Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μερικοί ονειροπόλοι από μιαν άλλη διάσταση. Ήρθαν στη Γη για να ζήσουν μαζί με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι ήταν σκληροί και τους φέρονταν απαίσια. Οι επισκέπτες προσπάθησαν να τους δείξουν τον σωστό δρόμο, φανερώνοντας σε κάθε ευκαιρία την ευγενική τους καρδιά, μα οι άνθρωποι δεν ήθελαν να τη δουν και να τη νιώσουν. Οι ονειροπόλοι έβλεπαν τους ανθρώπους να ισοπεδώνουν τον κόσμο τους και γίνονταν μάρτυρες της ξέφρενης αυτοκαταστροφικής πορείας τους.
Κάποιοι απ΄αυτούς λυπήθηκαν τόσο πολύ που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τον κόσμο των ανθρώπων, κάνοντας το βίαιο άλμα στο θάνατο. Ένα άλμα από το μπαλκόνι του σπιτιού τους έτσι ώστε να αισθανθούν για τελευταία φορά, απ΄το μεγάλο ύψος, τον αέρα της ελευθερίας, λίγο πριν η σφοδρή πτώση τούς απελευθερώσει ολοκληρωτικά από την αδυσώπητη απογοήτευση που στοίχειωνε την ευαίσθητη συνείδησή τους. Ο κόσμος βάφτηκε κατακόκκινος από τη σιωπηλή και μαρτυρική θυσία τους, αλλά οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να μη βλέπουν το αίμα που κυλούσε στα αυλάκια των πλακόστρωτων πεζοδρομίων.
«Είναι άρρωστοι και τρελοί», έλεγαν κουνώντας πέρα δώθε τ’ αδειανό κεφάλι τους. «Είναι αδύναμοι και προβληματικοί» και ψέλλιζαν ένα άδικο «Κρίμα», ξεχνώντας μονομιάς τον βουβό πόνο που ξεφώνιζαν τα δυαλυμένα κορμιά των νεκρών ονειροπόλων. «Η ζωή συνεχίζεται και οι δυνατοί επιβιώνουν», ακουγόταν στις συζητήσεις των ανθρώπων με χροιά ψεύτικου συναισθήματος και μ’ αλαζονικό φιλοσοφικό ύφος. «Λυπηρό, αλλά δεν είναι δικό μας πρόβλημα», κατέληγαν.
Οι υπόλοιποι ονειροπόλοι που παρακολουθούσαν τους δικούς τους να πέφτουν από τα μπαλκόνια του θανάτου, σκέφτηκαν να εκπαιδεύσουν την υπερβολική ευαισθησία τους, ώστε να μη χαραμιστούν στην κενότητα της θανατερής αβύσσου. Δε θα σκλήραιναν την καρδιά τους να γίνουν σαν τους άψυχους και ανέκφραστους ανθρώπους, (έτσι κι αλλιώς αυτό ήταν αδύνατο), μα θα διασφάλιζαν την ακεραιότητά τους, μαθαίνοντας να διαχωρίζουν την ομορφιά από την ασχήμια που υπήρχε γύρω τους.
Αποφάσισαν να κάνουν το άλμα στ΄αστέρια! Ήξεραν πως είναι διαφορετικοί για κάποιο ιδιαίτερο λόγο και βάλθηκαν να βρουν το κρυφό νόημα της ύπαρξής τους. «Γιατί να έρθουμε στη Γη να ζήσουμε μαζί με τους παράλογους ανθρώπους;» αναρωτιόντουσαν...
Σύντομα κατάλαβαν πως ο κόσμος δεν ανήκε στους ανθρώπους, αλλά στην ομορφιά που τους πλαισίωνε. Πείσμωσαν και ήθελαν να πάνε ενάντια στην ασέβεια των ανεγκέφαλων ανθρώπων, θαυμάζοντας τα μυστήρια των ουρανών που ανέτειλαν και έδυαν κάθε μέρα μαζί με τις ζωές τους. Για κάθε έγκλημα των ανθρώπων, εκείνοι παρατηρούσαν έναν αστερισμό στο φόντο της λευκόχρυσης Πανσελήνου. Υμνούσαν τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος αφήνοντας την απεραντοσύνη να διαπεράσει τα κύτταρά τους, ξέροντας πια πως δημιουργήθηκαν για να αισθανθούν το ρίγος στη θέαση αυτών των ιερών στιγμών. Αγκάλιαζαν τα μεγαλοφυή θαύματα, ζώντας στον απόηχο της γαλήνης τους. Τα μάτια τους γέμιζαν με ομορφιά για να μπορούν να αποστρέφονται όταν αντίκριζαν την τερατώδη μορφή του ζωώδους ανθρώπινου ενστίκτου.
Έγιναν οι γενναίοι ήρωες με την ευγενική καρδιά που βρήκαν το δίκαιο να κοιμάται κάτω από το άδικο των γήινων όντων. Κατάλαβαν πως είναι μοναχικές αιθέριες υπάρξεις που περιφέρονται μέσα στην ασχήμια για να ζωγραφίσουν, να γράψουν και να αποτυπώσουν στην ψυχή τους το «θαυμαστό!» Σαν άγνωστοι μυστικοί πράκτορες που περνούν απαρατήρητοι μα είναι τόσο σημαντικοί! Είναι οι ταξιδιώτες που δημιουργήθηκαν από το Σύμπαν ως το εξαίρετο είδος που θα αποκωδικοποιήσει το εξωγήινο μήνυμά του.
Αν είσαι κι εσύ ένας επισκέπτης ονειροπόλος από μιαν άλλη διάσταση, μην σκεφτείς να κάνεις το άλμα του θανάτου. Κάνε το γενναίο άλμα για τ΄αστέρια! Γι’ αυτό είσαι εδώ! Είσαι η ελπίδα των υποανάπτυκτων ανθρώπων κι έχεις τον κόσμο των θαυμάτων για να ζήσεις. Αυτή η γνώση είναι η μεγαλύτερη δύναμη για να νικήσεις την κοινωνική παραφροσύνη. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να "δεις"...
Για όλα εκείνα τα νέα παιδιά που έπεσαν από τα μπαλκόνια του θανάτου γιατί κανείς δεν έγινε ο μέντοράς τους, να τα διδάξει πως η σπουδαιότερη αποστολή τους είναι να κάνουν το Άλμα στ’ αστέρια!
Υπόσχομαι
να ονειρεύομαι για εσάς σε κάθε πρωινή ηλιαχτίδα
και να προσεύχομαι σε κάθε νυχτερινή θέαση...
Ραντεβού στ’ αστέρια!
Θερμή παράκληση : Όσοι αναδημοσιεύετε τις αναρτήσεις μου, παρακαλώ πολύ, να βάζετε το όνομά μου ή την ονομασία του blog, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που βίωσα πριν από μερικούς μήνες με την οικειοποίηση των κειμένων μου. Ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές είχαν καλή κατάληξη, καθώς αντιμετωπίστηκαν με ευπρέπεια και κατανόηση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά μου να αναδημοσιεύετε τα κείμενά μου γιατί καταλαβαίνω ότι σας αρέσουν, όμως, κάθε λέξη που γράφω, βγαίνει από την ψυχή μου και ανήκει σε μένα. Δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο κι αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς. Τα γραπτά μου και ο τρόπος έκφρασής μου αποτελούν την πνευματική μου ταυτότητα, γι’ αυτό το μόνο που ζητώ, είναι να αναφέρετε την πηγή όσων αναδημοσιεύετε, ως φόρο τιμής για την προσφορά μου στη γραφή. Σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την εκτίμηση και για τον σεβασμό!
