Ποιός είναι ο σκοπός της ζωής; Ποιά η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους; Μπορούμε να διαλέξουμε πλευρά; Να αλλάξουμε συμπεριφορά και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Πόσο δύσκολο είναι να υιοθετήσουμε τη φιλοσοφία της προσφοράς στο συνάνθρωπο και να εντάξουμε την καλοσύνη στην καθημερινότητα μας; Πώς γίνεται κανείς καλός; Γεννιέται ή γίνεται; Μπορεί να διορθωθεί στην πορεία της ζωής του; Τα βιώματα βοηθούν όταν γίνονται μαθήματα; Όλα αυτά τα ερωτήματα διαμορφώνονται διαφορετικά για τον καθένα μας και ποικίλουν καθώς η πορεία του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική. Μέσα απο αυτήν όμως την διαφορετικότητα συναντάμε κοινά στοιχεία τα οποία μπορούν να οδηγήσουν στην πολυπόθητη αλλαγή. Η καλοσύνη και οι ευαισθησίες καλλιεργούνται από μικρή ηλικία. Αν έχεις καλή μαμά είσαι τυχερός. Το "σωστό μεγάλωμα" και η διδαχή ηθικών αξιών συμβάλλει στο να μπούν οι βάσεις για ένα όμορφο οικοδόμημα χαρακτήρα στο μέλλον. Όμως και αυτό δεν αρκεί από μόνο του γιατί η συνέχεια είναι ακόμη πιο δύσκολη. Μεγαλώνοντας ψάχνεις να βρείς το δρόμο σου και να χτίσεις το δικό σου "πύργο" χάνοντας πολλές φορές το δρόμο και διαλέγοντας λάθος πλευρά. Αν το καλό έχει ριζώσει καλά μέσα σου τότε κάποια στιγμή θα ανθίσει ο ανθός της καλοσύνης. Τα ερεθίσματα που θα συναντήσεις είναι η αιτία που θα σε στρέψουν προς το καλό ή το λάθος μονοπάτι. Όλα είναι θέμα επιλογής και τρόπου σκέψης. Στη δική μου ιστορία δύο ήταν οι παράγοντες που με ώθησαν να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη όσο προχωράω στη ζωή. Η σωστή παιδεία που έλαβα από τη μητέρα μου , η οποία λειτούργησε ως "εισαγωγή" για την ενασχόληση μου με τη ναυαγοσωστική, δείχνοντας μου την αγάπη για το συνάνθρωπο και η ναυαγοσωστική η οποία έβαλε στην ταυτότητα μου τη λέξη "διασώστης". Δεν ξεχνώ ποτέ τη φράση της μαμάς: "Πάντοτε να προσπαθείς να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου" που με προβλημάτιζε και με έφερνε στο φιλότιμο όταν φερόμουν άσχημα γεμίζοντας με ενοχές. Η ζωή μου και ο τρόπος σκέψης μου άλλαξαν δραματικά όταν έγινα ναυαγοσώστρια. Η εκπαίδευση στο νερό και στην "κούκλα" καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης με έκαναν να νιώσω χρέος και καθήκον μου να βοηθώ τους συνανθρώπους μου όταν αυτοί κινδυνεύουν αλλά και να έχω σωστή συμπεριφορά διότι πλέον υπηρετούσα ένα καλό σκοπό και εκπροσωπούσα ένα σημαντικό έργο. Πολλές φορές φαντάζομαι έναν κόσμο και μια κοινωνία που όλοι θα σκέφτονται με γνώμονα την καλοσύνη και θα δρούν ανάλογα για το κοινό καλό. Μόνο έτσι το ανθρώπινο είδος θα ανέβει σε άλλο επίπεδο. Διαφορετικά άτομα με κοινό παρανομαστή θα αποτελέσουν ένα δυναμικό σύνολο.Μπορούμε πάντα να ελπίζουμε και όταν συναντάμε το καλό στο δρόμο μας, οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει να λέμε : Σε ευχαριστώ που μου έσωσες τη ζωή, και με έκανες καλύτερο άνθρωπο......
