Σάββατο 6 Μαρτίου 2021

Η πομπή

Το κείμενο συμμετείχε στον 
λογοτεχνικό διαγωνισμό των
Εκδόσεων Καλλιτεχνείον, με θέμα 
"Ο άνθρωπος δίχως προσωπείο".
Θα ταξιδεύει στο ίντερνετ και 
από αυτή την ταπεινή σελίδα.


  Είναι αργά. Κάθομαι απέναντι από ένα μαγικό παράθυρο. Κοιτάζω τον νυχτερινό ουρανό και αναγνωρίζω τους φωτεινούς σχηματισμούς του χρόνου και της ύλης. Η αντανάκλασή τους καθρεφτίζεται στα μάτια μου και νιώθω ότι όλα τα μυστήρια της πλάσης παραδίνονται απόψε στα χέρια μου για να τα αγκαλιάσω. Θεατής των καιρών και των γεγονότων παρακολουθώ την κοσμική παράσταση με εισιτήριο τη χρονική στιγμή της ύπαρξής μου. Αυτή η ώρα είναι δική μου, μα η γλυκύτητά της με παρακινεί να σε σκεφτώ. Να γράψω μερικές λέξεις, πριν κλέψει η ασυναίσθητη μορφή του ύπνου την πληρότητα αυτού του συναισθήματος. 
  Κρατώ μια υγρή, ολόλευκη σελίδα. Ψάχνω, εναγωνίως, να βρω έναν τίτλο για το καινούριο μου ξεκίνημα. Έκανα ένα σκοτεινό ταξίδι στη σκέψη και στη γνώση, με όνειρο μια ηλιαχτίδα στην απεραντοσύνη του κόσμου. Ύφανα με τον ιστό των αισθήσεων τη βιωματική μου διαδρομή, έτσι ώστε να συμβαδίζει με τον αφηγηματικό μου εαυτό, για να μπορώ να βρω την αλήθεια. 
  Αν ήθελα να αποτυπώσω, με λογοτεχνική χάρη, τις αναμνήσεις μου σε τούτο το χαρτί, θα ήταν σαν να υπέγραφα ένα άθλιο μονόπρακτο έργο, μόνο και μόνο, για να μη χαθεί η μνήμη μου με την τροχιά του χρόνου. Θα προσποιηθώ πως έχω ελάχιστες ανάσες ζωής, πριν χαθεί απ’ τα μάτια μου το φως και θα γράψω ένα σύντομο κάλεσμα για σένα και για μένα.  
  Αναρωτιέσαι, ποιος είμαι; Αναζητώ την ταυτότητά μου από το πρώτο χτύπημα της καρδιάς μου. Είμαι, άραγε, το σύνολο των βιοχημικών αντιδράσεων ενός εγκεφαλικού μηχανισμού ή κείτεται στο βάθος μου το άυλο ολόγραμμα της αιωνιότητας; Ό,τι δεν αποτελείται από τα άτομα της ύλης, δεν υπάρχει. Το αόρατο είναι μια ψευδαίσθηση, λένε οι λογικοί… Τότε, τα λόγια μου είναι ο ψίθυρος του ανέμου που φτάνει από τα πελάγη μιας άγνωστης διάστασης. Πορεύεται μαζί μου η πνοή του θαύματος της ψυχής ή είμαι ένα κατευθυνόμενο αντικείμενο που ορίζει η τυχαιότητα της εξελικτικής παντοδυναμίας; Τα συναισθήματά μου δεν μπορεί να είναι μόνο γενετικά ψυχρές, κωδικοποιημένες παρορμήσεις που ελέγχουν, δίχως βούληση, το αιτιοκρατικό πεπρωμένο μου. Είμαι ο δημιουργός του μέλλοντος; Μήπως… η αλήθεια, που τόσο απεγνωσμένα αναζητώ να μάθω, καταντά ένα ευφάνταστο ψέμα που τρέφεται λαίμαργα από την πλάνη αυτής της αναζήτησης;
  Θέλω να πιστέψω σε μένα, για να υπάρχω για σένα, σε μια απτή και ένδοξη πραγματικότητα. Θα σου δώσω τα πάντα! Ακόμη και τη σκόνη από τα πρώτα άστρα του συμπαντικού θόλου. Θα σε αγαπήσω περισσότερο κι από την ομορφιά του ανοιξιάτικου πρωινού της υπαίθρου. Θα είσαι πιο θαυμαστός κι από τη θέαση χιλιάδων δειλινών, ενόσω δύουν στις αιχμές των λαμπρών κορυφογραμμών. Από σένα ζητώ την επιθυμία να με ακολουθήσεις. Θέλω μονάχα να θέλεις…
  Έχω απαρνηθεί την πεπερασμένη αίγλη της κοινωνικής καταξίωσης. Πέταξα από πάνω μου το τραγικό κέλυφος κάθε ανούσιας δέσμευσης κι εφήμερης επιδίωξης, για να σου δείξω την αξία της ανθρώπινης ευθύνης. Την υπερδύναμή σου! Μια αθανασία που θα λατρέψεις, γιατί είναι πέρα από τις ηδονές της ζωής και πέρα από τη γλυκιά σιγαλιά του θανάτου. 
  Μπορείς να ακούσεις το αρχαίο ρολόι της δημιουργίας να χτυπά; Προχωρά δίχως να υπολογίζει τον μηδαμινό χρόνο που αναλογεί σε μια ανθρώπινη ζωή. Κάθε γενιά διαδέχεται την άλλη, σαν να παρελαύνει σε μια μακρόσυρτη πομπή που προχωρά μονάχα προς το μέλλον.
  Η νοήμων ζωή είναι το μέσο για να καταλάβει το Σύμπαν τον εαυτό του. Την υπόστασή του. Ένα εξελικτικό χρέος εκατομμυρίων ετών, που περνά με την κληρονομική σκυτάλη από τον γονέα στο παιδί του. Δισεκατομμύρια ρολόγια του παρόντος και του παρελθόντος παλεύουν για τον ερχομό εκείνης της μοναδικής γενιάς του μέλλοντος που θα φτάσει εκεί που δεν μπόρεσαν να φτάσουν οι αρχέγονες γενιές. Θα έχει στα κύτταρά της τα σημάδια όλων των πρόδρομων γενεών και τη συνολική γνώση των προκατόχων της, αλλά μια καρδιά απελευθερωμένη από μικρόψυχα δόγματα. 
  Είμαστε εδώ για να ακολουθήσουμε την πομπή μιας πρόδρομης οδού. Τη διάνυσαν χιλιάδες γενεές πριν από εμάς, ώστε να υπάρχουμε και να εξελίσσεται με αυτόν τον τρόπο, η νοήμων ζωή. Κρατάμε στα χέρια μας τη γνώση των φυσικών ανακαλύψεων και έχουμε αναλάβει την ευθύνη να την παραδώσουμε στην επόμενη γενιά, με την ελπίδα ότι κάποτε το είδος μας, θα γίνει μια μορφή απόλυτης, συναισθηματικής διάνοιας. Εκείνης της μακρινής και επερχόμενης γενιάς που δε θα ντρέπεται για τα καμώματά της. 
  Ακολουθούμε τον χάρτη των ονείρων της δημιουργίας και διαβαίνουμε την πορεία της ανθρώπινης πομπής που θα φέρει κάποτε το τέλειο ον στον κόσμο. Χρειαζόμαστε μερικές, εκατοντάδες πρόδρομες γενιές να παρελαύνουν ακούραστα μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό της ανθρωποκαίνου εποχής. Εμπιστευτήκαμε τα όνειρά μας και φτάσαμε ως εδώ. Ποιος ξέρει τι θαύματα θα φέρει η εξέλιξη; Ποιος θα καταδικάσει μια ιερή πομπή στον χρόνο; Κάθε νεογέννητος άνθρωπος που κοιμάται στο λίκνο της Γης, είναι η ελπίδα και ο σημαιοφόρος της επόμενης πομπής. 
  Είμαστε μαζί... Είμαστε κοντά... Αναπόσπαστα κομμάτια από το ίδιο ψηφιδωτό, που δέθηκαν για να γνωρίσουν έναν και μοναδικό σκοπό. Να αναγνωρίσουν την ύπαρξή τους ως το όχημα του μέλλοντος, έχοντας συντροφιά, τους πανέμορφους σχηματισμούς της φύσης.
  Πάρε τη θέση σου δίπλα μου και περπάτησε στο κέντρο της πομπής. Κράτα το χέρι μου για να οραματιστούμε μαζί την επιβίωση μιας καλύτερης εκδοχής... Τα ρολόγια μας χτυπούν και μας θυμίζουν την παρούσα υποχρέωση. Αγωνίσου πλάι μου για τους ανθρώπους του μέλλοντος! 
Η μόνη οδός... Η μόνη ελπίδα, καθώς ο χρόνος θα περνά για κάθε λιτανεία. 
Γνωρίζω, ποιος είμαι... Εσύ; 
Έλα μαζί μου… Καλημέρα! 

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! Νόμος 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.