Σήμερα πήγα σε ένα παιδικό πάρτυ. Ο γιος μου ήταν καλεσμένος σε γενέθλια που έγιναν σε έναν παιδότοπο. Το παιδικό ''ξεσάλωμα'' σε όλο του το μεγαλείο. Παιχνίδι, φαγητό, χορός, τούρτα, κεράκια, φόρος τιμής στον εορτάζοντα με τραγουδάκια και φωτογράφιση. Φωτεινά προσωπάκια και χαρούμενες φωνούλες αντηχούσαν στον χώρο, μαρτυρώντας την ευτυχία τους. Ο Μίκυ και η Μίνι έπαιζαν μαζί τους και από τη λάμψη των ματιών τους καταλάβαινες ότι η φαντασία τους τα ταξίδευε σε τόπους παραμυθένιους.
Σε μια γωνιά της αίθουσας υπήρχε μια τηλεόραση που έδειχνε ειδήσεις, χωρίς ήχο. Βουβά και σιωπηλά οι τίτλοι έπεφταν σαν κεραυνός στην ψυχή μαζί με τις φωτογραφίες των πνιγμένων παιδιών στα ναυάγια του Αιγαίου. Μικρά παιδάκια νεκρά στην αγκαλιά των γονιών τους και άλλα λίγο πιο τυχερά τυλιγμένα στις χρυσαφένιες κουβέρτες υποθερμίας να μοιάζουν σαν αγγελάκια που αναδύθηκαν μέσα από την μανιασμένη θάλασσα του θρυλικού μας Αιγαίου.
Η αντίθεση και η αδικία της ζωής στην πιο σκληρή μορφή... Την ώρα που κάποια παιδιά γιορτάζουν και παίζουν άλλα πνίγονται στα παγωμένα νερά. Το νερό που είναι χαρά και παιχνίδι για τα περισσότερα παιδιά να γίνεται βασανιστήριο, ασφυξία, αγωνία και θάνατος. Άλλο ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Άλλη μια γροθιά στο στομάχι του πολιτισμένου και ανώτερου κόσμου μας. Την ώρα που εμείς οι διασώστες προσπαθούμε με καμπάνιες και συνεχή ενημέρωση και εκπαίδευση να σώσουμε από πνιγμό τους συνανθρώπους μας που πνίγονται όταν ψυχαγωγούνται, νιώθουμε αβοήθητοι και άχρηστοι όταν πρόσφυγες πνίγονται στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν. Όταν κολυμπούν για να σωθούν, για να έχουν μια ευκαιρία να ζήσουν. Σώνουμε παιδιά από πνιγμό σε ώρες παιχνιδιού και αναψυχής. Καλύπτουμε υγειονομικά, αθλητικά γεγονότα του υγρού στίβου που γίνονται για την ψυχαγωγία μας. Τι κάνουμε όμως με εκείνους που κολυμπούν για τη ζωή τους; Τα πνιγμένα παιδάκια στα άγρια νερά του Αιγαίου; Πώς να αισθανθεί ένας διασώστης; Πολεμάμε τον πνιγμό κάθε καλοκαίρι, αλλά αυτός βρίσκεται κάθε μέρα μπροστά μας, να μας θυμίζει ότι η εκπαίδευση και οι τεχνικές διάσωσης είναι άχρηστες μπροστά στο μέγεθος ενός τέτοιου φαινομένου.
Τελικά η επιβίωση είναι αποκλειστικά θέμα τύχης. Σε ποια χώρα θα γεννηθείς και τι παιχνίδια εξουσίας παίζονται στη χώρα που γεννήθηκες. Κάτι που αποδεχόμαστε όλοι μας. Δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο, ας απλώσουμε τουλάχιστον το χέρι μας για να τυλίξουμε με τα χρυσά ''φτερά'' ένα παιδάκι, για να μη χαθεί η ελπίδα και η αθωότητα από αυτόν τον κόσμο που μεγαλώνουν τα δικά μας ''τυχερά'' παιδιά. Όσοι γεννηθήκαμε με το όνειρο ότι μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο, θα ζούμε με την ψευδαίσθηση πως προσπαθούμε, αλλά στην πραγματικότητα θα είμαστε πάντοτε θεατές στον θάνατο αθώων παιδιών. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία για κάποιους, οι οποίοι γελούν στο παρασκήνιο και αποφασίζουν ως θεοί και δαίμονες, όταν εμείς παλεύουμε να διασώσουμε τον συνάνθρωπο και την αξιοπρέπεια μας σε μια μάχη που διαδραματίζεται εδώ και αιώνες. Τη μάχη της επιβίωσης, τη μεγαλύτερη αδικία όλων των εποχών.
Τα κεράκια έσβησαν και τα παιδάκια κοιμήθηκαν...
Καλή τύχη κόσμε....
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
