Έξω κρύο και βοριαδάκι.....μέσα ζεστή ατμόσφαιρα και αναμμένοι προβολείς.
Άλλο ένα απόγευμα Σαββάτου με περιμένει ο διάδρομος 9 για μια βουτιά στα ''ζεστά''....
Όσοι αγαπάτε το νερό καταλαβαίνετε...όσοι κρυώνετε μόνο που βλέπετε τη φωτογραφία τότε με θεωρείτε τρελή...μια τρέλα που με κρατάει στη ζωή και με αφήνει μακριά από την ανία του Σαββατοκύριακου. Ο καναπές δε με κρατάει....δε θέλω να βλέπω Αννίτα Πάνια! Ετοιμάζω το ποδήλατό μου και την αθλητική μου τσάντα. Όλα έτοιμα! Μαγιό, γυαλάκια, σκουφάκι, βατραχοπέδιλα και ''χεράκια'' με περιμένουν για μια ακόμα προπόνηση στο νερό. Μου θυμίζουν τα νιάτα μου, μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια και την ομάδα μου τον Πειραϊκό. Όταν πέφτω στο νερό όλα γίνονται ξεκάθαρα....Εδώ θέλω να βρίσκομαι. Εδώ νιώθω καλά ακόμα και σε αυτή την ηλικία. Τελικά έχω καταλήξει πως αθλητής ''γεννιέσαι''. Μπορεί να ''γίνεσαι'' με προπονήσεις και άλλων ειδών βοηθήματα, αλλά τη φλόγα δεν την έχει ο καθένας. Την κατέχει μόνο αυτός που ζει και αναπνέει για τον αθλητισμό. Αυτός που δεν μπορεί να ζήσει μακριά από γήπεδα, γυμναστήρια και πισίνες. Αυτός που δεν κουράζεται πότε ψυχικά από προπονήσεις όσα χρόνια και να περάσουν γιατί είναι τρόπος ζωής. Μου αρέσει η πάλη με το νερό. Η ταχύτητα στο ελεύθερο και η προώθηση στο πρόσθιο. Η βαθιά βουτιά στο γαλάζιο πυθμένα της πισίνας και η ανάδυση για ανάσα στην επιφάνεια. Όσο περνάνε τα χρόνια το αποδέχομαι όλο και πιο πολύ. Αγαπώ τα γήπεδα και τον αθλητισμό. Είμαι ένας άνθρωπος που βαριέται οικτρά τις καφετέριες και την αδράνεια. Ζω και συντηρούμαι μέσα από την άσκηση. Για μένα η ενασχόληση αυτή δεν είναι επάγγελμα, αλλά το φυσικό μου περιβάλλον. Θυμάμαι τα λόγια ενός προπονητή μου, που με είχε δει τυχαία να παίζω ποδόσφαιρο με άλλα παιδάκια μετά την προπόνηση. Με πλησίασε και μου είπε στο αυτί: ''Ο αθλητής που είναι πραγματικό ταλέντο είναι αυτός που είναι καλός σε όλα τα αθλήματα''. Πόσο δίκιο είχε...έχω παίξει σχεδόν όλα τα αθλήματα και σε όλα ήμουν καλή.... Τα λόγια του επιβεβαιώνουν την υποψία μου και αυτό που νιώθω. Σπίτι μας είναι εκεί που νιώθουμε ευτυχισμένοι, δυνατοί και ικανοί. Όταν το νιώθεις στο αίμα σου όλα είναι ξεκάθαρα. Πολλοί βλέπουν τον αθλητισμό μόνο σαν επάγγελμα γιατί σπούδασαν κατά τύχη γυμναστές ή προπονητές. Αυτούς τους καταλαβαίνω από μακριά πια...φαίνονται σαν τη μύγα μεσ΄το χλώριο....Όπως καταλαβαίνω κι αυτούς που έχουν τη φλόγα του γεννημένου αθλητή, τους τρελούς σαν κι εμένα...
Όμως η ώρα πέρασε. Χαιρετώ το νερό και κατευθύνομαι προς τα αποδυτήρια. Νιώθω ικανοποίηση και χαρά. Γαλήνη και ένα μικρό φτερούγισμα στην καρδιά. Δεν είναι παθολογικό. Είναι από χαρά και κρυφή περηφάνια. Η ανάμνηση μιας υπόσχεσης που πήρα πριν από 33 χρόνια όταν ήμουν 5 ετών. Ήξερα από πολύ μικρή με τι ήθελα να ασχοληθώ και είχα πάρει όρκο να μην εγκαταλείψω ποτέ τη μεγάλη μου αγάπη. Μέχρι στιγμής τα έχω καταφέρει. Μου μένουν άλλα 33 χρόνια για να αποδείξω στον εαυτό μου πως είχα δίκιο και με μια βουτιά στα ''ζεστά'' θα πορευτώ μέχρι να έρθει το τέλος.
Γιατί αυτό που αγαπάς είναι τελικά σκοπός ζωής...
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
