Το νερό μερικούς τους χαλαρώνει και άλλους τους απομονώνει. Η ομορφιά της μάχης με το νερό, ο αγώνας να ξεπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, μέσα στο γαλάζιο της πισίνας ή το βαθύ μπλε της θάλασσας που σε περιβάλλει και η ανάγκη για οξυγόνο σε μια ανάσα ζωής τη στιγμή της ανάδυσης, θυμίζει το θαύμα της γέννησης.
Πόσες σκέψεις έχω κάνει μέσα στο νερό, με πόσα συναισθήματα έχω παλέψει και πόσα έχω πνίξει στη διαδρομή μιας 50αρας πισίνας και στον απέραντο ορίζοντα μιας παραλίας. Μια πάλη της δύναμης του σώματος με αντίπαλο την αντίσταση του υγρού στοιχείου. Πόση πειθαρχία, πόση απομόνωση και πόση αγάπη! Θυσίες, χαρές, λύπες και πόνος από την εξάντληση. Πάντα όμως επιστροφή στο ίδιο σημείο. Η μοναξιά του κολυμβητή κρύβει ατελείωτες ώρες αυτοσυγκέντρωσης και σκέψης. Το νερό δεν είναι για όλους. Μόνο για αυτούς που είναι ταγμένοι να το υπηρετήσουν, να παλέψουν μαζί του και να μην το εγκαταλείψουν ποτέ. Είναι για τους μαχητές. Αυτούς που βυθίζονται και πορεύονται μαζί του για να βρουν τη γαλήνη μέσα από τη μοναξιά. Τη μοναξιά του κολυμβητή...
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
