"Έχω μια τίγρη μέσα μου άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ...
Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά
με σπρώχνει να περάσω
για να την αγκαλιάσω στον
πιο τρελό χορό"
Χαΐνης Δ. Αποστολάκης
Τραγουδοποιός
Διατηρώ ακόμη την ικανότητα να κοιτάζω πίσω στον χρόνο και να αισθάνομαι την έξαψη των 15 και 20 χρόνων, μέσα από μια φευγαλέα σαπουνόφουσκα ανάμνησης. Θυμάμαι τη φρεσκάδα και το ανυπόμονο φτερούγισμα στο στήθος και την έντονη πεποίθηση πως η ελπίδα θα φωλιάζει πάντοτε στα σωθικά μου. Ήμουν ατρόμητη! Ήξερα πως ό,τι και να συνέβαινε στη ζωή μου, μπορούσα να το αντιμετωπίσω και ριχνόμουν με όρεξη να κατακτήσω τ’ απόρθητα κάστρα που φυλάκιζαν τα όνειρά μου. Κυριευόμουν από μια διαρκή πείνα και καθώς ανάσαινα με ασυγκράτητη αισιοδοξία τον αέρα των νιάτων μου, εκείνος με δρόσιζε γενναιόδωρα κι ευλογημένα.
Θα πει κανείς: «Έτσι είναι τα νιάτα». Εγώ θα πω πως κάθε γενιά νέων ανθρώπων είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Η ίδια ανησυχία να κατατρώει την καρδιά μα αλλιώτικες αξιώσεις και μεταλλαγμένες ηθικές αξίες που προσαρμόζονται στα σημεία των καιρών.
Θυμάμαι πως είχα μέσα μου μια τίγρη που βασανιζόταν από απόκοτα οράματα και με τραβούσε να πηδήξω από λαγκάδια και γκρεμούς για να ταΐσω την αχόρταγη ανάγκη της για ζωή. Αυτό το ξέφρενο ξέσπασμα δύναμης και αστείρευτης αντοχής χρειαζόταν επειγόντως έναν προσδιορισμό και μια κατεύθυνση για να κατευνάσει την ιλιγγιώδη λαιμαργία μου. Κατάφερα να βρω τον δρόμο μου μέσα στις αρένες του αθλητισμού κι ανατράφηκα από τους τρυφερούς, φανταστικούς κόσμους των λογοτεχνικών βιβλίων έχοντας για τροφή τις διδαχές και τις ευαισθησίες που κρύβονται στις ιστορίες, μεγαλώνοντας όμως υπό τον αυστηρό ζυγό της αυτοπειθαρχίας που γαλουχεί τον αθλητή. Σε κάθε βήμα γνώριζα τον εαυτό μου και κάθε τόσο τραβούσα τα λουριά της αχαλίνωτης ανησυχίας του χαρακτήρα μου.
Μια μέρα κοίταξα κατάματα τον κόσμο και αποφάσισα να τιθασέψω την τίγρη μου προσφέροντας τη δύναμή της στους ανθρώπους. Τ’ αγρίμι που γρύλιζε σπαρακτικά και ζητούσε να κατασπαράξει τον κόσμο, ημέρεψε με την αγάπη και την ευγενική έκφραση του σεβασμού στον συνάνθρωπο.
Σήμερα κάθομαι δίπλα από τη σιωπηλή μου τίγρη και παρατηρούμε μαζί τα πεινασμένα αγρίμια της νέας εποχής και είναι αρκετές εκείνες οι φορές που μας τρομάζουνε… Ακούμε να αναπτύσσουν σκοτεινές θεωρίες που ενισχύουν τη φιλοσοφία του Χάους. «Μας παραδώσατε έναν χαοτικό κόσμο και ανάλογα θα συμπεριφερόμαστε» μου λένε…
Προσπαθώ να τους πείσω να στρέψουν την τίγρη τους σε ηλιοφώτιστα μονοπάτια, μακριά από τ’ απύθμενο σκοτάδι. Μπορώ να τους δείξω και να τους διδάξω τις δυνατότητες που έχει η τίγρη μα δεν μπορώ να πάρω την απόφαση γι’ αυτούς… Είναι επιλογή τους! Πρέπει να μάθουν να ταΐζουν το αγρίμι τους με το συναίσθημα, για να ημερέψουν τα φριχτά ένστικτα που θα ξεπηδούν συνεχώς μέσα τους, καθώς βαδίζουν σε μια κοινωνία που πλησιάζει επικίνδυνα στην κοίτη της κινούμενης άμμου του σκότους. Το σαρκοβόρο αρπακτικό που στοιχειώνει και καιροφυλακτεί καρτερικά το νεανικό πνεύμα τους, πρέπει να πειστεί πως κάπου εκεί κοντά βρίσκεται εκείνος ο μικρός φεγγίτης που οδηγεί στο φως και στην ελπίδα, αρκεί μόνο να αποφασίσουν να τον ακολουθήσουν!
Τάισε τη λιμασμένη τίγρη με αγάπη κι ανακάλυψε τη δύναμη! Μόνο έτσι θα μεταμορφωθεί τ’ αγρίμι σε άξιο άνθρωπο και θα σωθεί ο κόσμος!
The power of love will save the world!
