Όπου υπάρχει μεγάλη αγάπη,
υπάρχουν πάντοτε
θαύματα"
Willa Cather
Αμερικανίδα
αρθρογράφος
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την ημέρα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ο
Δημότης" το άρθρο "Αιέν Αριστεύειν Ελένη". Η δημοσιογραφική μου
μητέρα, η ιδιοκτήτρια της πειραϊκής εφημερίδος, η κυρία Κρυσταλλία Ραΐση, με
ιδιαίτερη χαρά κι υπερηφάνεια έγραψε ένα άρθρο αναφερόμενη στο αγαπητό της
"παιδί" με άφθονο το αίσθημα της στοργής, πλημμυρισμένη από το ζεστό
μητρικό της ένστικτο.
Ήμουν 16 χρονών
όταν πάτησα στο πλατύσκαλο του "Δημότη". Ήταν Σεπτέμβριος του 1992.
Ξύπνησα νωρίς εκείνο το πρωί και διάβασα γρήγορα τα μαθήματά μου. Μαθήτρια της
Ά Λυκείου στο 1ο Λύκειο Πειραιά, ήμουν απογευματινή στο σχολείο κι έτσι είχα
όλο το πρωινό στη διάθεσή μου για να φέρω εις πέρας το σχέδιο που τριβέλιζε το
μυαλό μου για αρκετό καιρό εκείνη την εποχή... Έβαλα παραμάσχαλα ένα ντοσιέ με
δείγματα γραφής-σχολικές εκθέσεις που είχα μέχρι τότε στο ενεργητικό μου και με
το παιδικό θάρρος που διέκρινε την αγνή κι αισιόδοξη νιότη μου, πήρα το δρόμο
για την πιο παλιά εφημερίδα του Πειραιά! Μην έχοντας την παραμικρή ιδέα ποιους
πρόκειται να συναντήσω και εντελώς απληροφόρητη για τη λαμπρή πορεία που είχε διαγράψει στον
πειραϊκό χώρο η εφημερίδα, χτύπησα την πόρτα του Δημότη στην οδό
Υψηλάντου... Η πόρτα άνοιξε
διάπλατα και η κυρία Ραΐση υποδέχτηκε το ανήσυχο πιτσιρίκι με ευγένεια και
ενθουσιώδη περιέργεια στο ιστορικό τυπογραφείο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη λάμψη και
τη δυναμικότητα αυτής της αξιαγάπητης γυναίκας που από εκείνη την ημέρα της γενναίας επίσκεψης με αγκάλιασε δείχνοντας σεβασμό, διώχνοντας ως δια μαγείας
το φόβο που είχε κυριέψει την άπειρη μορφή μου. Με ρώτησε το λόγο της επίσκεψης
κι εγώ κόκκινη από ντροπή μα αποφασισμένη να μην κάνω πίσω, άφησα το ντοσιέ με
τις εκθέσεις μου πάνω στο γραφείο της. Αμέσως μετά αναφέρθηκα στα κολακευτικά
λόγια της καθηγήτριάς μου, της κυρίας Αργίτη (1ο Πειραιά τότε), που επαινούσε τα
γραπτά μου διαβλέποντας την υπόσχεση μιας καλής γραφής, αρχής γενομένης από την καλή βαθμολογία των εκθέσεών μου. Της είπα επίσης πως αποζητούσα να γράψω δημόσια
για να ακουστούν οι απόψεις μου στον κόσμο, μήπως και καταφέρω να κάνω τους ανθρώπους
καλύτερους (ονειροπόλα από κούνια). Η κυρία Λίτσα εξεπλάγην μα δεν με αποπήρε
για το μεγαλεπήβολο όραμά μου. Χαμογελαστή και καλοσυνάτη όπως ήταν, μου είπε
πως θα χαιρόταν πολύ να συνεργασθεί μαζί μου και πως θα 'πρεπε να συμφωνήσουμε
την αμοιβή μου. Πρότεινε μέχρι να ενηλικιωθώ να πληρώνομαι μηνιαίως με δωρεάν
εισιτήρια για διάφορες εκδηλώσεις και πολιτιστικά δρώμενα που λάμβαναν χώρα
στα θέατρα και στις δημοτικές αίθουσες του Δήμου Πειραιά. Δώσαμε τα χέρια κι
ενώ πετούσα απ' τη χαρά μου, επικυρώσαμε τη συμφωνία με τη δέσμευση από μέρους
μου να προμηθεύω την εφημερίδα με ένα άρθρο την εβδομάδα. Έτσι το πιτσιρίκι που
πέρασε το κατώφλι σαν σχολιαρόπαιδο, χρίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά ως η νέα και πολλά υποσχόμενη αρθρογράφος της πιο φημισμένης εφημερίδας του Πειραιά. Έφυγα
τρέχοντας από το τυπογραφείο γεμάτη από ιδέες και όνειρα κι έφτασα στο σπίτι και
ρίχτηκα μανιωδώς στο γράψιμο. Όταν είδα δημοσιευμένο το πρώτο μου άρθρο,
χοροπηδούσα στο δωμάτιό μου και δεν χόρταινα να βλέπω το όνομά μου να δεσπόζει
έντονο και μεγαλοπρεπές-για τα δικά μου μάτια- κάτω από τις σκέψεις και τα
συναισθήματά μου.
Από τότε πέρασαν
25 χρόνια και η συμφωνία άλλαξε μέσα στη ροή του χρόνου (λόγω αμέτρητων υποχρεώσεων γράφω όποτε μπορώ) όμως η αγάπη που πήρα από την οικογένεια του Δημότη που
όσο μεγάλωνα εγώ τόσο δυνάμωνε κι αυτή, έγινε έκτοτε μια ισχυρή
οικογενειακή φιλία που με συντροφεύει σε όλες τις δραστηριότητές μου και στις
σημαντικότερες στιγμές της ζωή μου, με αποκορύφωμα το άρθρο-φόρο τιμής της κυρίας Ραϊση στην
πολυετή σχέση μας! Η κυρία Ραΐση όλα
αυτά τα χρόνια δεν λογόκρινε ποτέ τα άρθρα μου και δεν άλλαξε ούτε μία λέξη από
τα γραπτά μου, που ίσως μερικές φορές να έδειχναν άπειρα και τολμηρά και να
χρειάζονταν περαιτέρω επεξεργασία από μια πιο έμπειρη πένα. Αντιθέτως εκείνη με ενθάρρυνε για
την ευαισθησία μου και προωθούσε με θέρμη τα προοδευτικά άρθρα μου που τα
χαρακτήριζε τότε ο έντονος αυθορμητισμός του νεαρού της ηλικίας μου. Όταν τη
ρωτώ καμιά φορά τι την ώθησε να δώσει βήμα και δημοσιογραφική φωνή σε ένα μικρό
κοριτσάκι, εκείνη το ίδιο διορατική και στοχαστική όπως τότε μου απαντά δίχως
να κάνει δεύτερη σκέψη: "Μου άρεσαν τα γραπτά σου για τη φρεσκάδα τους κι
εκτίμησα το θάρρος σου και την αγάπη σου για τη γραφή..."
Συγκινούμαι όταν
ανατρέχω στο παρελθόν στα χρόνια που έγραφα με πάθος στις στήλες του Δημότη.
Άφησα το όνομά μου κάτω από εκατοντάδες άρθρα στο πλούσιο αρχείο της εφημερίδας
χάρις στην αγάπη αυτής της αξιοθαύμαστης γυναίκας. Δεν προβάλω το άρθρο αυτό για
να ευλογήσω τα γένια μου. Θέλω να εκφράσω δημόσια την ευγνωμοσύνη μου για τη
ζεστή συντροφιά και την αληθινή αγάπη που έλαβα σε αυτήν τη δεύτερη οικογένεια
που στα χρόνια της αθωότητάς μου με βάπτισε με την εκτίμησή της στη χάρη μιας ακμαίας αρθρογράφου, κάνοντας τ' όνομά μου γνωστό σε ολόκληρο τον Πειραιά.
Αγαπημένη μου κυρία Λίτσα, σας ευχαριστώ που
με βάλατε στην καρδιά σας και δώσατε αξία σε ένα ρομαντικό πιτσιρίκι που
αποζητούσε να εκφράσει τις ανησυχίες του στον κόσμο. Τώρα μεγάλωσα και
σας ευγνωμονώ, αναπολώντας το μελάνι και τη μυρωδιά του χαρτιού που πάνω του
ψήθηκα, εξελίσσοντας τις δυνατότητες της παρανοϊκής γραφής μου...
Θα θυμάμαι πάντοτε εκείνη την
ευλογημένη μέρα της γνωριμίας μας!
Με πειραϊκούς
χαιρετισμούς κι αμέριστη αγάπη...
Ελένη Ψαρρά
"Το παιδί
σας"
