Για τους μαθητές μου..
"Ο άνθρωπος αναγεννήθηκε όταν
για πρώτη φορά, μπροστά σε έναν
νεκρό, αναρωτήθηκε: «γιατί;»"
Αντρέ Μαρλώ
Γάλλος συγγραφέας-πολιτικός
Τα περισσότερα αμερικανικά βιβλία προνοσοκομειακής φροντίδας (π.χ Phtls), αναφέρουν πως ο όρος «ατύχημα» που επικρατεί κατά συνήθεια στην Ευρώπη, δεν υφίσταται και δεν είναι αποδεκτός από τους επαγγελματίες υγείας και τους διασώστες της Αμερικής.
Συγκεκριμένα ο σύλλογος διασωστών της Αμερικής (ΝΑΕΜΤ), γνωστοποιεί πως δεν συμφωνεί με την απόδοση της έννοιας της «κακιάς στιγμής» που χρησιμοποιείται από τον υπόλοιπο κόσμο για συναισθηματικούς λόγους. Δεν μπορούν να δεχτούν ως εξήγηση ότι κάποιο αόρατο χέρι αποφασίζει ποιος θα πεθάνει και ποιος θα τραυματιστεί ορίζοντας με μεταφυσική συνέπεια τη μοίρα των ανθρώπων.. Ευθύνη για την κατάληξη ενός περιστατικού, λένε, έχει πάντοτε ο εμπλεκόμενος ανθρώπινος παράγοντας εκτός από τις περιπτώσεις των γεωλογικών φαινομένων. Γι’ αυτό το λόγο για να περιγράψουν ένα τραυματικό ή θανατηφόρο περιστατικό χρησιμοποιούν τον όρο «συμβάν». Για την αιτιολογία και την αποτίμηση ενός συμβάντος, επικεντρώνονται στην έλλειψη προσοχής, ενημέρωσης και παιδείας των θυμάτων, ιδιαίτερα στα τροχαία και στα περιστατικά που λαμβάνουν χώρα στο νερό. Επειδή λοιπόν υποστηρίζουν πως για όλα ευθύνεται ο άνθρωπος, έχουν ριχτεί στην εκστρατεία της ενημέρωσης των πολιτών με σεμινάρια και καμπάνιες διάδοσης των κανόνων ασφαλείας.
Η αλήθεια είναι πως όταν βρεθείς μπροστά σε ένα θύμα για πρώτη φορά, αυτή θα είναι η αρχή για την ολική μεταμόρφωση του χαρακτήρα σου. Η εικόνα ενός τραυματισμένου ή νεκρού ανθρώπου σε προτρέπει ν' αναρωτηθείς τι θα μπορούσε να είχε γίνει για να αποφευχθεί η τραγική κατάληξη του περιστατικού που κλήθηκες να αντιμετωπίσεις. Είναι πραγματικά σαν να αναγεννιέσαι και να αναστυλώνεσαι ζητώντας από τον εαυτό σου να γίνει πιο υπεύθυνος ώστε να βρεθεί ο τρόπος να μην χάνονται άδικα οι άνθρωποι. Δεν μεταμορφώνεσαι μόνο από τη θετική κατάληξη ενός συμβάντος όταν αντικρίζεις το μεγαλείο της ζωής στα μάτια του θύματος που επανέρχεται και διασώζεται. Ισάξιο αντίκτυπο εσωτερικής αναζήτησης βιώνεις όταν το θύμα δεν «τα καταφέρνει» καθώς η συνείδησή σου σε οδηγεί ν’ αναρωτηθείς «γιατί;» Γιατί να συμβεί; Τι κρύβεται πίσω από την τραγική κατάληξη αυτού του ανθρώπου; Τι δεν πήγε καλά; Τότε αρχίζεις να μεταμορφώνεσαι σε έναν συνειδητοποιημένο διασώστη που θα προχωρήσει στα επόμενα συμβάντα με κρίση και υπευθυνότητα, προσπαθώντας να σώσει τα θύματά του όχι μόνο όταν αυτά κινδυνεύουν αλλά κι όταν αγωνίζεται για την προληπτική αντιμετώπισή τους, συμμετέχοντας σε σχετικές δραστηριότητες εκπαίδευσης των πολιτών. Κι όλα αυτά θα ξεκινήσουν μόνο όταν θ’ αναρωτηθείς «γιατί;» Αυτό το τόσο σημαντικό ερωτηματικό μόριο μετατρέπεται σε κινητήριο μοχλό σκέψης και προβληματισμού.
Ας μην ξεχνάμε πως δεν πρόκειται για ατυχείς στιγμές που επιφυλάσσει η κακή μας μοίρα. Είναι καταστάσεις που προέρχονται από έλλειψη ειδικής γνώσης και προληπτικής αντιμετώπισης.
