Στο βάθος κήπος...

"Δάσκαλε γιατί με εκπαιδεύεις να αγωνίζομαι

αλλά μου μιλάς συνέχεια για την ειρήνη;

Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο;

Κι ο δάσκαλος απαντά:

Είναι καλύτερα να είσαι πολεμιστής 

στον κήπο παρά ένας κηπουρός στον πόλεμο"

Όταν είσαι νέος νομίζεις πως η μάχη σώμα με σώμα είναι η μόνη λύση... 

Άγουρος κι απαίδευτος, είσαι έτοιμος να κονταροχτυπηθείς με ορμή, σε ανταπόδοση οποιασδήποτε μορφής κακίας κι αδικίας. Η ζωή όμως είναι ο καλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσες να έχεις κι αν η συνείδησή σου είναι ένας καλός μαθητής κι επιδοθεί με θέληση στο κυνήγι της αυτογνωσίας, τότε θα φορέσεις την ιπποτική πανοπλία και θα οδηγηθείς στον κήπο της ευγενούς ομορφιάς. Αυτόν που ονειρεύεται κάθε σωστός πολεμιστής...

Η γνώση είναι η μοναδική πανοπλία που χρειάζεσαι για ν' αντέξεις την ασχήμια, ώστε να είσαι ο υπερασπιστής της ομορφιάς. Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι και να χειρίζεσαι αυτό το σπουδαίο όπλο! Τη μεγαλύτερη δύναμη του πολεμιστή. Την ατσαλένια σου θωράκιση για να ζήσεις ήρεμος  κι ανεπηρέαστος καλλιεργώντας τα λουλούδια σου στον κήπο. Να μπορείς να ξαπλώνεις γαλήνιος στο υγρό χορτάρι και ν' ατενίζεις τ' αστρικά συστήματα μαζί με το φεγγάρι και τα νυχτολούλουδα, έχοντας το αστραφτερό σπαθί σου στο θηκάρι, πανέτοιμο κι ακονισμένο για να δράσει όταν απειληθείς. Έχεις εκπαιδευτεί να πολεμάς, για να υπερασπίζεσαι την ειρήνη. Κραδαίνεις το όπλο σου πάνω από τα κόκκινα τριαντάφυλλα και  τ' ανοιγμένα κρίνα... Δεν πολεμάς με την οργή γιατί ξέρεις να κερδίζεις με το νου. Είσαι μαχητής, μα ζεις με την καρδιά του κηπουρού, κι όταν μυρίζεις ένα ανοιξιάτικο μπουμπούκι, κλείνεις τα μάτια και βλέπεις να θεριεύει ως τα ουράνια ο ανθισμένος κήπος σου.

Δάσκαλε σε ευχαριστώ που μ' έμαθες να αγωνίζομαι για ν' αγαπώ τους κήπους...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Ευλογημένοι εκείνοι... Ευλογημένοι όλοι!

Όταν συμβιώνεις με ανθρώπους που η μοναδική τους έγνοια είναι να παίρνουν, να οικειοποιούνται και να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τα υλικά αγαθά και τα ανθρώπινα αισθήματα, θα είσαι αναπόφευκτα για εκείνους ένα μαύρο ανυπότακτο πρόβατο, μια αριστοφανική τραγελαφική φιγούρα.. 

Πολλές φορές θα γελούν μαζί σου και θα χλευάζουν τη συναισθηματική σου διαφορετικότητα σαν να είσαι ένα απόκοσμο μυστηριώδες φαινόμενο που ξεπρόβαλε ξαφνικά μπροστά στα μάτια τους. "Too good to be true" θα σκέπτονται... Πολύ καλός για να είναι αληθινός... Ίσως μια παρανοϊκή προσωπικότητα με χαρακτηριστικά ακραίας ανιδιοτέλειας που δεν ταιριάζει στο προφίλ της μοντέρνας κοινωνίας. Δε σε απασχολεί η κατάφωρη επιδίωξη του πλούτου και δεν προσδοκείς κανενός είδους αλισβερίσι με απώτερο σκοπό τα εφήμερα ανταλλάγματα και τις απατηλές ικανοποιήσεις. 

Σε μια κοινωνία που μοιάζει σαν ένα απέραντο σφαγείο σάρκας και συναισθημάτων, πώς μπορεί να επιβιώσει ένας παθιασμένος ρομαντικός που ενδέχεται να μην αφομοιωθεί ποτέ για να συμβαδίσει με τους σκληροτράχηλους αριβίστες και τους αχόρταγους λύκους που διψώντας για αίμα, ξεχύνονται στο κυνήγι της δόξας του παράλογου καταναλωτισμού και της ευφάνταστης αλαζονείας;

Όταν η ηθική του δομή θα συναντά την πλήρη ασυμφωνία και θα συγκρούεται σφοδρά με τα κοσμικά στάνταρς και τις αδηφάγες κοινωνικές απαιτήσεις, θα ορθώνεται θεόρατο ένα απροσπέλαστο εμπόδιο, ένα ανυπέρβλητο ιδανικό ενός συντριπτικού χάσματος ανάμεσα σε αυτόν και στους υπόλοιπους... Αυτός που δεν μπορεί να μετουσιωθεί στην ανθρώπινη κατάντια επειδή βασανίζεται από την αδυσώπητη συνείδησή του, θα χαρακτηρίζεται ως τρελός κι αφύσικος από αυτούς που τους κατάπιε η γη και παραδόθηκαν αμαχητί στα επίγεια και παραστρατημένα πάθη τους. Θα είναι μια ασήμαντη εναλλακτική παρουσία που θα μάχεται σώμα με σώμα, ψυχή με ψυχή σε κάθε ευκαιρία με τις εκούσιες υλιστικές συνήθειες των πολλών. 

Μια δύσκολη και θλιβερή μάχη μα τόσο εκστατική και όμορφη...

Η αποδέσμευση από την απληστία "πλούτου και εγωισμού" και η χάρη της δοτικότητας σε χρίζει με μαγικές ιδιότητες και μέσω αυτών προσεγγίζεις τις μεταφυσικές διαστάσεις. Είναι ένας διακτινισμός στα άστρα! Μπορείς να κοιτάξεις κατάματα ένα αστέρι κι αυτό να σου ανταποδώσει τη λάμψη του στοχεύοντας κατευθείαν την καρδιά σου. Όπως εκείνο έδωσε ανεπιστρεπτί τα ζωογόνα συστατικά από τη φωτεινή υπόστασή του, έτσι κι εσύ είσαι υποχρεωμένος ,υπό αυτή την άτυπη δέσμευση, να δώσεις κάθε ίντσα του παθιασμένου εαυτού σου, φωτοβολώντας το φως που κληρονόμησες, για το καλό της ανθρωπότητας, για τη συνέχιση της ιστορίας της δημιουργίας... Το μήνυμα είναι απλοϊκό και άκρως φιλοσοφημένο μα χωλαίνει όταν γίνεται δυσνόητο από τον εγωκεντρικό ανθρώπινο νου. 

Πάντοτε θα υφίστανται δύο αντιφατικοί μα συνάμα παράλληλοι δρόμοι που ίσως να υπάγονται κι αυτοί στην ευρύτερη έννοια του "καλού και του κακού". Το χέρι που δίνει και το χέρι που παίρνει είναι μια αντίθεση που πασχίζει να αποδεχτεί ο δοτικός άνθρωπος καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ίσως η ευλογία που συντροφεύει το χάρισμα του χεριού της δοτικότητας να προέρχεται από την παραδοχή του αρπακτικού χεριού που το κατατροπώνει.. Την ώρα που ένας άνθρωπος δίνει τα πάντα ως ένας παρεξηγημένος σούπερ ήρωας, εκείνος που κατασπαράζει ανελέητα και φωλιάζει κουρνιασμένος στη σκιά του, θα βγει στην επιφάνεια αναδεικνύοντας το μεγαλείο αυτής της προσφοράς.

Οι δοτικοί αποζητούν την ευχαρίστηση στην αρμονία και την αλληλεγγύη, όμως δεν τη βρίσκουν όταν αντικρίζουν τους ανόμοιούς τους. Αντικατοπτρίζεται μόνο στα φυλλοκάρδια τους όταν κοιτάζουν τ' άστρα. Αυτή είναι η οδός που ρίχτηκε στο διάβα τους και το αστέρι που κοιτάζουν θα ακτινοβολεί κατάφωτο πάνω στα πρόσωπά τους, επειδή κυριαρχεί στον κόσμο αυτή η αντικρουόμενη αντίθεση.

Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο.. Είναι μια αλληλένδετη συμφωνία φυσικής ανομοιότητας για την κοινή πορεία όλων μας προς τ' άστρα..

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Το πρώτο ταξίδι

Ήμουν 14 χρονών, στη Β΄Γυμνασίου, όταν μια υπέροχη καθηγήτρια άνοιξε το βιβλίο των Νεοελληνικών Κειμένων στη σελίδα ενός ποιήματος του Καρυωτάκη. Μικρά παιδιά ακόμη, εγώ και οι συμμαθητές μου, δεν είχαμε ιδέα για την ομορφιά που έκρυβε η ποίηση και η λογοτεχνία. Η καθηγήτριά μας διάβασε το ποίημα κι εμείς γεμάτοι με εικόνες κι απορίες για τα βαθιά νοήματα, βαλθήκαμε να δίνουμε τις δικές μας εξηγήσεις για το Τελευταίο Ταξίδι του Καρυωτάκη. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα.. Το κουδούνι χτύπησε κι εμείς ζητήσαμε από την καθηγήτρια να μείνουμε στην τάξη και να συζητήσουμε τους στίχους που αποτύπωναν τη θλίψη στην ψυχή του ποιητή. Είναι μαγικό να μιλάνε οι στίχοι απευθείας στην καρδιά σου... Αυτή η πρώτη συνάντηση έγινε η αφορμή να αγαπήσω τη λογοτεχνία και το γράψιμο. Να θέλω να αναλύω και ν' αναζητώ, ψάχνοντας τα κρυμμένα νοήματα και τα ακραία συναισθήματα στα κείμενα που διαβάζω και στα κείμενα που γράφω. Ο λυρισμός που χτύπησε σαν αστροπελέκι τα σκηνικά της παιδικής μου φαντασίας, συνεχίζει να με κεντρίζει με την ίδια περιπετειώδη αίσθηση μέχρι σήμερα..

Έχω διαβάσει αρκετά, όμως αυτό το Τελευταίο Ταξίδι του Καρυωτάκη παρέμεινε το αγαπημένο μου πρώτο ταξίδι στον κόσμο των στίχων. Ευγνωμονώ εκείνη τη σπουδαία καθηγήτρια που μας έβαλε μέσα σε εκείνο το θλιμμένο καράβι με προορισμό έναν ουρανό γεμάτο από αστερισμούς συναισθημάτων. Αν κάποτε ξεκίνησα να γράφω, ήταν γιατί ζήλεψα αυτούς που άνηκαν σε αυτόν τον ουρανό και ήθελα κι εγώ έστω και λίγο να τους μοιάσω. Όχι για τη δόξα, μα για να νιώσω πώς είναι να πετάς πάνω απ' τα μέτρα και τις ρίμες.

Κάθομαι ακόμη σε εκείνη την πλώρη και κοιτάζω τα ονείρατα τα πρώτα. Αυτά που έκανα σε εκείνο το θρανίο και με οδήγησαν σε τούτο το ταξίδι...

Set sail and dream big through poetry...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Ο κοσμικός πρωτομάστορας

"Χρόνος! Η κινούμενη μορφή 

  της ακίνητης αιωνιότητας.."

  Ζαν-Ζακ Ρουσσώ

  Γαλλοελβετός Φιλόσοφος

Βαδίζουμε επάνω στη ροή της απεραντοσύνης του. Η ύλη είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την εξελικτική πορεία μιας μεγαλοφυούς ψευδαίσθησης κι εμείς ως ένα εφήμερο σημείο αναφοράς, επικροτούμε τις θαυμαστές του χάρες. Νομίζουμε πως είναι εχθρός μας, μα είναι η σπουδαιότερη έννοια που συντροφεύει ευλαβικά την απατηλή ύπαρξή μας. Είμαστε σιδηροδέσμιοι στα χρονικά που εκείνος έθεσε και ξεγελιόμαστε πολλές φορές, νομίζοντας πως θα βασιλεύουμε αιώνια δίπλα του, στα αέναα ανάκτορα που έχτισε το φως του.

Ο χρόνος τρέχει με την ύλη και ταξιδεύει με το άρμα του φωτός τριγυρίζοντας στα άκαμπτα μέρη του Σύμπαντος. Κι αν τύχει και πέσει στα βαρυτικά δίχτυα κάποιου υπέρογκου αστρικού σώματος, ξεκουράζεται για λίγο στα έγκατα του χωροχρόνου και ξαποσταίνει απ' την πεπερασμένη αποστολή που του ανατέθηκε με την εκρηκτική εντολή της δημιουργίας του. Στους επιστήμονες παρουσιάστηκε μέσα στην ταυτότητα E=mc2 και έτσι αποκάλυψε τις αινιγματικές διαστάσεις της θεϊκής του υπόστασης. Ακολουθώντας τη γραμμική οδό στα ενεργειακά πεδία του ανθρώπινου μικρόκοσμου, φαντάζει ασύνετος κι αμείλικτος μπροστά στη χρονικότητα μιας ζωής, μα είναι εδώ για να χτυπάει ρυθμικά τικ-τακ με το γλυκό φευγιό του, θυμίζοντας πως η μοναδική ευθύνη μας απέναντί του, είναι η συλλογή των όμορφων στιγμών που προσμετρoύνται ανυπολόγιστα από το εκκρεμές του.

Ο χρόνος είναι ένα δώρο ανεκτίμητο στη νιότη... Τον εκτιμάς όταν τον έχεις ήδη χάσει, όμως ακόμη και τότε το αχνό του αποτύπωμα θα αναφαίνεται στις σελίδες του ημερολογίου της μνήμης μας, με την ανάκληση των αναμνήσεων του σκορπισμένου παρελθόντος. Δε χάνεται άσκοπα όπως νομίζουμε. Μας παρασύρει μαζί του στη μαγεία των στιγμών που θα ορίσει το ανθρώπινο συναίσθημα. Τον νιώθουμε, τον αναπολούμε και στο τελευταίο δευτερόλεπτο του χτύπου της καρδιάς, τον ευγνωμονούμε που μας ράπισε ασυναίσθητα με τα μακριά πλοκάμια του. Χρόνια, ώρες, λεπτά και ζωηρά τα δευτερόλεπτα περνούνε από πάνω μας, ως χάρισμα από τον ευεργέτη άρχοντα που δάμασε το φως. Δημιουργήματα της ενέργειας που απορρέει από τη διαγραφή της φωτεινής τροχιάς του, δε χρειαζόμαστε περισσότερο από το μέγεθος μιας ζωής για να τον υμνήσουμε. Παρέρχεται και χάνεται στα κύτταρα της σάρκας, μα παραμένει άσβεστος κι αλώβητος στα θεωρεία της αθάνατης ψυχής μας.

Αισθανόμαστε τόσο μικροί κι ανίσχυροι μπρος στο θεόρατο κοσμικό ρολόι που μας κλείνει περιμετρικά μέσα στην αχανή διάμετρο της αγκάλης του, όμως κάθε κοσμικός χτύπος μαρτυρά τη σημαντικότητά μας από τη στιγμή που καταφέραμε να τον κατανοήσουμε. Η αποκωδικοποίηση του χρόνου θεμελιώνεται στον βιολογικό κώδικα του ανθρώπου από την πρώτη του αναπνοή και σε κάθε κλάσμα του που πάλλεται σταθερά κι ακούραστα μέσα μας, εκπληρώνεται διαχρονικά ο σκοπός της ύπαρξής μας.

Ας μην τον απογοητεύσουμε.. ας τον κάνουμε υπερήφανο για τις μεγάλες προσδοκίες του. Ας μάθουμε να τον αγαπάμε ζώντας χαρούμενες στιγμές κάτω απ' το θόλο του κοσμικού πρωτομάστορα!

Ευτυχές το νέο κοσμικό έτος!

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!