Επτά νύχτες με τους λύκους

«Ναι, μόνο στη σιωπή υπάρχεις
και μόνον απ’ την ίδια σου σιωπή
το λάλον ύδωρ αναβλύζει εντός σου
Κι αυτό το φέγγος που σε περιβάλλει
που μέσα του ενοικείς και κυοφορείσαι
θαρρώ σιωπής εμφάνεια είναι.
Κι ο τόπος σου,
είναι τόπος όπου σμίγουν
ζόφος και φως
κι εσύ,
με φως και ζόφο
πλάθεσαι και κυριαρχείς».

-Μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις-
Ορέστης Αλεξάκης (1931-2015)

Χειμώνας. Είμαι στο σπίτι στο βουνό. Μόλις άναψα το τζάκι κι ο καπνός ελευθερώθηκε από τη στέγη. Μύρισε ξύλο και η στάχτη κόλλησε στα ρούχα και στο δέρμα μου. Στον ουρανό φάνηκαν τα πρώτα φώτα. Όταν δεν έχει συννεφιά επάνω από το κεφάλι μου γυρίζουν σαν δείκτες ρολογιού οι αστερισμοί του χειμώνα. Ο αστερισμός του Ωρίωνα παρέα με τα πιο λαμπρά αστέρια, τον Σείριο και τον Αλντεμπαράν και πιο ψηλά το κόκκινο χρώμα του πλανήτη Άρη να φέγγει την ύπαρξή του, με την υπόσχεση ότι κάποτε θα υποδεχτεί στο χώμα του το ανθρώπινο είδος. Νυχτερινό κέντημα το έναστρο στερέωμα! Λες και μου δόθηκε σαν δώρο για την παραμονή μου στη φύση. Μου αρέσει να ακούω τη μουσική της σιωπής. Τους ήχους της νύχτας σαν εκείνους που περιγράφει ο Χένρι Θόρω στο ημερολόγιο του, το Γουόλντεν. Στη μοναξιά βρίσκεις το ζόφο και το φως σου, γράφει ο ποιητής. Στη σιωπή μαθαίνεις τον εαυτό σου, λένε οι ψυχολόγοι. Απελευθερώνεται κάθε σκέψη, κάθε βάσανο και σε ελαφρύνει η ευλογημένη απλότητα. 

Οι γάτες κοιμούνται ήσυχες στη ζεστασιά της φωτιάς. Το κρύο έξω δυναμώνει κι ο βοριάς ζηλεύει τη θαλπωρή μου και προσπαθεί να τρυπώσει από τα παραθυρόφυλλα. Είναι μεσάνυχτα όταν ακούω αλυχτίσματα. Κοιτάζω από το τζάμι και βλέπω δυο γυαλιστερά μάτια να εξερευνούν τον χώρο μου. Ένας τεράστιος λύκος κατέβηκε από την κορυφή του βουνού να ψάξει για τροφή. Όσο εγώ χαίρομαι τη γαλήνη, εκείνος αγωνίζεται να επιβιώσει. Τον κοιτάζω ίσια στα μάτια και μαγεύομαι από την άγρια ομορφιά του. Είναι ψηλός και το γκρίζο τρίχωμά του κρύβει το πρόσωπό του. Αισθάνομαι τη δύναμή του επάνω μου. Δε τον φοβάμαι, τον θαυμάζω. Ήρθε να με συναντήσει, θέλει να με γνωρίσει. Να αποτυπώσει τη μυρωδιά μου, να μάθει τον μοναχικό του αντίπαλο. Βγαίνω στην πόρτα για να βιώσω αυτή τη μοναδική επαφή. Τραβιέται πίσω, μα δε φεύγει. Του μιλώ και παραξενεύεται από τον ήχο της φωνής μου. Τα δόντια του αστράφτουν, καθώς ανοίγει τα σαγόνια του. Η μουσούδα του δονείται και τα ρουθούνια του διαστέλλονται. Οι αισθήσεις του τον κυριεύουν κι εγώ ζυγώνω λίγο ακόμα. Τον σέβομαι και δε θέλω να τον ταπεινώσω πλησιάζοντας περισσότερο. Είναι ο Αφέντης, ο αρχηγός της αγέλης. Γρυλίζει για να με προειδοποιήσει κι εγώ γυρίζω πάλι στο σπίτι. Η ζεστή ατμόσφαιρα με επαναφέρει στα λογικά μου.

Σιωπή σκεπάζει τη σκέψη μου. Ο ήχος της φωτιάς με νανουρίζει, μα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Λατρεύω κάθε στιγμή της νυχτερινής ησυχίας. Το αντάμωμα με τον άγριο λύκο των βουνών και η αίσθηση της συνύπαρξης μαζί του φουντώνει τη φαντασία μου. Νομίζω ότι τη στιγμή που με κοιτούσε ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μου. Ακούω τη βαριά φωνή του στο μυαλό μου να λέει: «Ο λύκος μέσα μου επιθυμεί τον αμνό που κρύβεται μέσα σου». 

Επτά νύχτες έμεινα στο βουνό και κάθε νύχτα ερχόταν έξω από την πόρτα μου, λέγοντας τα ίδια λόγια. Τον αγάπησα και τον αναζήτησα όταν δεν φάνηκε ξανά… Έχασε τη μυρωδιά μου, ξέχασε την επαφή. Ταξιδεύει στα δάση, αναζητώντας τροφή κι εγώ η λάτρης της σιωπής, ζω με την ανάμνηση αυτής της συνάντησης. Επτά νύχτες με τους λύκους, με τη μουσική της σιωπής, στον τόπο όπου σμίγουν ζόφος και φως, εκεί όπου πλάθεσαι και κυριαρχείς τον εαυτό σου. Στη φύση!

-Ημερολόγιο σιωπής, Δεκέμβριος 2022-

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Ανθρωπότητα... Ένα ασταμάτητο τρένο

"Τη χαρά πρώτα ζητά η καρδιά

τη θλίψη ν' αποφεύγει

Κι έπειτα εκείνα τα μικρά παυσίπονα

που ξεγελούν τον Πόνο

Ύστερα πάει να κοιμηθεί

και τελικά, αν είναι δυνατόν,

το θέλημα τ' Αφέντη της,

την άδεια να πεθάνει." 

-Η καρδιά ζητά πρώτα τη χαρά-

Έμιλυ Ντίκινσον (1830-1886)

 Κάθε τέλος του χρόνου πείθω τον εαυτό μου να γράψει δυο λέξεις. Μου αρέσουν οι κύκλοι που κλείνουν και οι καινούριοι που ανοίγονται σαν ευκαιρίες αλλαγής κι ελπίδας. Νέο έτος, λοιπόν, στην ουρά μιας συνεχούς ακολουθίας ατελείωτων χρονικών κύκλων δημιουργίας και καταστροφής.

Και η ανθρωπότητα, ένα ασταμάτητο όχημα εξέλιξης με εναλλαγές αναγέννησης και σκοταδισμού, ώσπου να φτάσει ηρωικά μαχόμενη στην εποχή της τεχνολογίας και της ανόδου στ’ άστρα, με προοπτικές αυτοκαταστροφής ή δόξας, που το μέλλον θα δείξει…

Φαντάζομαι τους ανθρώπους σαν επιβάτες ενός τρένου που φλέγεται από την επιτάχυνση των μηχανών του. Επιβάτες που δεν τους αφορά το ταξίδι και η θέα από τα παράθυρα, αλλά επικεντρώνονται μόνο στην άφιξη τους στον σταθμό προορισμού. Το πάθος τους για προσωπική άνοδο και εφήμερη κατανάλωση τούς καθιστά τυφλούς κι ανίκανους να δουν τη ζωή σαν έργο συλλογικό με αρωγό το συναίσθημα και τη ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής. Υποστηρίζω την τεχνολογική εξέλιξη επειδή επιμήκυνε το προσδόκιμο ζωής του ανθρώπου. Η ανακάλυψη της πενικιλίνης και άλλων θαυμάτων της ιατρικής μάς έδωσαν την ευκαιρία να στρέψουμε τη ματιά μας στο διάστημα και στη γνώση. Αλλά με ποιο κόστος; Ο πόθος να φτάσουμε γρήγορα στον σταθμό προορισμού καταστρέφει το οικοσύστημα και φλερτάρει θρασύτατα με το σενάριο της αυτοκαταστροφής μας. Αν το τρένο εισαχθεί στις ράγες της κλιματικής αλλαγής δεν θα υπάρχει δρομολόγιο επιστροφής, όσο αισιόδοξοι κι αν είμαστε, οι δυνάμεις της φύσης δεν είναι του χεριού μας… Κι αν είναι έτσι τα πράγματα… Ποιο είναι τελικά το όφελος αυτού του ταξιδιού; Δεν αγαπώ το μηδενισμό και πάντα υποστηρίζω την αιτία, γι’ αυτό ρωτώ συνεχώς : Γιατί να συνταξιδέψω με δισεκατομμύρια επιβάτες που δεν ενδιαφέρονται για το ταξίδι; Μόνο για τη δόξα της εξέλιξης; Μόνο για την υπαρξιακή αξία του είδους μας; Ωραία! Αλλά για ποιον άλλο λόγο; Θέλω περισσότερα! Οι κοσμολογικές και επιστημονικές ανακαλύψεις είναι σημαντικές, όμως χρειάζομαι την καθημερινή επιβεβαίωση για την αξία της ζωής. Τον τελευταίο καιρό με πνίγει η διάθεση του Εκκλησιαστή και η τροφή της απόλυτης σκέψης του. «Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης!» Όλα μια μέρα θα τελειώσουν, γιατί να νοιάζομαι; 

Και ξαφνικά… φυσά απροσδόκητα ένας άνεμος που σαν πνοή καθαρίζει τα μαύρα σύννεφα της ματαιότητας και ψιθυρίζει στ’ αφτιά μου: «Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι! Στο επόμενο βαγόνι θα βρεις αυτό που ζητάς. Η ομορφιά της διαφορετικότητας είναι η κρυμμένη ελπίδα της φύσης.» Κι έτσι, όταν αλλάζω βαγόνι καταλαβαίνω πως το εύρος των ανθρώπινων δυνατοτήτων επαφίεται στη διαφορετικότητα. Βλέπω, επιτέλους, μερικούς συνανθρώπους μου να ταξιδεύουν κρατώντας την καρδιά τους ψηλά! Σαν εισιτήριο αναγνώρισης της συναισθηματικής τους κατάστασης. Δεν έχουν τον ίδιο προορισμό με τους ξεδιάντροπους υλιστές. Περήφανα στέκονται όρθιοι, παραχωρώντας τις καθιστές θέσεις στους άλλους. Με καλωσορίζουν με τη θερμή ματιά τους και με αγκαλιάζουν. Σκύβουν κοντά μου, με πιάνουν από τον ώμο και μου λένε : «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ύψωσε την καρδιά σου και ακολούθησέ μας.» Είναι εκείνοι που δεν κατεβαίνουν ποτέ από το τρένο και ταξιδεύουν μέχρι το τέλος του χρόνου τους. Για το ταξίδι, για τη θέα της φύσης από τα παράθυρα, για την ευχαρίστηση της καρδιάς, για την αγάπη του συνεπιβάτη, για την αγκαλιά, για την ελπίδα, για μια αιτία που δικαιολογεί την ύπαρξη και τη συναισθηματική αξία!

Δόξα τω Θεώ, έμαθα πια να ξεχωρίζω τους συνεπιβάτες μου, για να μη πέφτω στη μαύρη τρύπα του απόλυτου. Να βρίσκω χαρά μόνο με όσους κρατούν την καρδιά τους ψηλά! Να πνίγω τη θλίψη του Εκκλησιαστή μέσα στην καλοσύνη τους. Για όλους εσάς που είστε η ελπίδα της Γης με τη  διαφορετικότητά σας, σας ευγνωμονώ και σας ευχαριστώ! Θα κρατώ κι εγώ την καρδιά μου ψηλά για χάρη σας. 

Ένας νέος κύκλος ξεκινά, ένα καινούριο ταξίδι στον χρόνο! Ας είναι μια καλή Χρονιά! 

Σας ευχαριστώ!

*Αφιερωμένο στους φίλους συνεπιβάτες που δε φοβούνται να δείξουν την καρδιά τους. Μακάρι να δουν κι οι άλλοι τη θέα από τα παράθυρα… 

                                     

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Τυφλοί, ενώ έχουμε δει... Το James Webb και το φως της δημιουργίας

«Δώσε μου τη ζωή που αγαπώ
Δώσε μου τη χαρά του Παραδείσου επάνω από μένα

Κρεβάτι στους θάμνους για να βλέπω τ’ αστέρια
Υπάρχει ζωή για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα.
Υπάρχει η αιώνια ζωή»
-Robert Louis Stevenson-
(1850-1894)

  Με αφορμή τις υπέροχες φωτογραφίες του διαστημικού τηλεσκοπίου James Webb ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια που αντιστοιχούν σε δυο σκέψεις. Το James Webb στάλθηκε στο διάστημα την ημέρα των Χριστουγέννων του 2021 για να αντικαταστήσει τον προκάτοχό του, το πρωτοπόρο τηλεσκόπιο Hubble. Με φακούς ευρύτερης ευκρίνειας και μηχανική νεότερης τεχνολογίας, το Webb μάς έδωσε την 12η Ιουλίου τις πρώτες φωτογραφίες από το βαθύ Σύμπαν. Τέσσερις φωτογραφίες από ατόφιο χρυσάφι! Εκτός από την ομορφιά που δεσπόζει απαράμιλλη σε όλο το πλάτος και μήκος τους, οι αναλύσεις του φασματογράφου έφεραν στο φως πληροφορίες για τη σύσταση νεφελωμάτων και πλανητών του δικού μας, αλλά και άλλων μακρινών γαλαξιών. Κάποιοι γαλαξίες, μάλιστα, αποτυπώνονται όπως ήταν πριν από 13,1 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Το φως και η εικόνα του παρελθόντος έφτασε στα ταπεινά μας μάτια ξεκινώντας από τις απαρχές του χρόνου. Βλέπουμε το παρελθόν, όμως το παρόν κρύβεται περίτεχνα από τα μάτια μας, καθώς η απόσταση που διανύει το φως μεταφέρει άπειρες εικόνες που ταξιδεύουν στον διαστελλόμενο χωρόχρονο για να φτάσουν μετά από εκατομμύρια έτη φωτός στον αποδέκτη παρατηρητή. Μπορούμε να δούμε κοντά στην αρχή του χρόνου και φανταζόμαστε την εξέλιξη με τη βοήθεια της επιστήμης, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς είναι η εικόνα του παρόντος αστρικού και γαλαξιακού χάρτη.

Είδαμε το νεφέλωμα της Τρόπιδος και το μαιευτήριο νέων αστεριών που κρύβεται στα σπάργανά του πριν από 7.500 έτη φωτός. Τότε που το υδρογόνο συντηκόταν σε ήλιο και νέοι κόσμοι ξεπηδούσαν από το φως. Οι αναλύσεις έδειξαν ότι πλανητικά συστήματα διαθέτουν νερό (σε μορφή νεφών), σίδηρο, υδρογόνο, οξυγόνο και πυρίτιο, αναδυόμενα από τη στάχτη της ύλης και των αερίων της Μεγάλης Έκρηξης. Βλέπουμε τη μορφή μιας υλικής διάστασης, αλλά δεν μπορούμε να δούμε την παρούσα κατάσταση και την εξέλιξή της. Ομοίως, βλέπουμε εκρηκτικούς θανάτους αρχαιότερων αστεριών και γνωρίζουμε για τον αφανισμό τους, αλλά όχι τη συνολική πορεία τους, επειδή η απόσταση ισούται με τον χρόνο που τα φωτογραφικά καρέ του φωτός φτάνουν στα μάτια μας. Έστω κι έτσι λοιπόν, μαθαίνουμε και φανταζόμαστε σε θεωρητικό επίπεδο τη συνολική εικόνα του Σύμπαντος, συνθέτοντας ένα πάζλ υπολογισμών, εικασίας, φαντασίας και προφητικών αναφορών για να προγραμματίσουμε το επόμενο βήμα εξερεύνησης του διαστήματος.

Η σημαντικότητα αυτών των φωτογραφιών αφορά πρωτίστως την επιστήμη, μα για τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι μια ευκαιρία να εγερθεί η φιλοσοφική τους διάθεση, εφόσον ενδιαφέρονται για την εξέλιξη της ζωής στο Σύμπαν.

Γιατί να ξέρω κάτι που δεν μπορώ να αγγίξω; Θα ρωτούσε κάποιος που δε διαθέτει ίχνος ρομαντισμού… Και θα απαντούσα με προθυμία πως είναι μια εξαίσια ευκαιρία να φανταστεί τη θέση του στο απέραντο σκοτεινό φόντο του Σύμπαντος. Να δει την ασημαντότητά του στο ασύλληπτο ευρύ πορτρέτο της δημιουργίας, νιώθοντας δέος για όσα είναι ικανός να αντιληφθεί, χάρις στον εξελιγμένο ανθρώπινο εγκέφαλο. Είναι μια γιορτή της ζωής και της ανθρώπινης εξέλιξης. Είδες επειδή εξελίχθηκες. Και αυτή είναι η σημαντικότερη κατάκτηση στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι μια νίκη ενάντια στο άγνωστο και μια προσπάθεια να ξεφύγεις από τη μοίρα της άγνοιας και της απόλυτης τύφλωσης. Πάντοτε θα υπάρχει η αντίθεση του μικρού και του μεγάλου, του μαύρου και του άσπρου, του σημαντικού και του ασήμαντου. Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι μέρος μιας τόσο όμορφης και απέραντης δημιουργικής δύναμης, έστω στο μέγεθος και στο πεδίο ύπαρξης που αντιπροσωπεύει η δική σου γέννηση, οφείλεις να σταθείς και να θαυμάσεις. Να ταπεινωθείς μπροστά στα μεγέθη.

Σαν μάρτυρες μιας κοσμογονικής αποκάλυψης, όσο τυφλοί κι ασήμαντοι κι αν είμαστε, πρέπει να νιώσουμε τυχεροί που είδαμε όσα μας επέτρεψε να δούμε το όριο αυτής της κοσμικής δύναμης μέσα στην τυφλότητα που μας διακρίνει.

Γιατί είναι τόσο σημαντικές οι φωτογραφίες; Για να μάθεις πού ανήκεις! Τι είσαι ικανός να κάνεις και τι μπορείς να ανακαλύψεις στο μέλλον, στη νοητή εξελικτική γραμμή του είδους μας. Νέοι κόσμοι αποκαλύπτονται σιγά σιγά και φανερώνουν αμυδρά το φως τους πίσω από την κουρτίνα του χρόνου.

Δεν είμαστε μονάχα γήινοι, αλλά κοσμοναύτες της γνώσης και της ύλης που με τα μάτια της τεχνολογίας κατανοούμε τα μυστικά μανιφέστα της ύπαρξης. Τι όμορφη εποχή για να ζεις και να μαθαίνεις! Μέσα από το πέπλο της ηθικής παρακμής που σκεπάζει την ανθρωπότητα, ξεπηδά η αλήθεια της δημιουργίας και μια σπίθα ελπίδας διαφαίνεται στο έρεβος της ψυχής μας, για να γίνουμε καλύτεροι! Αποδεχόμενοι τα μεγέθη και επιστρέφοντας στην ταπεινότητα, ίσως και να σωθεί ο κόσμος! Είμαστε μικροί μα τόσο τυχεροί! Αν δείξουμε καλοσύνη, ως φόρο τιμής στην ομορφιά, τότε θα γίνουμε αντάξιοι του Σύμπαντος.

Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με τις φωτογραφίες! Όσο κακοί είμαστε στις σχέσεις μεταξύ μας, τόσο καλοί γινόμαστε όταν μοιραζόμαστε την προέλευση της κοινής μας μοίρας. Είναι μια υπενθύμιση ότι ο ουρανός ανοίγεται για όλους μας με την ίδια μεγαλοπρέπεια. Είμαστε παιδιά ενός λαμπρού άστρου που το Σύμπαν αγαπά με την ίδια γενναιοδωρία. Είθε η γνώση και η χαρά της ανακάλυψης να μας μετατρέψει σε μια συλλογική οντότητα με όμορη συνείδηση.

Οι φωτογραφίες του James Webb με μια μικρή περιγραφή :

1. Εικόνα του βαθύτερου σύμπαντος που φαίνονται εκατοντάδες γαλαξίες. Με λευκό χρώμα οι νεότεροι, με έντονο κόκκινο οι αρχαιότεροι ως και 13,1 δισεκατομμύρια έτη φωτός ο παλαιότερος που εντοπίστηκε από τη NASA.

2. Το κουαρτέτο του Στεφάν. Ομάδα γαλαξιών 290 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τα μάτια μας. Μάλιστα στον πρώτο γαλαξία στο επάνω μέρος της φωτογραφίας, στο κέντρο του υπάρχει μια τεράστια μαύρη τρύπα ίση με 24 εκατομμύρια φορές τη μάζα του ήλιου μας και 40 εκατομμύρια φορές τη φωτεινότητά του!

3. Το νεφέλωμα της Τρόπιδος 7.600 έτη φωτός στον δικό μας Γαλαξία είναι το μαιευτήριο νέων αστέρων που εκκολάπτονται μέσα από αέρια και πρωτόγονη σκόνη.

4. Το δακτυλιοειδές Νεφέλωμα είναι ένα πελώριο νέφος αερίων που εξωθούνται εξαιτίας της περιστροφικής κίνησης ενός άστρου που πεθαίνει (χάνει την ενέργειά του). Το κύκνειο άσμα της ενέργειας του άστρου δημιουργεί μια όμορφη εικόνα που μοιάζει με κοσμικό μάτι.

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Το σπίτι στον λόφο

"Μια μέρα είδα την πόρτα του κήπου ανοιχτή
και βγήκα στον δρόμο. Είχα χαρά μεγάλη που 

βρέθηκα στ' ανοιχτά. Μου φάνηκε ξαφνικά ο κόσμος 

όλος δικός μου. Δεν είχα μπροστά μου κάγκελα και 

περικοκλάδες που σταματούν το μάτι".
-Μάγκας-
Πηνελόπη Δέλτα
(1874-1941)

  Έχω ένα μικρό σπιτάκι πάνω σε έναν χωμάτινο λόφο. Έχει έναν όμορφο κήπο που τη μέρα τραγουδούν τα πουλιά και τη νύχτα μαζεύονται τα αστέρια, σχηματίζοντας τη θολωτή πύλη του ουρανού. Επάνω στα δέντρα κάθονται αγαπημένοι ποιητές κι απαγγέλουν τα πιο όμορφα ποιήματα. Στα παρτέρια ξαπλώνουν χαμογελαστοί νάνοι που αφηγούνται τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Τα λουλούδια μου έχουν τα χρώματα του ουράνιου τόξου και μυρίζουν ευτυχία. Το βράδυ αλυχτούν οι πεινασμένοι λύκοι που ψάχνουν την Κοκκινοσκουφίτσα, μα εκείνη δεν κρύβεται πια στης γιαγιάς της το σπίτι. Φέρνει το καλάθι της στη δική μου ασήμαντη καλύβα. Με κερνάει γλυκό κρασί και μου δίνει τον άρτο που ζυμώνει η μαμά της. Δεν της αρέσει το παραμύθι που έγραψαν για εκείνη. Δε θέλει να είναι η τροφή του λύκου. Θέλει να παίζει με τους λύκους στη φύση. Να παραβγαίνει στο τρέξιμο τους λαγούς του δάσους και να τρώει από όλους τους απαγορευμένους καρπούς. Δε φοβάται το κτήνος. Τριγυρνά αμέριμνη κι αθώα, όπως πριν τη βρει το κακό. Την αποχαιρετώ, καθώς κατηφορίζει τον λόφο μου. Είμαι μεγάλη πια για να διαβάζω τέτοια παραμύθια. 

  Τα μεσημέρια κουρνιάζω κάτω από τις φτερούγες των δέντρων κι αφουγκράζομαι τους ήχους της σιωπής. Βάζω γαλάζιο στα μαλλιά και πράσινο στη μέση κι αναρωτιέμαι αν έχει απομείνει κάτι για μένα... Μπορεί ο χρόνος να επιβραδύνει για να χαρώ την ελευθερία του ανοιχτού δρόμου; Μπορεί αυτό το ξύλινο σπιτάκι να γίνει το καταφύγιο ενός εξόριστου μετανάστη που έχασε τα πάντα, χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα; Τι μπορεί να κερδίσει αυτός που έχει δώσει τα πάντα στους άλλους; Αναζητά ένα μικρό μερίδιο από τη μητέρα φύση... Γαλήνη... 

  Κι έτσι, ονειρεύομαι την ομορφιά του κήπου και των αλμυρών κυμάτων της θάλασσας. Της λευκής χαραυγής και του πορφυρού δειλινού με το χρυσό ηλιοβασίλεμα. Θέλω να ζήσω στην άχρονη διάσταση, συντροφιά με τις ιστορίες του δάσους. Οι ήρωες των παραμυθιών να επισκέπτονται το σπίτι στο λόφο και να γιορτάζουμε τη ζωή στη φύση. Υπαίθρια πάρτυ με άφθονη καλή καρδιά και φρέσκια αθωότητα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η ενηλικίωση και η φθορά που συμβαίνει με τη συμβίωση των ανθρώπων. Σαν να γεννήθηκα χθες στο σπίτι του λόφου και να μην έφυγα ποτέ από εκεί. Να ξαναρχίσουν όλα από την αρχή με το δικό μου πρόσταγμα. 

  Μα βλέπω πάλι την Κοκκινοσκουφίτσα να ανηφορίζει τον λόφο. Την χαιρετώ, άλλα εκείνη κρύβει το πρόσωπό της στην κόκκινη κάπα της. Τραγουδά το τραγούδι των λύκων. Κι όσο ζυγώνει στο σπίτι δεν την αναγνωρίζω πια... Έχει τη μορφή του λύκου. Άγρια και μοχθηρή. Το αίμα στάζει απ' τα χείλη της και γρυλίζει με λύσσα. Καθώς με πλησιάζει, χάνεται ο κήπος από τα μάτια μου και μένω μόνη στο σκότος. Της φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ...

"Κοκκινοσκουφίτσα! Δες! Ο λύκος πέθανε. Βρες το φως μέσα στο δάσος, Έφτασες στο σπιτάκι κι είσαι ελεύθερη". Όμως, δε βλέπει το φως και χάνεται ανάμεσα στα δέντρα, ανεμίζοντας την κόκκινη κάπα της. Νομίζει ότι έγινε κακός λύκος, ενώ είναι ακόμη το μικρό κορίτσι ενός σκληρού παραμυθιού που άλλαξε μορφή για να επιβιώσει από τον αφανισμό της.

  Τα νυχτολούλουδα ακολουθούν το φως του φεγγαριού κι εγώ κοιμάμαι στο μικρό ξύλινο σπιτάκι μου. Ο λόφος αγγίζει τα αστέρια και στην πλάση βασιλεύει η γαλήνη... Η πόρτα του κήπου είναι ανοιχτή κι ο κόσμος όλος δικός μου...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Η όψη του σκότους και η κουνελότρυπα

«Είμαι ο Κανένας.

Εσύ ποιος είσαι;

Είσαι κι εσύ ο Κανένας;

Είμαστε δύο τότε! Μη μιλάς!

Αλίμονό μας! Θα το μάθουν όλοι!»

Έμιλυ Ντίκινσον

(1830-1886)

  Θυμάμαι να ζω σε έναν άλλο κόσμο. Είχα το πάθος της Σκάρλετ Ο΄Χάρα. Την πείνα της δημιουργίας, το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος, την καρδιά ενός μικρού παιδιού, τη χαρά της καινούριας μέρας, την αγάπη για τη δική μου «Τάρα». Τη γη των προγόνων μου. Όμως, καθώς μεγαλώνω και γνωρίζω περισσότερο τη φύση των ανθρώπων, αρνούμαι να συνεισφέρω στη ροή των πραγμάτων. Δε θέλω πια να είμαι πρωταγωνίστρια της ζωής που κυνηγά το δίκιο στη σκακιέρα της επιβίωσης. Στο μυαλό μου έρχεται ο βασιλιάς της μυθικής Ιθάκης που πιάστηκε αιχμάλωτος στη σπηλιά του Κύκλωπα Πολύφημου. 

-Ποιος είσαι; ρωτά το Τέρας τον Έλληνα ναύαρχο.

-Είμαι ο Κανένας, απαντά εκείνος με πονηριά και σύνεση. Γιατί μέσα στη σκοτεινή σπηλιά δεν ήταν ο Οδυσσέας, αλλά ένας άνθρωπος χωρίς ταυτότητα που προσπαθούσε να προστατευτεί από το κακό. Χωρίς σημαντικό και φημισμένο όνομα, στην αρένα της επιβίωσης, στην αναμέτρηση με το μονόφθαλμο Τέρας. Μονάχα όταν διέφυγε από τον κίνδυνο και βγήκε από τη σπηλιά στο φως του κόσμου, φώναξε με περηφάνια τ΄ όνομά του κι ας το πλήρωσε ακριβά μέχρι να φτάσει στην Ιθάκη. 

  Κι αν η Οδύσσεια συμβολίζει την παράνοια της επιβίωσης, όλη την κακία του κόσμου μαζεμένη σε ένα υπέρογκο έπος, τις θηριωδίες των βίαιων ενστίκτων, τις αμαρτίες της φύσης μας, τότε πώς να κρυφτείς ή να αποφύγεις το αυτοκαταστροφικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας;

  Κι αν ο Οδυσσέας δεν επέστρεφε ποτέ στην Ιθάκη; Αν έβρισκε μια σπηλιά να κρυφτεί μέχρι να καταλαγιάσει η λύσσα του Ποσειδώνα; Αν δεν επιθυμούσε να τα βάλει με τα τέρατα του πάνω και του κάτω κόσμου; Θα άλλαζε το νόημα της ποίησης του Ομήρου, αν θα παρέμενε για πάντα ο Κανένας;

  Πόσο θα ήθελα να ρωτήσω την Αλίκη που γύρισε απ’ τη Χώρα των Θαυμάτων! Γιατί γύρισες Αλίκη; Γιατί βγήκες από τη μαγική σου κουνελότρυπα; Γύρισες στη γη των παιδεραστών και του σκότους. Ακόμη και ο συγγραφέας της Χώρας των Θαυμάτων (Λιούις Κάρολ) ήταν παιδεραστής… Ακόμη και στο παραμύθι που έγραψε, το σκοτάδι κρύβεται περίτεχνα από τα αθώα μάτια της Αλίκης. Σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη κουρνιάζει ένα Τέρας που κρύβει την όψη του στο σκότος. Θέλω να ζήσω μέσα στην κουνελότρυπα! Να πίνω τσάι με τον Τρελοκαπελά και τον Άσπρο Κούνελο στα καταπράσινα λιβάδια, μέχρι να αλληλοσκοτωθούν όλα τα τέρατα του πάνω κόσμου! 

 Μάνες, πνίξτε τα παιδιά σας! Άντρες, σφάξτε τις γυναίκες σας! Αδέλφια, σκοτώστε τον αδελφό σας! Φίλοι, μαχαιρώστε τους φίλους σας! Ηγέτες, καταστρέψτε τα έθνη! Ο πλανήτης των ανθρώπων μοιάζει με την Κόλαση! Θα βγω ξανά στο Φως όταν η φωτιά σας θα έχει κάψει και τον τελευταίο επιζώντα. Όταν ο κύκλος του αίματος θα έχει στεγνώσει από το χώμα της γης που πατώ.

 Πότε θα καταλάβετε ότι είμαστε πάνω σε μια κινούμενη σφαίρα που υπακούει στη βαρυτική δύναμη ενός αχανούς μηχανισμού. Ενός συστήματος που πλέει στο Σύμπαν και δε δίνει δεκάρα για τον εγωισμό του Κανενός! Και πώς θα σωθεί ο Κανένας; Ας μη σωθεί! Γιατί να είναι σημαντικός ένας εξελιγμένος εγκέφαλος που τον ορίζει ένα ζωώδες σώμα; Όταν το αίμα γίνεται ο σκοπός του ανθρώπου, το όραμα της εξέλιξης είναι ασήμαντο… 

  Η όψη του σκότους παραμονεύει πάνω από την κουνελότρυπα. Ένα ζεστό βρετανικό τσάι και μια βόλτα σε ένα καταπράσινο λιβάδι μαζί με τον καλό μου Κούνελο, θα με κρατήσουν μακριά από την τρέλα. Θα παραμείνω ο Κανένας μέχρι τον θάνατό μου! Κι ας μην υπάρξει αύριο! Θα χαθούμε όλοι μας, όπως μας αρμόζει… Στη σκιά του σκότους που δημιουργήσαμε… Τι ντροπή!

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!