Αναμνήσεις. Οι άγκυρες της ζωής.

"Είμαστε οι αναμνήσεις μας.

  Το μουσείο μιας χίμαιρας που

  φτιάχτηκε από τους σπασμένους 

  καθρέφτες ενός διαδοχικού

  κόσμου". 

  Το Άλεφ

  Χορχέ Λουίς Μπόρχες

  (1899-1986)

  Όταν κοιτάζω τη ζωή μου στον χρόνο που πέρασε, βλέπω ένα θαυμαστό ανθολόγιο μυριάδων αναμνήσεων. Μερικές είναι όμορφες, άλλες κακές και κάποιες μου θυμίζουν πως χάρη σε αυτές, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Συναισθηματικές άγκυρες που με βοηθούν να μείνω δεμένη στη Γη για τον άνισο αγώνα επιβίωσης. Είναι η απόδειξη ότι είμαι ο θεατρικός συγγραφέας του χρόνου μου. Ο δημιουργός της δικής μου ιστορίας. 

  Δεν έχει σημασία αν φαίνονται ασήμαντες στη μεγαλύτερη κλίμακα του χρόνου. Φαντάσου, ότι σε χίλια γήινα χρόνια οι στιγμές σου δε θα έχουν σημασία για τον κόσμο... Ποιος θα θυμάται ότι έγραψες μερικές αχνές γραμμές πάνω στη Γη; Σε έναν διαδοχικό κόσμο, που σχηματίζονται άπειροι κύκλοι ζωής για να υπάρχει λογική και δικαιοσύνη, οι αναμνήσεις σου δεν έχουν νόημα και αξία αναφοράς.

  Όμως, αν κοιτάξεις το χρονικό μιας ζωής, είναι το πολυτιμότερο απόκτημα για έναν άνθρωπο πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Μια αόρατη κβαντική δραστηριότητα μέσα στο μυαλό σου. Το τρυφερό χάδι της μαμάς, η πρώτη μέρα στο σχολείο, οι στίχοι από ένα σπάνιο ποίημα, ένα αγαπημένο τραγούδι, οι εικόνες της φύσης και του φωτός, ένα φιλί στο φεγγαρόφωτο, το γέλιο ενός αληθινού φίλου, το χαμόγελο των παιδιών σου όταν είναι ευτυχισμένα, κάνουν τη ζωή από υποφερτή να γίνεται υπέροχη! Κι από την άλλη, οι κακές αναμνήσεις, τα λάθη και οι άκαρποι μόχθοι γίνονται επιβράβευση και αποδίδουν κρίσιμα, ηθικά διδάγματα. 

  Κάθε προσωπική και αναντικατάστατη στιγμή που γράφτηκε στο ανθολόγιό μου, δίνει νόημα στην ύπαρξη. Είμαι ένας ασήμαντος κόκκος σκόνης στον χώρο και στον χρόνο, αλλά ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ! Ζωντανή για να πω τη δική μου ιστορία, με τον δικό μου τρόπο έκφρασης, με αυτά τα λόγια που γράφω τώρα στο χαρτί. Μια ευκαιρία για δημιουργία, μακριά από την ασύμμετρη ανυπαρξία του αρνητικού μηδενός. Μια θετική παρέμβαση και μια τιμητική συμμετοχή στο μυστήριο του κόσμου.

  Οι αναμνήσεις μου, οι άγκυρες ενός ζώντος νου, με συνοδεύουν, δίνουν ευχαρίστηση, τροφή για σκέψη, παρηγοριά για να υπάρχει λογική συνέχεια και συνοχή στην καθημερινή πραγματικότητα. Είναι τα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη που θα ενωθούν όταν θα έρθει ο θάνατος. 

  Φυλάω αυτόν τον θησαυρό μέχρι να πω το τελευταίο ευχαριστώ στην ύπαρξη. Μέχρι η τελευταία μου ανάμνηση στη Γη να γίνει μια δυνατή ιαχή που θα φωνάξει : ΗΜΟΥΝ ΕΔΩ !

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Το παιδί του σιωπηλού χειμώνα

«Να! Εκεί είναι! Στο χιόνι!

Ανάβει σπίρτα σε 

έναν κόσμο σβησμένο.

Με κάθε σπίρτο 

ανάβει κι ένα όνειρο.

Λίγες στιγμές στο φως

πριν χαθεί για πάντα

στον χειμώνα».

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

(1805-1875)

  Περπατά στο χιόνι και τα ίχνη της σβήνονται από τη χιονοθύελλα. Κρατά στα χέρια της μια πάνινη κούκλα και ένα άδειο κουτί που κάποτε ήταν γεμάτο με σπίρτα. Το κρύο είναι ανυπόφορο. Η κούραση την έριξε στη γη. Κάποτε πετούσε στις χιονισμένες βουνοκορφές με τη σπίθα από ένα σπίρτο, όσο διαρκούσε το άναμμά του. Όμως, στον δρόμο για το σπίτι, ξόδεψε όλα τα σπίρτα της για να ζεστάνει εκείνους που χρειάζονταν φωτιά. Δεν κράτησε κανένα για το τέλος. Τα άναψε όλα για αυτούς που αγαπούσε. Τώρα ονειρεύεται την αύρα της φλόγας ενός τελευταίου σπίρτου, για να ταξιδέψει στη ζεστασιά μιας αγκαλιάς. Το πρώτο χιόνι σκέπασε τα πόδια της. Με την επόμενη χιονόπτωση θα θαφτεί κάτω από το στρώμα του σκληρού πάγου, σαν να κλείνεται σε μια γυάλινη χιονόσφαιρα, για να κοιμηθεί στη μελωδία ενός παιδικού τραγουδιού. Σκέφτεται τα σπίρτα, τη λάμψη τους στο σκοτάδι, αλλά δε βρίσκει κανένα για ν’ ανάψει. Αγκαλιάζει την πάνινη κούκλα και στη σιωπή του χειμώνα, αφήνεται πάνω στο χιόνι. Τα σπίρτα της κάηκαν για αυτή τη θυσία. Δε θα μπορούσε κανείς να τη σώσει γιατί ήταν ηρωίδα ενός παραμυθιού χωρίς χαρούμενο τέλος. Η ιστορία της ήταν γραμμένη από την πένα ενός αυστηρού συγγραφέα που θυσιάζει τους ήρωές του για την αγάπη του κόσμου.

  Υπάρχουν άνθρωποι που θυσίασαν όλα τα σπίρτα της ζωής τους στο όνομα της αγάπης και τριγυρίζουν στον χιονιά με ένα άδειο πακέτο στα χέρια και ένα παγωμένο παράπονο στο πρόσωπο. Αν τους δεις, άναψε ένα σπίρτο για να ζεστάνεις την αποκαμωμένη τους καρδιά. Είναι κρίμα να πεθάνουν στο κρύο του σιωπηλού χειμώνα, σαν το κοριτσάκι που αναζητούσε τη φλόγα των σπίρτων για να κρατηθεί στη ζωή. Αυτά είναι τα παιδιά του σιωπηλού χειμώνα. Αγάπησέ τα για τη θυσία τους στην αγάπη…

Στην καρδιά μου ήμουν πάντα το παιδί του σιωπηλού χειμώνα. 

Φινλανδικό τραγούδι : https://youtu.be/oZtvGOCMq04

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Ο θάνατος του ενθουσιασμού στην αναζήτηση του Παραδείσου

"Δώσε μου μια φευγαλαία
ματιά του Παραδείσου, μια
χαραμάδα απ΄το φως 

και τον αέρα του.
Οδήγησε, με καλοσύνη, 

αυτούς που πέθαναν
έξω απ΄τα μικρά δωμάτια, 

ώστε η φριχτή
αλλοτρίωση του θανάτου 

να χάσει κάθε
ιερότητα".

-Ιστορία Κανένος-

Κάρολος Ντίκενς

(1812-1870)

  Θέλω τα δάκρυα της χαράς μου, πίσω! Θέλω το αγνό φτερούγισμα της ευτυχίας στο στήθος μου! Την ανάμνηση της αίσθησης του ενθουσιασμού που εξοντώθηκε στον χρόνο, δίχως έλεος, από τις ανήθικες συμπεριφορές των ανθρώπων.

  Το τίμημα των πολιτισμών που ακμάζουν ιλλιγιωδώς και μετά κατρακυλούν ορμητικά στην παρακμή, συνεπάγεται με τον βίαιο θάνατο του ενθουσιασμού. Η λοξοδρόμηση από το χλοερό μονοπάτι της αναζήτησης νοηματος στην πολύβουη λεωφόρο του άνανδρου ανταγωνισμού, μας φέρνει όλο και πιο κόντα σε έναν μίζερο και άδοξο θάνατο. Πεθαίνουμε για τις αδυναμίες μας. Όχι για έναν τίμιο σκοπό, ένα ευοίωνο όνειρο ή για μια κοσμογονική ιδέα που θα τιμήσει την ύπαρξή μας. Χάνουμε την ταυτότητά μας, τα γλυκά συναισθήματα που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση, για την απατηλή ευχαρίστηση του υλικού συμφέροντος. Τώρα πια η έννοια της εξέλιξης περιγράφεται με μια φράση, "κερδίζω περισσότερα-για να καταναλώνω περισσότερα". Σωρεία υλικών αγαθών ξοδεύονται για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και τα φθαρτά όνειρα του σύγχρονου ανθρώπου. Αποθήκευση και συσσώρευση άχρηστων αντικειμένων που προσφέρουν δήθεν ασφάλεια και κύρος σε όσους πιστεύουν ότι μπορούν να ξεγελάσουν την ευτυχία, ώστε να ζήσουν μια "καλή ζωή".

  Τόσα κλειδιά ολόγυρά μας για να ξεκλειδώσουμε τα μυστήρια της ανθρωπότητας κι εμείς διαλέγουμε εκείνο που δεν ανοίγει καμία κλειδαριά. Οι σοφοί λένε, "μαθαίνουμε από τα λάθη μας και αναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας σαν έχουμε καεί". Τι γίνεται, όμως, αν έχουμε χάσει την αίσθηση της αυτοκαταστροφής και στροβιλιζόμαστε σε ομοιότυπους κύκλους αέναης αποτυχίας; Χωρίς χαρούμενο τέλος, μόνο γέννηση και καταστροφή...

  Πότε η συνείδηση θα κάνει τη διαφορά, για να ξεφύγει ο πιθηκάνθρωπος από τη μοίρα του, όταν άγεται και φέρεται από τις κίβδηλες αδυναμίες του; Η αναζήτηση του Παραδείσου έγινε ένα αισχρό ανέκδοτο στα χείλη των ασεβών. Ο ενθουσιασμός πέθανε και θάφτηκε σε έναν μεσαιωνικό τάφο, κάτω από μια βαριά ταφόπλακα που φέρει φαταλιστικά, τη λατινική επιγραφή : ORA PRO ME - (Προσευχήσου για μένα). Για να χαθεί η ιερότητα του θανάτου και να αναστηθεί η επιθυμία για την επιστροφή στην αληθινή ζωή!

  Βλέπω συχνά ένα όνειρο. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του διαστημόπλοιο και όποτε θελήσει, εγκαταλείπει τη Γη. Όταν φτάνει στην εξώσφαιρα, αντικρίζει τον πλανήτη μας από απόσταση και αισθάνεται σαν ένα αόρατο και λαίμαργο βακτήριο. Όταν επιστρέφει όμως στο έδαφος, καταλαβαίνει ότι είναι ο βασιλιάς της φύσης που κρατά στα χέρια του το σωστό κλειδί για την είσοδο στον κόσμο του μέλλοντος. Ίσως αν δει, να καταλάβει... Η σπίθα του ενθουσιασμού κείτεται στην οραση, στη φαντασία και μετά κατακτά την καρδιά.

  Μέχρι τότε... ORA PRO ME...

  Προσευχήσου για μένα...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!