"Είμαστε οι αναμνήσεις μας.
Το μουσείο μιας χίμαιρας που
φτιάχτηκε από τους σπασμένους
καθρέφτες ενός διαδοχικού
κόσμου".
Το Άλεφ
Χορχέ Λουίς Μπόρχες
(1899-1986)
Όταν κοιτάζω τη ζωή μου στον χρόνο που πέρασε, βλέπω ένα θαυμαστό ανθολόγιο μυριάδων αναμνήσεων. Μερικές είναι όμορφες, άλλες κακές και κάποιες μου θυμίζουν πως χάρη σε αυτές, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Συναισθηματικές άγκυρες που με βοηθούν να μείνω δεμένη στη Γη για τον άνισο αγώνα επιβίωσης. Είναι η απόδειξη ότι είμαι ο θεατρικός συγγραφέας του χρόνου μου. Ο δημιουργός της δικής μου ιστορίας.
Δεν έχει σημασία αν φαίνονται ασήμαντες στη μεγαλύτερη κλίμακα του χρόνου. Φαντάσου, ότι σε χίλια γήινα χρόνια οι στιγμές σου δε θα έχουν σημασία για τον κόσμο... Ποιος θα θυμάται ότι έγραψες μερικές αχνές γραμμές πάνω στη Γη; Σε έναν διαδοχικό κόσμο, που σχηματίζονται άπειροι κύκλοι ζωής για να υπάρχει λογική και δικαιοσύνη, οι αναμνήσεις σου δεν έχουν νόημα και αξία αναφοράς.
Όμως, αν κοιτάξεις το χρονικό μιας ζωής, είναι το πολυτιμότερο απόκτημα για έναν άνθρωπο πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Μια αόρατη κβαντική δραστηριότητα μέσα στο μυαλό σου. Το τρυφερό χάδι της μαμάς, η πρώτη μέρα στο σχολείο, οι στίχοι από ένα σπάνιο ποίημα, ένα αγαπημένο τραγούδι, οι εικόνες της φύσης και του φωτός, ένα φιλί στο φεγγαρόφωτο, το γέλιο ενός αληθινού φίλου, το χαμόγελο των παιδιών σου όταν είναι ευτυχισμένα, κάνουν τη ζωή από υποφερτή να γίνεται υπέροχη! Κι από την άλλη, οι κακές αναμνήσεις, τα λάθη και οι άκαρποι μόχθοι γίνονται επιβράβευση και αποδίδουν κρίσιμα, ηθικά διδάγματα.
Κάθε προσωπική και αναντικατάστατη στιγμή που γράφτηκε στο ανθολόγιό μου, δίνει νόημα στην ύπαρξη. Είμαι ένας ασήμαντος κόκκος σκόνης στον χώρο και στον χρόνο, αλλά ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ! Ζωντανή για να πω τη δική μου ιστορία, με τον δικό μου τρόπο έκφρασης, με αυτά τα λόγια που γράφω τώρα στο χαρτί. Μια ευκαιρία για δημιουργία, μακριά από την ασύμμετρη ανυπαρξία του αρνητικού μηδενός. Μια θετική παρέμβαση και μια τιμητική συμμετοχή στο μυστήριο του κόσμου.
Οι αναμνήσεις μου, οι άγκυρες ενός ζώντος νου, με συνοδεύουν, δίνουν ευχαρίστηση, τροφή για σκέψη, παρηγοριά για να υπάρχει λογική συνέχεια και συνοχή στην καθημερινή πραγματικότητα. Είναι τα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη που θα ενωθούν όταν θα έρθει ο θάνατος.
Φυλάω αυτόν τον θησαυρό μέχρι να πω το τελευταίο ευχαριστώ στην ύπαρξη. Μέχρι η τελευταία μου ανάμνηση στη Γη να γίνει μια δυνατή ιαχή που θα φωνάξει : ΗΜΟΥΝ ΕΔΩ !
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
