Ονειροπλόοι εν στολή αγάπης

 "Χωρίς τη φύση,
η ποίηση μέσα μου
είναι νεκρή".

  Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν την ευθεία οδό για την ουσιαστική ευτυχία της ζωής τους. Είδαν την αυγή μιας νέας κατεύθυνσης, εκτίμησαν τις εικόνες του χρόνου που έγιναν στάχτη γύρω τους, ενώ ένιωσαν αστείρευτη ευγνωμοσύνη ανασαίνοντας την εκπνοή της φύσης. Αγκαλιάζουν ένα δέντρο με κλειστά μάτια, δακρύζουν στον κυματισμό του πρωινού μαΐστρου, ενώ εναρμονίζονται απόλυτα με την τελειότητα των αισθήσεων. 

  Αρνούνται να συμμετάσχουν σε βεντέτες, αισθάνονται κατάκοποι όταν αντιμετωπίζουν τις κακότροπες συνήθειες των συνανθρώπων τους, μα ίπτανται πάνω από υγρά ουράνια τόξα όταν συναντούν μια ψυχή που ανήκει στο είδος τους. Έχουν συμφιλιωθεί με τον εαυτό τους, καταλαβαίνουν την ευρεία έννοια του ορισμού του κόσμου, με τη συμπαντική σημασία του, ενώ θλίβονται βαθύτατα όταν αισθάνονται ανίκανοι να αποτρέψουν την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά εκείνων που αγνοούν την ολική αξία της ύπαρξης. 

  Κάθε μέρα ξυπνούν για να ονειρεύονται τη ζωή στον δικό τους πλανήτη. Φορούν τη στολή τους και ξεκινούν για την αποστολή. Έχουν μονάχα μία υποχρέωση. Να παραμείνουν διαφορετικοί. Να μην αλλάξουν πλεύση από τα ύδατα των ονείρων τους. Δεν έχει σημασία αν θα αλλάξουν τον κόσμο. Είναι νικητές δίχως να χρειάζεται να κάνουν πόλεμο. Ανεξάντλητοι εραστές της ομορφιάς της φύσης, ονειροπλόοι πάνω στα φτερά μιας νεογέννητης πεταλούδας, φτερουγίζουν ανέμελοι στα λιβάδια του χρόνου. Αν και δεν υπάρχει χρόνος για εκείνους... Μόνο χώρος! Η αγάπη τους για την ομορφιά τούς χαρίζει την αιωνιότητα... Αν κάποιος θέλει να τους ακολουθήσει, ανοίγουν την αγκαλιά τους και με περίσσια θέρμη τον υποδέχονται στην κοινότητά τους. Στις γαλάζιες ακτές και στους ανθισμένους λειμώνες.

  Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε το μεγαλείο της φύσης. Κάθε άλλη ενασχόληση καταλήγει σε μια κενόδοξη φιλοδοξία. Μοιάζει με σκόνη που εμποδίζει τη βαθιά ανάσα μας. Το καρδιοχτύπι μας, μας οδηγεί στους αγρούς, στο καταφύγιό μας. Γινόμαστε νομάδες που κατέχουν τη γνώση των αιώνων που πέρασαν. Η ευαισθησία μας νικά τη ρίζα του κακού και γυρίζουμε ΣΠΙΤΙ μας! Στον κήπο της Εδέμ, χωρίς τη μνήμη του προπατορικού αμαρτήματος. Κάτω από τον ίσκιο των αειθαλών δέντρων, στο θρόισμα των φύλλων, που μοσχοβολούν αθωότητα, συγχώρεση κι ελπίδα! 

 Πριν από καιρό συνάντησα έναν αληθινό ονειροπλόο. Ζει κοντά στην ακτή. Τη μέρα κολυμπά στη θάλασσα κι απομακρύνεται τόσο πολύ από τη στεριά, που γίνεται κουκκίδα στον οπτικό ορίζοντα του διαβάτη. Δεν ήξερα το όνομά του κι έτσι τον ονόμασα, απ' τη συνήθειά του αυτή, "Βαθουλάνθρωπο"... Τον άνθρωπο που κολυμπά στα βάθη... Το απόγευμα ανεβαίνει στις πλαγιές των βουνών και περπατά μαζί με τα σκυλιά του. Το χαμόγελό του διακρίνεται ανάμεσα από τους σκληρούς βράχους της ανάβασης. Είναι ευτυχισμένος, είναι αυθεντικός, επειδή γνωρίζει ότι βρίσκεται στο πραγματικό του ΣΠΙΤΙ. Ένα πρωινό του Ιούνη, ήρθε κοντά μου και συστήθηκε: "Γιώργο με λένε", είπε ο Βαθουλάνθρωπος και βούτηξε για τα βαθιά στη λάμψη του θερινού ηλιοστασίου. Τον ζήλεψα, τον θαύμασα και τον αγάπησα για την επιλογή του να ζει μόνιμα στη φύση. Είναι ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω γνωρίσει! Η καρδιά του ανήκει στη φύση και τα μάτια του φεγγοβολούν από ευγνωμοσύνη. Είναι ένας ονειροπλόος εν στολή αγάπης. Λάτρης της αληθινής σοφίας, θαυμαστής του ταξιδιού της ζωής και καβαλάρης των φτερών της πεταλούδας. Αθάνατο πνεύμα του κήπου της Εδέμ!

  Σε ευχαριστώ καλέ μου φίλε που μου έδειξες την ευτυχία σου και βρήκα ξανά την καρδιά μου. Την έβαψα κόκκινη και στη χαρίζω, να την έχεις σωσίβιο στα βαθιά...

Αφιερωμένο στον Βαθουλάνθρωπο. (Βαθύς στη θάλασσα και στη σοφία). 

Στον κατάγλυκο φίλο της αγαπημένης μου παραλίας, τον κ.Γιώργο.

Ονειροπλεύστε με αγάπη πάνω στα φτερά μιας πεταλούδας...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!