Έχω αναφέρει πολλές φορές ότι η ναυαγοσωστική θα μπορούσε να μην είναι επάγγελμα.
Θα μπορούσαμε όλοι οι πολίτες να εκπαιδευτούμε εώς ένα βαθμό για να μπορούμε να προσφέρουμε βοήθεια στον συνάνθρωπό μας. Δυστυχώς όμως δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Υπάρχουν πολίτες οι οποίοι όταν συμβεί ένα περιστατικό όχι μόνο δε θέλουν να βοηθήσουν αλλά απομακρύνονται διακριτικά φοβούμενοι την ευθύνη, κάτι που δείχνει ξεκάθαρα ότι οι χαρακτήρες των ανθρώπων διαφέρουν σημαντικά.
Όσοι από εμάς έχουμε ασπαστεί τη φιλοσοφία της προσφοράς και έχουμε αναλάβει την ευθύνη να βοηθήσουμε να επιβιώσει μια ζωή, οφείλουμε να έχουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά τα οποία θα αρμόζουν στην παρουσία και στην εικόνα μας.
1ον . Φυσική κατάσταση-τρόπος ζωής
Καλό θα είναι όλοι οι επαγγελματίες ναυαγοσώστες να ακολουθούν αθλητική ζωή. Να προσέχουν την εμφάνισή τους, να μην πίνουν αλκοόλ και να μην καπνίζουν τουλάχιστον εν ώρα εργασίας και να αθλούνται συστηματικά. Έτσι βοηθούνται οι ίδιοι αλλά θα είναι και σε θέση να βοηθήσουν όταν προκύψει ανάγκη. Επίσης, ο κόσμος αλλιώς εμπιστεύεται έναν ναυαγοσώστη που δείχνει γυμνασμένος και σωστά ''στημένος'' και αλλιώς έναν ο οποίος δεν μπορεί να σηκωθεί και να τρέξει λόγω της μεγάλης κοιλιάς που διαθέτει.
2ον . Θέμα συμπεριφοράς.
Δε νοείται να υπάρχει αγενής ναυαγοσώστης. Στα πλαίσια της φιλοσοφίας της προσφοράς οφείλει να είναι άκρως ευγενικός και πρόθυμος να μιλήσει και να κατατοπίσει/συμβουλέψει τον οποιοδήποτε. Από το μικρό παιδάκι εώς τον ηλικιωμένο παππού που έχει πρόβλημα ακοής. Να γίνεται αγαπητός και να προσπαθεί να προβλέψει κινδύνους που μπορεί να παρουσιαστούν στη βάρδια του.
Πέρα όμως από βάρδιες, μισθούς και ασφάλιση, η ναυαγοσωστική είναι τρόπος ζωής και όσοι τον υιοθετούν ξέρουν ότι είναι ναυαγοσώστες και μετά το πέρας του ωραρίου εργασίας τους, πληρωμένοι ή απλήρωτοι, είναι έτοιμοι να σώσουν αυτόν που θα κινδυνέψει ανά πάσα στιγμή διότι κατέχουν τη γνώση. Είναι θέμα ψυχής και τρόπου σκέψης η οποία γίνεται καθήκον.
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
