"Α!Ηλιοτρόπιο!
Κουρασμένο απ΄το χρόνο...
Κουρασμένο απ΄το χρόνο...
Του ήλιου τα βήματα μετράς,
τη χρυσή ωραία χώρα αναζητάς...
Εκεί, όπου του ταξιδιώτη ο δρόμος παύει."
-William Blake-
Άγγλος ποιητής
(1757-1827)
Ο ήλιος είπε στη Λευκοθόη : "Εγώ είμαι αυτός που σας βλέπει όλους και φωτίζει το σύμπαν. Είμαι το φως του κόσμου και σε αγαπώ". Πλανεμένος από τα μάγια της Αφροδίτης, ο ήλιος ερωτεύτηκε τη Λευκοθόη. Η Ωκεανίδα Κλυτία, όμως, που αγαπούσε τον ήλιο παράφορα, έπεσε σε θανάσιμο μαρασμό και ρίζωσε στη γη. Μεταμορφώθηκε σε ένα φυτό με κίτρινο χρώμα που στρέφεται προς τη μεριά του ήλιου καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Τον αποχαιρετά στη δύση και τον αντικρίζει ξανά στο ξεκίνημα της νέας αυγής. Αυτός ο ερωτικός φωτοτροπισμός του ηλιοτροπίου εγείρει το βιολογικό ρολόι του και η ανάπτυξή του γίνεται με ασύμμετρο τρόπο, καθώς ακολουθεί την πορεία του ήλιου και αναγκάζεται να κλίνει περιοδικά προς την κατεύθυνση του φωτεινού μας άστρου.
Λατρεύω τα ηλιοτρόπια! Πολλές φορές, ονειρεύομαι χωράφια που είναι ασφυκτικά γεμάτα από αυτό το θαυμαστό φυτό. Να χάνομαι ανάμεσά τους και να τα αγκαλιάζω, ενώ εκείνα προσκυνούν τον θεό τους! Άραγε, εξαρτώνται από το φως του ή στέκονται απέναντί του για να δείξουν ότι δε φοβούνται τη φωτιά του; Ο μύθος αναφέρει ότι η Κλυτία φύτρωσε με τη μορφή του ηλίανθου για να στοιχειώνει με το βλέμμα της την κάθε κίνησή του. Να μην τον αφήνει να χαρεί τον έρωτά του με την αθώα και όμορφη Λευκοθόη. Η Κλυτία σκορπίζει τους σπόρους της στους πέντε ανέμους, αναζητώντας γόνιμο έδαφος για τους απογόνους της που θα γίνουν κι αυτοί πιστοί ακόλουθοι του φωτός. Λάτρεις της θέρμης του καλοκαιριού και των χρωμάτων του, στρέφουν τον ανθό τους μακριά από τη σκιά και το σκότος. Πόσο μαγικά φυτά είναι τα ηλιοτρόπια! Ταγμένα στον αφέντη τους, υμνούν το μεγαλείο του με τη στροφή προς τη λάμψη του.
Μακάρι να ήταν έτσι και οι άνθρωποι. Να γυρίζουν από επιλογή κι από αγάπη το βλέμμα τους στο φως. Η φύση είναι πάντοτε σοφότερη από τον προβληματικό ανθρώπινο νου και τα αλλοπρόσαλλα συναισθήματα της ανθρώπινης εξέλιξης. Άχρωμος και ζοφερός κρύβεται στη σκιά του ηλιοτροπίου ο ανθρώπινος παράγοντας. Τυφλός κι ασπρόμαυρος, υποφέρει από τις συνέπειες των επιλογών του. Εγωισμός, οργή, μόχθος και θάνατος. Χωρίς δόξα κι ομορφιά. Σκοτεινές σκέψεις και πράξεις. Άρρωστα ένστικτα κι απωθημένα.
Κι ενώ οι άνθρωποι διασκεδάζουν με φρικαλεότητες, στους αγρούς φυτρώνει μια κατώτερη μορφή ζωής, χωρίς λογισμό και φαιά ουσία, για να ακολουθεί τη φαινομενική στάση ενός άστρου στον ουρανό. Στο σύμπαν υπάρχουν μεγαλύτερα άστρα από τον ήλιο. Οι υπεργίγαντες ήλιοι. Ζουν λιγότερο από τα μικρά αστέρια, γιατί καίνε γρήγορα το υδρογόνο τους και η λάμψη τους εξασθενεί. Όταν η βαρύτητα δεν αντέχει τη μάζα τους, καταρρέουν στο κενό και γίνονται μαύρες οπές. Τη λάμψη τους την καταπίνει το σκοτάδι. Άραγε, να νιώθουν τα ηλιοτρόπια τον θάνατο των αστεριών; Να φοβούνται για τον δικό τους πολύτιμο ήλιο; Ο ήλιος μας δε θα πεθάνει τόσο βίαια. Θα εκπνεύσει γαλήνια, χάνοντας σταδιακά το φως του. Στο τέλος θα γίνει λευκός και θολός σαν νυφικό τούλι, για να συναντήσει τη Λευκοθόη σε έναν γαμήλιο θάνατο.
Φυσικά, οι φυτικοί ηλιακοί παρατηρητές δε γνωρίζουν από αστροφυσικά φαινόμενα. Αγαπούν ταπεινά και παράφορα το φωτεινό στοιχείο του ουρανού κι ελπίζουν σε έναν αιώνιο έρωτα στο απόγειο κάθε θερινού ηλιοστασίου. Στην κορύφωση της ομορφιάς της φύσης, τη γλυκιά και χαρούμενη καλοκαιρία. Ο Βαν Γκογκ ζωγράφιζε εμμονικά ηλίανθους, γιατί συμβόλιζαν την ευγνωμοσύνη στο φως.
Με τα πρώτα χιόνια τα ηλιοτρόπια καταστρέφονται... Η αγάπη τους πέφτει σε χειμερία νάρκη και η ύπαρξή τους χάνεται στον βυθό μιας μαύρης οπής, όπως ο ερωτευμένος χάνει την καλοκαιρινή αγάπη στα πρώτα κρύα του χειμώνα. Όμως, αυτός ο εποχικός έρωτας θα ξαναγεννηθεί, για να ταξιδεύει ο διαβάτης του καλοκαιριού στη χρυσή ωραία χώρα της φύσης!
Σε χειμερία νάρκη, λοιπόν, μέχρι το επόμενο γλυκό καλοκαιράκι... Τη χαρά της ζωής...
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
