Το κενόδοξο προσωπείο

«Κάθε μάσκα, κατά βάθος,
επιθυμεί να πέσει. Εκτός από
τη μάσκα της υποκρισίας».
Richard Garnett 
Άγγλος συγγραφέας
(1835-1906)

  Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι η πλεονεξία ήταν το χειρότερο ελάττωμα των ανθρώπων. Νόμιζα πως η απληστία ήταν βαθιά ριζωμένη στο dna μας εκ γενετής, αλλά και λόγω της εξελικτικής ανάγκης του είδους μας να αναζητά την αφθονία για να επιβιώσει. Πάντα θέλαμε περισσότερα, γιατί φοβόμαστε την έλλειψη αγαθών που φέρνουν οι κακοί καιροί. Όπως φαίνεται από την ιστορία, αυτοί που αποθήκευαν τροφή θεωρούνταν προνοητικοί και συνετοί, όταν ερχόταν η εποχή των ισχνών αγελάδων.  Είναι μια λογική εξήγηση για κάποιον που εμφανίζει συμπτώματα πλεονεξίας. Ας δεχτούμε, με επιεική διάθεση, ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας συνεχίζει τις κληρονομικές συνήθειες των πεινασμένων προγόνων της κι ότι εκδηλώνει την ανασφάλειά της με την υπερβολική συσσώρευση υλικών αγαθών, αν και δε θα πρέπει να συγχωρείται η αδιαφορία προς τους συνανθρώπους μας που ζουν στη φτώχεια.

  Όμως, το πρόβλημα που παρατηρείται στη σημερινή εποχή δεν είναι η πλεονεξία. Ο σύγχρονος άνθρωπος  δεν έχει το πεινασμένο μάτι που είχαν οι παλαιότερες γενιές. Οι ανάγκες του περιορίζονται στην ενασχόλησή του με την εικόνα του. Χρησιμοποιεί τα υλικά αγαθά για να φτιάξει ένα τέλειο εκμαγείο, ώστε να ανταγωνιστεί ισάξια τα υπόλοιπα ψεύτικα προσωπεία των συναναστροφών του. Η ζωή για κάποιους ανθρώπους είναι ένας συνεχής ανταγωνισμός εικονικής πραγματικότητας. Η πιο συμφέρουσα επένδυση στο χρηματιστηριακό θυλάκιο της ματαιοδοξίας είναι η απόκτηση του υποκριτικού προσωπείου. Ψεύτικοι άνθρωποι δημιουργούν αξιοπρόσεχτα προφίλ για να προσελκύσουν την εφήμερη δόξα, δίχως να νοιάζονται για την αληθινή ποιότητα του εαυτού τους. Κι αυτό δε γίνεται για την επιβίωσή μας! Είμαστε πια χορτάτοι από τροφή και έχουμε ικανοποιήσει κάθε υλιστικό απωθημένο. Η παρουσίαση του κενόδοξου προσωπείου γίνεται αποκλειστικά για να νιώσουμε σημαντικοί. Για λίγη πεπερασμένη αναγνωρισιμότητα και την αίσθηση ανωτερότητας που προσφέρει η εκτίμηση των συνανθρώπων μας, απομακρυνόμαστε από τη συνείδηση και τον πνευματικό προσδιορισμό που θα έπρεπε να αναζητούμε. Δεν επιδιώκουμε πια το σωστό και δεν μας ενδιαφέρει!

  Η φιλοσοφία της εποχής μας συνοδεύεται από την εικόνα μιας βενετσιάνικης μασκαράτας υπερφίαλων προσωπείων που χειρίζονται την υποκρισία με δεινό υποκριτικό ταλέντο. Ο Σαίξπηρ έγραψε : «Και στο επίχρυσο φέρετρο, το ίδιο σκουλήκι γευματίζει», εννοώντας ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον θάνατο. Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις και υπάρχει για να θυμίζει το μέτρο και την ισότητα σε όσους ξεγελούν τη θνητότητά τους με φαντασιώσεις αθανασίας.

  Μάθαμε να αξιολογούμε τους ανθρώπους από τα προσωπεία που φορούν κι όχι για τις πραγματικές τους αρετές. Αναγνωρίζουμε ως άριστους μόνο εκείνους που προβάλλουν συνεχώς την περιποιημένη εικόνα τους. Μα το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ζηλεύουμε τις μάσκες τους κι επιθυμούμε να γίνουμε σαν κι αυτούς. Ονειρευόμαστε να γίνουμε υποκριτές με κατασκευασμένες αξίες και πουλάμε φθηνά την ψυχή μας στον διάβολο για ένα καλό πρεστίζ, ξοδεύοντας την αξιοπρέπεια μας για λίγο μάρκετινγκ. Αποτέλεσμα; Όλα για το τίποτα και τίποτα για όλα… Συμπεριφορές, δίχως αναφορά στον ουσιαστικό τρόπο ζωής και δίχως καμιά τύψη. Η μόνη μας έγνοια είναι πώς θα συμμετάσχουμε στο φασαριόζικο αποκριάτικο πάρτι, φορώντας τα δικά μας καλογυαλισμένα προσωπεία. 

  Όχι! Δεν είναι η πλεονεξία το χειρότερο ελάττωμά μας. Η υποκρισία είναι ο δομικός λίθος για την παρακμή της εποχής μας.

  Καλή μασκαράτα! 

***     Θερμές ευχαριστίες στον φωτογράφο Κώστα Καλύβα για την υπέροχη φωτογραφία του.

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!