Το σπίτι στον λόφο

"Μια μέρα είδα την πόρτα του κήπου ανοιχτή
και βγήκα στον δρόμο. Είχα χαρά μεγάλη που 

βρέθηκα στ' ανοιχτά. Μου φάνηκε ξαφνικά ο κόσμος 

όλος δικός μου. Δεν είχα μπροστά μου κάγκελα και 

περικοκλάδες που σταματούν το μάτι".
-Μάγκας-
Πηνελόπη Δέλτα
(1874-1941)

  Έχω ένα μικρό σπιτάκι πάνω σε έναν χωμάτινο λόφο. Έχει έναν όμορφο κήπο που τη μέρα τραγουδούν τα πουλιά και τη νύχτα μαζεύονται τα αστέρια, σχηματίζοντας τη θολωτή πύλη του ουρανού. Επάνω στα δέντρα κάθονται αγαπημένοι ποιητές κι απαγγέλουν τα πιο όμορφα ποιήματα. Στα παρτέρια ξαπλώνουν χαμογελαστοί νάνοι που αφηγούνται τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Τα λουλούδια μου έχουν τα χρώματα του ουράνιου τόξου και μυρίζουν ευτυχία. Το βράδυ αλυχτούν οι πεινασμένοι λύκοι που ψάχνουν την Κοκκινοσκουφίτσα, μα εκείνη δεν κρύβεται πια στης γιαγιάς της το σπίτι. Φέρνει το καλάθι της στη δική μου ασήμαντη καλύβα. Με κερνάει γλυκό κρασί και μου δίνει τον άρτο που ζυμώνει η μαμά της. Δεν της αρέσει το παραμύθι που έγραψαν για εκείνη. Δε θέλει να είναι η τροφή του λύκου. Θέλει να παίζει με τους λύκους στη φύση. Να παραβγαίνει στο τρέξιμο τους λαγούς του δάσους και να τρώει από όλους τους απαγορευμένους καρπούς. Δε φοβάται το κτήνος. Τριγυρνά αμέριμνη κι αθώα, όπως πριν τη βρει το κακό. Την αποχαιρετώ, καθώς κατηφορίζει τον λόφο μου. Είμαι μεγάλη πια για να διαβάζω τέτοια παραμύθια. 

  Τα μεσημέρια κουρνιάζω κάτω από τις φτερούγες των δέντρων κι αφουγκράζομαι τους ήχους της σιωπής. Βάζω γαλάζιο στα μαλλιά και πράσινο στη μέση κι αναρωτιέμαι αν έχει απομείνει κάτι για μένα... Μπορεί ο χρόνος να επιβραδύνει για να χαρώ την ελευθερία του ανοιχτού δρόμου; Μπορεί αυτό το ξύλινο σπιτάκι να γίνει το καταφύγιο ενός εξόριστου μετανάστη που έχασε τα πάντα, χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα; Τι μπορεί να κερδίσει αυτός που έχει δώσει τα πάντα στους άλλους; Αναζητά ένα μικρό μερίδιο από τη μητέρα φύση... Γαλήνη... 

  Κι έτσι, ονειρεύομαι την ομορφιά του κήπου και των αλμυρών κυμάτων της θάλασσας. Της λευκής χαραυγής και του πορφυρού δειλινού με το χρυσό ηλιοβασίλεμα. Θέλω να ζήσω στην άχρονη διάσταση, συντροφιά με τις ιστορίες του δάσους. Οι ήρωες των παραμυθιών να επισκέπτονται το σπίτι στο λόφο και να γιορτάζουμε τη ζωή στη φύση. Υπαίθρια πάρτυ με άφθονη καλή καρδιά και φρέσκια αθωότητα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η ενηλικίωση και η φθορά που συμβαίνει με τη συμβίωση των ανθρώπων. Σαν να γεννήθηκα χθες στο σπίτι του λόφου και να μην έφυγα ποτέ από εκεί. Να ξαναρχίσουν όλα από την αρχή με το δικό μου πρόσταγμα. 

  Μα βλέπω πάλι την Κοκκινοσκουφίτσα να ανηφορίζει τον λόφο. Την χαιρετώ, άλλα εκείνη κρύβει το πρόσωπό της στην κόκκινη κάπα της. Τραγουδά το τραγούδι των λύκων. Κι όσο ζυγώνει στο σπίτι δεν την αναγνωρίζω πια... Έχει τη μορφή του λύκου. Άγρια και μοχθηρή. Το αίμα στάζει απ' τα χείλη της και γρυλίζει με λύσσα. Καθώς με πλησιάζει, χάνεται ο κήπος από τα μάτια μου και μένω μόνη στο σκότος. Της φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ...

"Κοκκινοσκουφίτσα! Δες! Ο λύκος πέθανε. Βρες το φως μέσα στο δάσος, Έφτασες στο σπιτάκι κι είσαι ελεύθερη". Όμως, δε βλέπει το φως και χάνεται ανάμεσα στα δέντρα, ανεμίζοντας την κόκκινη κάπα της. Νομίζει ότι έγινε κακός λύκος, ενώ είναι ακόμη το μικρό κορίτσι ενός σκληρού παραμυθιού που άλλαξε μορφή για να επιβιώσει από τον αφανισμό της.

  Τα νυχτολούλουδα ακολουθούν το φως του φεγγαριού κι εγώ κοιμάμαι στο μικρό ξύλινο σπιτάκι μου. Ο λόφος αγγίζει τα αστέρια και στην πλάση βασιλεύει η γαλήνη... Η πόρτα του κήπου είναι ανοιχτή κι ο κόσμος όλος δικός μου...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!