαν μιας σπουδασμένης καρδιάς. Γιατί πάντα οδηγεί στην μοναξιά; Υπάρχει ένα απροσπέλαστο βαθύ φαράγγι ανάμεσα στους ανθρώπους που δεν σπουδάζουν την καρδιά τους και σε εκείνους που μορφώνουν τα αισθήματά τους. Ένα απόκρημνο και σκοτεινό βάραθρο μεταξύ δύο ανόμοιων πόλων. Εκατομμύρια έτη φωτός χωρίζουν εκείνους που δε θέλουν να πληγώνουν τους συνανθρώπους τους από εκείνους που δε νιώθουν τον πόνο των άλλων. Αμέτρητα συναισθηματικά βιβλία παραμένουν αδιάβαστα κι αφήνουν αδιάφορους τους αμόρφωτους της καρδιάς.

  Γιατί τόση μεγάλη απόκλιση; Είναι άραγε προνόμιο να σπουδάζει κανείς την επιστήμη της καρδιάς; Είναι πρακτικό αυτήν την εποχή να ακολουθήσεις αυτή τη σπουδή; Είμαστε ζώα που προσπαθούν να νιώσουν την αγάπη από τότε που εμφανίστηκαν τα πρώτα θηλαστικά στον πλανήτη. Η αγάπη της θηλάζουσας Μητέρας στο βιολογικό ημερολόγιο της εξέλιξης ήταν το αρχαίο αλφάβητο για τη μελέτη της καρδιάς. Η ζεστασιά της μητρικής αγάπης σήμανε το κουδούνι για το πρώτο μάθημα αγάπης που διδάχτηκε το ανθρώπινο είδος. Από εκείνη την πρώτη επαναστατική εκδήλωση αγάπης μένουμε συνεχώς μετεξεταστέοι στα ζητήματα ευαισθησίας. 

  Σπουδάσαμε το μυαλό μας με απίστευτη ταχύτητα και πρόοδο μέσα στον χρόνο. Ξεπεράσαμε κάθε προσδοκία στην τεχνολογική γνώση, δημιουργήσαμε πολιτισμούς που έμειναν στην ιστορία, όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι έμειναν αμόρφωτοι στο πεδίο της καρδιάς. Μερικοί δεν προάγονται ούτε στο βασικό επίπεδο συναισθημάτων.

  Σε αυτό το τόσο απαιτητικό πανεπιστήμιο, έμειναν μόνο λίγοι να κάθονται στα θρανία. Άδειες τάξεις, ελάχιστοι καθηγητές, σπάνιοι απόφοιτοι να ζουν με την ντροπή. Να συμβιώνουν με χιλιάδες ασυναίσθητους αγράμματους που τους ωθούν στη μοναξιά των ψευδαισθήσεων, για να πλάθουν ιπποτικά κάστρα στην άμμο. 

  Πώς νιώθει η καρδιά όταν χτυπά στη σιωπή; Απόφοιτη από ένα δύσκολο πανεπιστήμιο, κρατά με απορία πια το πολύτιμο πτυχίο του πόνου, ενώ οι απαίδευτοι σφαγιάζουν και το τελευταίο φυλλοκάρδι της. Είναι περίεργο... Μερικές φορές ονειρεύεται λίγες στιγμές αμορφωσιάς κι αναισθησίας, καθώς προσπαθεί να επιβιώσει στην αληθινή ζωή... 

"Είναι πιο πρακτικό να είσαι ένας άγριος λύκος, παρά ένα συναισθηματικό πρόβατο". 

  Λαϊκή σοφή ρήση.

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι το ίδιο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου, αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!