«Είμαι ο Κανένας.
Εσύ ποιος είσαι;
Είσαι κι εσύ ο Κανένας;
Είμαστε δύο τότε! Μη μιλάς!
Αλίμονό μας! Θα το μάθουν όλοι!»
Έμιλυ Ντίκινσον
(1830-1886)
Θυμάμαι να ζω σε έναν άλλο κόσμο. Είχα το πάθος της Σκάρλετ Ο΄Χάρα. Την πείνα της δημιουργίας, το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος, την καρδιά ενός μικρού παιδιού, τη χαρά της καινούριας μέρας, την αγάπη για τη δική μου «Τάρα». Τη γη των προγόνων μου. Όμως, καθώς μεγαλώνω και γνωρίζω περισσότερο τη φύση των ανθρώπων, αρνούμαι να συνεισφέρω στη ροή των πραγμάτων. Δε θέλω πια να είμαι πρωταγωνίστρια της ζωής που κυνηγά το δίκιο στη σκακιέρα της επιβίωσης. Στο μυαλό μου έρχεται ο βασιλιάς της μυθικής Ιθάκης που πιάστηκε αιχμάλωτος στη σπηλιά του Κύκλωπα Πολύφημου.
-Ποιος είσαι; ρωτά το Τέρας τον Έλληνα ναύαρχο.
-Είμαι ο Κανένας, απαντά εκείνος με πονηριά και σύνεση. Γιατί μέσα στη σκοτεινή σπηλιά δεν ήταν ο Οδυσσέας, αλλά ένας άνθρωπος χωρίς ταυτότητα που προσπαθούσε να προστατευτεί από το κακό. Χωρίς σημαντικό και φημισμένο όνομα, στην αρένα της επιβίωσης, στην αναμέτρηση με το μονόφθαλμο Τέρας. Μονάχα όταν διέφυγε από τον κίνδυνο και βγήκε από τη σπηλιά στο φως του κόσμου, φώναξε με περηφάνια τ΄ όνομά του κι ας το πλήρωσε ακριβά μέχρι να φτάσει στην Ιθάκη.
Κι αν η Οδύσσεια συμβολίζει την παράνοια της επιβίωσης, όλη την κακία του κόσμου μαζεμένη σε ένα υπέρογκο έπος, τις θηριωδίες των βίαιων ενστίκτων, τις αμαρτίες της φύσης μας, τότε πώς να κρυφτείς ή να αποφύγεις το αυτοκαταστροφικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας;
Κι αν ο Οδυσσέας δεν επέστρεφε ποτέ στην Ιθάκη; Αν έβρισκε μια σπηλιά να κρυφτεί μέχρι να καταλαγιάσει η λύσσα του Ποσειδώνα; Αν δεν επιθυμούσε να τα βάλει με τα τέρατα του πάνω και του κάτω κόσμου; Θα άλλαζε το νόημα της ποίησης του Ομήρου, αν θα παρέμενε για πάντα ο Κανένας;
Πόσο θα ήθελα να ρωτήσω την Αλίκη που γύρισε απ’ τη Χώρα των Θαυμάτων! Γιατί γύρισες Αλίκη; Γιατί βγήκες από τη μαγική σου κουνελότρυπα; Γύρισες στη γη των παιδεραστών και του σκότους. Ακόμη και ο συγγραφέας της Χώρας των Θαυμάτων (Λιούις Κάρολ) ήταν παιδεραστής… Ακόμη και στο παραμύθι που έγραψε, το σκοτάδι κρύβεται περίτεχνα από τα αθώα μάτια της Αλίκης. Σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη κουρνιάζει ένα Τέρας που κρύβει την όψη του στο σκότος. Θέλω να ζήσω μέσα στην κουνελότρυπα! Να πίνω τσάι με τον Τρελοκαπελά και τον Άσπρο Κούνελο στα καταπράσινα λιβάδια, μέχρι να αλληλοσκοτωθούν όλα τα τέρατα του πάνω κόσμου!
Μάνες, πνίξτε τα παιδιά σας! Άντρες, σφάξτε τις γυναίκες σας! Αδέλφια, σκοτώστε τον αδελφό σας! Φίλοι, μαχαιρώστε τους φίλους σας! Ηγέτες, καταστρέψτε τα έθνη! Ο πλανήτης των ανθρώπων μοιάζει με την Κόλαση! Θα βγω ξανά στο Φως όταν η φωτιά σας θα έχει κάψει και τον τελευταίο επιζώντα. Όταν ο κύκλος του αίματος θα έχει στεγνώσει από το χώμα της γης που πατώ.
Πότε θα καταλάβετε ότι είμαστε πάνω σε μια κινούμενη σφαίρα που υπακούει στη βαρυτική δύναμη ενός αχανούς μηχανισμού. Ενός συστήματος που πλέει στο Σύμπαν και δε δίνει δεκάρα για τον εγωισμό του Κανενός! Και πώς θα σωθεί ο Κανένας; Ας μη σωθεί! Γιατί να είναι σημαντικός ένας εξελιγμένος εγκέφαλος που τον ορίζει ένα ζωώδες σώμα; Όταν το αίμα γίνεται ο σκοπός του ανθρώπου, το όραμα της εξέλιξης είναι ασήμαντο…
Η όψη του σκότους παραμονεύει πάνω από την κουνελότρυπα. Ένα ζεστό βρετανικό τσάι και μια βόλτα σε ένα καταπράσινο λιβάδι μαζί με τον καλό μου Κούνελο, θα με κρατήσουν μακριά από την τρέλα. Θα παραμείνω ο Κανένας μέχρι τον θάνατό μου! Κι ας μην υπάρξει αύριο! Θα χαθούμε όλοι μας, όπως μας αρμόζει… Στη σκιά του σκότους που δημιουργήσαμε… Τι ντροπή!
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
