«Να! Εκεί είναι! Στο χιόνι!
Ανάβει σπίρτα σε
έναν κόσμο σβησμένο.
Με κάθε σπίρτο
ανάβει κι ένα όνειρο.
Λίγες στιγμές στο φως
πριν χαθεί για πάντα
στον χειμώνα».
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα
Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
(1805-1875)
Περπατά στο χιόνι και τα ίχνη της σβήνονται από τη χιονοθύελλα. Κρατά στα χέρια της μια πάνινη κούκλα και ένα άδειο κουτί που κάποτε ήταν γεμάτο με σπίρτα. Το κρύο είναι ανυπόφορο. Η κούραση την έριξε στη γη. Κάποτε πετούσε στις χιονισμένες βουνοκορφές με τη σπίθα από ένα σπίρτο, όσο διαρκούσε το άναμμά του. Όμως, στον δρόμο για το σπίτι, ξόδεψε όλα τα σπίρτα της για να ζεστάνει εκείνους που χρειάζονταν φωτιά. Δεν κράτησε κανένα για το τέλος. Τα άναψε όλα για αυτούς που αγαπούσε. Τώρα ονειρεύεται την αύρα της φλόγας ενός τελευταίου σπίρτου, για να ταξιδέψει στη ζεστασιά μιας αγκαλιάς. Το πρώτο χιόνι σκέπασε τα πόδια της. Με την επόμενη χιονόπτωση θα θαφτεί κάτω από το στρώμα του σκληρού πάγου, σαν να κλείνεται σε μια γυάλινη χιονόσφαιρα, για να κοιμηθεί στη μελωδία ενός παιδικού τραγουδιού. Σκέφτεται τα σπίρτα, τη λάμψη τους στο σκοτάδι, αλλά δε βρίσκει κανένα για ν’ ανάψει. Αγκαλιάζει την πάνινη κούκλα και στη σιωπή του χειμώνα, αφήνεται πάνω στο χιόνι. Τα σπίρτα της κάηκαν για αυτή τη θυσία. Δε θα μπορούσε κανείς να τη σώσει γιατί ήταν ηρωίδα ενός παραμυθιού χωρίς χαρούμενο τέλος. Η ιστορία της ήταν γραμμένη από την πένα ενός αυστηρού συγγραφέα που θυσιάζει τους ήρωές του για την αγάπη του κόσμου.
Υπάρχουν άνθρωποι που θυσίασαν όλα τα σπίρτα της ζωής τους στο όνομα της αγάπης και τριγυρίζουν στον χιονιά με ένα άδειο πακέτο στα χέρια και ένα παγωμένο παράπονο στο πρόσωπο. Αν τους δεις, άναψε ένα σπίρτο για να ζεστάνεις την αποκαμωμένη τους καρδιά. Είναι κρίμα να πεθάνουν στο κρύο του σιωπηλού χειμώνα, σαν το κοριτσάκι που αναζητούσε τη φλόγα των σπίρτων για να κρατηθεί στη ζωή. Αυτά είναι τα παιδιά του σιωπηλού χειμώνα. Αγάπησέ τα για τη θυσία τους στην αγάπη…
Στην καρδιά μου ήμουν πάντα το παιδί του σιωπηλού χειμώνα.
Φινλανδικό τραγούδι : https://youtu.be/oZtvGOCMq04
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
