Επτά νύχτες με τους λύκους

«Ναι, μόνο στη σιωπή υπάρχεις
και μόνον απ’ την ίδια σου σιωπή
το λάλον ύδωρ αναβλύζει εντός σου
Κι αυτό το φέγγος που σε περιβάλλει
που μέσα του ενοικείς και κυοφορείσαι
θαρρώ σιωπής εμφάνεια είναι.
Κι ο τόπος σου,
είναι τόπος όπου σμίγουν
ζόφος και φως
κι εσύ,
με φως και ζόφο
πλάθεσαι και κυριαρχείς».

-Μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις-
Ορέστης Αλεξάκης (1931-2015)

Χειμώνας. Είμαι στο σπίτι στο βουνό. Μόλις άναψα το τζάκι κι ο καπνός ελευθερώθηκε από τη στέγη. Μύρισε ξύλο και η στάχτη κόλλησε στα ρούχα και στο δέρμα μου. Στον ουρανό φάνηκαν τα πρώτα φώτα. Όταν δεν έχει συννεφιά επάνω από το κεφάλι μου γυρίζουν σαν δείκτες ρολογιού οι αστερισμοί του χειμώνα. Ο αστερισμός του Ωρίωνα παρέα με τα πιο λαμπρά αστέρια, τον Σείριο και τον Αλντεμπαράν και πιο ψηλά το κόκκινο χρώμα του πλανήτη Άρη να φέγγει την ύπαρξή του, με την υπόσχεση ότι κάποτε θα υποδεχτεί στο χώμα του το ανθρώπινο είδος. Νυχτερινό κέντημα το έναστρο στερέωμα! Λες και μου δόθηκε σαν δώρο για την παραμονή μου στη φύση. Μου αρέσει να ακούω τη μουσική της σιωπής. Τους ήχους της νύχτας σαν εκείνους που περιγράφει ο Χένρι Θόρω στο ημερολόγιο του, το Γουόλντεν. Στη μοναξιά βρίσκεις το ζόφο και το φως σου, γράφει ο ποιητής. Στη σιωπή μαθαίνεις τον εαυτό σου, λένε οι ψυχολόγοι. Απελευθερώνεται κάθε σκέψη, κάθε βάσανο και σε ελαφρύνει η ευλογημένη απλότητα. 

Οι γάτες κοιμούνται ήσυχες στη ζεστασιά της φωτιάς. Το κρύο έξω δυναμώνει κι ο βοριάς ζηλεύει τη θαλπωρή μου και προσπαθεί να τρυπώσει από τα παραθυρόφυλλα. Είναι μεσάνυχτα όταν ακούω αλυχτίσματα. Κοιτάζω από το τζάμι και βλέπω δυο γυαλιστερά μάτια να εξερευνούν τον χώρο μου. Ένας τεράστιος λύκος κατέβηκε από την κορυφή του βουνού να ψάξει για τροφή. Όσο εγώ χαίρομαι τη γαλήνη, εκείνος αγωνίζεται να επιβιώσει. Τον κοιτάζω ίσια στα μάτια και μαγεύομαι από την άγρια ομορφιά του. Είναι ψηλός και το γκρίζο τρίχωμά του κρύβει το πρόσωπό του. Αισθάνομαι τη δύναμή του επάνω μου. Δε τον φοβάμαι, τον θαυμάζω. Ήρθε να με συναντήσει, θέλει να με γνωρίσει. Να αποτυπώσει τη μυρωδιά μου, να μάθει τον μοναχικό του αντίπαλο. Βγαίνω στην πόρτα για να βιώσω αυτή τη μοναδική επαφή. Τραβιέται πίσω, μα δε φεύγει. Του μιλώ και παραξενεύεται από τον ήχο της φωνής μου. Τα δόντια του αστράφτουν, καθώς ανοίγει τα σαγόνια του. Η μουσούδα του δονείται και τα ρουθούνια του διαστέλλονται. Οι αισθήσεις του τον κυριεύουν κι εγώ ζυγώνω λίγο ακόμα. Τον σέβομαι και δε θέλω να τον ταπεινώσω πλησιάζοντας περισσότερο. Είναι ο Αφέντης, ο αρχηγός της αγέλης. Γρυλίζει για να με προειδοποιήσει κι εγώ γυρίζω πάλι στο σπίτι. Η ζεστή ατμόσφαιρα με επαναφέρει στα λογικά μου.

Σιωπή σκεπάζει τη σκέψη μου. Ο ήχος της φωτιάς με νανουρίζει, μα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Λατρεύω κάθε στιγμή της νυχτερινής ησυχίας. Το αντάμωμα με τον άγριο λύκο των βουνών και η αίσθηση της συνύπαρξης μαζί του φουντώνει τη φαντασία μου. Νομίζω ότι τη στιγμή που με κοιτούσε ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μου. Ακούω τη βαριά φωνή του στο μυαλό μου να λέει: «Ο λύκος μέσα μου επιθυμεί τον αμνό που κρύβεται μέσα σου». 

Επτά νύχτες έμεινα στο βουνό και κάθε νύχτα ερχόταν έξω από την πόρτα μου, λέγοντας τα ίδια λόγια. Τον αγάπησα και τον αναζήτησα όταν δεν φάνηκε ξανά… Έχασε τη μυρωδιά μου, ξέχασε την επαφή. Ταξιδεύει στα δάση, αναζητώντας τροφή κι εγώ η λάτρης της σιωπής, ζω με την ανάμνηση αυτής της συνάντησης. Επτά νύχτες με τους λύκους, με τη μουσική της σιωπής, στον τόπο όπου σμίγουν ζόφος και φως, εκεί όπου πλάθεσαι και κυριαρχείς τον εαυτό σου. Στη φύση!

-Ημερολόγιο σιωπής, Δεκέμβριος 2022-

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!