Κάτω από τον έναστρο ουρανό

"Τ' άστρα 
στο χάος γυρίζουν.
Κάποια απ' αυτά 
αντικρίζουν
τη Γη, 
κι είναι γιγάντοι,
κι η Γη, 
μικρό διαμάντι".

- Ποιος ξέρει στ' άλλα τ' άστρα-
        Κωστής Παλαμάς
         

  Οι φίλοι μου με ρωτούν αν θα πάω διακοπές... κι εγώ ονειρεύομαι μόνο 2 τ.μ σε μια γωνιά μιας ερημικής ακρογιαλιάς. Δίπλα στο κύμα θα στήσω τη σκηνή μου, κάτω από τον έναστρο ουρανό θα κρεμάσω τα ναυαγοσωστικά μου σωσίβια.

  Δε θέλω ξενοδοχεία, δε θέλω εξοχικά σπίτια. Θέλω να κοιτάζω τ' άστρα και να φαντάζομαι άλλους κόσμους, όπως οι πρωτόγονοι πρόγονοί μου που ακολουθούσαν τα σημάδια τ' ουρανού για να λογαριάσουν τον χρόνο. Για εκείνους ήταν μόνο μερικά φωτεινά σημεία στον γαλαξιακό θόλο. Για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι η αποκάλυψη της δημιουργίας του. Ο τρόπος να γνωρίσει τον εαυτό του. 

  Δε θέλω να γράφω για τους ανθρώπους, ούτε να σκέφτομαι τις θηριωδίες και τα απάνθρωπα ένστικτά τους. Θέλω μόνο να κοιτάζω την έναστρη αίγλη και να γίνομαι ΕΝΑ με την άγρυπνη φύση. Οι πολυτέλειες της κοινωνικής ζωής μάς απομακρύνουν από το πραγματικό μας σπίτι -το μικρό γήινο διαμάντι που μας κλείνει στην αγκαλιά του με τους οικουμενικούς φυσικούς νόμους της πλάσης. 

  Ποιος ξέρει στ' άλλα τ' άστρα αν θαύματα ή εγκλήματα συμβαίνουν... Το μόνο που ονειρεύομαι, αυτό το καλοκαίρι, είναι να τα κοιτάζω από μια ήρεμη γωνιά στη Γη, με ευχαρίστηση, αναζητώντας τ' ανεξήγητα μυστικά τους.

  Σας εύχομαι έναστρες και γαλήνιες διακοπές στην ομορφιά της φύσης. Σας ευχαριστώ, εκ βαθέων καρδιάς, για την εκτίμησή σας. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη με καινούρια κείμενα και ναυαγοσωστικά νέα. 

                                                      

Κι αν έχουμ’ εδώ πέρα τον Έρωτα πατέρα,

τη Συφορά βυζάστρα,

ποιος ξέρει στ’ άλλα τ’ άστρα…

Τ’ άστρα στο χάος γυρίζουν.

Κάποια απ’ αυτά αντικρίζουν τη Γη, 

κι είναι γιγάντοι,

κι η Γη, μικρό διαμάντι.

Ποιος ξέρει στ’ άλλα τ’ άστρα

τι λαοί και τι κάστρα,

πώς δείχνεστε, πνέμα, ύλη,

τι φιλιά και τι χείλη,

τι καημοί και τι πόθοι!

Να δούμε δεν εδόθη

τον ίσκιο τους μπροστά μας,

μηδέ στα ονείρατά μας!

Τι πάθη εκεί βογκάνε!

Και τα δικά μας θα ’ναι

μπροστά τους ένα-ένα 

παιγνίδια κοιμισμένα.

Κι αν έχουμ’ εδώ πέρα τον Έρωτα πατέρα,

τη Συφορά βυζάστρα,

ποιος ξέρει στ’ άλλα τ’ άστρα!