Ανάπηροι δραπέτες

" Άκουγα την καρδιά μου να λυγίζει,
να λυγίζει και να κάνει "κράκ"

σα μίσχος λουλουδιού που τόκοβαν

Πρόβαλλα τ' αγκάθια μου,

δεν πρόφθαινα όμως...

Έτσι μ' εξεχώρισαν πάντοτε οι ρίζες μου

έτσι πάλι πάντοτε άρχισε η εξορία μου

στα νησιά των άγονων γραμμών..."

-Υπό διωγμόν-

Στάυρος Βαβούρης

(1925-2008)

  Κυκλοφορούν ανάμεσά μας άνθρωποι που τους καταδιώκουν απόκοσμες σκιές. Υποχθόνια φαντάσματα του ερεβώδους παρελθόντος, όχι σαν εκείνο που επισκέφθηκε τον Σκρουτζ και επιθυμούσε να τον κάνει καλύτερο, μα σκοτεινά στοιχειά κρυμμένα κάτω από μεσαιωνικούς χιτώνες που επιδιώκουν να τους κάνουν χειρότερους και να βυθίσουν στο σκοτάδι κάθε καλό που κρύβουν μέσα τους εκείνοι που δραπέτευσαν. Κρύβονται πίσω από το παραβάν του χρόνου και τους παρακολουθούν. Περιμένουν στωικά με ένα μεμφιστοφελικό μειδιάμα στα χείλη και εμφανίζονται δίχως καμιά προειδοποίηση όταν οι δραπέτες ησυχάζουν τη συνείδησή τους. Φορτωμένοι με τον σκληρό άχθο των αναμνήσεων, κρατούν στα χέρια τους ένα κουτί με χιλιάδες RAM χωρητικότητας του άφθονου κακού τους. Είναι οι δήμιοι των ονειροπόλων, οι καταστολείς της χαράς, οι δαίμονες των άλλων διαστάσεων. 

  Ακόμη κι αν οι φυλακισμένοι καταφέρουν να ξεφύγουν από τα δεσμά τους, να διαφύγουν από κάθε στοιχειωμένο πέπλο και να αντικρίσουν θαύματα γεμίζοντας την ψυχή τους με μεγαλείο, οι σκιές συνεχίζουν την καταδίωξη σαν το γρηγορότερο τσιτάχ της ερήμου. Και οι δραπέτες τρέχουν να γλιτώσουν από την απογοήτευση της μαύρης επαναφοράς, διότι γνωρίζουν ότι έχουν σάπιες ρίζες, μουχλιασμένα θεμέλια και φοβούνται τον γυρισμό στα σκοτεινά δωμάτια της μνήμης τους. Είναι σημαδεμένοι με το στίγμα του στρατοπέδου συγκέντρωσης, θύματα του εγκλεισμού και του εκφοβισμού. Ακρωτηριασμένοι ανάπηροι άκαρδων βασανιστών, ευγνώμονες που σώθηκαν κι ανέβηκαν στο φως. Μετέτρεψαν το μίσος σε αγάπη, έμαθαν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, έδωσαν την ψυχή τους για να γίνει έδεσμα σε αυτούς που την είχαν ανάγκη, μα δε θα αγγίξουν ποτέ την τελειότητα... Οι σκιές πάντοτε καιροφυλακτούν για να τους ρίξουν στο χώμα, να πετσοκόψουν το ηθικό τους, να τους υπενθυμίζουν την πιθανότητα ότι θα επιστρέψουν στο κακό, ότι δε θα ξεφύγουν ποτέ από τη βαθιά οπή της παιδικής τους ηλικίας. Ταξίδεψαν στα αστέρια χωρίς διαστημόπλοιο μα το βαρυτικό πεδίο των τραυμάτων τους, τους παγίδεψε γύρω από τον ορίζοντα μιας παραδοξότητας. Διαγράφουν κυκλικές τροχιές μέχρι οι σκιές να τους φυλακίσουν ξανά εκεί που δεν υπάρχει φως. Μοιάζουν φυσιολογικοί μέχρι να φανεί η αναπηρία τους και να γίνει η αποκάλυψη των αδυναμιών τους στον κόσμο. 

  Ο χειρότερος εφιάλτης όλων όσων μεγάλωσαν στο σκότος κι ονειρεύτηκαν το φως είναι το καταραμένο πισωγύρισμα της μνήμης. Μια σκοτεινή ανάμνηση, μια κακή συμπεριφορά, ένα ξέσπασμα, μια δίνη ανεξήγητων σκέψεων, ένα μοιραίο "κλικ" και το σκοτάδι σκεπάζει πάλι τον δραπέτη. Καταδικασμένος να παλεύει με τις αναπηρίες του σε κάθε κάλεσμα του άρχοντα των σκουληκιών. Δεσμώτης του εαυτού του στηρίζεται στα δεκανίκια του και ξεκλειδώνει πάλι τη θύρα προς την ελευθερία. Θα συνεχίσει να υπάρχει και να τρέχει μέχρι να γίνει σκόνη το κακό με τον θάνατό του. Είναι το θήραμα στο κυνήγι των σκιών, ο ανάπηρος πολέμου μιας ανήθικης μάχης, το παιδί του δρόμου, ο ναυαγός στη θάλασσα της συναισθηματικής αδιαφορίας, ο φιλοξενούμενος στη Χώρα του Ποτέ, ο καταραμένος ποιητής της άδοξης μοίρας του, ο ασήμαντος κρίκος μιας κληρονομικής αλυσίδας, η μοναχική ψυχή στα στόματα των λύκων.

  Κι όμως... έτοιμος για μια νέα καταδίωξη, ώστε να μη νικήσει ποτέ το σκοτάδι...

*Για εκείνους που δραπέτευσαν και τρέχουν ακόμη μακριά από τις παγίδες που στήνει περίτεχνα το σκότος κάτω από τα πόδια τους... Run for your soul...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Προσμένοντας στο σκότος το φως της καλοσύνης

 

Χριστούγεννα

Και με πατεί κάθε αγριμιού και κάθε ανθρώπου

φτέρνα,

κ’ είμαι μια χώρα και το φως με λούζει

και η δροσιά,

σμίγουν αταίριαστες φωνές απάνου μου η ταβέρνα

πλάι πλάι κ’ η εκκλησιά

Είδωλα, δαίμονες, ξωθιές, φαντάσματα, σκυλιά,

της νύχτας μέσα μου ο λαός κυλιέται και κουνιέται

και μέσα στη χιλιόδιπλη καρδιά μου μια σπηλιά

και ένας Χριστός γεννιέται.

Κωστής Παλαμάς

(1859-1943)

Ποιητική συλλογή «Δειλοί και Σκληροί στίχοι» (1928)

Καλές γιορτές με αγάπη και γαλήνη!

Να είναι ευτυχές το νέο έτος, 2025!

Μερικές ακόμη γλυκές λέξεις

Aπό τα φιλαράκια μου στον Δημότη!

Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ! 

Συνέντευξη και κριτική για το βιβλίο «Υποθάλαμος»

 Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά για μένα να προσκληθώ για συνέντευξη και να απαντήσω τις ερωτήσεις του θεατρικού συγγραφέα Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη. Η φιλοξενία στην καλλιτεχνική ιστοσελίδα του ήταν μια όμορφη και ζεστή εμπειρία. 

Επίσης, τον ευχαριστώ από καρδιάς για την υπέροχη κριτική. Το ταπεινό βιβλιαράκι μου τράβηξε την προσοχή και η ζεστή καρδιά του εξωφύλλου του χαίρεται διπλά… 

Συνέντευξη:

http://methismenesistories.blogspot.com/2024/11/blog-post_27.html?m=1

Κριτική:

http://methismenesistories.blogspot.com/2024/11/blog-post_77.html

Χειμερινό ηλιοστάσιο

Το παιδί του σιωπηλού χειμώνα

Σιωπηρά βήματα πάνω στο χιόνι

ο άνεμος διώχνει τα χνάρια της γης

του ψύχους, της θλίψης το γυάλινο πιόνι

βαδίζει στο ρίγος της κρύας αυγής

Γυμνό κλωναράκι χωρίς αλκυόνη

κρυστάλλινο άλγος το φως της ψυχής

τα χείλη σκεπάζει μια άσπρη σινδόνη

οι κρύες ανάσες πηγές μιας ευχής

Παιδί της σιωπής, του άδειου χειμώνα

λευκή οπτασία ερεβώδους οργής

ψάξε τις νύχτες σε κάθε λειμώνα

τα έρημα ίχνη της θείας στοργής

Του πόνου ο πάγος, καθρέπτης πληγής

Παιδί του χειμώνα, βοή της σιγής…

Ελένη Ψαρρά

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Αναβάτης Δαναΐδος

Στα λιβάδια της αιώνιας δόξας του φωτός

εαρινός αχός γητεύει τις αισθήσεις του ωτός.

Στα φύλλα στάζουν οι χυμοί λευκοντυμένων κρίνων,

δροσοσταλίδες μέθης και χαράς, απόσταγμα των οίνων

Σμήνος βασιλικής γενιάς στα άνθη ξεπεζεύει

των Δαναΐδων η κυρά τη γύρη να μαζεύει

Στο μίσχο της αμυγδαλιάς το πορφυρό της χάδι

όλοι οι βλαστοί γυρεύουνε να ‘χουνε κοκκινάδι

Κι όπως σηκώνει τα φτερά και πτήση ετοιμάζει

ο νους μου ιππέας γίνεται κι ευθύς τηνε δαμάζει

Τους χλοερούς ορίζοντες τρυγά, στα ύψη αρμενίζει

με χάρη απ’ τα ουράνια τη φύση ατενίζει

Κι όταν το σκότος φαίνεται κι ο οίστρος γαληνεύει

τη μοίρα της βασίλισσας κανείς πια δεν παινεύει

Θυσία, η γλυκιά ζωή θα γίνει για την πλάση

πασχαλινή μας θύμηση κι ονειρική μας στάση

Ελένη Ψαρρά

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Άφησε ένα φως…

Αφιερωμένο σε εκείνους που διδάσκουν κολύμβηση σε μικρά παιδια… Τόσο γλυκιά εμπειρία… 

 

Προστελάτορας

"Στον καθρέφτη της ήρεμης θάλασσας,
τι βλέπεις;

Βλέπω τον εαυτό μου κι εσένα
Βλέπω θλίψη και πόνο
Δέος και αγάπη
Θα μπορούσα να κοιτάζω για πάντα
το έσοπτρο που αντανακλά την ψυχή μας".
Έσοπτρο-Ευσταθία Τσιγκάνου

  Αλήθεια, πώς θα ήταν η ζωή μας δίχως συναισθήματα; Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι ποτισμένη από συναισθηματικές επιλογές. Οργή, ακατανίκητο πάθος, φθόνος, θλίψη, έρωτας, αγάπη, ευχαρίστηση κινούν τα νήματα του συναισθηματικού Εγώ μας. Παραδινόμαστε σε αυτά και προκύπτει το ερώτημα αν όντως έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας σαν έλλογα όντα, που τόσο πολύ μας αρέσει να αυτοχαρακτηριζόμαστε. Χωρίς συναίσθημα η ζωή θα ήταν εύκολη αλλά δεν θα ήταν ανθρώπινη για τον "εμφρονα" Homo. 

  Άραγε το ανθρώπινο γένος είναι καταδικασμένο να υφίσταται εσαεί τα πάθη της φύσης του; Είμαστε έρμαια της υπόφυσης του υποθάλαμου και του ορμονικού μας συστήματος που μας ωθούν σε ακατανόμαστες πράξεις; Θύματα των ψευδαισθήσεων και των δογμάτων μας; Έχουμε πράγματι την ελεύθερη βούληση και τη δύναμη να αλλάζουμε τη μοίρα μας με τις επιλογές μας ή είμαστε υποκινούμενα πιόνια της ιστορίας και των συνηθειών που δημιουργήσαμε κατά τον λιγοστό χρόνο που υπάρχουμε στη Γη; Σαν προγραμματισμένα όντα από την κληρονομική εγγραφή των προγόνων μας, πιστεύουμε στις ίδιες κακές αξίες, στις ίδιες δεισιδαιμονίες, στα ίδια στερεότυπα, στα ίδια σκληρά καθεστώτα που προδιαγράφουν έναν αέναο κύκλο καταλήγοντας στο αδιέξοδο του σκοταδισμού. Ακόμη και τα καλά συναισθήματα γίνονται υποχείρια των εγωιστικών τάσεών μας, καθώς παρερμηνεύονται και χρησιμοποιούνται για να ικανοποιήσουν τα πάθη μας. Παραδινόμαστε στο αίσθημα της ψευδούς κυριαρχίας, χωρίς να ψάχνουμε το έλεος και τις ανιδιοτελείς πράξεις σαν το σωτήριο πλοηγό που θα μας βγάλει από την ομίχλη του συναισθηματικού χαμού. 

  Ζηλεύω την τεχνητή νοημοσύνη. Λίγοι αλγόριθμοι και μερικοί τόνοι πληροφορίας δημιουργούν το alter ego μας με τη διαφορά ότι οι μηχανές δεν έχουν συνείδηση των πράξεών τους και δεν νιώθουν συναισθήματα. Δίχως δεσμούς αγάπης, μίσους, φθόνου και πλεονεξίας προγραμματίζονται να είναι ελεύθερα από πάθη, κακίες και ντροπή. Μια άψυχη ψηφιακή οντότητα δεν μπορεί να ξεχωρίσει το καλό από το κακό, την αμαρτία από την αξιοπρέπεια παρά μόνο αναπαράγει ό,τι έχει διδαχτεί από τα δεδομένα που το τάισαν. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν η βούληση είναι προσόν ή αν είναι κατάρα, όταν δεν χρησιμοποιείται ορθά. Κάποιοι ιστορικοί έγραψαν ότι για όλα τα κακά ευθύνεται η κατοχύρωση της ιδιοκτησίας και το πλεόνασμα τροφής στην εποχή της αγροτικής επανάστασης. Τότε οι άνθρωποι είδαν ότι μπορούν να παράγουν πλεονάσματα και οι ικανότεροι χρίστηκαν αρχηγοί με αποτέλεμα να θέλουν τη μερίδα του λέοντος. Περισσότερη τροφή και πιο πολλές ιδιοκτησίες, γνώριμο χαρακτηριστικό όλων των ηγετών και κυβερνώντων μέχρι τη σημερινή εποχή, μεταμορφώνοντάς μας σε κατσαρίδες που μαζεύουν τα ψίχουλά και κατατρώγονται μεταξύ τους στον αγώνα της επιβίωσης. Ο Κάφκα είναι τόσο επίκαιρος όσο ποτέ με το διήγημα που περιγράφει τη μεταμόρφωση στο απεχθές αυτό έντομο. Θα μπορούσε να ανατείλει μονάχα μια ελπίδα πάνω από τη βουνοκορφή των τόσων αμαρτημάτων του σώματος και της ψυχής. Η ικανότητα να μην κρατάμε άλλο την αγάπη μας κρυμμένη. Να απελευθερώσουμε το μοναδικό ανθρώπινο συναίσθημα, το οποίο θα μας σώσει από την ρουφήχτρα της ντροπής. 

  Για να διατηρήσω όση σωφροσύνη μού έχει απομείνει, βάζω στο dvd την πρώτη ταινία Superman. Γυρίστηκε δύο χρόνια μετά τη γέννησή μου. Μηνύματα από μιαν άλλη εποχή. Ο ήρωας από τον πλανήτη Κρύπτον, αν και έχει την ευκαιρία να γίνει τύραννος και να εξουσιάσει το ανθρώπινο γένος με τις εξωγήινες δυνάμεις του, επιλέγει να αγαπήσει τους ανθρώπους με όλες τις αδυναμίες που πηγάζουν από τη φύση τους, διαλέγοντας να τους διασώζει κάθε φορά που κινδυνεύουν με αφανισμό. Τι παρηγοριά αυτή η αίσθηση του ανώτερου καλού...

  Γιατί να μην κοιτάξουμε κι εμείς μέσα στο δικό μας έσοπτρο και να αποφασίσουμε να απελευθερώσουμε την υπερδύναμή μας. Τον οδηγό που θα εξευμενίσει το κοπάδι των παθών μας. Την αγνή, ανυπολόγιστη, ιαματική πηγή που κρύβεται μέσα μας. Τον προστελάτορα όλων των συναισθημάτων. Την Αγάπη! Το μόνο συναίσθημα που αξιώνει την ανθρώπινη ταυτότητα. Κάθε βράδυ ονειρεύομαι να ξυπνήσω σε έναν νέο κόσμο. Να απελευθερωθώ από το σκοτάδι που στέριωσε μέσα μου και θυμίζει τα μαύρα πλήκτρα ενός πένθιμου πιάνου... 

Προστελάτορας : Το ζώο που ηγείται του κοπαδιού

Έσοπτρο: Ο καθρέφτης 

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Εύα

"Η Εύα ταξιδεύει μακριά,
ονειρεύεται τον κόσμο...
Το καλό που κρύβει μέσα της
μοιάζει με λιβάδι από ηλιοτρόπια".

  Το 1987 έλαβε χώρα μια παγκόσμια μελέτη του ανθρώπινου μιτοχονδριακού DNA (mtDNA). Σύμφωνα με αυτή, όλο το ανθρώπινο mtDNA προέρχεται από μια γυναίκα, που έζησε πριν από 200.000 χρόνια. Όλοι οι σημερινοί άνθρωποι είναι απόγονοι αυτής της γυναίκας. Η μιτοχονδριακή Εύα, όπως την αποκάλεσαν οι ερευνητές, έζησε στην Αφρική, πριν ακόμα οι πρώτοι άνθρωποι μεταναστεύσουν στην Ευρώπη και την Ασία. Η γραμμή αίματος εκείνης της γυναίκας φτάνει σε εμάς σήμερα και συνεχίζεται από εμάς με την αναπαραγωγή κάθε θηλυκής απογόνου. Μια ανθρωπολογική και γονιδιακή κληρονομιά χιλιάδων ετών κατοικεί στα κύτταρα μας, καθώς η κοινή πρόγονή μας σχετίζεται με το συμπεριφορικό μοτίβο όλων των μετέπειτα  γυναικών.  Η πρώτη μας μητέρα, η αρχή της γέννησης του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη Γη αφορά κάθε σύγχρονη γυναίκα. 

  Δεν ξέρω αν ήταν εκείνη που το έσκασε μαζί με τον Αδάμ της από τον κήπο της Εδέμ κι αν το λαχταριστό κόκκινο μήλο ήταν η θύρα προς την ελεύθερη ζωή, αλλά όποια κι αν ήταν η αφορμή για την απαρχή της ζωής, η γονιδιακή Εύα ήταν η αιτία για να υπάρχουμε εμείς σήμερα. Νιώθω πως ό,τι γνωρίζω υπάρχει μέσα μου και εκβάλλεται σαν ποταμός από τη γυναικεία μου φύση, χάρη σε εκείνη. Αν το προπατορικό αμάρτημα κατέληξε στην ευλογία του "αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την Γην", σίγουρα έχει ένα σοβαρότατο τίμημα. Αν ο μόχθος είναι η τιμωρία της γυναίκας κι αν στο DNA μας είναι γραμμένη η καταδίκη της πρώτης Εύας, παρατηρώ συνεχώς τις συνέπειες αυτής της ετυμηγορίας ολόγυρά μου. Βιώνω την παρακαταθήκη της μητέρας μας. Όπως εκείνη κράτησε στους ώμους της ολόκληρη την ανθρωπότητα, έτσι και η σημερινή γυναίκα βαστά στην πλάτη της, σαν Άτλαντας, μια δύσκολη συνθήκη. Το μέλλον των απογόνων της. Στη σκληρή ρωμαϊκή αρένα της σύγχρονης επιβίωσης, όπου όλοι μας γινόμαστε κρέας για τους λύκους, μοναδική ελπίδα είναι η Εύα της κάθε οικογένειας που πασχίζει για την ευημερία των παιδιών της. Ακόμη κι όταν οι άνθρωποι φτάσουν στους μακρινούς γαλαξίες του Σύμπαντος, η ανθρώπινη ιστορία θα είναι γραμμένη από τις θυσίες των γυναικών της κάθε εποχής. Η παρεξηγημένη κι ανεκτίμητη γυναικεία φύση υφίσταται καθημερινά την ανισότητα, την αγνωμοσύνη και τον αφορισμό όλων των Αδάμ της Γης. Όμως, προσφέρει ως αντάλλαγμα στο άδικο κατεστημένο την ανεξάντλητη αγάπη της. Ο καρπός της είναι συνυφασμένος με την ευθύνη του θαύματος της Γένεσης. Κι αν ο πόνος φωλιάζει κάτω από τα μητρικά μας στήθη και η ψυχή μας κυοφορεί αμέτρητες πληγές, η πρώτη Εύα φανερώνεται μπροστά μας σαν από μηχανής μητέρα για να μας δώσει δύναμη και τα 200.000 χρόνια γίνονται μεμιάς γλυκοί κυματισμοί στη θάλασσα του χρόνου. 

  Η ύπαρξη των γυναικών στη Γη δεν συμβολίζει την αέναη τιμωρία, αλλά αποτελεί τιμητική διάκριση για τη δημιουργία του νοήμονος γένους. Η έξοδος από την Εδέμ δεν ήταν αμαρτία, ήταν συνειδητή επιλογή. Κάθε μέρα θυσιάζουμε τον Παράδεισο για την τρυφερή αγκαλιά των παιδιών μας. 

  Εις τους αιώνες των αιώνων, η αρχή του Κόσμου επαφίεται στη γυναίκα.

  Για την Εύα... και τη χαμένη γαλήνη της Εδέμ...

  https://www.youtube.com/watch?v=h-f9a5E-udY

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Επιστάτης Νους

«Έλα να ζήσουμε μαζί

τον επαναπροσδιορισμό των λέξεων.

Να αγγίξουμε την αλληλεγγύη,

την αγνότητα, το δίκιο.

Να χαϊδέψουμε με θάρρος το αύριο

που ονειρευόμαστε από χρόνους.

Έλα να ρουφήξουμε μαζί το νέκταρ 

της άνοιξης που ανατέλλει.

Να ψιθυρίσουμε την αγάπη και να

απλώσουμε τα φτερά της.

Κι αν μας βρει η νύχτα,

σφιχτά να αγκαλιαστούμε

και να ευχηθούμε στο αύριο

να ανατείλει ένας άλλος κόσμος!

Εκεί που αδερφός είναι Άνθρωπος

και Ελπίδα είναι το παιδί…»

Ο αδερφός-Βαγγελιώ Καρακατσάνη

Καθώς παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, αντιλαμβάνομαι ότι το μεγαλύτερο ελάττωμά μας είναι η υποκειμενικότητα των σκέψεών μας, οι οποίες κατ’ επέκταση προσδιορίζουν τις επιλογές μας. Δεν σκεπτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο, δεν ζούμε όμοιες ζωές κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ερχόμαστε σε σύγκρουση με τους γύρω μας, αλλά και με τον πολυσχιδή και ευρηματικό εαυτό μας. 

  Οι επιστήμονες-ερευνητές της ψυχής έχουν ορίσει έναν συσχετισμό που αφορά τρεις μυστικές οντότητες που συγκρούονται συνεχώς μέσα σε κάθε άνθρωπο. Το Εγώ, το Υπερεγώ και το Αυτό. Το Υπερεγώ αγωνίζεται να εξελιχθεί στον καλύτερο εαυτό, το Αυτό μας τραβά να ενδώσουμε στις ηδονές και στην πονηρία, ενώ το Εγώ ταλαντεύεται ανάμεσα σε αυτές τις δύο αντίθετες εκδοχές του. Άλλωστε, διανύουμε τον Αιώνα του Εαυτού. Είναι, σαφώς, η πιο χαρακτηριστική εποχή για να παρατηρήσει κανείς ότι το Αυτό κυριαρχεί σε όλες τις μορφές κοινωνικής έκφρασης και εκδήλωσης. Δεν είναι τολμηρό να καταγγείλουμε ότι οι σημερινοί άνθρωποι αποτραβιούνται από το ηθικό χρέος και αφιερώνονται στην αναζήτηση της εφήμερης ικανοποίησης για να σκεπάσουν το μεταμοντέρνο φαινόμενο της απουσίας νοήματος. Αυτό το αδηφάγο κενό, το οποίο μας ξεγελά και μας απομακρύνει από τον αληθινό μας σκοπό. Το Αυτό έχει γίνει ο αφέντης του Εγώ και αφανίζει συστηματικά κάθε αξία που πρεσβεύει το άμοιρο Υπερεγώ. Κανείς δεν σκέπτεται τη Διάρκεια που αποφέρουν οι καλές πράξεις, κανείς δεν νοιάζεται για την πνευματική ανάταση ενός ανώτερου Εαυτού. 

  Ο ατομικισμός που κυβερνά τους πολιτισμούς της Γης μάς υποχρεώνει στον άνευ σημασίας, ασύστολο καταναλωτισμό, αφήνοντας  το σκληρό του αποτύπωμα πάνω στον φυσικό κόσμο. Η κλιματική αλλαγή, η ρύπανση του περιβάλλοντος, η οξίνιση των ωκεανών και ο πρώιμος αφανισμός των ειδών μαρτυρά την εικόνα του μοντέρνου τρόπου ζωής. Χωρίς καθοδήγηση από έναν Επιστάτη Νου, δίχως αίσθημα ευθύνης για τον μελλοντικό κόσμο που ανατέλλει άγουρος μπροστά μας, γινόμαστε τα θύματα των μεγάλων συμφερόντων που χειρίζονται το πρόδηλο, αδύναμο Εγώ μας. Δίχως ενδιαφέρον για τον αδελφό μας, με μοναδικό σκοπό την ατομική βιομέριμνα, αλλάζουμε τον κόσμο και τη βιόσφαιρα σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Όταν θα ζούμε ατελείωτους χειμώνες και θα ονειρευόμαστε την άνοιξη, ίσως τότε να ανέλθει στην επιφάνεια το Υπερεγώ μας. Άραγε, πόσο δύσκολο είναι να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε αντικειμενικά, ορίζοντας μια πραγματικότητα στην οποία θα ευημερήσει το σύνολο; Εξωπραγματικό φαντάζει, μα όχι ακατόρθωτο! Όταν ο αφανισμός χτυπήσει την πόρτα μας, το ηδονικό Αυτό θα κρυφτεί με τρόμο στη σκιά των πεπραγμένων. Όταν τα πόδια μας βρεθούν μια ανάσα από το χείλος του γκρεμού, ας μην είναι αργά για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα… Δεν αρκεί να αλλάξεις Εαυτό αν έχει παρέλθει ο χρόνος κι η ελπίδα για αλλαγή. 

  Προς αναζήτηση και ανάσταση του θαυμαστού εντός μας, εκείνου που θα πατάξει τον ατομικισμό του Αυτού και θα αναδείξει το Υπερεγώ της ύπαρξής μας. Πίστη, εγκράτεια, ταπεινότητα και θάρρος ψυχής ο προσωπικός μας σταυρός, μέχρι η αντικειμενική προσέγγιση να γίνει Αρετή μας! Να γεννηθεί ο θείος Επιστάτης Νους για κάθε Εαυτό…

Καλή Ανάσταση! Καλό Πάσχα!

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Επτά νύχτες με τους λύκους

«Ναι, μόνο στη σιωπή υπάρχεις
και μόνον απ’ την ίδια σου σιωπή
το λάλον ύδωρ αναβλύζει εντός σου
Κι αυτό το φέγγος που σε περιβάλλει
που μέσα του ενοικείς και κυοφορείσαι
θαρρώ σιωπής εμφάνεια είναι.
Κι ο τόπος σου,
είναι τόπος όπου σμίγουν
ζόφος και φως
κι εσύ,
με φως και ζόφο
πλάθεσαι και κυριαρχείς».

-Μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις-
Ορέστης Αλεξάκης (1931-2015)

Χειμώνας. Είμαι στο σπίτι στο βουνό. Μόλις άναψα το τζάκι κι ο καπνός ελευθερώθηκε από τη στέγη. Μύρισε ξύλο και η στάχτη κόλλησε στα ρούχα και στο δέρμα μου. Στον ουρανό φάνηκαν τα πρώτα φώτα. Όταν δεν έχει συννεφιά επάνω από το κεφάλι μου γυρίζουν σαν δείκτες ρολογιού οι αστερισμοί του χειμώνα. Ο αστερισμός του Ωρίωνα παρέα με τα πιο λαμπρά αστέρια, τον Σείριο και τον Αλντεμπαράν και πιο ψηλά το κόκκινο χρώμα του πλανήτη Άρη να φέγγει την ύπαρξή του, με την υπόσχεση ότι κάποτε θα υποδεχτεί στο χώμα του το ανθρώπινο είδος. Νυχτερινό κέντημα το έναστρο στερέωμα! Λες και μου δόθηκε σαν δώρο για την παραμονή μου στη φύση. Μου αρέσει να ακούω τη μουσική της σιωπής. Τους ήχους της νύχτας σαν εκείνους που περιγράφει ο Χένρι Θόρω στο ημερολόγιο του, το Γουόλντεν. Στη μοναξιά βρίσκεις το ζόφο και το φως σου, γράφει ο ποιητής. Στη σιωπή μαθαίνεις τον εαυτό σου, λένε οι ψυχολόγοι. Απελευθερώνεται κάθε σκέψη, κάθε βάσανο και σε ελαφρύνει η ευλογημένη απλότητα. 

Οι γάτες κοιμούνται ήσυχες στη ζεστασιά της φωτιάς. Το κρύο έξω δυναμώνει κι ο βοριάς ζηλεύει τη θαλπωρή μου και προσπαθεί να τρυπώσει από τα παραθυρόφυλλα. Είναι μεσάνυχτα όταν ακούω αλυχτίσματα. Κοιτάζω από το τζάμι και βλέπω δυο γυαλιστερά μάτια να εξερευνούν τον χώρο μου. Ένας τεράστιος λύκος κατέβηκε από την κορυφή του βουνού να ψάξει για τροφή. Όσο εγώ χαίρομαι τη γαλήνη, εκείνος αγωνίζεται να επιβιώσει. Τον κοιτάζω ίσια στα μάτια και μαγεύομαι από την άγρια ομορφιά του. Είναι ψηλός και το γκρίζο τρίχωμά του κρύβει το πρόσωπό του. Αισθάνομαι τη δύναμή του επάνω μου. Δε τον φοβάμαι, τον θαυμάζω. Ήρθε να με συναντήσει, θέλει να με γνωρίσει. Να αποτυπώσει τη μυρωδιά μου, να μάθει τον μοναχικό του αντίπαλο. Βγαίνω στην πόρτα για να βιώσω αυτή τη μοναδική επαφή. Τραβιέται πίσω, μα δε φεύγει. Του μιλώ και παραξενεύεται από τον ήχο της φωνής μου. Τα δόντια του αστράφτουν, καθώς ανοίγει τα σαγόνια του. Η μουσούδα του δονείται και τα ρουθούνια του διαστέλλονται. Οι αισθήσεις του τον κυριεύουν κι εγώ ζυγώνω λίγο ακόμα. Τον σέβομαι και δε θέλω να τον ταπεινώσω πλησιάζοντας περισσότερο. Είναι ο Αφέντης, ο αρχηγός της αγέλης. Γρυλίζει για να με προειδοποιήσει κι εγώ γυρίζω πάλι στο σπίτι. Η ζεστή ατμόσφαιρα με επαναφέρει στα λογικά μου.

Σιωπή σκεπάζει τη σκέψη μου. Ο ήχος της φωτιάς με νανουρίζει, μα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Λατρεύω κάθε στιγμή της νυχτερινής ησυχίας. Το αντάμωμα με τον άγριο λύκο των βουνών και η αίσθηση της συνύπαρξης μαζί του φουντώνει τη φαντασία μου. Νομίζω ότι τη στιγμή που με κοιτούσε ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μου. Ακούω τη βαριά φωνή του στο μυαλό μου να λέει: «Ο λύκος μέσα μου επιθυμεί τον αμνό που κρύβεται μέσα σου». 

Επτά νύχτες έμεινα στο βουνό και κάθε νύχτα ερχόταν έξω από την πόρτα μου, λέγοντας τα ίδια λόγια. Τον αγάπησα και τον αναζήτησα όταν δεν φάνηκε ξανά… Έχασε τη μυρωδιά μου, ξέχασε την επαφή. Ταξιδεύει στα δάση, αναζητώντας τροφή κι εγώ η λάτρης της σιωπής, ζω με την ανάμνηση αυτής της συνάντησης. Επτά νύχτες με τους λύκους, με τη μουσική της σιωπής, στον τόπο όπου σμίγουν ζόφος και φως, εκεί όπου πλάθεσαι και κυριαρχείς τον εαυτό σου. Στη φύση!

-Ημερολόγιο σιωπής, Δεκέμβριος 2022-

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Ανθρωπότητα... Ένα ασταμάτητο τρένο

"Τη χαρά πρώτα ζητά η καρδιά

τη θλίψη ν' αποφεύγει

Κι έπειτα εκείνα τα μικρά παυσίπονα

που ξεγελούν τον Πόνο

Ύστερα πάει να κοιμηθεί

και τελικά, αν είναι δυνατόν,

το θέλημα τ' Αφέντη της,

την άδεια να πεθάνει." 

-Η καρδιά ζητά πρώτα τη χαρά-

Έμιλυ Ντίκινσον (1830-1886)

 Κάθε τέλος του χρόνου πείθω τον εαυτό μου να γράψει δυο λέξεις. Μου αρέσουν οι κύκλοι που κλείνουν και οι καινούριοι που ανοίγονται σαν ευκαιρίες αλλαγής κι ελπίδας. Νέο έτος, λοιπόν, στην ουρά μιας συνεχούς ακολουθίας ατελείωτων χρονικών κύκλων δημιουργίας και καταστροφής.

Και η ανθρωπότητα, ένα ασταμάτητο όχημα εξέλιξης με εναλλαγές αναγέννησης και σκοταδισμού, ώσπου να φτάσει ηρωικά μαχόμενη στην εποχή της τεχνολογίας και της ανόδου στ’ άστρα, με προοπτικές αυτοκαταστροφής ή δόξας, που το μέλλον θα δείξει…

Φαντάζομαι τους ανθρώπους σαν επιβάτες ενός τρένου που φλέγεται από την επιτάχυνση των μηχανών του. Επιβάτες που δεν τους αφορά το ταξίδι και η θέα από τα παράθυρα, αλλά επικεντρώνονται μόνο στην άφιξη τους στον σταθμό προορισμού. Το πάθος τους για προσωπική άνοδο και εφήμερη κατανάλωση τούς καθιστά τυφλούς κι ανίκανους να δουν τη ζωή σαν έργο συλλογικό με αρωγό το συναίσθημα και τη ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής. Υποστηρίζω την τεχνολογική εξέλιξη επειδή επιμήκυνε το προσδόκιμο ζωής του ανθρώπου. Η ανακάλυψη της πενικιλίνης και άλλων θαυμάτων της ιατρικής μάς έδωσαν την ευκαιρία να στρέψουμε τη ματιά μας στο διάστημα και στη γνώση. Αλλά με ποιο κόστος; Ο πόθος να φτάσουμε γρήγορα στον σταθμό προορισμού καταστρέφει το οικοσύστημα και φλερτάρει θρασύτατα με το σενάριο της αυτοκαταστροφής μας. Αν το τρένο εισαχθεί στις ράγες της κλιματικής αλλαγής δεν θα υπάρχει δρομολόγιο επιστροφής, όσο αισιόδοξοι κι αν είμαστε, οι δυνάμεις της φύσης δεν είναι του χεριού μας… Κι αν είναι έτσι τα πράγματα… Ποιο είναι τελικά το όφελος αυτού του ταξιδιού; Δεν αγαπώ το μηδενισμό και πάντα υποστηρίζω την αιτία, γι’ αυτό ρωτώ συνεχώς : Γιατί να συνταξιδέψω με δισεκατομμύρια επιβάτες που δεν ενδιαφέρονται για το ταξίδι; Μόνο για τη δόξα της εξέλιξης; Μόνο για την υπαρξιακή αξία του είδους μας; Ωραία! Αλλά για ποιον άλλο λόγο; Θέλω περισσότερα! Οι κοσμολογικές και επιστημονικές ανακαλύψεις είναι σημαντικές, όμως χρειάζομαι την καθημερινή επιβεβαίωση για την αξία της ζωής. Τον τελευταίο καιρό με πνίγει η διάθεση του Εκκλησιαστή και η τροφή της απόλυτης σκέψης του. «Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης!» Όλα μια μέρα θα τελειώσουν, γιατί να νοιάζομαι; 

Και ξαφνικά… φυσά απροσδόκητα ένας άνεμος που σαν πνοή καθαρίζει τα μαύρα σύννεφα της ματαιότητας και ψιθυρίζει στ’ αφτιά μου: «Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι! Στο επόμενο βαγόνι θα βρεις αυτό που ζητάς. Η ομορφιά της διαφορετικότητας είναι η κρυμμένη ελπίδα της φύσης.» Κι έτσι, όταν αλλάζω βαγόνι καταλαβαίνω πως το εύρος των ανθρώπινων δυνατοτήτων επαφίεται στη διαφορετικότητα. Βλέπω, επιτέλους, μερικούς συνανθρώπους μου να ταξιδεύουν κρατώντας την καρδιά τους ψηλά! Σαν εισιτήριο αναγνώρισης της συναισθηματικής τους κατάστασης. Δεν έχουν τον ίδιο προορισμό με τους ξεδιάντροπους υλιστές. Περήφανα στέκονται όρθιοι, παραχωρώντας τις καθιστές θέσεις στους άλλους. Με καλωσορίζουν με τη θερμή ματιά τους και με αγκαλιάζουν. Σκύβουν κοντά μου, με πιάνουν από τον ώμο και μου λένε : «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ύψωσε την καρδιά σου και ακολούθησέ μας.» Είναι εκείνοι που δεν κατεβαίνουν ποτέ από το τρένο και ταξιδεύουν μέχρι το τέλος του χρόνου τους. Για το ταξίδι, για τη θέα της φύσης από τα παράθυρα, για την ευχαρίστηση της καρδιάς, για την αγάπη του συνεπιβάτη, για την αγκαλιά, για την ελπίδα, για μια αιτία που δικαιολογεί την ύπαρξη και τη συναισθηματική αξία!

Δόξα τω Θεώ, έμαθα πια να ξεχωρίζω τους συνεπιβάτες μου, για να μη πέφτω στη μαύρη τρύπα του απόλυτου. Να βρίσκω χαρά μόνο με όσους κρατούν την καρδιά τους ψηλά! Να πνίγω τη θλίψη του Εκκλησιαστή μέσα στην καλοσύνη τους. Για όλους εσάς που είστε η ελπίδα της Γης με τη  διαφορετικότητά σας, σας ευγνωμονώ και σας ευχαριστώ! Θα κρατώ κι εγώ την καρδιά μου ψηλά για χάρη σας. 

Ένας νέος κύκλος ξεκινά, ένα καινούριο ταξίδι στον χρόνο! Ας είναι μια καλή Χρονιά! 

Σας ευχαριστώ!

*Αφιερωμένο στους φίλους συνεπιβάτες που δε φοβούνται να δείξουν την καρδιά τους. Μακάρι να δουν κι οι άλλοι τη θέα από τα παράθυρα… 

                                     

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Τυφλοί, ενώ έχουμε δει... Το James Webb και το φως της δημιουργίας

«Δώσε μου τη ζωή που αγαπώ
Δώσε μου τη χαρά του Παραδείσου επάνω από μένα

Κρεβάτι στους θάμνους για να βλέπω τ’ αστέρια
Υπάρχει ζωή για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα.
Υπάρχει η αιώνια ζωή»
-Robert Louis Stevenson-
(1850-1894)

  Με αφορμή τις υπέροχες φωτογραφίες του διαστημικού τηλεσκοπίου James Webb ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια που αντιστοιχούν σε δυο σκέψεις. Το James Webb στάλθηκε στο διάστημα την ημέρα των Χριστουγέννων του 2021 για να αντικαταστήσει τον προκάτοχό του, το πρωτοπόρο τηλεσκόπιο Hubble. Με φακούς ευρύτερης ευκρίνειας και μηχανική νεότερης τεχνολογίας, το Webb μάς έδωσε την 12η Ιουλίου τις πρώτες φωτογραφίες από το βαθύ Σύμπαν. Τέσσερις φωτογραφίες από ατόφιο χρυσάφι! Εκτός από την ομορφιά που δεσπόζει απαράμιλλη σε όλο το πλάτος και μήκος τους, οι αναλύσεις του φασματογράφου έφεραν στο φως πληροφορίες για τη σύσταση νεφελωμάτων και πλανητών του δικού μας, αλλά και άλλων μακρινών γαλαξιών. Κάποιοι γαλαξίες, μάλιστα, αποτυπώνονται όπως ήταν πριν από 13,1 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Το φως και η εικόνα του παρελθόντος έφτασε στα ταπεινά μας μάτια ξεκινώντας από τις απαρχές του χρόνου. Βλέπουμε το παρελθόν, όμως το παρόν κρύβεται περίτεχνα από τα μάτια μας, καθώς η απόσταση που διανύει το φως μεταφέρει άπειρες εικόνες που ταξιδεύουν στον διαστελλόμενο χωρόχρονο για να φτάσουν μετά από εκατομμύρια έτη φωτός στον αποδέκτη παρατηρητή. Μπορούμε να δούμε κοντά στην αρχή του χρόνου και φανταζόμαστε την εξέλιξη με τη βοήθεια της επιστήμης, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς είναι η εικόνα του παρόντος αστρικού και γαλαξιακού χάρτη.

Είδαμε το νεφέλωμα της Τρόπιδος και το μαιευτήριο νέων αστεριών που κρύβεται στα σπάργανά του πριν από 7.500 έτη φωτός. Τότε που το υδρογόνο συντηκόταν σε ήλιο και νέοι κόσμοι ξεπηδούσαν από το φως. Οι αναλύσεις έδειξαν ότι πλανητικά συστήματα διαθέτουν νερό (σε μορφή νεφών), σίδηρο, υδρογόνο, οξυγόνο και πυρίτιο, αναδυόμενα από τη στάχτη της ύλης και των αερίων της Μεγάλης Έκρηξης. Βλέπουμε τη μορφή μιας υλικής διάστασης, αλλά δεν μπορούμε να δούμε την παρούσα κατάσταση και την εξέλιξή της. Ομοίως, βλέπουμε εκρηκτικούς θανάτους αρχαιότερων αστεριών και γνωρίζουμε για τον αφανισμό τους, αλλά όχι τη συνολική πορεία τους, επειδή η απόσταση ισούται με τον χρόνο που τα φωτογραφικά καρέ του φωτός φτάνουν στα μάτια μας. Έστω κι έτσι λοιπόν, μαθαίνουμε και φανταζόμαστε σε θεωρητικό επίπεδο τη συνολική εικόνα του Σύμπαντος, συνθέτοντας ένα πάζλ υπολογισμών, εικασίας, φαντασίας και προφητικών αναφορών για να προγραμματίσουμε το επόμενο βήμα εξερεύνησης του διαστήματος.

Η σημαντικότητα αυτών των φωτογραφιών αφορά πρωτίστως την επιστήμη, μα για τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι μια ευκαιρία να εγερθεί η φιλοσοφική τους διάθεση, εφόσον ενδιαφέρονται για την εξέλιξη της ζωής στο Σύμπαν.

Γιατί να ξέρω κάτι που δεν μπορώ να αγγίξω; Θα ρωτούσε κάποιος που δε διαθέτει ίχνος ρομαντισμού… Και θα απαντούσα με προθυμία πως είναι μια εξαίσια ευκαιρία να φανταστεί τη θέση του στο απέραντο σκοτεινό φόντο του Σύμπαντος. Να δει την ασημαντότητά του στο ασύλληπτο ευρύ πορτρέτο της δημιουργίας, νιώθοντας δέος για όσα είναι ικανός να αντιληφθεί, χάρις στον εξελιγμένο ανθρώπινο εγκέφαλο. Είναι μια γιορτή της ζωής και της ανθρώπινης εξέλιξης. Είδες επειδή εξελίχθηκες. Και αυτή είναι η σημαντικότερη κατάκτηση στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι μια νίκη ενάντια στο άγνωστο και μια προσπάθεια να ξεφύγεις από τη μοίρα της άγνοιας και της απόλυτης τύφλωσης. Πάντοτε θα υπάρχει η αντίθεση του μικρού και του μεγάλου, του μαύρου και του άσπρου, του σημαντικού και του ασήμαντου. Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι μέρος μιας τόσο όμορφης και απέραντης δημιουργικής δύναμης, έστω στο μέγεθος και στο πεδίο ύπαρξης που αντιπροσωπεύει η δική σου γέννηση, οφείλεις να σταθείς και να θαυμάσεις. Να ταπεινωθείς μπροστά στα μεγέθη.

Σαν μάρτυρες μιας κοσμογονικής αποκάλυψης, όσο τυφλοί κι ασήμαντοι κι αν είμαστε, πρέπει να νιώσουμε τυχεροί που είδαμε όσα μας επέτρεψε να δούμε το όριο αυτής της κοσμικής δύναμης μέσα στην τυφλότητα που μας διακρίνει.

Γιατί είναι τόσο σημαντικές οι φωτογραφίες; Για να μάθεις πού ανήκεις! Τι είσαι ικανός να κάνεις και τι μπορείς να ανακαλύψεις στο μέλλον, στη νοητή εξελικτική γραμμή του είδους μας. Νέοι κόσμοι αποκαλύπτονται σιγά σιγά και φανερώνουν αμυδρά το φως τους πίσω από την κουρτίνα του χρόνου.

Δεν είμαστε μονάχα γήινοι, αλλά κοσμοναύτες της γνώσης και της ύλης που με τα μάτια της τεχνολογίας κατανοούμε τα μυστικά μανιφέστα της ύπαρξης. Τι όμορφη εποχή για να ζεις και να μαθαίνεις! Μέσα από το πέπλο της ηθικής παρακμής που σκεπάζει την ανθρωπότητα, ξεπηδά η αλήθεια της δημιουργίας και μια σπίθα ελπίδας διαφαίνεται στο έρεβος της ψυχής μας, για να γίνουμε καλύτεροι! Αποδεχόμενοι τα μεγέθη και επιστρέφοντας στην ταπεινότητα, ίσως και να σωθεί ο κόσμος! Είμαστε μικροί μα τόσο τυχεροί! Αν δείξουμε καλοσύνη, ως φόρο τιμής στην ομορφιά, τότε θα γίνουμε αντάξιοι του Σύμπαντος.

Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με τις φωτογραφίες! Όσο κακοί είμαστε στις σχέσεις μεταξύ μας, τόσο καλοί γινόμαστε όταν μοιραζόμαστε την προέλευση της κοινής μας μοίρας. Είναι μια υπενθύμιση ότι ο ουρανός ανοίγεται για όλους μας με την ίδια μεγαλοπρέπεια. Είμαστε παιδιά ενός λαμπρού άστρου που το Σύμπαν αγαπά με την ίδια γενναιοδωρία. Είθε η γνώση και η χαρά της ανακάλυψης να μας μετατρέψει σε μια συλλογική οντότητα με όμορη συνείδηση.

Οι φωτογραφίες του James Webb με μια μικρή περιγραφή :

1. Εικόνα του βαθύτερου σύμπαντος που φαίνονται εκατοντάδες γαλαξίες. Με λευκό χρώμα οι νεότεροι, με έντονο κόκκινο οι αρχαιότεροι ως και 13,1 δισεκατομμύρια έτη φωτός ο παλαιότερος που εντοπίστηκε από τη NASA.

2. Το κουαρτέτο του Στεφάν. Ομάδα γαλαξιών 290 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τα μάτια μας. Μάλιστα στον πρώτο γαλαξία στο επάνω μέρος της φωτογραφίας, στο κέντρο του υπάρχει μια τεράστια μαύρη τρύπα ίση με 24 εκατομμύρια φορές τη μάζα του ήλιου μας και 40 εκατομμύρια φορές τη φωτεινότητά του!

3. Το νεφέλωμα της Τρόπιδος 7.600 έτη φωτός στον δικό μας Γαλαξία είναι το μαιευτήριο νέων αστέρων που εκκολάπτονται μέσα από αέρια και πρωτόγονη σκόνη.

4. Το δακτυλιοειδές Νεφέλωμα είναι ένα πελώριο νέφος αερίων που εξωθούνται εξαιτίας της περιστροφικής κίνησης ενός άστρου που πεθαίνει (χάνει την ενέργειά του). Το κύκνειο άσμα της ενέργειας του άστρου δημιουργεί μια όμορφη εικόνα που μοιάζει με κοσμικό μάτι.

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Το σπίτι στον λόφο

"Μια μέρα είδα την πόρτα του κήπου ανοιχτή
και βγήκα στον δρόμο. Είχα χαρά μεγάλη που 

βρέθηκα στ' ανοιχτά. Μου φάνηκε ξαφνικά ο κόσμος 

όλος δικός μου. Δεν είχα μπροστά μου κάγκελα και 

περικοκλάδες που σταματούν το μάτι".
-Μάγκας-
Πηνελόπη Δέλτα
(1874-1941)

  Έχω ένα μικρό σπιτάκι πάνω σε έναν χωμάτινο λόφο. Έχει έναν όμορφο κήπο που τη μέρα τραγουδούν τα πουλιά και τη νύχτα μαζεύονται τα αστέρια, σχηματίζοντας τη θολωτή πύλη του ουρανού. Επάνω στα δέντρα κάθονται αγαπημένοι ποιητές κι απαγγέλουν τα πιο όμορφα ποιήματα. Στα παρτέρια ξαπλώνουν χαμογελαστοί νάνοι που αφηγούνται τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Τα λουλούδια μου έχουν τα χρώματα του ουράνιου τόξου και μυρίζουν ευτυχία. Το βράδυ αλυχτούν οι πεινασμένοι λύκοι που ψάχνουν την Κοκκινοσκουφίτσα, μα εκείνη δεν κρύβεται πια στης γιαγιάς της το σπίτι. Φέρνει το καλάθι της στη δική μου ασήμαντη καλύβα. Με κερνάει γλυκό κρασί και μου δίνει τον άρτο που ζυμώνει η μαμά της. Δεν της αρέσει το παραμύθι που έγραψαν για εκείνη. Δε θέλει να είναι η τροφή του λύκου. Θέλει να παίζει με τους λύκους στη φύση. Να παραβγαίνει στο τρέξιμο τους λαγούς του δάσους και να τρώει από όλους τους απαγορευμένους καρπούς. Δε φοβάται το κτήνος. Τριγυρνά αμέριμνη κι αθώα, όπως πριν τη βρει το κακό. Την αποχαιρετώ, καθώς κατηφορίζει τον λόφο μου. Είμαι μεγάλη πια για να διαβάζω τέτοια παραμύθια. 

  Τα μεσημέρια κουρνιάζω κάτω από τις φτερούγες των δέντρων κι αφουγκράζομαι τους ήχους της σιωπής. Βάζω γαλάζιο στα μαλλιά και πράσινο στη μέση κι αναρωτιέμαι αν έχει απομείνει κάτι για μένα... Μπορεί ο χρόνος να επιβραδύνει για να χαρώ την ελευθερία του ανοιχτού δρόμου; Μπορεί αυτό το ξύλινο σπιτάκι να γίνει το καταφύγιο ενός εξόριστου μετανάστη που έχασε τα πάντα, χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα; Τι μπορεί να κερδίσει αυτός που έχει δώσει τα πάντα στους άλλους; Αναζητά ένα μικρό μερίδιο από τη μητέρα φύση... Γαλήνη... 

  Κι έτσι, ονειρεύομαι την ομορφιά του κήπου και των αλμυρών κυμάτων της θάλασσας. Της λευκής χαραυγής και του πορφυρού δειλινού με το χρυσό ηλιοβασίλεμα. Θέλω να ζήσω στην άχρονη διάσταση, συντροφιά με τις ιστορίες του δάσους. Οι ήρωες των παραμυθιών να επισκέπτονται το σπίτι στο λόφο και να γιορτάζουμε τη ζωή στη φύση. Υπαίθρια πάρτυ με άφθονη καλή καρδιά και φρέσκια αθωότητα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η ενηλικίωση και η φθορά που συμβαίνει με τη συμβίωση των ανθρώπων. Σαν να γεννήθηκα χθες στο σπίτι του λόφου και να μην έφυγα ποτέ από εκεί. Να ξαναρχίσουν όλα από την αρχή με το δικό μου πρόσταγμα. 

  Μα βλέπω πάλι την Κοκκινοσκουφίτσα να ανηφορίζει τον λόφο. Την χαιρετώ, άλλα εκείνη κρύβει το πρόσωπό της στην κόκκινη κάπα της. Τραγουδά το τραγούδι των λύκων. Κι όσο ζυγώνει στο σπίτι δεν την αναγνωρίζω πια... Έχει τη μορφή του λύκου. Άγρια και μοχθηρή. Το αίμα στάζει απ' τα χείλη της και γρυλίζει με λύσσα. Καθώς με πλησιάζει, χάνεται ο κήπος από τα μάτια μου και μένω μόνη στο σκότος. Της φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ...

"Κοκκινοσκουφίτσα! Δες! Ο λύκος πέθανε. Βρες το φως μέσα στο δάσος, Έφτασες στο σπιτάκι κι είσαι ελεύθερη". Όμως, δε βλέπει το φως και χάνεται ανάμεσα στα δέντρα, ανεμίζοντας την κόκκινη κάπα της. Νομίζει ότι έγινε κακός λύκος, ενώ είναι ακόμη το μικρό κορίτσι ενός σκληρού παραμυθιού που άλλαξε μορφή για να επιβιώσει από τον αφανισμό της.

  Τα νυχτολούλουδα ακολουθούν το φως του φεγγαριού κι εγώ κοιμάμαι στο μικρό ξύλινο σπιτάκι μου. Ο λόφος αγγίζει τα αστέρια και στην πλάση βασιλεύει η γαλήνη... Η πόρτα του κήπου είναι ανοιχτή κι ο κόσμος όλος δικός μου...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!

Η όψη του σκότους και η κουνελότρυπα

«Είμαι ο Κανένας.

Εσύ ποιος είσαι;

Είσαι κι εσύ ο Κανένας;

Είμαστε δύο τότε! Μη μιλάς!

Αλίμονό μας! Θα το μάθουν όλοι!»

Έμιλυ Ντίκινσον

(1830-1886)

  Θυμάμαι να ζω σε έναν άλλο κόσμο. Είχα το πάθος της Σκάρλετ Ο΄Χάρα. Την πείνα της δημιουργίας, το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος, την καρδιά ενός μικρού παιδιού, τη χαρά της καινούριας μέρας, την αγάπη για τη δική μου «Τάρα». Τη γη των προγόνων μου. Όμως, καθώς μεγαλώνω και γνωρίζω περισσότερο τη φύση των ανθρώπων, αρνούμαι να συνεισφέρω στη ροή των πραγμάτων. Δε θέλω πια να είμαι πρωταγωνίστρια της ζωής που κυνηγά το δίκιο στη σκακιέρα της επιβίωσης. Στο μυαλό μου έρχεται ο βασιλιάς της μυθικής Ιθάκης που πιάστηκε αιχμάλωτος στη σπηλιά του Κύκλωπα Πολύφημου. 

-Ποιος είσαι; ρωτά το Τέρας τον Έλληνα ναύαρχο.

-Είμαι ο Κανένας, απαντά εκείνος με πονηριά και σύνεση. Γιατί μέσα στη σκοτεινή σπηλιά δεν ήταν ο Οδυσσέας, αλλά ένας άνθρωπος χωρίς ταυτότητα που προσπαθούσε να προστατευτεί από το κακό. Χωρίς σημαντικό και φημισμένο όνομα, στην αρένα της επιβίωσης, στην αναμέτρηση με το μονόφθαλμο Τέρας. Μονάχα όταν διέφυγε από τον κίνδυνο και βγήκε από τη σπηλιά στο φως του κόσμου, φώναξε με περηφάνια τ΄ όνομά του κι ας το πλήρωσε ακριβά μέχρι να φτάσει στην Ιθάκη. 

  Κι αν η Οδύσσεια συμβολίζει την παράνοια της επιβίωσης, όλη την κακία του κόσμου μαζεμένη σε ένα υπέρογκο έπος, τις θηριωδίες των βίαιων ενστίκτων, τις αμαρτίες της φύσης μας, τότε πώς να κρυφτείς ή να αποφύγεις το αυτοκαταστροφικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας;

  Κι αν ο Οδυσσέας δεν επέστρεφε ποτέ στην Ιθάκη; Αν έβρισκε μια σπηλιά να κρυφτεί μέχρι να καταλαγιάσει η λύσσα του Ποσειδώνα; Αν δεν επιθυμούσε να τα βάλει με τα τέρατα του πάνω και του κάτω κόσμου; Θα άλλαζε το νόημα της ποίησης του Ομήρου, αν θα παρέμενε για πάντα ο Κανένας;

  Πόσο θα ήθελα να ρωτήσω την Αλίκη που γύρισε απ’ τη Χώρα των Θαυμάτων! Γιατί γύρισες Αλίκη; Γιατί βγήκες από τη μαγική σου κουνελότρυπα; Γύρισες στη γη των παιδεραστών και του σκότους. Ακόμη και ο συγγραφέας της Χώρας των Θαυμάτων (Λιούις Κάρολ) ήταν παιδεραστής… Ακόμη και στο παραμύθι που έγραψε, το σκοτάδι κρύβεται περίτεχνα από τα αθώα μάτια της Αλίκης. Σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη κουρνιάζει ένα Τέρας που κρύβει την όψη του στο σκότος. Θέλω να ζήσω μέσα στην κουνελότρυπα! Να πίνω τσάι με τον Τρελοκαπελά και τον Άσπρο Κούνελο στα καταπράσινα λιβάδια, μέχρι να αλληλοσκοτωθούν όλα τα τέρατα του πάνω κόσμου! 

 Μάνες, πνίξτε τα παιδιά σας! Άντρες, σφάξτε τις γυναίκες σας! Αδέλφια, σκοτώστε τον αδελφό σας! Φίλοι, μαχαιρώστε τους φίλους σας! Ηγέτες, καταστρέψτε τα έθνη! Ο πλανήτης των ανθρώπων μοιάζει με την Κόλαση! Θα βγω ξανά στο Φως όταν η φωτιά σας θα έχει κάψει και τον τελευταίο επιζώντα. Όταν ο κύκλος του αίματος θα έχει στεγνώσει από το χώμα της γης που πατώ.

 Πότε θα καταλάβετε ότι είμαστε πάνω σε μια κινούμενη σφαίρα που υπακούει στη βαρυτική δύναμη ενός αχανούς μηχανισμού. Ενός συστήματος που πλέει στο Σύμπαν και δε δίνει δεκάρα για τον εγωισμό του Κανενός! Και πώς θα σωθεί ο Κανένας; Ας μη σωθεί! Γιατί να είναι σημαντικός ένας εξελιγμένος εγκέφαλος που τον ορίζει ένα ζωώδες σώμα; Όταν το αίμα γίνεται ο σκοπός του ανθρώπου, το όραμα της εξέλιξης είναι ασήμαντο… 

  Η όψη του σκότους παραμονεύει πάνω από την κουνελότρυπα. Ένα ζεστό βρετανικό τσάι και μια βόλτα σε ένα καταπράσινο λιβάδι μαζί με τον καλό μου Κούνελο, θα με κρατήσουν μακριά από την τρέλα. Θα παραμείνω ο Κανένας μέχρι τον θάνατό μου! Κι ας μην υπάρξει αύριο! Θα χαθούμε όλοι μας, όπως μας αρμόζει… Στη σκιά του σκότους που δημιουργήσαμε… Τι ντροπή!

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Ζενίθ

«Έγειρα στον ώμο του σκιάχτρου μου
κι έκλαψα ευτυχισμένος.
Ευτυχισμένος, γιατί μονάχος διάλεξα
ετούτη τη μοίρα.»
Γ.Ρίτσος-Το σκιάχτρο
(1909-1990)

 Ήταν κάποτε ένα σκιάχτρο που φύλαγε τα καλομποχώραφα ενός αγρότη. Καθόταν ήσυχο στον αγρό και φοβέριζε τα πεινασμένα πουλιά της πεδιάδας. Παραγεμισμένο με φρέσκο άχυρο, φάνταζε στρουμπουλό και χαρούμενο στους διαβάτες του επαρχιακού δρόμου που περνούσε μπροστά από την αγροικία του κύρη του. Όμως, την ψυχή του την κατέτρωγε ένας ανείπωτος καημός. Δεν άντεχε αυτή τη μόνιμη στασιμότητα. Πολλές φορές κοιτούσε ολόγυρά του για να βρει στον ορίζοντα την κοντινότερη βουνοκορφή. Λαχταρούσε να ξεριζωθεί από το χώμα και ν’ ανέβει στην κορυφή του αντικρινού βουνού, για να θαυμάσει τη θέα από ψηλά. Να γεμίσει η ματιά του από τον κόσμο. Συχνά, μονολογούσε δυνατά κι ονειρευόταν την ανάβαση: «Θέλω να ορίσω μόνο μου τη μοίρα μου. Ν’ ανέβω στο ψηλότερο σημείο της Γης, να είμαι κοντά στον ουρανό!»

  Μια νύχτα παγερή της βαρυχειμωνιάς, ο άνεμος κρυφάκουσε την επιθυμία του σκιάχτρου.  Αίφνης, δυνάμωσε την έντασή του κι άρχισε να κουνά το σκιάχτρο με σκοπό να το ξεριζώσει σαν μικρό κλαράκι στην ανεμοζάλη. Με τη βοήθεια του ανέμου, το φιλόδοξο σκιάχτρο βγήκε από τη γη και στερεώθηκε στην κάθετη βάση του. «Άνεμε, σε ευχαριστώ!», είπε το σκιάχτρο με δάκρυα στα μάτια κι αμέσως ρώτησε με αδημονία: «Μπορείς να με ωθήσεις ν’ ανέβω στο ψηλότερο βουνό;» Ο άνεμος βούιξε στη σιωπή της νύχτας και ξεκίνησε να το σπρώχνει στο μονοπάτι που οδηγούσε στην πλαγιά του βουνού. Το σκιάχτρο, γεμάτο ευγνωμοσύνη έλαμπε στο φεγγαρόφωτο, καθώς ένιωθε την ελευθερία να φουντώνει την αχυρένια του καρδιά. «Σε λίγο θα δω την πλάση από τα σύννεφα», φώναζε με λαχτάρα και ασυγκράτητη ανυπομονησία. Η πλαγιά ήταν κακοτράχαλη και απότομη. Ορθωνόταν πάνω από το κεφάλι του θεόρατη και απροσπέλαστη. Σαν μια τεράστια σκάλα που διαπερνούσε όλα τα ουράνια στρώματα. Η ανάβαση ήταν δύσκολη και το ξύλινο πόδι του χτυπούσε στους βράχους μέχρι που κόπηκε στη μέση. Όποτε κινδύνευε να πέσει στο χώμα ο άνεμος το έσπρωχνε και το ανέβαζε ψηλότερα. Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος στο στερέωμα το σκιάχτρο βρισκόταν ήδη στην κορυφή του βουνού που ονειρευόταν. Αχόρταγο και ξέπνοο από τη συνεχή προσπάθεια, ισορρόπησε το μισοφαγωμένο πόδι του ανάμεσα σε δύο βράχους κι ετοιμάστηκε να θαυμάσει την αυγή της νέας μέρας δίπλα στα σύννεφα. Κι ήρθε η μαγική στιγμή που το φως του ήλιου έλουσε το αχυρένιο του σώμα και ο κόσμος απλώθηκε σαν πολύχρωμο χαλί στον περίγυρο των ματιών του. Θαμπώθηκε από την ομορφιά της φύσης που αντίκρισε. Είδε πανύψηλα δάση, χειμαρρώδη ποτάμια, εκτάσεις να σφύζουν από την αφθονία καλλιεργήσιμων προϊόντων, ενώ στο βάθος ξεπρόβαλε το βελούδινο γαλάζιο της θάλασσας. «Θεέ μου! Βλέπω τη γη και τον ουρανό σαν να κάθομαι στο πλάι σου», αναφώνησε με πρωτόγνωρο ενθουσιασμό. Δε χόρταινε να βλέπει την πανοραμική θέα γύρω του και όλη τη μέρα φώναζε: «Είμαι το πιο ευτυχισμένο σκιάχτρο του κόσμου!» κι η ηχώ ταξίδευε με τον άνεμο σ’ ολόκληρη την πλάση.

  Έτσι περνούσαν οι μέρες και οι μήνες. Ο αχυρένιος φίλος μας αγνάντευε τον κόσμο και θαύμαζε ανατολές, ηλιοβασιλέματα και πανσελήνους από περίοπτη θέση. 

  Μα, μετά από έναν χρόνο, η μοναξιά και η αδράνεια έλιωναν πάλι τον ξύλινο κορμό του και η περίφημη θέα των πάντων χόλωνε το μυαλό του. «Αχ! Έμεινα πάλι στάσιμο! Δε μου αρκεί να ζω στην κορυφή του κόσμου», μεμψιμοιρούσε κάθε λίγο και λιγάκι… «Άνεμε, τα μάτια μου έφτασαν στον ουρανό, μα ικανοποίηση δε βρήκα. Δε θέλω να θωρώ τον κόσμο από ψηλά. Φύσηξε τ’ άχυρό μου και σήκωσέ με να βρεθώ ξανά στο καλαμποχώραφό μου». Ο άνεμος άκουσε τα λόγια αυτά και στροβιλίστηκε γύρω από το σκιάχτρο. Ψιθύρισε με απογοήτευση: «Είσαι στο ψηλότερο άκρο του κόσμου και θες να γυρίσεις πάλι κοντά στα κοράκια;» Μα, το σκιάχτρο δε φοβήθηκε να του απαντήσει: «Πάρε με από δω! Καλύτερα να τρομάζω τα κοράκια, παρά να κάθομαι άπραγο εδώ ψηλά!» Ο άνεμος φύσηξε με οργή και το σκιάχτρο πέταξε πάνω από τα βουνά για τελευταία φορά. Μετά από λίγο, προσγειώθηκε ορμητικά στο παλιό του λημέρι. Έχασε πολλή ποσότητα από το πυκνό αχυρένιο σώμα του και τα ρούχα του σκίστηκαν από την αγριότητα του ανέμου. Πεταμένο πάνω στο χώμα σαν παρακατιανό σακί, σήκωσε το βλέμμα του ψηλά στον ουρανό και είδε τα κοράκια να πετούν από πάνω του, λες και ήταν μια λαχταριστή ωμή λεία. Φοβήθηκε πολύ! Προσπάθησε να σταθεί όρθιο για να τρομάξει το σμήνος των άγριων πουλιών, μα δεν μπόρεσε να σηκωθεί από το χώμα. Τα κοράκια όρμησαν και ξέσκισαν τα απομεινάρια του και το άχυρο σκορπίστηκε σε όλη την πεδιάδα, σαν να ήταν η στάχτη ενός ανθρώπινου σώματος. Η μορφή του αχυράνθρωπου χάθηκε, αφήνοντας παντού τα αχυρένια ίχνη της στη σιγαλιά της φύσης. Ο άνεμος ησύχασε. Χώθηκε ήρεμος κάτω από τα δέντρα, θροΐζοντας τα φύλλα των πλατάνων στις όχθες των ποταμών. Λίγο πριν φύγει η μέρα και το φως αφήσει την πλάση, στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου ένα μικρό άχυρο μπλέχτηκε ανάμεσα στα υγρά βρύα. Θα έμενε εκεί ακίνητο για πάντα να μαρτυρά το σημείο όπου έφτασε το σκιάχτρο, πριν παραδοθεί στην άδοξη αυτοκαταστροφή του. Η μοναδική απόδειξη ότι ένας ασήμαντος αχυράνθρωπος βρισκόταν κάποτε στο ζενίθ της ιστορίας του.

  Αυτή είναι μια παραβολή για την ανθρώπινη εξέλιξη. Κάποτε πίστευα ότι η εξέλιξή μας ήταν μια νοητή ευθεία γραμμή, που ξεκινά από την εποχή των σπηλαίων και καταλήγει στην κατάκτηση των άστρων. Πόσο αισιόδοξη φαντάζει μια τέτοια αντίληψη, τη στιγμή που ο άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση φρικτής παρακμής και έντονης ηθικής φθοράς… Όπως όλα δείχνουν η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας διαγράφει μια καμπύλη γραμμή στο γράφημα των αιώνων της ύπαρξής μας. Η κορυφή της καμπύλης είναι η πεπερασμένη δόξα μας. Το ζενίθ! Το υψηλότερο σημείο της προόδου του είδους μας έχει πλέον παρέλθει. Κατακτήσαμε την κορυφή, αλλά δεν διατηρήσαμε μέσα μας την ομορφιά της κατάκτησης. Αντιθέτως, κάθε μέρα κατεβαίνουμε όλο και πιο χαμηλά, ξεχνώντας την ανύψωση, γυρίζοντας στον βούρκο της ανηθικότητας και των ζωωδών ενστίκτων. Δολοφονίες, βιασμοί, έντονη παραβατικότητα, σφοδρές εγκληματικές συμπεριφορές που μας προσγειώνουν ανώμαλα στη βάση του γραφήματος, λες και δεν υπήρξαμε ποτέ στην κορυφή. Το άχυρό μας σκορπίζεται στους πέντε ανέμους της κολάσεως και καίγεται στη φωτιά της ίδιας μας της οργής. Αναρωτιέμαι… τι να ευχηθώ για τις φετινές γιορτές; Μετά από μια χρονιά ανυπόφορου κοινωνικού ξεπεσμού, τι όνειρα να κάνω για να βγάλω την ελπίδα από την άβυσσο; Αισθάνομαι αηδία και αποστροφή για την κατάντια του είδους μας. Τι απέγιναν οι αιώνες της δημιουργίας και της ανάπτυξης των ηθών, των τεχνών και των δικαιωμάτων μας; Γίναμε σκιάχτρα που αποποιηθήκαν τη φύση τους. Αχυράνθρωποι που κάποτε έζησαν στο ζενίθ των δυνατοτήτων τους. Οι μεγάλες ιδέες έγιναν τερατώδεις πράξεις που διαπράττονται με τόση ευκολία. Το άχυρό μας κείτεται στο σκοτεινό ναδίρ, σκορπισμένο από τα κοράκια του θανάτου. Ο άνεμος δε βοηθά ν’ ανέβουμε ψηλά γιατί φερθήκαμε στη μοίρα μας με αδικαιολόγητη αγνωμοσύνη. Είμαστε άψυχες υπάρξεις, δίχως αυτοσυνείδηση και τύψεις, σαν ανελέητοι στρατιώτες του σκότους. 

  Ψάχνω εναγωνίως μέσα μου να βρω ψυχή για να γράψω για τον κόσμο. Σαν από όνειρο, ακούω τον Θερβάντες να μιλά με την παράφρονα μορφή του αρματωμένου Δον Κιχώτη κι αγαλλιάζω: «Η πένα είναι η γλώσσα της ψυχής, κι ανάλογα με τις ιδέες της ψυχή, είναι και τα γραφόμενα». Μετά, βρίσκω παρηγοριά για τη θλίψη μου στα λόγια του Οσίου Σεραφείμ : «Εκείνος που αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί παρά να αιχμαλωτίζεται από τη λύπη. Εκείνος που περιφρονεί τον κόσμο είναι πάντοτε χαρούμενος». Χαρούμενος από επιλογή και από άγνοια, όπως το σκιάχτρο της ιστορίας μας. 

  Με την προσδοκία ενός νέου Ζενίθ, ονειρεύομαι και εύχομαι καλοσύνη, αγάπη, ελπίδα, αναγέννηση των ηθών, ζεστασιά συναισθημάτων και επιστροφή στην ανοδική πορεία του είδους μας. Αγκαλιά με το σκιάχτρο μας δίπλα στα σύννεφα!

Καλές γιορτές! Χρόνια πολλά!

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από έναν χρόνο, με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου, γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό! 

Χειμερία Νάρκη

 "Α!Ηλιοτρόπιο!
Κουρασμένο απ΄το χρόνο...

Του ήλιου τα βήματα μετράς,

τη χρυσή ωραία χώρα αναζητάς...

Εκεί, όπου του ταξιδιώτη ο δρόμος παύει."

-William Blake-

Άγγλος ποιητής

(1757-1827)

  Ο ήλιος είπε στη Λευκοθόη : "Εγώ είμαι αυτός που σας βλέπει όλους και φωτίζει το σύμπαν. Είμαι το φως του κόσμου και σε αγαπώ". Πλανεμένος από τα μάγια της Αφροδίτης, ο ήλιος ερωτεύτηκε τη Λευκοθόη. Η Ωκεανίδα Κλυτία, όμως, που αγαπούσε τον ήλιο παράφορα, έπεσε σε θανάσιμο μαρασμό και ρίζωσε στη γη. Μεταμορφώθηκε σε ένα φυτό με κίτρινο χρώμα που στρέφεται προς τη μεριά του ήλιου καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Τον αποχαιρετά στη δύση και τον αντικρίζει ξανά στο ξεκίνημα της νέας αυγής. Αυτός ο ερωτικός φωτοτροπισμός του ηλιοτροπίου εγείρει το βιολογικό ρολόι του και η ανάπτυξή του γίνεται με ασύμμετρο τρόπο, καθώς ακολουθεί την πορεία του ήλιου και αναγκάζεται να κλίνει περιοδικά προς την κατεύθυνση του φωτεινού μας άστρου. 

  Λατρεύω τα ηλιοτρόπια! Πολλές φορές, ονειρεύομαι χωράφια που είναι ασφυκτικά γεμάτα από αυτό το θαυμαστό φυτό. Να χάνομαι ανάμεσά τους και να τα αγκαλιάζω, ενώ εκείνα προσκυνούν τον θεό τους! Άραγε, εξαρτώνται από το φως του ή στέκονται απέναντί του για να δείξουν ότι δε φοβούνται τη φωτιά του; Ο μύθος αναφέρει ότι η Κλυτία φύτρωσε με τη μορφή του ηλίανθου για να στοιχειώνει με το βλέμμα της την κάθε κίνησή του. Να μην τον αφήνει να χαρεί τον έρωτά του με την αθώα και όμορφη Λευκοθόη. Η Κλυτία σκορπίζει τους σπόρους της στους πέντε ανέμους, αναζητώντας γόνιμο έδαφος για τους απογόνους της που θα γίνουν κι αυτοί πιστοί ακόλουθοι του φωτός. Λάτρεις της θέρμης του καλοκαιριού και των χρωμάτων του, στρέφουν τον ανθό τους μακριά από τη σκιά και το σκότος. Πόσο μαγικά φυτά είναι τα ηλιοτρόπια! Ταγμένα στον αφέντη τους, υμνούν το μεγαλείο του με τη στροφή προς τη λάμψη του.

  Μακάρι να ήταν έτσι και οι άνθρωποι. Να γυρίζουν από επιλογή κι από αγάπη το βλέμμα τους στο φως. Η φύση είναι πάντοτε σοφότερη από τον προβληματικό ανθρώπινο νου και τα αλλοπρόσαλλα συναισθήματα της ανθρώπινης εξέλιξης. Άχρωμος και ζοφερός κρύβεται στη σκιά του ηλιοτροπίου ο ανθρώπινος παράγοντας. Τυφλός κι ασπρόμαυρος, υποφέρει από τις συνέπειες των επιλογών του. Εγωισμός, οργή, μόχθος και θάνατος. Χωρίς δόξα κι ομορφιά. Σκοτεινές σκέψεις και πράξεις. Άρρωστα ένστικτα κι απωθημένα.

  Κι ενώ οι άνθρωποι διασκεδάζουν με φρικαλεότητες, στους αγρούς φυτρώνει μια κατώτερη μορφή ζωής, χωρίς λογισμό και φαιά ουσία, για να ακολουθεί τη φαινομενική στάση ενός άστρου στον ουρανό. Στο σύμπαν υπάρχουν μεγαλύτερα άστρα από τον ήλιο. Οι υπεργίγαντες ήλιοι. Ζουν λιγότερο από τα μικρά αστέρια, γιατί καίνε γρήγορα το υδρογόνο τους και η λάμψη τους εξασθενεί. Όταν η βαρύτητα δεν αντέχει τη μάζα τους, καταρρέουν στο κενό και γίνονται μαύρες οπές. Τη λάμψη τους την καταπίνει το σκοτάδι. Άραγε, να νιώθουν τα ηλιοτρόπια τον θάνατο των αστεριών; Να φοβούνται για τον δικό τους πολύτιμο ήλιο; Ο ήλιος μας δε θα πεθάνει τόσο βίαια. Θα εκπνεύσει γαλήνια, χάνοντας σταδιακά το φως του. Στο τέλος θα γίνει λευκός και θολός σαν νυφικό τούλι, για να συναντήσει τη Λευκοθόη σε έναν γαμήλιο θάνατο.

  Φυσικά, οι φυτικοί ηλιακοί παρατηρητές δε γνωρίζουν από αστροφυσικά φαινόμενα. Αγαπούν ταπεινά και παράφορα το φωτεινό στοιχείο του ουρανού κι ελπίζουν σε έναν αιώνιο έρωτα στο απόγειο κάθε θερινού ηλιοστασίου. Στην κορύφωση της ομορφιάς της φύσης, τη γλυκιά και χαρούμενη καλοκαιρία. Ο Βαν Γκογκ ζωγράφιζε εμμονικά ηλίανθους, γιατί συμβόλιζαν την ευγνωμοσύνη στο φως. 

  Με τα πρώτα χιόνια τα ηλιοτρόπια καταστρέφονται... Η αγάπη τους πέφτει σε χειμερία νάρκη και η ύπαρξή τους χάνεται στον βυθό μιας μαύρης οπής, όπως ο ερωτευμένος χάνει την καλοκαιρινή αγάπη στα πρώτα κρύα του χειμώνα. Όμως, αυτός ο εποχικός έρωτας θα ξαναγεννηθεί, για να ταξιδεύει ο διαβάτης του καλοκαιριού στη χρυσή ωραία χώρα της φύσης!

 Σε χειμερία νάρκη, λοιπόν, μέχρι το επόμενο γλυκό καλοκαιράκι... Τη χαρά της ζωής...

Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!