"Γιατί ξυπνάς στη ζωή
και χαιρετάς το φως μ' ένα ξεφωνητό
μοχθηρίας και πόνου;
Γιατί δε χαμογελάς όταν το δώρο
της ζωής είναι η ίδια η χαρά;
Γεννιόμαστε σαν τα ζώα, εμείς,
από θεϊκό γένος και ανθρώπινη γενιά.
Κι έτσι αρχίζει η περιπλάνηση πάνω
σε ακανθώδεις θάμνους.
Ποδοπατάς τη σοδιά των άλλων, άλλοι
θα ποδοπατήσουν τη δική σου, για να
εξισωθεί η μοίρα.
Έτσι πάει το ταξίδι, μέχρι το θάνατό σου..."
-Ονειρόδραμα-
Αύγουστος Στρίνγκμπεργκ
Θεατρικός συγγραφέας (1849-1912)
-Τι εννοείτε; τον ρώτησα.
-Πρέπει να αποδεχτείς τον κόσμο με τους ρόλους των αντιθέσεών του, απάντησε, χαμογελώντας με ικανοποίηση, καθώς πίστευε ότι βρήκε την πηγή της δυστυχίας μου. Δεν περίμενε, όμως, τη δική μου αποστομωτική συνέχεια.
-Αν αποδεχτώ τον κόσμο έτσι όπως είναι... θα είμαι ευτυχισμένη, αλλά συνάμα αναίσθητη και αφομοιωμένη με την ασχήμια και πώς θα γίνει καλύτερος; Αν όλοι είναι ικανοποιημένοι με τους ρόλους των αντιθέσεων, τότε δε θα ψάχνει κανείς για τον Παράδεισο...
Δεν του άρεσαν τα λόγια μου... Ο ψυχολόγος με κοιτούσε με ύφος που πρόδινε οίκτο.
Ήξερε, ότι όσα χάπια και να συνταγογραφούσε, δε θα θεράπευαν την ευαίσθητη αντίληψη της ασθενούς του. Πίστευε, πως μόνο η αποδοχή των αντιθέσεων θα με έσωνε από το βάσανο των άστοχων σκέψεων και των περιττών συναισθημάτων. Οι συμπεριφορές, οι πράξεις και οι επιλογές των ανθρώπων δε χρειάζονται ανάλυση, εφόσον γίνει αποδεκτό από τον ασθενή το μοντέλο των ρόλων.
-Δε χρειάζεται να συμφωνείς με ό,τι συμβαίνει γύρω σου, αρκεί να το αποδέχεσαι. Κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του ρόλο στην ανθρώπινη κοινωνία. Αν δεν το κατανοήσεις αυτό, θα έχεις πρόβλημα σε όλη σου τη ζωή, είπε ο επιστήμονας της ψυχικής υγείας.
-Ευχαριστώ, του είπα και τον αποχαιρέτησα με απογοήτευση. Τον άφησα στην ευτυχία του... Χαμογελούσε, λες και είχε κερδίσει μια άνιση μάχη, ενώ εγώ αισθανόμουν σαν να είχα πολεμήσει στο Βατερλό.
Μετά από μερικά χρόνια, διάβασα μια όμορφη παραβολή. Είδα τον κόσμο σαν μια τεράστια θεατρική σκηνή που διαδραματίζονται χιλιάδες ρόλοι. Επιτέλους, είχα καταλάβει τα λόγια του ψυχογιατρού... Έβλεπα γύρω μου Μήδειες, Οιδίποδες, Ριχάρδους Γ', Μάκμπεθ, Ιφιγένειες και πολυμήχανους θαλασσοπόρους που έψαχναν για την Ιθάκη. Η παραβολή του γέροντα και του σκορπιού άνοιξε την καρδιά μου σαν το στρείδι που ζητά το φως της αυγής.
Κάποτε, ένας γέροντας είδε έναν σκορπιό να πνίγεται σε μια μικρή λίμνη που είχε σχηματιστεί από τα απόνερα της ανοιξιάτικης βροχής. Έσκυψε και τον έβγαλε από το νερό με μεγάλη προσοχή, σώνοντάς τον από τον πνιγμό. Ο σκορπιός τον τσίμπησε με κακία και συνέχισε τον δρόμο του. Για κακή του τύχη ο σκορπιός έπεσε ξανά σε μια άλλη λίμνη και κινδύνεψε πάλι να πνιγεί. Ο γέροντας έτρεξε κοντά στον σκορπιό και τον έσωσε πάλι από τον θάνατο, μα, ο σκορπιός τον τσίμπησε ξανά, δίχως ίχνος ευγνωμοσύνης. Ένας περαστικός που είδε τη διάσωση του σκορπιού και την αγνωμοσύνη του, ρώτησε τον γέροντα με απορία: -Μα γιατί τον βοηθάς, αφού σε τσιμπά κάθε φορά που τον σώνεις; Ο γέροντας ήταν γαλήνιος και με σοφία που θα ζήλευαν πολλοί, απάντησε: -Αυτός είναι ο ρόλος μου... Να τον σώνω κάθε φορά που κινδυνεύει. Ο ρόλος ο δικός του είναι να με τσιμπά κάθε φορά που τον ευεργετώ.
Ο γέροντας ήξερε... ότι δεν πρέπει να λαχταρά κανείς έναν τέλειο κόσμο, γιατί έχει ήδη συντεθεί, παιχτεί και ειπωθεί σαν μια αρχαία τραγωδία ή ένα σαιξπηρικό έργο. Δεν έψαχνε εξήγηση για την παράνοια και την αδικία των άλλων, γιατί έπρεπε να ενσαρκώσει τον δικό του σημαντικό ρόλο. Ο γέροντας πάντα θα σώνει τον σκορπιό και ο σκορπιός πάντα θα τσιμπά τον ευεργέτη του, μέχρι τον θάνατό τους.
Τώρα ο ψυχολόγος είναι περήφανος για τη χρήσιμη συμβουλή του, ενώ ο ασθενής παίζει στη σκηνή του ονειροδράματος, ακολουθώντας το παράδειγμα του γέροντα, μέχρι να πέσει η αυλαία και γι' αυτό το ασήμαντο έργο...
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
