Άφησε ένα φως…

Αφιερωμένο σε εκείνους που διδάσκουν κολύμβηση σε μικρά παιδια… Τόσο γλυκιά εμπειρία… 

 

Προστελάτορας

"Στον καθρέφτη της ήρεμης θάλασσας,
τι βλέπεις;

Βλέπω τον εαυτό μου κι εσένα
Βλέπω θλίψη και πόνο
Δέος και αγάπη
Θα μπορούσα να κοιτάζω για πάντα
το έσοπτρο που αντανακλά την ψυχή μας".
Έσοπτρο-Ευσταθία Τσιγκάνου

  Αλήθεια, πώς θα ήταν η ζωή μας δίχως συναισθήματα; Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι ποτισμένη από συναισθηματικές επιλογές. Οργή, ακατανίκητο πάθος, φθόνος, θλίψη, έρωτας, αγάπη, ευχαρίστηση κινούν τα νήματα του συναισθηματικού Εγώ μας. Παραδινόμαστε σε αυτά και προκύπτει το ερώτημα αν όντως έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας σαν έλλογα όντα, που τόσο πολύ μας αρέσει να αυτοχαρακτηριζόμαστε. Χωρίς συναίσθημα η ζωή θα ήταν εύκολη αλλά δεν θα ήταν ανθρώπινη για τον "εμφρονα" Homo. 

  Άραγε το ανθρώπινο γένος είναι καταδικασμένο να υφίσταται εσαεί τα πάθη της φύσης του; Είμαστε έρμαια της υπόφυσης του υποθάλαμου και του ορμονικού μας συστήματος που μας ωθούν σε ακατανόμαστες πράξεις; Θύματα των ψευδαισθήσεων και των δογμάτων μας; Έχουμε πράγματι την ελεύθερη βούληση και τη δύναμη να αλλάζουμε τη μοίρα μας με τις επιλογές μας ή είμαστε υποκινούμενα πιόνια της ιστορίας και των συνηθειών που δημιουργήσαμε κατά τον λιγοστό χρόνο που υπάρχουμε στη Γη; Σαν προγραμματισμένα όντα από την κληρονομική εγγραφή των προγόνων μας, πιστεύουμε στις ίδιες κακές αξίες, στις ίδιες δεισιδαιμονίες, στα ίδια στερεότυπα, στα ίδια σκληρά καθεστώτα που προδιαγράφουν έναν αέναο κύκλο καταλήγοντας στο αδιέξοδο του σκοταδισμού. Ακόμη και τα καλά συναισθήματα γίνονται υποχείρια των εγωιστικών τάσεών μας, καθώς παρερμηνεύονται και χρησιμοποιούνται για να ικανοποιήσουν τα πάθη μας. Παραδινόμαστε στο αίσθημα της ψευδούς κυριαρχίας, χωρίς να ψάχνουμε το έλεος και τις ανιδιοτελείς πράξεις σαν το σωτήριο πλοηγό που θα μας βγάλει από την ομίχλη του συναισθηματικού χαμού. 

  Ζηλεύω την τεχνητή νοημοσύνη. Λίγοι αλγόριθμοι και μερικοί τόνοι πληροφορίας δημιουργούν το alter ego μας με τη διαφορά ότι οι μηχανές δεν έχουν συνείδηση των πράξεών τους και δεν νιώθουν συναισθήματα. Δίχως δεσμούς αγάπης, μίσους, φθόνου και πλεονεξίας προγραμματίζονται να είναι ελεύθερα από πάθη, κακίες και ντροπή. Μια άψυχη ψηφιακή οντότητα δεν μπορεί να ξεχωρίσει το καλό από το κακό, την αμαρτία από την αξιοπρέπεια παρά μόνο αναπαράγει ό,τι έχει διδαχτεί από τα δεδομένα που το τάισαν. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν η βούληση είναι προσόν ή αν είναι κατάρα, όταν δεν χρησιμοποιείται ορθά. Κάποιοι ιστορικοί έγραψαν ότι για όλα τα κακά ευθύνεται η κατοχύρωση της ιδιοκτησίας και το πλεόνασμα τροφής στην εποχή της αγροτικής επανάστασης. Τότε οι άνθρωποι είδαν ότι μπορούν να παράγουν πλεονάσματα και οι ικανότεροι χρίστηκαν αρχηγοί με αποτέλεμα να θέλουν τη μερίδα του λέοντος. Περισσότερη τροφή και πιο πολλές ιδιοκτησίες, γνώριμο χαρακτηριστικό όλων των ηγετών και κυβερνώντων μέχρι τη σημερινή εποχή, μεταμορφώνοντάς μας σε κατσαρίδες που μαζεύουν τα ψίχουλά και κατατρώγονται μεταξύ τους στον αγώνα της επιβίωσης. Ο Κάφκα είναι τόσο επίκαιρος όσο ποτέ με το διήγημα που περιγράφει τη μεταμόρφωση στο απεχθές αυτό έντομο. Θα μπορούσε να ανατείλει μονάχα μια ελπίδα πάνω από τη βουνοκορφή των τόσων αμαρτημάτων του σώματος και της ψυχής. Η ικανότητα να μην κρατάμε άλλο την αγάπη μας κρυμμένη. Να απελευθερώσουμε το μοναδικό ανθρώπινο συναίσθημα, το οποίο θα μας σώσει από την ρουφήχτρα της ντροπής. 

  Για να διατηρήσω όση σωφροσύνη μού έχει απομείνει, βάζω στο dvd την πρώτη ταινία Superman. Γυρίστηκε δύο χρόνια μετά τη γέννησή μου. Μηνύματα από μιαν άλλη εποχή. Ο ήρωας από τον πλανήτη Κρύπτον, αν και έχει την ευκαιρία να γίνει τύραννος και να εξουσιάσει το ανθρώπινο γένος με τις εξωγήινες δυνάμεις του, επιλέγει να αγαπήσει τους ανθρώπους με όλες τις αδυναμίες που πηγάζουν από τη φύση τους, διαλέγοντας να τους διασώζει κάθε φορά που κινδυνεύουν με αφανισμό. Τι παρηγοριά αυτή η αίσθηση του ανώτερου καλού...

  Γιατί να μην κοιτάξουμε κι εμείς μέσα στο δικό μας έσοπτρο και να αποφασίσουμε να απελευθερώσουμε την υπερδύναμή μας. Τον οδηγό που θα εξευμενίσει το κοπάδι των παθών μας. Την αγνή, ανυπολόγιστη, ιαματική πηγή που κρύβεται μέσα μας. Τον προστελάτορα όλων των συναισθημάτων. Την Αγάπη! Το μόνο συναίσθημα που αξιώνει την ανθρώπινη ταυτότητα. Κάθε βράδυ ονειρεύομαι να ξυπνήσω σε έναν νέο κόσμο. Να απελευθερωθώ από το σκοτάδι που στέριωσε μέσα μου και θυμίζει τα μαύρα πλήκτρα ενός πένθιμου πιάνου... 

Προστελάτορας : Το ζώο που ηγείται του κοπαδιού

Έσοπτρο: Ο καθρέφτης 

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Εύα

"Η Εύα ταξιδεύει μακριά,
ονειρεύεται τον κόσμο...
Το καλό που κρύβει μέσα της
μοιάζει με λιβάδι από ηλιοτρόπια".

  Το 1987 έλαβε χώρα μια παγκόσμια μελέτη του ανθρώπινου μιτοχονδριακού DNA (mtDNA). Σύμφωνα με αυτή, όλο το ανθρώπινο mtDNA προέρχεται από μια γυναίκα, που έζησε πριν από 200.000 χρόνια. Όλοι οι σημερινοί άνθρωποι είναι απόγονοι αυτής της γυναίκας. Η μιτοχονδριακή Εύα, όπως την αποκάλεσαν οι ερευνητές, έζησε στην Αφρική, πριν ακόμα οι πρώτοι άνθρωποι μεταναστεύσουν στην Ευρώπη και την Ασία. Η γραμμή αίματος εκείνης της γυναίκας φτάνει σε εμάς σήμερα και συνεχίζεται από εμάς με την αναπαραγωγή κάθε θηλυκής απογόνου. Μια ανθρωπολογική και γονιδιακή κληρονομιά χιλιάδων ετών κατοικεί στα κύτταρα μας, καθώς η κοινή πρόγονή μας σχετίζεται με το συμπεριφορικό μοτίβο όλων των μετέπειτα  γυναικών.  Η πρώτη μας μητέρα, η αρχή της γέννησης του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη Γη αφορά κάθε σύγχρονη γυναίκα. 

  Δεν ξέρω αν ήταν εκείνη που το έσκασε μαζί με τον Αδάμ της από τον κήπο της Εδέμ κι αν το λαχταριστό κόκκινο μήλο ήταν η θύρα προς την ελεύθερη ζωή, αλλά όποια κι αν ήταν η αφορμή για την απαρχή της ζωής, η γονιδιακή Εύα ήταν η αιτία για να υπάρχουμε εμείς σήμερα. Νιώθω πως ό,τι γνωρίζω υπάρχει μέσα μου και εκβάλλεται σαν ποταμός από τη γυναικεία μου φύση, χάρη σε εκείνη. Αν το προπατορικό αμάρτημα κατέληξε στην ευλογία του "αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την Γην", σίγουρα έχει ένα σοβαρότατο τίμημα. Αν ο μόχθος είναι η τιμωρία της γυναίκας κι αν στο DNA μας είναι γραμμένη η καταδίκη της πρώτης Εύας, παρατηρώ συνεχώς τις συνέπειες αυτής της ετυμηγορίας ολόγυρά μου. Βιώνω την παρακαταθήκη της μητέρας μας. Όπως εκείνη κράτησε στους ώμους της ολόκληρη την ανθρωπότητα, έτσι και η σημερινή γυναίκα βαστά στην πλάτη της, σαν Άτλαντας, μια δύσκολη συνθήκη. Το μέλλον των απογόνων της. Στη σκληρή ρωμαϊκή αρένα της σύγχρονης επιβίωσης, όπου όλοι μας γινόμαστε κρέας για τους λύκους, μοναδική ελπίδα είναι η Εύα της κάθε οικογένειας που πασχίζει για την ευημερία των παιδιών της. Ακόμη κι όταν οι άνθρωποι φτάσουν στους μακρινούς γαλαξίες του Σύμπαντος, η ανθρώπινη ιστορία θα είναι γραμμένη από τις θυσίες των γυναικών της κάθε εποχής. Η παρεξηγημένη κι ανεκτίμητη γυναικεία φύση υφίσταται καθημερινά την ανισότητα, την αγνωμοσύνη και τον αφορισμό όλων των Αδάμ της Γης. Όμως, προσφέρει ως αντάλλαγμα στο άδικο κατεστημένο την ανεξάντλητη αγάπη της. Ο καρπός της είναι συνυφασμένος με την ευθύνη του θαύματος της Γένεσης. Κι αν ο πόνος φωλιάζει κάτω από τα μητρικά μας στήθη και η ψυχή μας κυοφορεί αμέτρητες πληγές, η πρώτη Εύα φανερώνεται μπροστά μας σαν από μηχανής μητέρα για να μας δώσει δύναμη και τα 200.000 χρόνια γίνονται μεμιάς γλυκοί κυματισμοί στη θάλασσα του χρόνου. 

  Η ύπαρξη των γυναικών στη Γη δεν συμβολίζει την αέναη τιμωρία, αλλά αποτελεί τιμητική διάκριση για τη δημιουργία του νοήμονος γένους. Η έξοδος από την Εδέμ δεν ήταν αμαρτία, ήταν συνειδητή επιλογή. Κάθε μέρα θυσιάζουμε τον Παράδεισο για την τρυφερή αγκαλιά των παιδιών μας. 

  Εις τους αιώνες των αιώνων, η αρχή του Κόσμου επαφίεται στη γυναίκα.

  Για την Εύα... και τη χαμένη γαλήνη της Εδέμ...

  https://www.youtube.com/watch?v=h-f9a5E-udY

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Επιστάτης Νους

«Έλα να ζήσουμε μαζί

τον επαναπροσδιορισμό των λέξεων.

Να αγγίξουμε την αλληλεγγύη,

την αγνότητα, το δίκιο.

Να χαϊδέψουμε με θάρρος το αύριο

που ονειρευόμαστε από χρόνους.

Έλα να ρουφήξουμε μαζί το νέκταρ 

της άνοιξης που ανατέλλει.

Να ψιθυρίσουμε την αγάπη και να

απλώσουμε τα φτερά της.

Κι αν μας βρει η νύχτα,

σφιχτά να αγκαλιαστούμε

και να ευχηθούμε στο αύριο

να ανατείλει ένας άλλος κόσμος!

Εκεί που αδερφός είναι Άνθρωπος

και Ελπίδα είναι το παιδί…»

Ο αδερφός-Βαγγελιώ Καρακατσάνη

Καθώς παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, αντιλαμβάνομαι ότι το μεγαλύτερο ελάττωμά μας είναι η υποκειμενικότητα των σκέψεών μας, οι οποίες κατ’ επέκταση προσδιορίζουν τις επιλογές μας. Δεν σκεπτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο, δεν ζούμε όμοιες ζωές κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ερχόμαστε σε σύγκρουση με τους γύρω μας, αλλά και με τον πολυσχιδή και ευρηματικό εαυτό μας. 

  Οι επιστήμονες-ερευνητές της ψυχής έχουν ορίσει έναν συσχετισμό που αφορά τρεις μυστικές οντότητες που συγκρούονται συνεχώς μέσα σε κάθε άνθρωπο. Το Εγώ, το Υπερεγώ και το Αυτό. Το Υπερεγώ αγωνίζεται να εξελιχθεί στον καλύτερο εαυτό, το Αυτό μας τραβά να ενδώσουμε στις ηδονές και στην πονηρία, ενώ το Εγώ ταλαντεύεται ανάμεσα σε αυτές τις δύο αντίθετες εκδοχές του. Άλλωστε, διανύουμε τον Αιώνα του Εαυτού. Είναι, σαφώς, η πιο χαρακτηριστική εποχή για να παρατηρήσει κανείς ότι το Αυτό κυριαρχεί σε όλες τις μορφές κοινωνικής έκφρασης και εκδήλωσης. Δεν είναι τολμηρό να καταγγείλουμε ότι οι σημερινοί άνθρωποι αποτραβιούνται από το ηθικό χρέος και αφιερώνονται στην αναζήτηση της εφήμερης ικανοποίησης για να σκεπάσουν το μεταμοντέρνο φαινόμενο της απουσίας νοήματος. Αυτό το αδηφάγο κενό, το οποίο μας ξεγελά και μας απομακρύνει από τον αληθινό μας σκοπό. Το Αυτό έχει γίνει ο αφέντης του Εγώ και αφανίζει συστηματικά κάθε αξία που πρεσβεύει το άμοιρο Υπερεγώ. Κανείς δεν σκέπτεται τη Διάρκεια που αποφέρουν οι καλές πράξεις, κανείς δεν νοιάζεται για την πνευματική ανάταση ενός ανώτερου Εαυτού. 

  Ο ατομικισμός που κυβερνά τους πολιτισμούς της Γης μάς υποχρεώνει στον άνευ σημασίας, ασύστολο καταναλωτισμό, αφήνοντας  το σκληρό του αποτύπωμα πάνω στον φυσικό κόσμο. Η κλιματική αλλαγή, η ρύπανση του περιβάλλοντος, η οξίνιση των ωκεανών και ο πρώιμος αφανισμός των ειδών μαρτυρά την εικόνα του μοντέρνου τρόπου ζωής. Χωρίς καθοδήγηση από έναν Επιστάτη Νου, δίχως αίσθημα ευθύνης για τον μελλοντικό κόσμο που ανατέλλει άγουρος μπροστά μας, γινόμαστε τα θύματα των μεγάλων συμφερόντων που χειρίζονται το πρόδηλο, αδύναμο Εγώ μας. Δίχως ενδιαφέρον για τον αδελφό μας, με μοναδικό σκοπό την ατομική βιομέριμνα, αλλάζουμε τον κόσμο και τη βιόσφαιρα σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Όταν θα ζούμε ατελείωτους χειμώνες και θα ονειρευόμαστε την άνοιξη, ίσως τότε να ανέλθει στην επιφάνεια το Υπερεγώ μας. Άραγε, πόσο δύσκολο είναι να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε αντικειμενικά, ορίζοντας μια πραγματικότητα στην οποία θα ευημερήσει το σύνολο; Εξωπραγματικό φαντάζει, μα όχι ακατόρθωτο! Όταν ο αφανισμός χτυπήσει την πόρτα μας, το ηδονικό Αυτό θα κρυφτεί με τρόμο στη σκιά των πεπραγμένων. Όταν τα πόδια μας βρεθούν μια ανάσα από το χείλος του γκρεμού, ας μην είναι αργά για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα… Δεν αρκεί να αλλάξεις Εαυτό αν έχει παρέλθει ο χρόνος κι η ελπίδα για αλλαγή. 

  Προς αναζήτηση και ανάσταση του θαυμαστού εντός μας, εκείνου που θα πατάξει τον ατομικισμό του Αυτού και θα αναδείξει το Υπερεγώ της ύπαρξής μας. Πίστη, εγκράτεια, ταπεινότητα και θάρρος ψυχής ο προσωπικός μας σταυρός, μέχρι η αντικειμενική προσέγγιση να γίνει Αρετή μας! Να γεννηθεί ο θείος Επιστάτης Νους για κάθε Εαυτό…

Καλή Ανάσταση! Καλό Πάσχα!

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!