Θεατρικοί συγγραφείς των αιώνων

«Είμαι ο συγγραφέας
που γράφει ασταμάτητα
μες στους αιώνες.
Υμνώ τη σκηνή της ζωής,
χωρίς να νοιάζομαι για 
τη δόξα. Προσπερνώ τα
εμπόδια και σπάω τα
κατεστημένα. 
Απελευθερώνω κάθε 
σκέψη και συναίσθημα, 
υπομένω τον μόχθο και
γράφω τη δική μου 
κοσμική ιστορία».
Dr.Sameeksha Koundal
Ινδός γιατρός-ακτιβιστής

  «Η μέρα τελείωσε. Γύρισα στη σπηλιά. Σήμερα κυνήγησα καλά. Τώρα, κάθομαι στη φωτιά μαζί με τους άλλους. Τρώω την ψημένη σάρκα και σκορπάω τα κόκαλα γύρω μου. Οι σκιές μας χορεύουν στους βράχους, όπως προστάζουν οι κινήσεις της φωτιάς. Οι μέρες είναι δύσκολες. Ο μόχθος της επιβίωσης μάς κρατά δυνατούς, όμως ο κίνδυνος παραμονεύει πίσω από κάθε βουνό, μέσα στα βαθιά, θεόρατα δάση και στις όχθες των χειμαρρωδών ποταμών, καθώς βαδίζω το ξημέρωμα με τα όπλα μου για να βρω τροφή. Είμαι κατάκοπος και ξαπλώνω κάτω από τον σκοτεινό θόλο με τα φωτεινά στίγματα. Όλα όσα βλέπω είναι δικά μου, αρκεί να ζήσω την επόμενη μέρα. Τι θα απογίνω όταν πεθάνω; Θα γίνω τροφή για τα άγρια ζώα; Ζω μόνο για να κυνηγώ σάρκα και να συλλέγω τροφή; Δε μου φαίνεται λογικό. Πρέπει να υπάρχει ένα νόημα για τη φύση που αγγίζω. Να αφήσω μια ιστορία για τα παιδιά μου. Ποιος είμαι; Είμαι αυτός που ήρθε πριν από σένα. Πρέπει να μάθεις ότι ήμουν εδώ. Θα σκεφτώ έναν τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου γιατί θα περάσουν οι αιώνες και θα χαθώ. Χρειάζομαι ένα σύμβολο, μια εικόνα για να έρθω σε επαφή με σένα. Το αίμα από το σκοτωμένο ζώο που τράφηκα, βρέχει τα πόδια μου. Θα το χρησιμοποιήσω. Θα βάψω τα χέρια μου και θα δηλώσω την παρουσία μου τούτη εδώ τη στιγμή. Η φωτιά στέγνωσε τους υγρούς βράχους της σπηλιάς. Τεντώνω το χέρι μου και αποτυπώνω την παλάμη μου στην πέτρα. Είναι διασκεδαστικό, είναι όμορφο και είναι διαφορετικό από το σκληρό κυνήγι. Δεν είμαι ζώο γιατί δημιουργώ με το μυαλό μου όμορφα μοτίβα. Οι άλλοι με παρατηρούν και βάφουν κι αυτοί τα χέρια τους με αίμα. Ο βράχος γέμισε με ανθρώπινες παλάμες. Είμαι ο πρώτος συγγραφέας της Γης. Τριάντα χιλιάδες χρόνια πέρασαν κι ακόμα με βλέπεις. Μη με ξεχάσεις… Έκανα την αρχή για να αγαπήσεις εσύ το μολύβι. Μη σταματήσεις ποτέ να γράφεις! Οφείλεις την τέχνη της γραφής σε μένα. Τίμησέ με για την πρωτοπορία μου, αγάπησέ με για το συναίσθημα που άφησα πάνω στον βράχο, άκουσέ με να σου μιλώ απ’ τους αιώνες που έφυγαν και δες με νοερά να γράφω το πρώτο σύμβολο πάνω στη Γη».

  

  Η γραφή είναι μια μορφή ανώτερης τεχνολογίας για την ανταλλαγή πληροφορίας και συναισθημάτων. Οι πρώτοι συγγραφείς στην ιστορία της ανθρωπότητας άφησαν τις ιστορίες τους γραμμένες πάνω στους τοίχους μιας σπηλιάς. Όταν ο πρώτος τροφοσυλλέκτης έκανε το δάχτυλό του πένα και το αίμα των ζώων έγινε το μελάνι του, ξεκίνησε η εξέλιξη της γραπτής έκφρασης. Με φόντο το φως από μια φωτιά που σιγόκαιγε στο βάθος, άρχισε να ζωγραφίζει εικόνες που σύντομα έγιναν σύμβολα και στη συνέχεια μετατράπηκαν σε ένα νέο είδος επικοινωνίας. Περιέγραφε τις μάχες του με τα σαρκοβόρα ζώα, τα κατακλυσμιαία καιρικά φαινόμενα της εποχής του και σχεδίαζε χάρτες για τους συντρόφους του. Ο θεατρικός συγγραφέας της πέτρας μοιραζόταν τα έργα του με το κοινό του. Τους πρωτόγονους ανθρώπους της φυλής του. 

  Αυτό ήταν το πρώτο σκίρτημα πνευματικής ανάγκης που οδήγησε στο ξέσπασμα της λογοτεχνικής γραφής. Ο πρώτος λίθος για την αυγή του πολιτισμού των τεχνών και των γραμμάτων. Μετά τις παλάμες και τα σχέδια της νεολιθικής εποχής, τη σκυτάλη πήραν οι γενιές του χαλκού και συγκεκριμένα οι μεσοποτάμιες φυλές των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων και των Σουμέριων που επινόησαν το δικό τους σύστημα γραφής, αρχικά για λόγους αρχειοθέτησης των εμπορικών συναλλαγών τους. Σύντομα η γραφή έγινε τέχνη. Οι πρώτοι ιστορικά καταγεγραμμένοι ποιητές που υπέγραψαν τα λόγια τους, ήταν ο Αιγύπτιος Πταχοτέπ και μια Ακκάδια πριγκίπισσα που λεγόταν Ενχεντουάννα. Ήταν ιέρεια της θεάς του φεγγαριού Νάννα. Η Ενχεντουάννα κοιτούσε κάθε βράδυ τον νυχτερινό ουρανό και έγραφε στίχους για την ομορφιά των πλανητών και των θεών που στόλιζαν τους ναούς της πίστης της. Σαράντα δύο ύμνοι πάνω σε τριάντα επτά πίνακες υπέγραψε με το όνομά της και έγινε η πρώτη γνωστή ποιήτρια της ανθρωπότητας. Η πρώτη ποιητική συλλογή ήταν πέτρινη!

  Η συνέχεια της ιστορίας της γραφής είναι μεγαλειώδης. Θαυμαστοί συγγραφείς που άκμασαν στον Μεσαίωνα, στην Αναγέννηση και στις νεότερες εποχές, αφήσαν το αποτύπωμά τους σε εκείνον τον νεολιθικό βράχο. Στίχοι, πεζογραφήματα, λυρικά λόγια και θεατρικές ιστορίες ξεχύθηκαν με συναισθηματική ορμή από τα πέρατα των αιώνων και συνεχίζονται στις μέρες μας, με την ίδια θέληση κι ευαισθησία.

  Όταν καμιά φορά απογοητεύομαι και δε θέλω να ξαναδώ δική μου λέξη στο χαρτί, θυμάμαι τον άνθρωπο που άφησε το σημάδι του στο πρώτο πέτρινο ημερολόγιο. Είμαι μέσα στην σπηλιά του και με κοιτάζει αγριεμένος σαν να με μισεί. Ντρέπομαι και πιάνω πάλι το μολύβι. Αυτό είναι το πεπρωμένο μου. Να συνεχίσω το θεατρικό έργο που σκηνοθέτησε εκείνος για τη Γη. Να γράφω σκηνές για την ανθρώπινη παράσταση. 

                                                                                                                Γραφές μεσοποτάμιων λαών

 

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!