"Τη χαρά πρώτα ζητά η καρδιά
τη θλίψη ν' αποφεύγει
Κι έπειτα εκείνα τα μικρά παυσίπονα
που ξεγελούν τον Πόνο
Ύστερα πάει να κοιμηθεί
και τελικά, αν είναι δυνατόν,
το θέλημα τ' Αφέντη της,
την άδεια να πεθάνει."
-Η καρδιά ζητά πρώτα τη χαρά-
Έμιλυ Ντίκινσον (1830-1886)
Κάθε τέλος του χρόνου πείθω τον εαυτό μου να γράψει δυο λέξεις. Μου αρέσουν οι κύκλοι που κλείνουν και οι καινούριοι που ανοίγονται σαν ευκαιρίες αλλαγής κι ελπίδας. Νέο έτος, λοιπόν, στην ουρά μιας συνεχούς ακολουθίας ατελείωτων χρονικών κύκλων δημιουργίας και καταστροφής.
Και η ανθρωπότητα, ένα ασταμάτητο όχημα εξέλιξης με εναλλαγές αναγέννησης και σκοταδισμού, ώσπου να φτάσει ηρωικά μαχόμενη στην εποχή της τεχνολογίας και της ανόδου στ’ άστρα, με προοπτικές αυτοκαταστροφής ή δόξας, που το μέλλον θα δείξει…
Φαντάζομαι τους ανθρώπους σαν επιβάτες ενός τρένου που φλέγεται από την επιτάχυνση των μηχανών του. Επιβάτες που δεν τους αφορά το ταξίδι και η θέα από τα παράθυρα, αλλά επικεντρώνονται μόνο στην άφιξη τους στον σταθμό προορισμού. Το πάθος τους για προσωπική άνοδο και εφήμερη κατανάλωση τούς καθιστά τυφλούς κι ανίκανους να δουν τη ζωή σαν έργο συλλογικό με αρωγό το συναίσθημα και τη ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής. Υποστηρίζω την τεχνολογική εξέλιξη επειδή επιμήκυνε το προσδόκιμο ζωής του ανθρώπου. Η ανακάλυψη της πενικιλίνης και άλλων θαυμάτων της ιατρικής μάς έδωσαν την ευκαιρία να στρέψουμε τη ματιά μας στο διάστημα και στη γνώση. Αλλά με ποιο κόστος; Ο πόθος να φτάσουμε γρήγορα στον σταθμό προορισμού καταστρέφει το οικοσύστημα και φλερτάρει θρασύτατα με το σενάριο της αυτοκαταστροφής μας. Αν το τρένο εισαχθεί στις ράγες της κλιματικής αλλαγής δεν θα υπάρχει δρομολόγιο επιστροφής, όσο αισιόδοξοι κι αν είμαστε, οι δυνάμεις της φύσης δεν είναι του χεριού μας… Κι αν είναι έτσι τα πράγματα… Ποιο είναι τελικά το όφελος αυτού του ταξιδιού; Δεν αγαπώ το μηδενισμό και πάντα υποστηρίζω την αιτία, γι’ αυτό ρωτώ συνεχώς : Γιατί να συνταξιδέψω με δισεκατομμύρια επιβάτες που δεν ενδιαφέρονται για το ταξίδι; Μόνο για τη δόξα της εξέλιξης; Μόνο για την υπαρξιακή αξία του είδους μας; Ωραία! Αλλά για ποιον άλλο λόγο; Θέλω περισσότερα! Οι κοσμολογικές και επιστημονικές ανακαλύψεις είναι σημαντικές, όμως χρειάζομαι την καθημερινή επιβεβαίωση για την αξία της ζωής. Τον τελευταίο καιρό με πνίγει η διάθεση του Εκκλησιαστή και η τροφή της απόλυτης σκέψης του. «Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης!» Όλα μια μέρα θα τελειώσουν, γιατί να νοιάζομαι;
Και ξαφνικά… φυσά απροσδόκητα ένας άνεμος που σαν πνοή καθαρίζει τα μαύρα σύννεφα της ματαιότητας και ψιθυρίζει στ’ αφτιά μου: «Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι! Στο επόμενο βαγόνι θα βρεις αυτό που ζητάς. Η ομορφιά της διαφορετικότητας είναι η κρυμμένη ελπίδα της φύσης.» Κι έτσι, όταν αλλάζω βαγόνι καταλαβαίνω πως το εύρος των ανθρώπινων δυνατοτήτων επαφίεται στη διαφορετικότητα. Βλέπω, επιτέλους, μερικούς συνανθρώπους μου να ταξιδεύουν κρατώντας την καρδιά τους ψηλά! Σαν εισιτήριο αναγνώρισης της συναισθηματικής τους κατάστασης. Δεν έχουν τον ίδιο προορισμό με τους ξεδιάντροπους υλιστές. Περήφανα στέκονται όρθιοι, παραχωρώντας τις καθιστές θέσεις στους άλλους. Με καλωσορίζουν με τη θερμή ματιά τους και με αγκαλιάζουν. Σκύβουν κοντά μου, με πιάνουν από τον ώμο και μου λένε : «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ύψωσε την καρδιά σου και ακολούθησέ μας.» Είναι εκείνοι που δεν κατεβαίνουν ποτέ από το τρένο και ταξιδεύουν μέχρι το τέλος του χρόνου τους. Για το ταξίδι, για τη θέα της φύσης από τα παράθυρα, για την ευχαρίστηση της καρδιάς, για την αγάπη του συνεπιβάτη, για την αγκαλιά, για την ελπίδα, για μια αιτία που δικαιολογεί την ύπαρξη και τη συναισθηματική αξία!
Δόξα τω Θεώ, έμαθα πια να ξεχωρίζω τους συνεπιβάτες μου, για να μη πέφτω στη μαύρη τρύπα του απόλυτου. Να βρίσκω χαρά μόνο με όσους κρατούν την καρδιά τους ψηλά! Να πνίγω τη θλίψη του Εκκλησιαστή μέσα στην καλοσύνη τους. Για όλους εσάς που είστε η ελπίδα της Γης με τη διαφορετικότητά σας, σας ευγνωμονώ και σας ευχαριστώ! Θα κρατώ κι εγώ την καρδιά μου ψηλά για χάρη σας.
Ένας νέος κύκλος ξεκινά, ένα καινούριο ταξίδι στον χρόνο! Ας είναι μια καλή Χρονιά!
Σας ευχαριστώ!
*Αφιερωμένο στους φίλους συνεπιβάτες που δε φοβούνται να δείξουν την καρδιά τους. Μακάρι να δουν κι οι άλλοι τη θέα από τα παράθυρα…
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
