Όμως την ίδια στιγμή ο νόμος απαγορεύει ο ναυαγοσώστης να κάνει ο ίδιος την ένεση στο θύμα αλλά θα πρέπει να ψάξει να βρεί γιατρό στο χώρο για να εκτελέσει την ένεση ο γιατρός.
Αν η τύχη χαμογελάσει στο θύμα και υπάρχει γιατρός τότε όλα θα πάνε καλά. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει κανείς να κάνει την ένεση; Το δίλημμα έχει ως εξής: Στις ελληνικές ταινίες του '50 ακουγόταν συχνά η ατάκα: ''Γαμπρός ή μακαρίτης;''. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και σε αυτήν την περίπτωση με το ερώτημα να διαμορφώνεται για το ναυαγοσώστη ως: ''Ήρωας ή παράνομος;''
Η χρήση και η εκτέλεση ενέσιμου φαρμάκου σε ασθενή απο άτομο το οποίο δεν έχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ιατρού θεωρείται αντιποίηση ιατρικού επαγγέλματος και διώκεται νομικά αν ο ασθενής έχει κακή κατάληξη. Τι θα κάνει όμως κάποιος ο οποίος βασανίζεται εκείνη την ώρα απο τη συνείδηση του; Θα αφήσεις κάποιον αβοήθητο ή θα προσπαθήσεις να τον σώσεις; Ο νόμος λεεί να μην γίνει ένεση και να διακομίστει άμεσα στο ιατρικό κέντρο.
Σε περίπτωση ανακοπής μπορείς να προσπαθήσεις με ΚΑΡΠΑ μέχρι να βρεθεί γιατρός ή να έρθει το ΕΚΑΒ. Αν όμως ένα μικρό παιδάκι παρουσιάσει αλλεργικό σοκ από τσίμπημα μέλισσας και μέσα σε 10 λεπτά επιδεινωθεί και χρειαστεί άμεσα ένεση αδρεναλίνης, τι θα κάνεις ;
Αν το ξέρουν οι γονείς και έχουν μαζί τους την ένεση/στυλό τότε η ευθύνη βαραίνει τους ίδιους και γίνεται η ένεση. Αν το παιδάκι παρουσιάσει για πρώτη φορά αναφυλακτικό σοκ και έχεις εσύ μαζί σου την ένεση; Είναι μια κρίσιμη στιγμή γεμάτη αγωνία γιατί τα λεπτά μετρούν εις βάρος του ασθενή.
Τι θα έκανα εγώ......Θα ρωτούσα τους γονείς αν ο μικρός παίρνει φάρμακα ή αν είναι απολύτως υγιής. Στη συνέχεια θα συζητούσα μαζί τους αν επιθυμούν να γίνει η ένεση και αν συμφωνούσαν θα κάναμε την ένεση με κοινή ευθύνη παρουσία μαρτύρων.
Το φάρμακο της ένεσης/στυλό διαρκεί περίπου 20 λεπτά τα οποία βοηθούν το θύμα να διακομιστεί στο νοσοκομείο. Εκεί πρέπει να ενημερώνεται ο γιατρός στον οποίο δίνουμε την άδεια ένεση για να είναι γνώστης για το τι προηγήθηκε. Σε ασθενής που πέρνουν φαρμακευτική αγωγή για καρδιακά νοσήματα τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα. Μπορεί να προκληθούν παρενέργειες και μια τέτοια ένεση να αποβεί μοιραία και να μπλέξουμε άσχημα, αντιμετωπίζοντας τις κυρώσεις του νόμου.
Όπως και να έχει όμως το δίλημμα παραμένει όταν το πλησιέστερο ιατρικό κέντρο απέχει αρκετά και ο ασθενής είναι ήδη σε άσχημη κατάσταση....
Παρακάτω δίνω κάποιες πληροφορίες για την ένεση/στυλό η οποία δίνει λίγο χρόνο στο θύμα για να διακομιστεί στο νοσοκομείο σε περίπτωση αλλεργικού σοκ.
Το βίντεο δείχνει ακριβώς την χρήση και τον τρόπο εκτέλεσης.
Όταν ένας άνθρωπος παρουσιάσει τροφική αλλεργία ή αλλεργία απο τσίμπημα υμενόπτερου δλδ μέλισσας ή σφήγγας, δίνουμε αμέσως ένα χάπι κορτιζόνης για να καθυστερήσουμε τα συμπτώματα. Αν όμως η επιδείνωση είναι ραγδαία και προχωρά σε αναφυλακτικό σοκ τότε πρέπει να γίνεται ένεση αδρεναλίνης γιατί ο ασθενής κινδυνεύει να καταλήξει εντός σύντομου χρονικού διαστήματος. Αν δεν υπάρχει γιατρός να κάνει ενδομυϊκή ένεση, τότε θα πρέπει να γίνεται μια ένεση/στυλό (EpiPen-Anapen) η οποία θα σταματήσει τη ραγδαία αναφυλαξία για λίγα λεπτά. Η ένεση αυτή γίνεται στο εξωτερικό μέρος του μηρού.
Αν δεν υπάρχει ένεση δέστε ένα κομμάτι ύφασμα ή ένα λάστιχο πάνω από το τσίμπημα ώστε να περιοριστεί όσο το δυνατόν η απορρόφηση του δηλητηρίου του εντόμου.
Θα πρέπει να χαλαρώνετε το λάστιχο για λίγο κάθε 5 λεπτά και να το ξαναδένετε ώστε να μην εμποδίζεται τελείως η κυκλοφορία. Τοποθετούμε τον ασθενή έτσι ώστε το μέρος του τσιμπήματος να είναι χαμηλότερα από την καρδιά. Τα συμπτώματα που πρέπει να μας ανησυχούν είναι το οίδημα στο λάρυγγα, ένα βράχνιασμα και εν συνεχεία μια καυτή μάζα στο βάθος του λάρυγγα.
