Ο θάνατος του ενθουσιασμού στην αναζήτηση του Παραδείσου

"Δώσε μου μια φευγαλαία
ματιά του Παραδείσου, μια
χαραμάδα απ΄το φως 

και τον αέρα του.
Οδήγησε, με καλοσύνη, 

αυτούς που πέθαναν
έξω απ΄τα μικρά δωμάτια, 

ώστε η φριχτή
αλλοτρίωση του θανάτου 

να χάσει κάθε
ιερότητα".

-Ιστορία Κανένος-

Κάρολος Ντίκενς

(1812-1870)

  Θέλω τα δάκρυα της χαράς μου, πίσω! Θέλω το αγνό φτερούγισμα της ευτυχίας στο στήθος μου! Την ανάμνηση της αίσθησης του ενθουσιασμού που εξοντώθηκε στον χρόνο, δίχως έλεος, από τις ανήθικες συμπεριφορές των ανθρώπων.

  Το τίμημα των πολιτισμών που ακμάζουν ιλλιγιωδώς και μετά κατρακυλούν ορμητικά στην παρακμή, συνεπάγεται με τον βίαιο θάνατο του ενθουσιασμού. Η λοξοδρόμηση από το χλοερό μονοπάτι της αναζήτησης νοηματος στην πολύβουη λεωφόρο του άνανδρου ανταγωνισμού, μας φέρνει όλο και πιο κόντα σε έναν μίζερο και άδοξο θάνατο. Πεθαίνουμε για τις αδυναμίες μας. Όχι για έναν τίμιο σκοπό, ένα ευοίωνο όνειρο ή για μια κοσμογονική ιδέα που θα τιμήσει την ύπαρξή μας. Χάνουμε την ταυτότητά μας, τα γλυκά συναισθήματα που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση, για την απατηλή ευχαρίστηση του υλικού συμφέροντος. Τώρα πια η έννοια της εξέλιξης περιγράφεται με μια φράση, "κερδίζω περισσότερα-για να καταναλώνω περισσότερα". Σωρεία υλικών αγαθών ξοδεύονται για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και τα φθαρτά όνειρα του σύγχρονου ανθρώπου. Αποθήκευση και συσσώρευση άχρηστων αντικειμένων που προσφέρουν δήθεν ασφάλεια και κύρος σε όσους πιστεύουν ότι μπορούν να ξεγελάσουν την ευτυχία, ώστε να ζήσουν μια "καλή ζωή".

  Τόσα κλειδιά ολόγυρά μας για να ξεκλειδώσουμε τα μυστήρια της ανθρωπότητας κι εμείς διαλέγουμε εκείνο που δεν ανοίγει καμία κλειδαριά. Οι σοφοί λένε, "μαθαίνουμε από τα λάθη μας και αναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας σαν έχουμε καεί". Τι γίνεται, όμως, αν έχουμε χάσει την αίσθηση της αυτοκαταστροφής και στροβιλιζόμαστε σε ομοιότυπους κύκλους αέναης αποτυχίας; Χωρίς χαρούμενο τέλος, μόνο γέννηση και καταστροφή...

  Πότε η συνείδηση θα κάνει τη διαφορά, για να ξεφύγει ο πιθηκάνθρωπος από τη μοίρα του, όταν άγεται και φέρεται από τις κίβδηλες αδυναμίες του; Η αναζήτηση του Παραδείσου έγινε ένα αισχρό ανέκδοτο στα χείλη των ασεβών. Ο ενθουσιασμός πέθανε και θάφτηκε σε έναν μεσαιωνικό τάφο, κάτω από μια βαριά ταφόπλακα που φέρει φαταλιστικά, τη λατινική επιγραφή : ORA PRO ME - (Προσευχήσου για μένα). Για να χαθεί η ιερότητα του θανάτου και να αναστηθεί η επιθυμία για την επιστροφή στην αληθινή ζωή!

  Βλέπω συχνά ένα όνειρο. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του διαστημόπλοιο και όποτε θελήσει, εγκαταλείπει τη Γη. Όταν φτάνει στην εξώσφαιρα, αντικρίζει τον πλανήτη μας από απόσταση και αισθάνεται σαν ένα αόρατο και λαίμαργο βακτήριο. Όταν επιστρέφει όμως στο έδαφος, καταλαβαίνει ότι είναι ο βασιλιάς της φύσης που κρατά στα χέρια του το σωστό κλειδί για την είσοδο στον κόσμο του μέλλοντος. Ίσως αν δει, να καταλάβει... Η σπίθα του ενθουσιασμού κείτεται στην οραση, στη φαντασία και μετά κατακτά την καρδιά.

  Μέχρι τότε... ORA PRO ME...

  Προσευχήσου για μένα...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!