Καλοκαίρι 2013. Τέλος Αυγούστου. Παραθέριζα στο εξοχικό μου σε ένα χωριό της Σαλαμίνας. Ήταν 7 και μισή το απόγευμα και περπατούσα στην παραλία. Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένα μεγάλο αντικείμενο στη θάλασσα και χτυπάει με ορμή στα βράχια λόγω του μεγάλου κυματισμού. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εστιάζω το βλέμμα μου στο αντικείμενο και καταλαβαίνω οτι μοιάζει με άνθρωπο διότι αρχίζουν να διακρίνονται τα μαλλιά. Έχοντας μια πρώτη εικόνα σε κλάσματα δευτερολέπτου αρχίζει ο εγκέφαλος μου να συνειδητοποιεί ότι το αντικείμενο φοράει ρούχα και είναι γυναίκα μεγάλης ηλικίας.
Χωρίς να χάσω λεπτό βγάζω τα παπούτσια μου και πέφτω στη θάλασσα και με δυσκολία λόγω της απογευματινής ''μπουκαδούρας'' προσεγγίζω το θύμα το οποίο ήταν παθητικό με το κεφάλι στο νερό. Προσπαθώ να το τραβήξω στην ακτή αλλά είναι αδύνατον! Η γυναίκα έχει ήδη πνιγεί και είναι τόσο βαριά που μοιάζει με κήτος. Φωνάζω για τοπική βοήθεια και ένας περαστικός κύριος με βλέπει και σπεύδει προς το μέρος μου. Τραβώντας και οι δύο την πνιγμένη κυρία καταφέρνουμε να την πάμε στα ρηχά. Βάζοντας δύναμη την βγάζουμε στη στεριά και την γυρίζουμε ανάσκελα. Το θέαμα ήταν τραγικό... Η γυναίκα ήταν πρησμένη και μελανή. Είχε γδαρσίματα στο πρόσωπο της και ήταν γέματη με νέρο. Δεν μπορούσαμε να την αναγνωρίσουμε. Προσπάθεια με ΚΑΡΠΑ δεν έγινε γιατί η γυναίκα φαινόταν ότι ήταν νεκρή αρκετή ώρα. Ειδοποιήσαμε το ΕΚΑΒ το οποίο δυστυχώς την παρέλαβε με καθυστέρηση μιας ώρας διότι το χωριό είναι μακριά από την πόλη της Σαλαμίνας. Αναγκάστηκα να δώσω κατάθεση για το συμβάν στις τοπικές αρχές, αλλά καθ' όλη την διάρκεια της περιπέτειας αυτής με βασάνισε που δεν είχε αναγνωριστεί η κυρία.
Σε αυτό το χωριό όλοι είμαστε σαν μια μεγάλη οικογένεια και είμαστε γείτονες για πολλά χρόνια. Γύρισα σπίτι μου αργά το βράδυ και δυσκολευόμουν να κοιμηθώ από το σοκ. Προσπαθούσα να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη. Ποια θα μπορούσε να είναι; Ποια συνηθίζει να κολυμπά αυτήν την ώρα; Μήπως ήταν περαστική από το μέρος και άγνωστη στην περιοχή;
Και ξαφνικά θυμήθηκα.....
Μόνο μια μεγάλη κυρία με αυτά τα χαρακτηριστικά θα μπορούσε να μοιάζει με το τραγικό πνιγμένο πρόσωπο που είδα. Πρωί-πρωί την επόμενη ημέρα και χωρίς να έχω κοιμηθεί καθόλου αναχωρώ για το αστυνομικό τμήμα στην πόλη.
Αναφέρω το όνομα της στον Αξιωματικό υπηρεσίας και αμέσως ειδοποιεί τις κόρες της αδικοχαμένης γυναίκας, οι οποίες μαρτυρούν με αγωνία ότι την καλούσαν επανειλημμένα στο τηλέφωνο και δεν απαντούσε.
Το μυστήριο λύθηκε! Η αγαπημένη μου κυρία Φρόσω πνίγηκε κάνοντας αυτό που λάτρευε στο μέρος που αγαπούσε για χρόνια. Η νεκροψία έδειξε ότι ήταν καθαρός πνιγμός. Η κυρία παρά τα 84 χρόνια της ήταν υγιέστατη χωρίς παθολογικά ευρήματα επειδή κολυμπούσε συχνά και ήταν σε καλή κατάσταση. Τι οδήγησε λοιπόν στον πνιγμό; Μια υπόθεση είναι ο έντονος κυματισμός να την οδήγησε κοντά στα βράχια και να χτύπησε με ορμή χάνοντας τις αισθήσεις της γι' αυτό και ήταν χτυπημένη αρκετά. Μπορεί να είχε μια μικρή αδιαθεσία η οποία της προκάλεσε πανικό. Μια κράμπα ίσως....
Την κυρία Φρόσω την ήξερα από μικρό παιδί. Ήταν καλή κολυμβήτρια. Τη θυμάμαι να μου φωνάζει στην παραλία να μην κάνω βουτιές και να με χαιρετά με χαμόγελο καμαρώνοντας μετέπειτα τα παιδιά μου.
Μακάρι να υπήρχε ναυαγοσώστης εκεί.
Μακάρι να υπάρχει παντού ναυαγοσώστης. Κι αν δεν υπάρχει μην κολυμπάτε μόνοι σας, ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι. Ο θάνατος από πνιγμό είναι οδυνηρός και άσχημος.
Καλό δρόμο κυρία Φρόσω...θα σε θυμόμαστε πάντα χαρούμενη να κολυμπάς στο μέρος που αγάπησες.....
Δυστυχώς ήσουν το πρώτο μου θύμα.....
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
